Het verhaal van de baasjes

Vanavond een blog geschreven door de nieuwe baasjes van Dunya. Een gezin dat het zwaar gehad heeft deze week. Ik heb ze al die tijd bewust buiten mijn blog gehouden. Ze hadden genoeg te verduren. Deze lieve mensen verdiende geen boze woorden en nare reacties. Zij waren er net zo verdrietig om als ik. Ik heb er alle vertrouwen in dat Dunya straks een hele zelfverzekerde mentaal sterke hond gaat worden. Aan haar lieve baasjes zal het niet liggen. Die hebben er alles voor over om Dunya te geven wat nodig is. Dat was deze week meer dan duidelijk.

Dunya

Een paar jaar geleden zijn we op Curaçao geweest en hebben we Sandra ontmoet, nadat we al een tijd haar blog volgden.

Zelf ben ik niet opgegroeid met honden dus het was nog nooit in me opgekomen om voor een hond te zorgen. Tot de oproep over Dunya voorbij kwam, iets sprak me aan in haar. Mijn man kon wel een maatje gebruiken (hij is de hele dag thuis) en omdat Dunya ook een maatje kon gebruiken leek het me een mooie match. Daarbij is hij wel opgegroeid met honden en kent hij er veel van. We hebben contact gemaakt met Sandra maar er bleek iemand met meer ervaring zich te hebben aangeboden. Ik dacht meteen in mezelf dat dit dan wellicht zo moest zijn en kon het ook weer loslaten.

Mijn man kon het niet goed loslaten, hij zag het echt helemaal zitten en vroeg regelmatig bij Sandra hoe het met haar ging. Toen hoorde we dat ze toch nog op zoek waren naar een plekje was de keuze snel gemaakt. Ik wilde wel graag een zekerheid inbouwen aangezien ik nog nooit voor een hond heb gezorgd. De afspraak was dat we in ieder geval 6 maanden voor Dunya zouden zorgen zodat we daarna konden kijken of Dunya’s gouden mandje bij ons zou blijven of dat we nog een ander gouden mandje voor haar zouden zoeken als ze niet meer angstig was.

Alsof het zo moest zijn kon ze al erg snel de grote vlucht maken. Snel alle voorbereidingen getroffen, mandje, riempje.. je kent het wel als je voor een huisdier gaat zorgen. Je wil dat alles piekfijn in orde is.

De grote dag was daar, maandagmiddag, mijn man ging haar ophalen op Schiphol. Ik moest zelf werken en we wilde ook niet dat het te druk zou zijn voor haar, ook omdat ze nog steeds erg angstig was. Nog voordat ik haar had gezien was ze al ontsnapt. Je kent dat gevoel, je wil 100% geven en ja hoor alles wat mis kan gaan, gaat dan mis. Het voelt zo als falen. Een nieuwe hond waar je voor gaat zorgen is al binnen 2 minuten ontsnapt…

Gelukkig kwamen er hele bijzondere mensen op ons pad. Zo’n warm bad dat iedereen wilde helpen ook al waren we totaal onbekend voor elkaar. Judith met haar speurhond, C* met een vangkooi, Nathalja met al haar goede ideeën, de buurtbewoners, dierenartsen, het asiel en natuurlijk en vooral ook Sandra die ook door een hel moest gaan (en wat dan toch voelde als ons falen en onze schuld)

Wat moest ook iedereen wel niet denken. En dan al die reacties “heb je haar nou nog niet gevangen” Je moet wel een vangkooi gebruiken, je kan beter geen vangkooi gebruiken. Waarom loopt ze nog steeds hier los in de wijk etc etc. Het was moeilijk om ons eigen plan te volgen, maar toch begrepen we steeds beter hoe het werkte en konden we andere ook steeds meer informatie geven hoe honden reageren op gevoel.

Hoe bijzonder was het dan ook om te merken dat ze dezelfde nacht nog bij ons in de tuin was komen eten! En nog specialer was het dan ook dat ik midden in de nacht wakker werd en dat hoorde. Twee minuten was ze maar in ons huis geweest en toch wist ze ons nog te vinden. Dat gaf toch wel goede hoop. De volgende dag kwam ze nog eens eten en telkens heeft ze haar grenzen wat opgeschoven. Zoals jullie weten is het uiteindelijk na 5 lange dagen en nachten gelukt om haar bij ons te houden.

Een nieuw hoofdstuk was begonnen. Waren we eerst de hele week druk met haar in de wijk, nu moesten we elkaar leren kennen in huis. De eerste 1,5 dag heeft ze alleen maar geslapen. Logisch na zo’n drukke week! Maar daarna kwamen de eerste dagelijkse dingen. Wachten tot ze contact maakt. En ja, ik was de eerste met wie ze contact zocht. Met mij, ik die eigenlijk nooit iets met honden heb gehad. Ik moest eraan wennen (en nog steeds) dat ze mij had uitverkoren. Logisch gevolg was dat ik ging proberen om haar buiten haar behoefte te laten doen. Eerst in de tuin, je zou toch niet willen dat ze weer ontsnapt! Ik zou niemand meer onder ogen durven komen! Netjes rondjes lopen in de tuin ging goed, ze liep goed mee. Super trots was ik op haar. Helaas deed ze niet haar behoefte met als gevolg dat de afgelopen nacht de hele woonkamer onder zat. Gelukkig hadden we tegels dus was het geen heel groot probleem maar het is voor iedereen natuurlijk wel fijner als ze buiten haar behoefte doet.

Vandaag kreeg ik een ingeving, we hebben alleen tegels in de tuin. Ze was vast gewend om haar behoefte op gras te doen maar ja dan moeten we wel de wijk in. Eerst advies gevraagd aan Nathalja en aan Sandra. Volg je gevoel zeiden ze want het zou heel goed kunnen dat ze inderdaad gras nodig heeft. We gingen net naar een feestje maar toch nog even de voortuin in. 

Ik was zo trots op haar, ze vond het wat spannend langs de voordeur (daar was ze nog nooit geweest) maar ook nu liep ze keurig mee! Even laten snuffelen op het gras maar het kwam er nog niet echt van. We moesten echt weg dus ik meteen goede voornemens gemaakt dat als ik thuis zou komen dat ik echt even de tijd ging nemen om haar mee naar buiten te nemen.

Zo gezegd zo gedaan. Thuisgekomen vol goede moed haar riem aan en weer naar buiten de wijk in. Goed tegen mezelf gezegd.. er kan niets gebeuren als je de riem maar vasthoudt. Stukje gewandeld en op het gras begon ze te draaien. In een ver verleden heb ik ooit met een vriendinnetje een hond uitgelaten en ik wist meteen.. ja dit is het moment! Ze ging plassen! Ohhh ik was zo trots en zij ook. Ze keek me ook vol trots aan. Omdat we niet op een hondenveldje waren wilde ik nog wel even naar dat veldje wandelen. Met een vette glimlach liep ik daar, mijn eerste wandeling in de buurt met Dunya.

En toen was het moment daar. Het ging zo goed dat ik mijn belangrijkste voornemens ineens leek te zijn vergeten. Dunya raakte uit het niets in paniek. Maar hier liet ik me niet door uit het veld slaan. Vol zelfvertrouwen wist ik wat ik moest doen. Klein maken, rustig blijven en haar ruimte geven. En toen trok ze aan de riem, niet eens hard maar voor ik het wist liep ze weg met riem en al.

Ja ik hoor het iedereen denken.. hoe stom kan je zijn. Ja dat vraag ik me ook nog steeds af. Ik was nog steeds erg rustig en wist wat we moesten doen. Naar huis gebeld en alle deuren laten open zetten, kinderen naar boven gestuurd en duimen dat ze in haar mandje zou liggen als ik thuis was. Rustig naar huis gelopen maar helaas dat zou natuurlijk ook te mooi zijn geweest. Andere schoenen aangedaan zodat ik minder goed te horen was want ik wist dat als ze naar iemand terug zou komen dat het dan naar mij moest zijn.

Ineens zag ik een mevrouw roepen naar een hondje. Rustig gevraagd aan de mevrouw om haar niet te roepen. Ze zei “je was deze hond de afgelopen week toch ook al kwijt” Ja mevrouw.. idd bedankt dat u me er nog even op wijst. Ik zag ze staan maar er kwam een auto aan dus ging ze weer een stukje verder. Ineens overviel me een gevoel van boosheid en teleurstelling in mezelf, verdriet en machteloosheid. Ik besefte me ook meteen dat dit niet goed was en dat ik moest kalmeren. Meteen Nathalja gebeld.. ze hoorde het meteen. Hoe lief dat ze me geen verwijten maakte maar meteen kwam met tips. Hoe trots was ik toch wel op mezelf dat ik kon zeggen dat ik het meeste al had gedaan. Ik had Nathalja vooral nodig om rustig te worden. Ze zei “ze is nu toch al ontsnapt dus daar kunnen we nu niets meer aan doen” Probeer rustig te worden, ze is vast niet ver weg. En daar stond ze al!

Diep inademen, klein maken en zachtjes roepen. Ze liep weg en ik zag haar niet meer. Nog een keer richting huis gelopen en rustig blijven praten en ja dit is echt bizar staat ze daar! Ik praat tegen haar en ze komt naar me toe. Oh jullie kunnen je vast wel voorstellen hoe opgelucht ik was. Ik moest meteen huilen van blijdschap (wat dan weer geen juiste reactie was want de leider van de roedel huilt niet maar het was wel gemeend)

En zo ligt ze dus nu weer in haar mandje, te rusten met haar pootjes omhoog. 

Ik moet nog veel leren en Dunya moet nog veel leren maar hoe bijzonder dat we elkaar veel leren. Nooit gedacht dat ik me zo verbonden zou voelen met een hond, ik die nooit iets heb gehad met een hond en die mijn man graag een maatje gunde.

Sorry Sandra dat dit keer ik haar liet ontsnappen. Ik kan je niet beloven dat ik ze niet nog eens laat ontsnappen maar ik kan je wel beloven dat ik (en natuurlijk ook de rest van het gezin) mijn uiterste best doe om alles te geven om goed voor haar te zorgen.

Hier nog een foto nu ze weer in haar mandje ligt..