De tijd is voorbij gevlogen. Het hele proces er omheen van regelen, emigreren en daarna landen voelt nog als gisteren. Nog even, dan zitten we op de helft en gaan we alweer aftellen.
Gelukkig is het nog niet zo ver en kunnen we rustig verder genieten, want spijt van deze stap hebben we nooit gehad!
Iedereen heeft het naar zijn zin. De kinderen doen het prima op school en hebben hun sociale kader weer opgebouwd. Erik haalt genoeg voldoening uit zijn werk en ziet daarbij nog eens veel van deze kant van de wereld. En ik heb mijn hondjes.
Ik krijg wel eens de vraag of ik al wist voordat ik ging of ik honden zou gaan opvangen?
Het antwoord daarop is ja, ik had dit al in Nederland bedacht.
Ik was in juli 2009 hier voor het eerst op het eiland en zag toen al zo veel zwerfhonden en ook dode honden langs de weg. Het liefst had ik op dat moment al mijn handen uit de mouwen gestoken.
In de jaren die volgde kwamen we nog een aantal keer op het eiland en in die tussentijd ben ik ook op Facebook meerdere stichtingen gaan volgen. Op dat moment was het helemaal nog niet zeker dat we gingen emigreren, maar als we zouden gaan wist ik wat mij te doen stond.
De eerste maanden hier heb ik gezorgd voor alle praktische dingen zoals het regelen van stroom, internet, verzekeringen, een auto en nog veel meer.
Op een gegeven moment stond Luna op Facebook. Het asiel zat met de handen in het haar en zochten opvang voor haar en haar kroost. Dat was mijn eerste fosterproject.
Uiteindelijk verliep dat geheel anders dan gepland. Er gingen meerdere pups dood en moeder en pups zouden gescheiden gaan worden. Ik zou de pups verder verzorgen en Luna zou terug naar het asiel gaan. Dat was zo'n heftig moment, kan er nog om huilen.
Luna had 2 weken bij ons in huis gewoond, liefde gevraagd en ontvangen en ik moest haar achterlaten in een hok in het asiel. Ik kan me het nog zo herrineren, die ogen! Verschrikkelijk verdrietig was ik ervan.
De dag erna zijn alsnog de pups naar een andere foster gebracht en heb ik Luna uit het asiel opgehaald. Ze is gebleven en ik wist meteen, dit nooit meer!
Ik kan niet voor het asiel fosteren waarbij de honden eerst alle vrijheid krijgen in mijn tuin en later weer in een hokje opgesloten worden. Dat was even een harde en emotionele leerschool, maar ik wist hierdoor wel beter wat ik wel en niet wilde en kon.
Hierna ben ik een tijdje zoekende geweest. Ik wilde wel helpen, maar wat en hoe? Ik wilde me niet te veel vastpinnen aan allerlei opgestelde regels, maar vooral mijn eigen gevoel kunnen volgen.
November 2014 kwam Brownie bij mij en eigenlijk op dat zelfde moment leerde ik Samira kennen.
Het heeft zo moeten zijn. Zij liep in haar hoofd met het idee een stichting te starten en ik zocht iemand met een breed netwerk waarvoor ik wilde fosteren maar wel mezelf kon blijven zijn.
De rest van het verhaal kennen jullie.
Op mijn oproep gisteren om maandelijkse een vaste kleine donatie te doen is goed gehoor gegeven.
Natuurlijk zijn meer aanmeldingen van harte welkom.
Mocht ik iemand vergeten zijn een berichtje te sturen, laat het me dan even weten.
Het laatste weekend van de kerstvakantie is ingegaan. De kinderen hebben langzaam aan hun boeken weer tevoorschijn gehaald. Liever keken ze er nog niet naar, maar helaas is het niet anders.
Na de eerste week school start toetsweek twee. Dat betekent dat de helft van het schooljaar er ook al op zit.
De tijd vliegt. We halen eruit wat erin zit en doen wat er in onze mogelijkheden zit.
We genieten van elke hond die onder onze fosterzorg komt.
Nu dus onze drie kleine pups. Ze doen het goed. Ze komen eindelijk op het gewicht dat ze ongeveer horen te hebben. Ze spelen met elkaar, maar ook erg graag met Binky en Vera.
Soms hebben ze een heel parcours bedacht. De één begint met rennen en de rest volgt exact dezelfde route. En dat dan een paar keer achter elkaar.
En daarna zijn ze moe. Volgende week zullen ze voor hun eerste enting naar de dierenarts gaan.
Ze zullen uit gaan groeien tot normale gezonde jonge honden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten