Onze eerste afspraak stond vanmorgen gepland bij de Albert Schweitzerschool.
Een paar weken geleden schreef ik over een jongetje dat mij kwam interviewen. Hij wilde zijn spreekbeurt houden over zwerfhonden en over mijn werk. Ik heb toen heel veel vragen beantwoord en hij is er mee aan de slag gegaan.
Ik had hem toen beloofd dat als ik een hondje in fostercare zou hebben die daarvoor geschikt is, bij hem langs zou komen op school als hij zijn spreekbeurt had.
Vandaag was het zo ver. Ik heb de tweeling nog in huis en Macho is absoluut geschikt voor zo'n uitje.
Hij houdt van aandacht en is niet bang. Zo'n uitje naar een school is niet alleen maar goed vanwege het verhaal, maar ook voor de hond om te socialiseren.
Samen gingen we dan ook op pad.
Helaas liep alles even anders dan gepland. De juf was namelijk in de loop van de ochtend ziek geworden en naar huis gegaan. Er was geen andere docent die het op kon vangen, dus alle kinderen waren over de groepen verdeeld. Geen spreekbeurt dus. Nu maar even afwachten wanneer de spreekbeurt ingehaald kan worden en welke hondjes ik dan in fostercare heb.
Tijdens de pauze bij Maud op school had ik een gesprek met de docent die alles rondom het examen regelt.
Nog een paar maanden, dan is het zo ver. Wij waren als ouder uitgenodigd voor een gesprek over wat praktische zaken. Bijvoorbeeld bij wie zou je graag op de kamer willen? Wil je als je meer dan twee dagen geen examen hebt naar huis of blijf je op het eiland?
Ik hoor mensen denken? Naar huis? Ja terug naar huis. Het examen moet namelijk worden afgenomen op Nederlands grondgebied en dat is Curacao niet meer. Bonaire wel, dat is een bijzondere Nederlandse gemeente. En dus vertrekken alle examenkandidaten in mei naar Bonaire.
Best spannend natuurlijk. Voor ouders en kinderen, maar ook wel een bijzondere ervaring.
Ze slapen met z'n allen in een groot landhuis en dat is natuurlijk ook gewoon erg gezellig.
We weten nu welke dagen Maud vliegt en wanneer ik haar weer op moet halen van Hato.
In de middag had Vera een speelafspraak. Pika kwam langs. Pika gaat samen met Vera en Mila naar een forever home. Vera en Mila spelen heel veel met elkaar en kunnen het samen goed vinden.
Nu was het even de vraag wat ze van Pika zouden vinden. Zoals we al wel verwacht hadden maar nu zeker weten, is de combi Vera, Mila en Pika helemaal geweldig. De dames hadden het gezellig met z'n drieën. Er werd al wat samen gerend en besnuffeld. Leuk om te zien en nog leuker dat ze met elkaar verhuizen.
Verhuizen zit er voor onze nieuwste aanwinst nog lang niet in. Ze is nog erg timide.
Ik kan naar haar toe, mag haar aaien en kroelen, maar ze reageerd eigenlijk niet terug.
Geen kwispel, geen likje. Ze kijkt eigenlijk niet eens op. Dan zou je kunnen denken dat ze niet happy is.
Maar ik heb het tegendeel gezien.
Als je zo op je bedje ligt ben je happy. En dat ze dat naar ons nog niet uit zal komen door haar verleden. We geven het de tijd.
Vanavond hadden we oudergesprekken op school. Nu voor Youri. Niet omdat wij dit graag wilden, maar omdat de mentor eigenlijk iedereen altijd laat langs komen.
Youri doet het goed. De mentor is trots op hem en wij ook. Hij doet nu vmbo tl zonder vreemde taal en staat voor alles (ruim) voldoende. En dat terwijl hij met een kader advies binnen kwam.
School blij, wij blij, Youri blij.
Na het gesprek was het tijd om de honden te voeren. Dat gaat hier altijd wel met wat herrie gepaard.
Storm kan namelijk niet gewoon wachten tot ik klaar ben. Terwijl ik bakken vul en het eten klaarmaak moet hij blaffen. Echt een soort dwangmatig iets.
Op de herrie en het geblaf kwam een hond af. Heel nieuwsgierig kwam ze af op de herrie.
Dat ze nu bij ons op het platje gegeten heeft vind ik een grote stap voorwaards.
Daar word ik blij van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten