De kinderen zijn naar school, Erik is naar zijn werk en ik hou mij bezig met honden.
Honden in mijn tuin, maar ook honden op Facebook.
Ik word nogal eens benadert of ik een plekje weet voor een zielige hond, of ik kan helpen met medicatie en of ik kan helpen vangen.
Het valt niet mee om nee te moeten verkopen. Ik red ze het liefst allemaal, maar dat gaat gewoon niet.
Als ik zou willen kan ik zo ongeveer mijn eigen asiel starten in de tuin, zo vaak word ik benaderd.
Vanaf dinsdag ben ik bezig met een hond bij een supermarkt. En vandaag kwam er een melding van een soortgelijke hond, maar dan totaal ergens anders.
Dit is de hond van de supermarkt.
Omdat van onze stichting alle fosters vol zitten had ik een oproep op Facebook gedaan.
Eigenlijk zonder verwachtingen, want meestal komt het niet verder dan "ach wat zielig" en "ik had graag geholpen maar....." en dan komt er een verhaal waarom het echt niet kan.
Maar hoe blij ben ik dat er gewoon door een andere stichting gereageerd werd dat zij plek hadden.
Halleluja! Niet alleen vanwege de plek, maar vooral vanwege de communicatie.
Het is namelijk zo dat er best wat stichtingen zijn op het eiland die zich bezig houden met dieren.
Maar helaas tot nu toe altijd ieder voor zich. Dat is heel jammer, want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde. Een beter bestaan voor dieren op dit eiland. Er werd kwaad over elkaar gesproken en er werden al helemaal geen fosterplekken met elkaar gedeeld. En dat vind ik echt heel jammer.
Maar ik geloof en zie ook echt dat er verbetering zit aan te komen.
Ik heb zelf Saar al een keer gefosterd voor een andere stichting. Zou ook niet weten waarom ik dat niet zou doen. Als zij een hond vinden en ik heb plek dan hoef ik daar toch niet over na te denken.
En nu dus kwam er een heel fijn berichtje van een andere stichting dat zij de supermarkthond onder hun hoede nemen.
Een andere dame die ik ken en ontzettend veel voor de honden op het eiland doet neemt de schurfthond die vandaag aangemeld werd onder haar hoede.
Super gaaf dat de energie die ik steek in het ontvangen van hulpvragen en die omzetten in berichten niet voor niks is geweest.
Maar honden of niet, ik moet ook tijd kunnen besteden aan mijn zus en zwager.
Vanavond heb ik Facebook gelaten voor wat het was. Ik heb geen idee wat er nog verder voor reacties binnen zijn gekomen, want ik was uit eten. En nu echt! Zonder hondengevechten en loopse teefjes.
Ik had bij het restaurant geen WiFi en mijn telefoon op stil gezet. Nu even niet.
Schurfthondjes moeten van straat, dat klopt, maar een dag meer of minder is geen ramp.
Mijn zus is hier maar tot zaterdag dus zij gaat even voor de hondjes. De honden zullen het vast wel begrijpen. Dankbaar zijn ze straks toch wel als ze gered zijn van het harde leven op straat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten