Als het me dan eindelijk gelukt is om alle haren en blaadjes in een hoek te vegen, komt het stelletje ongeregeld weer even buurten.
Dat er geen eind aan komt aan dat schoonmaken hier is me bekend, maar zo is het helemaal hopeloos.
Dan maar naar de honden op bullenbaai. Genoeg blaadjes, haren en troep daar alleen hoef ik dat niet op te ruimen. Ik ruim de honden daar op. Komt net zo goed geen eind aan.
Dat bleek vanmiddag wel weer.
Ik was een hele tijd bij de drie gedumpte dames. Die beginnen mij al te herkennen. Het teefje dat door de andere twee lastig gevallen wordt kan ik inmiddels ook aaien. Dat is dus nummer twee die goed benaderbaar is.
Deze dame gaat wat mij betreft het eerste mee. Ze is magerder dan de anderen omdat ze niet mag eten van die twee. Daarbij is ze waarschijnlijk aangereden geweest, want ze trekt met haar poot. Hierdoor is ze minder mobiel en kan ze minder snel van de weg als er een auto aan komt.
Maar ja, ik heb op dit moment nog geen plek. Daarover morgen verder.
Toen ik weer naar huis reed kwam ik langs de plek waar Dunya en Desi toentertijd zaten.
Zagen we dat nou goed? Ja hoor, boven op het afval zat een nieuwe hond. Deze zat er zeker weten de afgelopen dagen niet!
Het is toch gewoon niet te geloven! Wat zal er in dat koppie zijn omgegaan toen hij dat zo op wacht stond? Dacht hij dat zijn baasje nog zou komen? Ja dat dacht hij vast. Helaas weet ik wel beter.
Ook voor deze man had ik nog voer in mijn auto.
Hij was wel erg voedselgefrustreerd. Nadat ik het blikje oppakte om weer mee te nemen greep hij bijna mijn hand. Ik kon net op tijd weg springen. Meneer had echt veel honger. Ik neem het hem niet kwalijk. Waarschijnlijk als ik hem morgen en overmorgen weer voer zal hij wel anders gaan reageren.
De arme ziel snapt er gewoon niks van! Zoals ik al zei, er komt geen eind aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten