Ongelofelijk

Vanmorgen werd ik wakker met het bericht dat Erik en Youri mijn auto naar buiten geduwd hadden. 

Net als een paar weken geleden wilde hij weer niet starten. Omdat mijn auto er als laatste was ingereden, moest hij er ook als eerste uit. Zo kon Erik eruit, maar de tuinman er weer in. Begrijp je het nog? Nou ja, mijn auto stond in ieder geval buiten de poort. We durfden er wel op te wedden dat het weer de accu was. Gelukkig heeft mijn tuinman niet alleen verstand van tuinen, maar ook van auto's. 

Hij heeft z'n eigen accu uit z'n auto gehaald om mijn auto te kunnen laten starten. Daarna als de sodemieter naar Napa tireservice die ook accu's verkoopt. Daar hebben ze de accu doorgemeten en kwamen erachter dat deze veel te zwak was. Dat werd dus een nieuwe. Hier is het door het klimaat heel gewoon dat de accu maar rond de drie jaar max meegaat. Ik heb de auto bijna op de dag af drie jaar en zelf nog nooit de accu vervangen. Het klopt dus precies. Ik heb hem nu ook niet zelf vervangen, al zou ik het willen, ik krijg dat ding niet eens over de rand van de motorkap. Nadat ik de accu gekocht en betaald had dacht ik hem doodleuk even te sjouwen naar mijn auto. Bij het oppakken scheurde ongeveer mijn arm van mijn romp. Holy Moly, zo zwaar had ik niet verwacht. Nee, dan ben ik ineens een vrouw met twee linkerhanden en een hele lieve glimlach. Zo, geregeld. Accu is geplaatst.

Helaas was daarmee nog niet alles verholpen. Terwijl ik naar napa reed hoorde en voelde ik een soort hapering tijdens het rijden. Ik had de hoop dat het na het plaatsen van de nieuwe accu weg zou zijn, maar dat was niet zo. Dan maar een belletje naar mijn garage. Die hadden wel idee wat het kon zijn. Ik kon de auto meteen brengen. Superfijn, alleen was de vraag hoe ik terug zou komen. Leenauto's kennen ze hier niet, net zo min als leenfietsen natuurlijk. En lopen is ook geen optie. Gelukkig kon Erik in zijn pauze mij weer naar huis brengen.

Zo, dat was mijn ochtendprogramma. Ik was nog niet thuis of het begon weer te regenen.

Maud baalde al flink, als dit zo zou blijven was er vast geen surfen.

Om 14.00 uur maar eens een belletje naar de surfschool. Nee hoor, het ging gewoon door. We snapten er niks van. Het regende en regende, zo kon je toch niet surfen.

Als we om 15.00 niet gebeld zouden worden was er gewoon les. Geen belletje om 15.00, maar bij ons was het kletsnat. Toch maar zelf weer om 15.25 gebeld. Nee, de les ging echt door. Nou ja, het zal wel. We gaan die kant wel op, we moeten toch ook mijn auto weer bij de garage ophalen.

Het viel nog niet mee om er te komen. Er was inmiddels al aardig wat water gevallen en op een aantal plekken stonden megaplassen. 

Iedereen reed stapvoets door de plassen. En ondertussen regende het maar door. Maud opperde nog om terug te gaan, dit kon toch niet. 

Maar aangezien we nog steeds niet afgebeld waren wilde ik door. We waren nu toch onderweg.

En warempel, het was bijna ongelovelijk, maar bij de surfschool scheen de zon.

Het had er wel een beetje geregend, maar ze hadden echt geen idee hoe nat het verderop was.

Blijkbaar gingen die dreigende luchten alleen maar over en viel er op deze plek niets uit.

Maud heeft dus echt kunnen surfen. Daar was ze erg blij mee. 

Tot 17.30, tijdens het opruimen voelden ze de eerste spetters al en even later stortte het.

Het heeft zo moeten zijn. Volgens de wijze woorden van mijn tuinman blijft dit weer nog wel tot maart.

Ik spreek wijze mannen nooit tegen, maar hoop echt dat hij ongelijk heeft. Ben er heel stiekem wel een beetje klaar mee. En mijn honden ook!