Die zijn natuurlijk ook koddig en daar kun je uren naar kijken, maar dan vergeten we de werkelijkheid.
Want uiteindelijk dat ik zo vol zit, net als iedereen trouwens, komt natuurlijk niet omdat wij het zo leuk vinden om nestjes te hebben of (ja dat denken mensen echt!) we ze speciaal fokken om ze daarna ter adoptie aan te bieden.
Dit komt doordat ik op een eiland woon waar dierenwelzijn voor een hoop mensen totaal onbelangrijk is. Maar gelukkig niet voor iedereen. Het voelt zo goed en geeft zo veel energie als je gebeld wordt door een lokale meneer die zich ontfermt heeft over een aangereden hond.
Hij vroeg ons hulp. Eigenlijk konden we dat niet geven, want we hadden geen plek meer, maar gisteren melde zich een nieuwe foster. Dat kwam even als een geschenk uit de hemel. Ik vind het namelijk zo ontzettend belangrijk dat als een lokale inwoner wel ziet dat een dier hulp nodig heeft, wij die hulp ook kunnen bieden. Zouden we dat niet doen, dan bestaat er een grote kans dat er geen tweede keer meer een vraag om hulp komt en dat is echt zonde. Dus de eerste de beste plek die vrij kwam was voor deze hond en die kwam dus gelukkig vrij snel.
Ik had met de man een punt afgesproken waar we elkaar zouden ontmoeten. Vanaf daar reed hij mij voor door het wijk.
Hij liet mij zien waar hij de hond gevonden had. Ze lag in deze oude vriezer te schuilen.
Is dit bij een vuilnisbelt? Nee dit is gewoon langs de weg. Iets wat je niet meer nodig hebt gooi je weg. En dat is dan een straat verder in de struiken. Of gewoon aan de overkant van je huis, kan ook.
Niemand die zich daar druk over maakt. Is er eigenlijk wel iets waar ze zich hier druk om maken?
Ik begin het me steeds meer af te vragen.
De hond lag bij deze mensen onder een auto tegen een muur. We konden er amper bij. Gelukkig was deze meneer heel meedenkend en begon hij met een krik de auto op te krikken. Hierna schoot de hond wel weg, maar onder een kast waar ze geen kant meer op kon.
Het was nog een hele exercitie, maar gelukt! Het hondje was niet blij, maar ik wel.
Op naar de dierenarts.
Het vermoeden is dat ze is aangereden, maar dat heeft verder niemand gezien. Ze kan niet staan, maar kruipt zich een soort van voort.
Bij de dierenarts hebben we haar gewogen. 9.3 kilo. Dat is op zich niet verkeerd.
Daarna het onderzoek wat ze natuurlijk niet leuk vond, maar wel noodzakelijk was.
Omdat ze hapte hebben we haar een snoetje om gedaan.
Een breuk hebben we niet kunnen constateren, ook geen gewrichten uit de kom of andere aanwijzingen waarom ze niet kon staan en haar rechter voorpoot slap liet hangen. Dan is de kans groot dat er neurologisch iets mis is. Dit kan zich uit zichzelf herstellen. Zeker als bijvoorbeeld een kneuzing een zenuw bekneld kan dit na een paar dagen verbeteren. Dat is waar we mee naar huis gegaan zijn.
We gaan het even aankijken. Hopelijk gaat ze herstellen. De meneer die haar gevonden heeft wilde haar graag Angel noemen. Bij deze dus. Angel slaapt vannacht een nachtje bij mij en verhuisd morgen naar onze nieuwe foster.
Enne nee natuurlijk hoeft ze niet op de betonnen vloer te liggen. Achter haar ligt een heerlijk foam bed, maar daar wil ze niet op. We laten haar nog maar even. Het is allemaal veel te spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten