Ze had zelfs alles droog gehouden, hoe knap is dat!
Inmiddels heeft vast iedereen wel gezien dat ze naar Tanja Jess en Charlie Luske is gegaan.
Voor Mandy maakt het niks uit, een bekend of een onbekend baasje.
Voor mij ook niet, als ze maar lief zijn. Maar wat natuurlijk wel heel fijn is, is dat bekende Nederlanders over het algemeen een hoop fans en volgers hebben. Dit maakt dat er nu heel veel mensen weten dat er de mogelijkheid bestaat om honden uit Curacao te adopteren.
Ik hoop dan ook dat er nog vele hondjes mogen volgen.
Mandy's zusje Mila en broertje Macho lijken niet heel veel te treuren om het vertrek van Mandy.
Nou is dat natuurlijk ook hoe het hoort.
In de natuur werkt het ook zo dat een moeder haar pups op een gegeven moment afstoot en dat ze ieder hun eigen weg gaan.
Vrijwel elke hond ( op wat uitzonderingen daar gelaten ) verlaten het nest alleen.
Als ik jongere pups foster probeer ik ze altijd op dezelfde dag te laten vertrekken. Als ik er zelf nog 1 overhou weet ik geheid dat het 's nachts gehuil opleverd. Het gebeurd wel eens, die ik dan vervolgens in een bench binnen zet om iedereen aan zijn nachtrust te laten komen.
Met pups van vier maanden zoals de drieling heb je dat niet meer.
Mila en Macho spelen lekker met elkaar, maar ook met Vera en Tico.
Het is wel aandoenlijk om te zien hoe ze elkaar soms opzoeken.
Het gaat er eigenlijk om dat ze gezelschap hebben. Van elkaar of een andere hond maakt niet zo uit.
Sinds ik hier woon en foster zie ik in dat honden echt genieten van elkaar.
In Nederland is het hebben van 1 hond vrij normaal. Daar wordt dan dagelijks een paar rondjes mee gelopen en als ze mazzel hebben wordt er nog iets meer mee gedaan.
Over het algemeen ligt de hond binnen in een mand.
Nu ik hier een enorme tuin heb en meerdere honden zie ik Storm opbloeien.
Zo actief als dat hij hier is heb ik hem in Nederland nooit gezien. Elke morgen maakt hij met Tico het 'leguanenrondje'. En als je dat gedaan hebt begin je gewoon weer opnieuw.
Vrijwel elke hond die ik hier foster speelt met mijn honden. Het maakt ook dat ze aan het eind van de dag moe zijn en geen kattenkwaad uithalen.
Als mensen dus hier wonen en een hond zoeken, probeer ik altijd ze ervan te overtuigen om er twee te nemen.
Dat je er in Nederland niet meteen twee binnen neemt snap ik, maar hier leeft alles en iedereen buiten dus moet het kunnen.
Morgen heb ik een ontmoeting met mensen die interesse in Vera hebben. Ze hadden zelf al bedacht dat twee beter zou zijn, dus komen ze ook voor een ander hondje van de stichting.
Ben benieuwd. Dan gaan we weer afscheid nemen van een langzitter. Dat zijn de moeilijkste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten