Daar zou hij later op de dag wel achter komen. In ieder geval begon zijn dag vanmorgen bij de dierenarts.
Er was ook een andere hond die vanmorgen nog niet wist wat hem vandaag zou overkomen.
Net als ik, ik wist vanmorgen ook nog niet hoe vol mijn dag er uiteindelijk uit zou zien.
Soms moet je dat ook maar niet weten, dan word je al moe bij het idee.
Terwijl ik vanmorgen met van alles bezig was kwam ik erachter dat ik een berichtje had. Het was een vraag om hulp. Dit keer weer voor een aangereden hond. De hond kon niet meer opstaan en lag al die tijd al langs de kant van de weg tegen een muur. Helaas was er nog niemand in de gelegenheid geweest het diertje naar een dierenarts te brengen.
Ik ben met een paar handschoenen en een oud dekbedovertrek die kant uit gegaan.
Het was even zoeken, maar inderdaad, daar lag de hond.
Volgens de melder die aan de overkant woont en alles gezien en gehoord had was de hond aangereden, de dader doorgereden en de hond daarna naar de kant gestrompeld.
Hierna heeft hij niet meer gestaan. De kans was dus aanwezig dat zijn verwondingen ernstig zouden zijn.
De buurtbewoner had geen idee van wie de hond was. Volgens hem van niemand, maar dat denk ik niet. Voor een zwerfhond zag hij te doorvoed uit plus dat zijn halsband vrij nieuw was.
Maar ja eigenaar of niet, er moest nu actie ondernomen worden. We hebben voorzichtig het dekbed onder hem geschoven waarna we hem aan de vier punten op konden tillen.
Hij liet het allemaal toe zonder te grommen of happen. Dat was niet goed. Je zou denken dat hij zoveel pijn zou hebben dat hij minstens zou piepen.
Onze eigen dierenarts was erg druk, maar gelukkig kon ik bij een andere dierenarts in de buurt terecht.
Scheelde ook weer een stuk rijden wat je liever niet doet als er misschien breuken zijn.
We moesten bij de dierenarts even wachten. Ondertussen ben ik maar naast hem gaan zitten.
Wat een schat van een hond zeg.
Dit zijn de momenten dat we een dierenambulance missen. Die is er namelijk niet. Nou ja, hij staat er wel, maar er is geen geld om hem op de weg te houden en er zijn niet voldoende vrijwilligers om hem te bemannen. Wat er dus nu gebeurd is dat als er zieke of aangereden honden zijn de rescuers getagd of gebeld worden. Die zijn over het algemeen al druk met hun fosterhonden, maar krijgen het niet over het hart een hond aan zijn lot over te laten.
En dan is tijd en geld eigenlijk niet eens het allergrootste probleem. Het grootste probleem volgt erna.
De dierenarts kon geen breuken vinden. Wel was het niet goed dat hij niet kon staan en niet reageerde op pijnprikkels. Dit kon komen door zwellingen. We besloten dus de hond de tijd te geven. Hij zou 48 uur onder observatie moeten waarbij hij medicatie kreeg en daarna moest de situatie verbetert zijn.
Zo niet, dan zou het ook niet beter worden en zou inslapen het gevolg zijn.
Maar ja, wat dan dus. Dan zit je zelf hardstikke vol en heb je een plek nodig voor deze hond.
Waar vind je die zo snel? De buurtbewoner die alles gezien had kon geen hulp bieden. Alle fosters van onze stichting zitten vol. Heel toevallig was ik begin van de week gaan kennismaken met mijn nieuwe overbuurman die wel idee had om te fosteren. Misschien werd het tijd dit idee direct maar om te zetten naar de uitvoering. Ik ben op goed geluk maar met de hond naar huis gereden en heb aangebeld.
Gelukkig was hij thuis en direct bereid een plekje voor deze man te creëren. O wauw, daar was ik echt ontzettend blij mee. Dit was toch wel even een hele grote zorg minder.
We hebben een bedje voor hem gemaakt en gezorgd dat hij comfortabel lag.
Toen ik hem verliet zag ik al een ander hondje.
Ik had nu welgeteld nog 15 minuten om iedereen die bij dit verhaal begaan was in te lichten en een boterham te eten. Daarna moest ik weer weg voor de tennislessen van Youri en mij.
Het is altijd enorm schakelen. Zo ben je vol adrenaline omdat je met een hond in de weer bent geweest en dan sta je weer ontspannen op de baan. Tenminste dat ontspannen is de bedoeling, maar lukt helaas niet altijd. Vandaag ging het wel goed.
Na de tennis reden we weer door naar de eigen dierenarts waar we James opgehaald hebben.
Die wist inmiddels waarvoor hij daar was.
Hij was ontzettend blij weer thuis te zijn. En of hij totaal niet onder het mes geweest was liep hij alweer rond en speelde met z'n vriendje Jimmy. Heerlijk hoe flexibel honden zijn.
Ik ben blij dat ik ook zo flexibel ben. Van de was doen is vandaag niet zo veel gekomen, van mijn intensie me bezig te houden met de aanstaande vakantieplannen ook niet, maar ik zou het niet kunnen dat voorop te stellen en een dier te laten creperen. Mijn was komt wel, die crepeert niet so snel maar stinkt hooguit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten