Veilig bij ons thuis

Vorige week las ik de eerste keer over jou. Je zou rondhangen op de parkeerplaats van de supermarkt.

Volgens de melder was je er erg slecht aan toe en moest je dringend van straat.

Die zelfde middag nog ben ik naar je op zoek gegaan. Ik vond je in een verlaten en kapotte telefooncel.

Op dat moment kon ik je nog niet meenemen. Ik had niks bij me, maar wist ook niet waar ik je naar toe zou kunnen brengen. Alle fosters zaten vol.

Ik heb mijn best voor je gedaan. Heb een bericht op Facebook geplaatst en zo kwam ik in contact met een mogelijke foster.

De volgende dag ben ik weer naar je op zoek gegaan. Ik had alles mee, leverworst, tranquigel en een snoetje. Dat laatste is vooral voor mijn eigen veiligheid. Honden zoals jij met angst willen nog wel eens bijten.

Maar ik vond je niet. Meerdere rondjes hebben we gereden en gelopen over de parkeerplaats.

Je was er niet. Zou je dan toch ergens een huis of tuin hebben waar je in kunt schuilen?

Of zou je een baasje hebben? We konden het ons bijna niet voorstellen. Dat zou dan wel een hele slechte baas moeten zijn.

Ook andere mensen die regelmatig bij de supermarkt zijn zien jou niet meer. Wat zou er aan de hand zijn? Ben je misschien aangereden of al overleden? Er spookte van alles door mijn hoofd. Vooral "had je ik vorige week nou maar direct meegenomen".

Vanmiddag ben ik op stap geweest om een andere hond te zoeken om naar een stichting te brengen.

Ook die hond was er niet. 

Op de terugweg deed ik nog een keer de supermarkt aan. Zou je er nu wel zijn?

Ik reed over de drukke weg richting supermarkt en zag je staan. Ik twijfelde nog. Was jij het echt? 

Je was zo ver weg van de supermarkt. Nog wat verward reed ik toch door naar de supermarkt.

Daar was je inderdaad niet. Snel terug naar de plek waar ik je zag. Je was er nog, gelukkig.

En je was het echt, geen twijfel over mogelijk.

Je lag voor een bedrijf. Zou je daarbij horen? Ik ben het gaan vragen, maar ze kende je niet. 

Waarschijnlijk wilden ze je ook niet kennen, want je bent van buiten niet zo mooi meer.

Omdat je het vervelend vond dat ik dicht bij je in de buurt kwam, ging je weg. Een straat met huizen en tuinen in. Ook nu weer heb ik bewoners gevraagd ofdat zij wisten bij wie je hoorde.

Bij niemand zeiden ze. Wat een rotgevoel moet dat je geven. Niemand geeft om je en niemand kijkt naar je om.

Wat jij nog niet wist was dat dit je laatste loopje door dit wijk was waar de mensen toch niet om jou geven.

Zodra je op een plek bent waar ik het veilig vind, geef ik je wat voer met onder andere een stukje worst met een slaapmiddel.

Nu is het wachten. Wachten tot je ver genoeg in slaap bent zodat ik je kan oppakken.

Gelukkig duurt dit niet zo lang. Voor de zekerheid doe ik je wel je snoetje om, maar je reageert niet eens.

Ik leg je in de auto in de bench. Je bent wat onrustig, maar ik snap je wel. Je hebt geen idee wat er gaat gebeuren. Waarschijnlijk heb je van je leven nog nooit in een auto gereden, maar heb je altijd uit moeten kijken niet aangereden te worden.

We gaan naar de dierenarts. Onderwijl bel ik de foster om te vertellen dat ik je eindelijk heb.

Helaas weet de foster niet zeker of ze jou met onder andere schurft wel aandurft. Ook gaat ze twee weken weg en dat zou eigenlijk niet uitkomen met jou erbij. Ik heb even tot 100 geteld en wat minder mooie woorden gezegd, maar daarna alsnog naar de dierenarts gereden. Voor alles is een oplossing, voor jou natuurlijk ook.

Bij de dierenarts is er een bloedtest gedaan om te kijken welke ziektes je hebt.

100% positief op karpattenziekte. We hebben een behandelplan opgesteld om je schurft aan te pakken, je hebt medicatie tegen de karpattenziekte gekregen en verder zal je vooral weer aan moeten sterken.

Je hebt van al deze onderzoeken niets gemerkt.

We zagen in je bek dat je helemaal geen voortanden meer hebt. Arme jij, hoe moeilijk zal je het gehad hebben om voedsel te vinden wat je weg kon krijgen.

Vanaf vandaag hoef je niet meer te zoeken. Nooit meer!

Het fosterprobleem werd ook opgelost. Toen ik Erik belde om mijn frustratie even te uiten kwam hij zelf met het idee om jou bij ons te plaatsen. We weten dat volgende week Mila en Vera vertrekken en ook voor Macho ben ik bezig. Dan is de plek maar vast weer gevuld.

En zo ging je met ons mee en lig je heerlijk bij te komen op een lekker bedje. Je bent nog erg moe.

Deels natuurlijk door de slaapmiddelen, maar je zal ook wel erg moe zijn van je avontuur op straat.

Slaap maar lekker. Morgen mag je eens rustig bekijken waar je terecht bent gekomen. Het zal je nog verbazen.