Ik zou hem eigenlijk ophalen zodra hij door de douane was. Dan zou hij bellen en ik gaan rijden.
Omdat hij met insel air vloog had ik geen wekker gezet. Insel air staat ongeveer gelijk aan vertraging.
Ik had dus geen zin om de wekker te zetten, naar Hato te rijden om er vervolgens erachter te komen dat de vlucht vertraagd was.
De meest logische stap is kijken naar de aankomsttijden op internet, maar die zijn vaak niet up to date. Daar heb je dus niks aan.
De onrustige nacht kwam vooral doordat ik bang was dat ik door de telefoon heen zou slapen.
Ik was dus een paar keer wakker om vervolgens te zien dat het nog geen tijd was. Daar wordt je best brak van.
En toen, zonder dat ik het wist stond hij ineens voor de deur. Thuisgebracht. En dat allemaal zonder vertraging. Hij was net zo brak als ik. Zo'n nachtvlucht komt je rust ook niet ten goede.
Nadat de kids naar school waren hebben we onze uren gemiste slaap ingehaald.
Daarna pas was het pas tijd voor alle reisverhalen en foto's.
Vanmiddag hebben we bezoek gehad van mensen die interesse hadden in Vera.
Vera verkoopt zich nogal ingewikkeld. Vera is een schat van een hond, maar niet naar vreemden.
Daar blaft ze tegen of rent ze voor weg. Tja, hoe moet dat dan als iemand specifiek voor haar komt?
Dit is Vera. Waar dan? Ja sorry, ze ligt onder de struik. Maar ze is wel lief hoor!
Nou gaat het wel telkens een stukje beter. Vandaag verstopte ze zich niet. Blaffen deed ze wel, maar niet zo lang. De mensen die voor haar kwamen kenden haar verhaal. Ze waren dus niet verrast dat Vera dit gedrag liet zien en konden er doorheen kijken.
Dit maakt dat ze Vera gaan adopteren. En niet alleen. Ze krijgt er een vriendinnetje bij. Net zo oud en ook erg speels. Samen mogen ze rennen, spelen en waken in een grote tuin.
Dit koppel heeft geen kinderen wat voor beide hondjes erg prettig is. Kinderen zijn te onvoorspelbaar, daar houden ze niet zo van. Goed nieuws dus. Ze verhuizen pas in de week van 1 februari dus tot die tijd mogen we nog even van haar genieten.
Genieten doen we ook van de pups. Ik weet niet, maar deze zijn zo leuk!
Ze zijn lief, mensgericht, speels en slopen niks. Vooral dat laatste vind ik een pluspunt.
Oja, ze zijn zindelijk, vind ik ook niet vervelend.
Omdat ze een tijd van honger en voedseltekort gekend hebben zijn ze wel erg gericht op eten.
Iedereen krijgt hier op hetzelfde moment zijn bakje voer. Dat is bij een aantal zo op.
Luna doet er vaak wat langer over. De rest weet dat en respecteert dat. Ze zullen ook wel moeten, want Luna geeft ze gewoon een pit in de kop als ze aan haar voer komen.
Maar die kleintjes laten zich niet uit het veld slaan. Ze zitten op wacht. Op nog geen 10 centimeter van de bak, zodat ze kunnen toeslaan zodra Luna zich omdraait.
Denk nou niet dat het zinvol is. Er ligt helemaal niks meer in. Luna eet echt haar bak wel leeg.
Maar toch moet hij even na gelikt worden. Voor het geval Luna een kruimeltje vergeten zou zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten