De enige die ons wel regelmatig stoort is Dunya. Dunya zit niet lekker in haar vel. Ze straalt geen vreugde en blijheid uit. Ze vindt alles hartstikke eng en piept erg snel als ze denkt dat haar iets aangedaan gaat worden.
Dunya heeft iets met deuren. Ze wil altijd naar de slaapkamer waar de deur van dicht is. Laat je haar daar binnen, dan wil ze eigenlijk binnen een minuut weer naar buiten. Alleen als je de deur openlaat is het goed. Kon het arme dier maar praten. Dat met die deuren neemt zulke extremen vormen aan dat ik 's nachts mijn deur moet barricaderen omdat ze er anders tegen aan staat te krabben. Dat geldt ook voor de deur van Youri. Bij Maud in de gang komt ze niet. Haar buiten laten slapen kan ook niet. Dan worden we alsnog weer wakker van haar geblaf. Het valt niet mee voor iedereen om aan z'n rust te komen.
Dunya gebruikt sinds een paar dagen in overleg met de dierenarts medicatie om haar angst wat te remmen en haar in die periode van het gebruik wat fijne momenten aan te bieden. De bedoeling is dan dat die fijne momenten blijven hangen. Ik doe dit samen met de hulp van twee hondengedragskundigen. Ik ben door ervaring wijs geworden in de hondenwereld, maar bij dit soort zware gevallen wil ik niet meer stukmaken dan er al stuk is. Ik ben dan ook weg blij met de hulp die geboden wordt. Hopelijk gaat het Dunya helpen weer een vrolijke hond te worden die kan genieten van het leven.
Vanmiddag kwam er ineens via whatsapp een hoopvol berichtje binnen. Mogelijk was poes gisteravond gesignaleerd in de bosjes een straat verder. Qua locatie was het zeker niet ondenkbaar dat ze daar zou kunnen zitten. Deze persoon was zelf een kat kwijt en al roepend en zoekend een andere mauwende kat tegen gekomen. Omdat het donker was kon ze niet 100% zeker zeggen dat het om poes ging. Maar ze kon ook niet zeggen dat ze het niet was. Er was dus hoop.
Ook al was het alweer een halve dag verder, we zijn meteen gaan kijken en zoeken.
Er is een stuk mondi wat een tijd lang heel goed begaanbaar was. Nu het regelmatig regent is alles explosief gegroeid.
Dit was een pad. Of nou ja, het is nog steeds een pad, je moet alleen even goed zoeken.
Youri was er al op z'n fiets naar toe gereden, maar kwam al snel terug met de mededeling dat je er beter met een lange broek en dichte schoenen doorheen kon gaan.
Daar had hij wel gelijk in. Al roepend en schuddend met brokken zijn we er door heen gelopen.
En toen hoorde we mauwen. Dan ben je even heel verrast en blij. Het zou toch niet??
En nee, het was het ook niet. Er kwam wel degelijk een kat uit de bosjes, maar die was niet van ons.
Dat is dan wel een hele grote teleurstelling.
Maar we geven de moed nog steeds niet op. Een hoop mensen zijn van de vermissing op de hoogte.
Hierdoor kregen we ook de melding van vandaag. Wie weet levert het toch ook nog onze eigen poes op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten