Identiteitscrisis

De weerman van Curacao is net zo geloofwaardig als hier de regering. We zouden regen krijgen, onweer, ja en zelfs hagel. We hadden onze twijfels al, zeker bij het horen van hagel. Daar heb ik toch echt geen beelden bij op een tropisch eiland. En het kwam ook niet. Ik heb via Facebook vernomen dat het plaatselijk wel geregend had. Maar hier bij ons hield het na 10 druppels toch echt alweer op.

Het fijne was wel dat het vandaag wat minder warm aanvoelde doordat het de hele dag bewolkt is gebleven.

Dit gaf mij mooi de gelegenheid om weer eens een wandelingetje met de honden te maken. 

Desi hobbelt nog steeds elke keer braaf mee. Erik en ik hebben besloten dat als het lukt om haar te leren aan de lijn te lopen, ze met ons mee naar Nederland mag. Lukt het niet, dan zullen we hier een geschikt plek voor haar moeten gaan zoeken. Om de riem minder eng te maken hadden we haar een hele korte riem omgedaan. Eentje van 20 centimeter om haar te laten wennen aan iets dat aan haar halsband vast zat. Dat vonden vooral de andere honden leuk. Die pakten het telkens vast en hingen daardoor aan Desi. Alexa wist Desi zelfs omver te trekken ermee. Mmm dat was niet wat ik voor ogen had. Dit werkte niet. We zullen een andere manier moeten bedenken.

Deze keer heeft ze nog maar een keer zonder riem meegelopen. Dat is hier geen probleem, maar kan in Nederland gewoon echt niet.

Ons poezenbeest gaat nog steeds naamloos door het leven. Ja ik noem hem poes ( zijn we gewend) of sjaak. Vindt Youri niet oke, die noemt het Larco en Erik noemt hem Nozem.

Je zou er als kat een indentiteitscrisis van krijgen. 

Maar misschien heeft hij die ook al wel. En dan niet door de naam, maar meer hoe hij zich voelt.

Wij herkennen hem als hond in een kattenlijf. De pups spelen erg graag met de kat en dat vindt de kat nog prima ook.

Liggen de pups vaak op de drempel bij de deur, daar ligt de kat dus nu ook. En wanneer de honden een koekje krijgen, meldt de kat zich ook. Het valt ook niet mee om kat te zijn in een hondenfamilie.