Flashback

Alhoewel het natuurlijk beter is om als je verkouden bent rustig aan te doen, stond dat voor vandaag eigenlijk niet op de planning. Gewoon geen tijd voor. Een aantal dingen moesten gebeuren en een aantal dingen wilde ik niet missen.

Hetgeen ik niet wilde missen was vandaag de lunch. Niet zomaar een lunch, maar eentje die me aangeboden werd door Anouk Smulders. Je weet wel, die mevrouw die Hollands Next Topmodel presenteert. Zij is op dit moment hier op het eiland en is ook zeer begaan met de honden. 

Zij volgt ons al een tijd en wil net als Rosanna Kluivert graag wat meer betekenen voor de honden.

Nu hebben Anouk en Rosanna natuurlijk hun naam mee. Die kunnen ze mooi inzetten om dingen voor elkaar te krijgen. 

We hebben met een select groepje besproken waar de mogelijkheden liggen en hebben wat taken verdeeld. De bedoeling is om met een goed draaiboek te komen waarmee grote bedrijven omgehaald kunnen worden hieraan deel te nemen.

We nemen er wel ruim de tijd voor. Als je het doet moet je het goed doen en niet aankomen met half werk. Dus voordat ik hier weer verder over schrijf zal nog wel een tijdje duren.

De lunch hadden we bij Karakter, dat is het restaurant wat gelegen is op Coral Estate. En Coral Estate is weer de plek waar wij drie jaar geleden toen onze container nog onderweg was onze tijdelijke woning hadden. En tja, precies drie jaar geleden op deze lokatie was poes ook verdwenen. Ik reed vanmiddag langs het pad waar ik toen ook dagenlang geroepen en gelopen heb. Het voelde vreemd, als een soort flashback. We hadden daar nog het idee dat ze gewoon de weg kwijt was. Ik denk dat dit ook wel zo geweest is. De situatie nu is vele malen anders. De omgeving is bekend, de weg kwijt zijn lijkt me onmogelijk. We houden nog wel hoop, maar ik heb ondanks dat wel de kattenbak leeg gegooid en de etensbakjes opgeruimd. Ergens in mij zegt dat ik poes niet meer terug zie.

Na de lunch ben ik weer naar de andere kant van het eiland gereden. Ik heb een pupje opgehaald die tijdelijk wordt opgevangen in afwachting van haar vlucht naar haar forever home.

Wat een schatje was het. De heenweg naar de dierenarts was nog wat eng. Ik heb haar niet gehoord of gezien. Bij aankomst bij de dierenarts bleek ze zich ondergeplast te hebben, zo eng was het.

Maar toen bleek dat het allemaal best leuk was en er bij de dierenarts hele lekkere hapjes werden uitgedeeld, was de terugweg ook ineens een stuk leuker.

Elke keer kwam er een koppie boven de bank uit. Het zag er zo grappig en ondeugend uit!

Nadat ik de pup weer bij haar foster had afgeleverd ben ik nog naar de supermarkt gereden. 

Volgens mijn kinderen was er helemaal niks in huis. Ik wist toch zeker dat toen ik vanmorgen weg ging de koelkast niet leeg was, maar ik denk dat ze bedoelen dat waar zij zin in hadden niet aanwezig was.

Het valt hier ook niet mee om gevarieerd inkopen te doen. Soms zijn de stellingen vrijwel leeg.

Nu was er bijvoorbeeld geen enkele verse salade te verkrijgen. De mevrouw achter de vitrine bij de vleeswaren vertelde dat ze bij de slager nog vrij waren. Hierdoor waren er nog geen salades. Morgen gaan ze weer beginnen en dan hopen ze in de middag de eerste salades weer te ontvangen.

Ach ja, ik kijk hier nergens meer van op. Het assortiment in de supermarkt is hier niet altijd zoals ik het graag zie. Het gemak dat je in Nederland overal alles kunt krijgen mis ik hier wel. Nou ja, ik moet ook dingen in Nederland hebben om naar uit te kijken toch?