Mmm, dit klinkt wat vreemd. Snel een uitleg dan maar.
Ik had met hem afgesproken dat ik via de mail zou laten weten wanneer wij door vakanties afwezig zouden zijn. Kleine moeite zou je denken, maar toch was het ingewikkelder dan gedacht.
Het kwam er namelijk maar niet van.
Elke morgen zag ik weer dat briefje waar onder andere dit actiepunt op stond.
Dan zat ik aan het ontbijt en dacht eerst even het nieuws lezen. Als ik dat gedaan had deed ik meteen ook maar de berichtjes beantwoorden. O en gelijk ook even een was in de wasmachine, dan kan ik die nog ophangen voordat ik weg ga.
Inmiddels ben ik het briefje allang weer vergeten omdat ik constant opgeslokt wordt door andere dingen.
Of ik al bij de magere hond van gisteren geweest was. Nee, daar rij ik nu wel heen.
Ja hoor, hij zat er nog maar was nog steeds niet van plan dichterbij te komen.
Nog even snel een kijkje nemen bij Jimmy of hij inderdaad los door de tuin liep zoals afgesproken.
Ja dat liep hij. Hij was erg blij me te zien. Ondertussen belde ik met zijn nieuwe baasje omdat ik graag van haar wilde horen hoe het ging. Ze vertelde dat Jimmy lief tegen iedereen deed en ze dat niet wilde. Iedereen kon nu zomaar haar tuin in lopen. Ze vroeg of ze hem please aan de ketting mocht leggen als ze naar haar werk was. Ik snap de logica er niet van. Als je hem aan de ketting zou leggen kan toch nog steeds iedereen naar binnen? En op de vraag of hij aan de ketting mocht was het antwoord natuurlijk nee. Mijn voorgevoel zegt dat Jimmy hier volgende week weer zit en dat ik opnieuw op zoek
zal moeten naar een baasje. Want oke, de rust die er nu heerst is heerlijk, maar er gaan geen honden van mij aan een ketting. No way!
Naar huis rijdend na dit telefoongesprek dacht ik weer even aan tennis. Niet vergeten te mailen straks.
Volgende telefoontje, of een pup die we op Facebook geplaatst hadden nog beschikbaar was.
Ja hoor, die was er nog. Contact gezocht met de foster dat er gebeld kon gaan worden door een geïnteresseerde. Zo, laten we nu even een broodje eten, voor je het weet moet ik weer richting tennis.
Heel even schoot dat mailen weer door mijn hoofd, maar ik wilde eerst even rustig eten.
Oei, inmiddels blijkt de tijd toch sneller te gaan dan gedacht. Was van de lijn, volgende aan de lijn en racen naar de tennisbaan. Nou denk je natuurlijk dat ik daar ter plekke die vakanties ook wel door kan geven, maar dat is niet zo. Mijn eigen leraar is voor een half jaar op pad met Jean Julian Rojer. Dat is die prof tennisser van Curacao. Ik heb nu dus een vervanger, maar dat is niet degene die om die datums vroeg.
Na tennis naar huis om te douchen en daarna nog wat huishouden te doen. Oja mailen, doe ik zo. Eerst even dit. En zo gaat dat dus de hele dag.
Aan het begin van de avond kwam er bij mijn overbuurman een nieuwe fosterhond. Daar wilde ik graag even bij zijn. Na de vorige negatieve ervaring wilde ik graag dat het volgende project een succesverhaal zou worden. Het hondje dat nu gebracht is was vandaag gesteriliseerd. Het is een lief onderdanig teefje dat graag speelt. Nu nog niet natuurlijk, maar hopelijk over een paar dagen weer wel.
De andere honden waren ontzettend nieuwsgierig wie er nu weer binnen was gebracht.
Inmiddels was het al 19.00 uur geweest en moest ik nog beginnen met koken.
En nu lig ik op bed te schrijven en bedenk ik o ja, ik had nog moeten mailen.
De afgelopen twee weken dacht ik daarna dan o dat doe ik morgen wel, maar vandaag niet.
Voordat ik aan dit blog begon heb ik gemaild. Ik kan eindelijk na twee weken dit actiepunt van de lijst verwijderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten