Vanmorgen kregen we een melding van een hond bij een supermarkt die er belabberd uit zag.
Ik ben eerst er even alleen gaan kijken en vond haar inderdaad. Ze heeft schurft waardoor ze er al snel niet uitziet. Ik vermoed ook karpattenziekte en tig keer zwanger geweest.
Omdat we vol zitten is het overwegen wat te doen. Ik besloot om 's middags terug te keren en dan alvast te starten met de medicatie tegen de schurft. Doen we in ieder geval iets. Daarna kan ze misschien meegenomen worden in het voederproject wat op het eiland loopt of kunnen we kijken of een andere stichting een plekje heeft.
Natuurlijk wilde mijn zus wel mee. Vond ik ook wel prima. Kon ze met eigen ogen zien hoe de honden er hier soms bijlopen.
Maar helaas voor mijn zus, de hond was niet aanwezig. Nog even in de omgeving gezocht, maar helaas echt niks. Morgen ga ik maar weer even kijken.
Vanavond zouden we uit eten gaan. Tot we het telefoontje kregen dat de zwangere hond die al tijden niet meer gezien was op het plein was. Wij waren vlak bij en reden meteen even door.
Zou mijn zus nu dan toch haar momentje krijgen? Nou, niet helemaal. Het werd een totale andere redding.
De zwangere hond bleek namelijk helemaal niet zwanger. Ze was zelfs loops en daardoor zeer interessant voor de reuen.
Toen we op het plein stonden te overleggen over dat we haar niet konden meenemen om te laten helpen vlogen twee reuen elkaar in de haren. En niet misselijk ook!
Uit reflex om te zorgen dat ze elkaar niet verwonden greep een vriendin die meehielp met het vangen van de teef in. Helaas zagen de reuen geen verschil tussen een arm en een hondenpoot en werd ze fors gebeten. Oef het duurde ook even voordat ze haar loslieten.
Ze kon daarna snel haar arm wegtrekken waarna de strijd tussen de reuen doorging.
Ik heb mijn vriendin meegenomen naar het dichtbijzijnde cafe om daar haar wond te gaan spoelen.
Toen ik nog een keer achterom keek zag ik dat Erik beide reuen omhoog hield en ze nog niet loslieten!
De oooo's en aaaaaaaa's klonken vanaf het terras, maar er was helemaal niemand die kwam helpen.
Ik ben naar binnen gegaan en heb de wond verzorgd, maar hoorde later dat het er buiten heftig aan toe was gegaan. Nadat Erik en mijn zwager de honden uit elkaar hadden, wist de aanvaller zich uit de halsband te wurmen en opnieuw in de aanval te gaan. De gebeten hond lag op zijn rug, maar de andere reu bleef erboven op. Het was heel heftig! Ze hoorden botten kraken. Het is ze een tweede keer gelukt om de honden van elkaar te krijgen. Hierna heeft Erik direct het slachtoffer achter in onze auto gezet. Hij moest uit het zicht, want de ander had geen genade.
Deze hond was behoorlijk gewond aan zijn poot. Ook de vriendin had medische zorg nodig.
Maar mijn zus wilde redden, nou mocht ze redden. Alleen was het geen hond maar een mens.
Ze is namelijk eerste hulp arts. We hebben haar dus aan het werk gezet bij de bijtwond.
Gelukkig was het niet levensbedreigend, maar kon ze wel prima een noodverband aanleggen.
Ik heb trouwens nog nooit zo'n onnozel ehbo doosje gezien. We kregen van het cafe een doosje met een stukje pleister, betadine, een schaar, een halve mitella en een halve rol gaas. Thats it.
Het is te hopen voor een volgend slachtoffer dat ze het hierna gaan aanvullen, want na vandaag zit er vrijwel niks meer in.
Ondertussen waren Erik en Raymond met spoed naar de dierenarts gereden.
Voor mijn vriendin was er ook vervoer geregeld, maar dan richting het ziekenhuis. Ik ben bij Youri gebleven die van dit hele gebeuren behoorlijk overstuur was. Snap ik ook wel. Het was allemaal erg schokkend. Het mag een wonder heten dat er verder niemand iets heeft en dat we de gebeten hond naar de dierenarts hebben weten te krijgen.
Daar is hij ingetapet en mag hij de nacht blijven. Het arme dier trilde helemaal.
Maar niet alleen de hond, iedereen trilde na. Het adrenaline peil is gedurende de hele avond nog op een hoog niveau gebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten