Vanmorgen was ik al om 07.30 wakker en de eerste berichtjes waren binnen. De baasjes waren helemaal in love van schattige Trix. Ze was wel erg moe, maar had het goed gedaan.
Ze lag al heerlijk in haar nieuwe mandje te slapen.
En ook de vluchtbegeleidster meldde zich. Geen problemen op Schiphol, ze kon zo doorlopen.
Dat zijn fijne berichten om de dag mee te beginnen.
Vandaag was het de laatste dag voor mijn zus en zwager. Ze konden nog één dag wat extra vitamine D opvangen en dan zouden ze weer terug gaan naar het koude weer van Nederland.
Ze wilden nog éen keer naar het strand, dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Zo kom ik er nooit en zo ben ik er twee keer in een weekend. Na deze overdosis strandbezoeken zal het vast wel weer even duren voordat ik er weer de tijd voor neem.
De zonsondergang hebben we niet meer kunnen bewonderen, toen waren we alweer thuis. Ik wilde me vandaag niet haasten. Zeker weten dat Dunya dat zou voelen en daar last van zou hebben. Het is altijd zo gek om je ding te doen terwijl je in je achterhoofd hebt dat je straks weer afscheid gaat nemen.
Dat verdomde afscheid is echt een dingetje. En bij honden als dunya vind ik het extra moeilijk.
Dunya is namelijk nog niet 'af'. Ze is nog volop in ontwikkeling en maakt kleine stapjes in de goede richting. De richting van zonder angst kunnen genieten. Maar die stapjes kan ze in Nederland ook verder maken. Ze zal alle aandacht krijgen en verder ontwikkelen. Toch heb ik altijd moeite met het hier dan loslaten. Dat is de emotie, mijn geweten zegt dat het goed komt.
Na het eten was het dan zo ver. Eerst de benches in de auto. Daarna de honden opgetild en naar de bench gebracht. Optillen vindt dunya nog heel eng. Ze gilt en plast van zich af.
Maar door tegen haar te blijven praten en haar tegen me aan te drukken werd ze rustig. Het moment van in en uit de bench halen bij het scannen van de bench ging best goed. Die bench gaf ook wel weer een stukje veiligheid. De fleecedeken die er in lag was de deken die ze ook in haar mand had.
Ook jazzy deed het prima. Dat is zo'n makkelijk hondje, dat hebben die toeristen toen ze hier waren goed gezien. Die hebben echt een leuk hondje getroffen. Niet dat andere niet leuk zijn, maar soms heb je gewoon echt van die knuffelkontjes en daar is jazzy er één van.
Gelukkig was op Hato mijn vertrouwde tui medewerker er weer die vaker mijn hondjes doet. Gisteren bij Trix was er een ander. Deze van vandaag heb ik al heel vaak gezien en gesproken. Van hem krijg ik ook alle tijd om afscheid te nemen en de bench te sluiten.
Het viel niet mee, maar het is gelukt. Ik heb ze beiden nog een extra knuffel gedaan en ben gegaan.
Maar we waren nog niet klaar met al het afscheid en de tranen. Nu kwam het moment dat we afscheid moesten nemen van mijn zus en zwager.
Ik heb het nu wel gehad. Hoeveel afscheid kan je in een weekend hebben!
De volgende waar ik afscheid van neem is James. Dat is begin februari. Gelukkig duurt dit nog even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten