Het begon vanmorgen met het afwachten van de uitslag van de foto's van de hond met de hoofdwond. Het was 50-50, erop of eronder, een uitslag van leven of dood.
Helaas was de uitslag niet goed. De grote verdikking bij zijn kniegewricht was inderdaad een tumor.
En ook nog eens van een zeer kwaadaardige snel uitzaaiiende soort.
Omdat amputeren vanwege zijn conditie nu niet mogelijk was gaf dat de tumor de ruimte zich nog verder uit te zaaien. Dit zou betekenen dat hij hoe dan ook snel zo overlijden. Deze tumorsoort is niet te stoppen. We hebben besloten hem in te laten slapen. Hoe veel zeer dat ook deed! Je wilt zo graag elke hond een mooi leven bezorgen, maar we moeten ook reëel zijn. Rufus speelt nu zonder pijn met de andere hondjes achter de regenboog.
Van treurig naar vrolijk, het valt niet mee om zo in de emoties te schakelen, maar zo ging het wel.
Na dit bericht kreeg ik namelijk visite. Vorig jaar zijn er mensen op bezoek geweest die ik heb verteld over ons werk en de honden heb laten zien. Dat had indruk gemaakt en werd thuis verteld.
Haar verhaal raakte haar zus en zij ging mij ook volgen. Nu is ze onlangs jarig geweest en wilde heel graag in plaats van een kado een donatie voor Rescue Paws. Vrienden gingen toevallig op vakantie naar Curacao en hebben het meegenomen. En vanmiddag overhandigd.
Rescue Paws heeft het geweldige bedrag van €230 mogen ontvangen! Echt zo gaaf!
Daar kunnen weer heel wat hondjes van ingeënt worden of gesteriliseerd. Keuzes genoeg waar we het voor kunnen gebruiken.
Aan het eind van de middag ben ik nog even naar bullenbaai gereden. Daar zitten drie hondjes in de struiken. Och wat waren ze blij dat ik er was, ze kwamen aangerend! Denk niet dat ze gisteren eten hebben gehad. Dat betekent dat ik elke dag zou moeten gaan voeren.
De linker hond op de foto heeft het het zwaarst. Ze wordt door die andere twee weg gejaagd bij het eten. Ook al maak ik vijf stapeltjes, ze mag er niet bij. Ik heb voor nu een list bedacht om haar aan de andere kant van mijn auto te laten eten. Maar het liefst haal ik deze dame als eerste weg.
Dat zal nog niet eenvoudig worden. Ze zal me eerst meer moeten vertrouwen. De zwarte kan ik al aaien en vindt dat ook al fijn. Nummer drie weet het ook allemaal nog niet zo. Het doet me denken aan dunya en Desi. Zelfde verhaal, bijna dezelfde plek met hopelijk een zelfde einde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten