Maak kennis met Gina

Het was vanmorgen leuk opstaan met al die reacties op mijn blog.

Vele leuke hondennamen werden geopperd. Ik vind altijd dat een naam echt bij de hond moet passen.

Tuurlijk een meisjesnaam bij een teefje en een stoere jongensnaam bij een reu.

Sommige namen vielen hierdoor af omdat ze voor het andere geslacht waren. Maar geeft niks, deze namen bewaar ik gewoon voor een volgende keer.

Als je al echt iets van het karakter van een hond kunt zien kan je er makkelijker een naam voor verzinnen.

Een hele lieve knuffelhond geef ik een zachtaardige naam. Een doerak krijgt van mij weer wat anders.

Het valt allemaal niet mee. En dan te weten dat sommige baasjes zodra ze de hond krijgen zelf een naam bedenken. Haha, al het denkwerk voor niks. Maar geeft niet hoor, elk nieuw baasje mag natuurlijk de naam verzinnen die hij/zij leuk vindt.

Uiteindelijk is er in familieberaad gekozen voor Gina. Dank Hannie voor je inbreng.

Gina dus in plaats van scharminkel. Gina begint steeds meer te ontdooien.

We verbazen ons over haar lichamelijke gestel. Wat er allemaal met het arme dier is gebeurd blijft gissen, maar we zien een zeer slecht gebit met afgebroken tanden en ontstoken ogen.

Nu de ogen beter zichtbaar worden zien we dat ze waarschijnlijk blind is aan één oog.

Het is even afwachten hoe dit zich gaat ontwikkelen nu ze oogdruppels en andere medische zorg krijgt.

Als we haar zo door de tuin zien scharrelen is het overduidelijk dat ze veel honger heeft gehad.

Haar heupbotten en ribben steken ver uit.

En dan haar huid. Misschien schurft? Of een reactie op slechte voeding? Of irritatie door krabben vanwege vlooien? We behandelen haar als zijnde een hond met schurft. Dat betekent dus voor ons extra alertheid op het deelgebruik van kussens en manden. Tot nu toe is dat nog helemaal geen probleem. Gina ligt voornamelijk heerlijk in haar eigen mand. 

Ik heb dit weekend kunnen waarmaken wat ik mezelf beloofd had. Geen honden vangen of redden en even quality time met elkaar. We zijn zelfs met z'n vieren naar de film geweest. Nou nou, het mag in de krant!

Gisteren is de vangkooi wel uitgeleend en is er een hond gevangen, maar zonder mij.

En ook vandaag is de kooi weer opgehaald en werd er een hond mee van straat gevist.

Ook zonder mij. Deze vangkooi is trouwens een gulle donatie aan onze stichting waar we natuurlijk ontzettend blij mee zijn. We willen graag dat er zo veel mogelijk honden geholpen worden, dus als een ander de kooi een keer nodig heeft lenen we hem met liefde uit. Alles voor de honden, daar gaat het uiteindelijk om!

Vanmiddag heb ik wie is de mol terug kunnen kijken. Mijn mol is nog steeds in het spel. Ik verdenk Klaas. 

Als je zo lekker aan het relaxen bent zijn er altijd wel hondjes die je aandacht vragen.

Zie je ons baas? Ben je al uitgekeken? Kunnen we dan nu eindelijk met z'n allen spelen en dat jij die bal gooit.

Zucht, oke. Ik kijk alleen wie is de mol en dan zijn jullie weer aan de beurt.

Geluksmomenten

Het scharminkeltje dat we sinds maandag in ons midden hebben was de afgelopen dagen moeilijk benaderbaar.

Niet dat ik haar niet kon aanraken of aaien, maar ze kon er niks mee. 

Het leek alsof ze het niet fijn vond. Ze draaide haar kop van je weg en je zag totaal geen interactie.

Ze lag ook eigenlijk alleen maar achter in het hok en sliep veel.

We hebben haar maar even gelaten. Ze zal ook vast moe zijn van al die tijd slenteren op straat, zoeken naar eten en vluchten voor mensen die jou liever niet in de buurt willen hebben.

Gisteren in de namiddag zagen we een mooie vooruitgang.

Ze was in de speeltjesmand gaan liggen. We hebben naast de schuifpui een mand staan waar alle speeltjes van de honden in verzameld worden. Ik weet niet wat haar gedachtengang erachter was.

Wilde ze dichter bij ons zijn? Of is ze misschien in een ver verleden een mand gewend?

Ze lag er wel een beetje ongemakkelijk zo tussen de kokosnoten, botten en tennisballen.

Maar dat hebben we natuurlijk voor haar opgelost. Speeltjes in een vuilniszak ernaast en een prachtig bedje opgemaakt in de mand.

Dat ligt toch stukken beter!

Gisteravond toen ze in dit heerlijke bedje lag was ik haar aan het aaien en geruststellen.

Ik voelde dat ze zich overgaf. Een prachtig moment toen ik voelde dat ze haar kop op mijn arm liet rusten. Eindelijk! Het eerste teken van vertrouwen van haar kant. Wat een overwinning.

En dat dit vertrouwen er echt was zagen we vanmorgen. 

Ze kwam bij het open zetten van de deuren uit haar mand en kwispelde. Dat zijn echt geluksmomenten, daar doe ik het voor! Vijf dagen contact maken en geruststellen en dit is het resultaat.

http://youtu.be/eMCy9iRTX1I

Nu kunnen we verder en zij ook. Alleen zou het nu wel praktisch zijn als we een naam hadden.

Wij worden langzaamaan uitgeput qua namen verzinnen, dus laat ik het aan de lezers over.

Kom maar op met de goede ideeën.

Vandaag had ik nog een mooi geluksmoment. Ik kreeg een aantal foto's en filmpjes van Boris opgestuurd.

Wat doet hij het goed! Het is ongelofelijk! Als je hem ziet spelen en rennen denk je dat hij al maanden in Nederland is, maar het is pas een ruime maand.

In die maand heeft hij zulke geweldige stappen gemaakt! Ik ben trots op hem en op zijn baasje.

Zie hem eens rennen en genieten! Geweldig! Dat gun ik natuurlijk elke hond, maar Boris heel erg.

Die kwam van zo ver en had zo weinig vertrouwen meer in de mens. Dan wil je hem zo ontzettend graag gelukkig zien en dat is hij nu! Ontroerend moment voor mij. Ik hoop dat ditzelfde prachtige leven straks ook voor scharminkel is weggelegd. 

Gefrustreerd

Vanmorgen vroeg om 8.15 ging de telefoon. Vespucci college zag ik op het scherm staan.

Mmm, wie is er ziek of gevallen? Geen van twee gelukkig, het ging om iets heel anders.

Het was de directeur. Maud had volgens hem kleding aan die niet volgens de regels waren. 

En ik moest andere kleding komen brengen

Ik moet helemaal niks en mijn dochter heeft gewoon normale kleding aan. Nou hij vond van niet.

Iedereen denkt natuurlijk dat ze minstens een broek aan had waar haar billen onder vandaan kwamen of een doorzichtig t shirt. Niks hoor, ze droeg een jumpsuit met daarover heen een vest.

De jumpsuit was precies tot aan de vingertoppen zoals de afspraak. Maar de directeur vond het niet goed. En als we het niet eens waren met de regels moesten we maar een andere school kiezen.

Stoom kwam uit mijn oren! En niet zo'n beetje ook. Een rookkanon is er niks bij. 

We hadden Maud al eens gezegd dat als hij vond dat ze niet goed gekleed was ze van ons niet de les uit hoefde. Je komt er om lessen te volgen waarvan wij vinden dat ze je die niet om die rede kunnen ontzeggen.

Maud is dan ook zo dat ze dit durft te zeggen. Helaas geldt dat niet voor alle meisjes. Vier anderen zaten in het kantoortje en moesten daar blijven totdat de ouders andere kleding kwamen brengen

Ben ik nou gek of gaat dit echt te ver? Een waarschuwing zou zeker voor een eerste keer voldoende moeten zijn.

Het was maar goed dat er vanmiddag getennist moest worden. Kon ik mooi wat van mijn frustratie kwijt. Daarna ging het wel weer.

Voor de namiddag stond er weer een vangactie gepland. Dan kan je niet gefrustreerd aan komen, dat voelen honden direct.

Dit keer stond er een moederhond op het programma. Deze hond is eerst zwanger gespot. 

Daarna was ze een tijdje uit zicht. We hadden al het vermoeden dat ze was bevallen, maar moesten haar eerst weer zien. Nadat dit gelukt was, was de vraag waar de pups waren. 

We konden onmogelijk de hond meenemen zonder pups.

Dinsdag was het verhaal compleet. We wisten welke tijd de mama hond op stap ging en waren inmiddels ook op de hoogte van de plek van het nest.

Tijd voor actie dus.

Samen met een aantal dames van meerdere stichtingen zijn we aan de slag gegaan.

Gelukkig hield mamahond zich exact aan haar dagelijkse programma en dus liep ze om 18.00 uur op het plein.

Met verse pens hebben we haar naar de vangkooi kunnen lokken en BAM, ze zat erin!

Daarna naar de pups. Die lagen onder een grote container verstopt. Met een bezem lukte het om ze eronder uit te vissen. Ze waren nog klein, zo ongeveer 10 a 12 dagen oud.

Nadat we ze alle 8! onder de container vandaan hadden hebben we ze naar een foster gebracht.

Weer negen honden gered die niet meer terug op straat komen.

Dat is dan weer een mooi einde na zo'n gefrustreerde ochtend.

Yes, gelukt!

Het was toch al wel weer 3 dagen geleden dat ik voor het laatst bij de dierenarts was.

Het werd dus hoog tijd!

Dit keer niet voor een spoedgevalletje, maar keurig op afspraak. Ik wil ook wel eens gewoon met mijn naam in de agenda staan in plaats van op de meest onmogelijke tijden binnen vallen.

Vandaag nam ik drie honden tegelijk mee. Vera, Mila en Macho.

Allemaal kwamen ze voor hun tweede enting. Tuurlijk ook even gewogen. Het is net het consultatiebureau. Daar weeg je ook altijd even je baby om daarna dan trots te kunnen zeggen dat hij aangekomen is.

Vera en de pups waren ook allemaal aangekomen. De pups zullen natuurlijk nog wel even doorgroeien.

Vera is nu op gewicht. 15 kilo is ze nu. Niet zo veel, maar ze is ook niet zo heel groot.

Het was allemaal reuze spannend. Vooral voor Vera. Die heeft zoveel meegemaakt in haar verleden dat ze erg snel in paniek raakt. Dan laat ze haar urine lopen, zo sneu.

Toch kunnen we niet altijd al haar stress wegnemen. Een ritje naar de dierenarts hoort er nou eenmaal gewoon bij.

Alledrie waren ze ontzettend blij weer thuis te zijn. Dat zie je echt! Lekker weer rennen in de ruin, staartje omhoog, tong naar buiten. Duidelijk weer op het gemak.

Voor de middag had ik niks doen gepland. Ik moet de laatste wie is de mol nog kijken van zaterdag en had die voor vanmiddag in gedachte. Maar het liep allemaal even anders.

Bij thuiskomst van de dierenarts werd ik gebeld met de vraag om te helpen een hond op te halen. 

En of ik dan ook mijn draadkooi wilde meenemen.

Het was niet ver van mij vandaan, dus ik dacht ook na een uurtje wel weer thuis te zijn. Had gelukkig nog wel een evergreen in mijn tas gegooid, want ik was echt niet na een uurtje thuis!

De hond was er namelijk niet. De vrouw die hem dagelijks voerde vertelde dat hij twee keer op de dag komt en eigenlijk altijd wel op het zelfde tijdstip. Maar nu dus niet. Wat nu? 

Thuis de vangkooi maar ophalen dan.

Ik ben terug gereden om de draadkooi om te wisselen voor de vangkooi.

Staan wij dat ding in elkaar te zetten, staat die hond naast ons. Niet dat hij zo te pakken was hoor, hij bleef op afstand. De kooi was dus nog steeds nodig. Alleen hoefde we nu niet later terug te komen om de hond te halen. We konden nu wachten tot hij erin ging.

Yes! Gelukt! Met kooi en al hebben we hem zo de auto ingeschoven. Hij kon gelukkig bij Carf terecht.

Dat wisten we al voordat we hem vingen. Even wegbrengen werd een ritje naar de andere kant van het eiland. Was zo blij met mijn evergreen. 

12.15 werd ik gebeld en ging op pad en om 16.00 was ik pas weer thuis.

Geeft niet. Wie is de mol blijft nog wel even via uitzending gemist te zien.

Voor morgenavond staat er weer een hond vangen gepland. Deze hond heeft pups en wordt samen met de pups van straat gehaald. Dat moet met de vangkooi, want bij zogende teefjes mag je geen slaapmiddelen gebruiken.

Als ik die van morgen dan gedaan heb vind ik het wel weer even mooi geweest. In het weekend gaan we geen honden vangen. Zeg ik nu ;-)

Schools dagje

Ik had vandaag een aantal school afspraken en een speelafspraak. Dat hoort ook een beetje bij het schoolse toch?

Onze eerste afspraak stond vanmorgen gepland bij de Albert Schweitzerschool.

Een paar weken geleden schreef ik over een jongetje dat mij kwam interviewen. Hij wilde zijn spreekbeurt houden over zwerfhonden en over mijn werk. Ik heb toen heel veel vragen beantwoord en hij is er mee aan de slag gegaan.

Ik had hem toen beloofd dat als ik een hondje in fostercare zou hebben die daarvoor geschikt is, bij hem langs zou komen op school als hij zijn spreekbeurt had. 

Vandaag was het zo ver. Ik heb de tweeling nog in huis en Macho is absoluut geschikt voor zo'n uitje.

Hij houdt van aandacht en is niet bang. Zo'n uitje naar een school is niet alleen maar goed vanwege het verhaal, maar ook voor de hond om te socialiseren. 

Samen gingen we dan ook op pad.

Helaas liep alles even anders dan gepland. De juf was namelijk in de loop van de ochtend ziek geworden en naar huis gegaan. Er was geen andere docent die het op kon vangen, dus alle kinderen waren over de groepen verdeeld. Geen spreekbeurt dus. Nu maar even afwachten wanneer de spreekbeurt ingehaald kan worden en welke hondjes ik dan in fostercare heb.

Tijdens de pauze bij Maud op school had ik een gesprek met de docent die alles rondom het examen regelt.

Nog een paar maanden, dan is het zo ver. Wij waren als ouder uitgenodigd voor een gesprek over wat praktische zaken. Bijvoorbeeld bij wie zou je graag op de kamer willen? Wil je als je meer dan twee dagen geen examen hebt naar huis of blijf je op het eiland?

Ik hoor mensen denken? Naar huis? Ja terug naar huis. Het examen moet namelijk worden afgenomen op Nederlands grondgebied en dat is Curacao niet meer. Bonaire wel, dat is een bijzondere Nederlandse gemeente. En dus vertrekken alle examenkandidaten in mei naar Bonaire.

Best spannend natuurlijk. Voor ouders en kinderen, maar ook wel een bijzondere ervaring.

Ze slapen met z'n allen in een groot landhuis en dat is natuurlijk ook gewoon erg gezellig.

We weten nu welke dagen Maud vliegt en wanneer ik haar weer op moet halen van Hato.

In de middag had Vera een speelafspraak. Pika kwam langs. Pika gaat samen met Vera en Mila naar een forever home. Vera en Mila spelen heel veel met elkaar en kunnen het samen goed vinden.

Nu was het even de vraag wat ze van Pika zouden vinden. Zoals we al wel verwacht hadden maar nu zeker weten, is de combi Vera, Mila en Pika helemaal geweldig. De dames hadden het gezellig met z'n drieën. Er werd al wat samen gerend en besnuffeld. Leuk om te zien en nog leuker dat ze met elkaar verhuizen.

Verhuizen zit er voor onze nieuwste aanwinst nog lang niet in. Ze is nog erg timide.

Ik kan naar haar toe, mag haar aaien en kroelen, maar ze reageerd eigenlijk niet terug.

Geen kwispel, geen likje. Ze kijkt eigenlijk niet eens op. Dan zou je kunnen denken dat ze niet happy is.

Maar ik heb het tegendeel gezien.

Als je zo op je bedje ligt ben je happy. En dat ze dat naar ons nog niet uit zal komen door haar verleden. We geven het de tijd.

Vanavond hadden we oudergesprekken op school. Nu voor Youri. Niet omdat wij dit graag wilden, maar omdat de mentor eigenlijk iedereen altijd laat langs komen.

Youri doet het goed. De mentor is trots op hem en wij ook. Hij doet nu vmbo tl zonder vreemde taal en staat voor alles (ruim) voldoende. En dat terwijl hij met een kader advies binnen kwam.

School blij, wij blij, Youri blij.

Na het gesprek was het tijd om de honden te voeren. Dat gaat hier altijd wel met wat herrie gepaard. 

Storm kan namelijk niet gewoon wachten tot ik klaar ben. Terwijl ik bakken vul en het eten klaarmaak moet hij blaffen. Echt een soort dwangmatig iets.

Op de herrie en het geblaf kwam een hond af. Heel nieuwsgierig kwam ze af op de herrie.

Dat ze nu bij ons op het platje gegeten heeft vind ik een grote stap voorwaards. 

Daar word ik blij van!

De allereerste dag

Vandaag was je allereerste dag bij ons in huis, of eigenlijk meer in de tuin.

Vanmorgen vroeg was ik toch wel erg benieuwd hoe ik je zou aantreffen. Had je de hoop opgegeven of was je nog bij ons? Gelukkig was het laatste het geval.

Nu ik je zo van dichtbij mag bekijken zie ik pas hoe slecht je er aan toe ben.

Je bent erg mager en hebt wondjes op je huid. Gelukkig heb je geen karpatten en vlooien. Dat mag een wonder heten. Verder heb je ontstoken ogen. Dat had Boris ook. Jij kent Boris niet, maar alle lezers wel. Die ontstoken ogen komen van de jeuk. Je hebt schurft en dat jeukt, ook bij je ogen.

Dan ga je krabben, dat snap ik. Vandaag heb je de eerste dosis medicatie tegen de schurft gekregen.

Ook zijn we begonnen aan je antibiotica kuur tegen de karpattenziekte en druppel ik je ogen.

De worstjes met pillen nam je goed in. Ik mag je aanraken en aaien. Je vindt het nog erg vreemd.

Al die aandacht, je begrijpt er niks van. Je gromt niet en raakt ook niet in paniek, maar ik zie je nog niet genieten. Komt nog wel. Je zult je vanzelf overgeven aan de liefde. 

Nadat je een bakje voer hebt gekregen ben je aan de wandel gegaan.

Nog niet zo ver, maar wel even lekker. Zo kon je rustig je behoefte doen.

Zittend, want een bent een meisje. Dit was gisteren in mijn verhaal misschien nog niet zo goed verteld, maar je bent een meisje dat waarschijnlijk ook meerdere nestjes heeft gehad.

De dierenarts schatte je op een jaar of vier. Maar dat is moeilijk te bepalen als je in zo'n slechte conditie bent. Nu zijn er ook mensen die vinden dat wij jou beter hadden laten inslapen. Omdat jou opknappen zo veel geld kost. Maar daar ben ik het niet mee eens. Alleen als je een niet te genezen ziekte had hadden wij die beslissing genomen. Ik gun jou nog een prachtig leven. Juist jou, omdat je zo hebt moeten lijden! Ik wil je laten voelen wat liefde is en jou nog een mooie toekomst geven.

Dat is niet in geld uit te drukken. 

Veilig bij ons thuis

Vorige week las ik de eerste keer over jou. Je zou rondhangen op de parkeerplaats van de supermarkt.

Volgens de melder was je er erg slecht aan toe en moest je dringend van straat.

Die zelfde middag nog ben ik naar je op zoek gegaan. Ik vond je in een verlaten en kapotte telefooncel.

Op dat moment kon ik je nog niet meenemen. Ik had niks bij me, maar wist ook niet waar ik je naar toe zou kunnen brengen. Alle fosters zaten vol.

Ik heb mijn best voor je gedaan. Heb een bericht op Facebook geplaatst en zo kwam ik in contact met een mogelijke foster.

De volgende dag ben ik weer naar je op zoek gegaan. Ik had alles mee, leverworst, tranquigel en een snoetje. Dat laatste is vooral voor mijn eigen veiligheid. Honden zoals jij met angst willen nog wel eens bijten.

Maar ik vond je niet. Meerdere rondjes hebben we gereden en gelopen over de parkeerplaats.

Je was er niet. Zou je dan toch ergens een huis of tuin hebben waar je in kunt schuilen?

Of zou je een baasje hebben? We konden het ons bijna niet voorstellen. Dat zou dan wel een hele slechte baas moeten zijn.

Ook andere mensen die regelmatig bij de supermarkt zijn zien jou niet meer. Wat zou er aan de hand zijn? Ben je misschien aangereden of al overleden? Er spookte van alles door mijn hoofd. Vooral "had je ik vorige week nou maar direct meegenomen".

Vanmiddag ben ik op stap geweest om een andere hond te zoeken om naar een stichting te brengen.

Ook die hond was er niet. 

Op de terugweg deed ik nog een keer de supermarkt aan. Zou je er nu wel zijn?

Ik reed over de drukke weg richting supermarkt en zag je staan. Ik twijfelde nog. Was jij het echt? 

Je was zo ver weg van de supermarkt. Nog wat verward reed ik toch door naar de supermarkt.

Daar was je inderdaad niet. Snel terug naar de plek waar ik je zag. Je was er nog, gelukkig.

En je was het echt, geen twijfel over mogelijk.

Je lag voor een bedrijf. Zou je daarbij horen? Ik ben het gaan vragen, maar ze kende je niet. 

Waarschijnlijk wilden ze je ook niet kennen, want je bent van buiten niet zo mooi meer.

Omdat je het vervelend vond dat ik dicht bij je in de buurt kwam, ging je weg. Een straat met huizen en tuinen in. Ook nu weer heb ik bewoners gevraagd ofdat zij wisten bij wie je hoorde.

Bij niemand zeiden ze. Wat een rotgevoel moet dat je geven. Niemand geeft om je en niemand kijkt naar je om.

Wat jij nog niet wist was dat dit je laatste loopje door dit wijk was waar de mensen toch niet om jou geven.

Zodra je op een plek bent waar ik het veilig vind, geef ik je wat voer met onder andere een stukje worst met een slaapmiddel.

Nu is het wachten. Wachten tot je ver genoeg in slaap bent zodat ik je kan oppakken.

Gelukkig duurt dit niet zo lang. Voor de zekerheid doe ik je wel je snoetje om, maar je reageert niet eens.

Ik leg je in de auto in de bench. Je bent wat onrustig, maar ik snap je wel. Je hebt geen idee wat er gaat gebeuren. Waarschijnlijk heb je van je leven nog nooit in een auto gereden, maar heb je altijd uit moeten kijken niet aangereden te worden.

We gaan naar de dierenarts. Onderwijl bel ik de foster om te vertellen dat ik je eindelijk heb.

Helaas weet de foster niet zeker of ze jou met onder andere schurft wel aandurft. Ook gaat ze twee weken weg en dat zou eigenlijk niet uitkomen met jou erbij. Ik heb even tot 100 geteld en wat minder mooie woorden gezegd, maar daarna alsnog naar de dierenarts gereden. Voor alles is een oplossing, voor jou natuurlijk ook.

Bij de dierenarts is er een bloedtest gedaan om te kijken welke ziektes je hebt.

100% positief op karpattenziekte. We hebben een behandelplan opgesteld om je schurft aan te pakken, je hebt medicatie tegen de karpattenziekte gekregen en verder zal je vooral weer aan moeten sterken.

Je hebt van al deze onderzoeken niets gemerkt.

We zagen in je bek dat je helemaal geen voortanden meer hebt. Arme jij, hoe moeilijk zal je het gehad hebben om voedsel te vinden wat je weg kon krijgen.

Vanaf vandaag hoef je niet meer te zoeken. Nooit meer!

Het fosterprobleem werd ook opgelost. Toen ik Erik belde om mijn frustratie even te uiten kwam hij zelf met het idee om jou bij ons te plaatsen. We weten dat volgende week Mila en Vera vertrekken en ook voor Macho ben ik bezig. Dan is de plek maar vast weer gevuld.

En zo ging je met ons mee en lig je heerlijk bij te komen op een lekker bedje. Je bent nog erg moe.

Deels natuurlijk door de slaapmiddelen, maar je zal ook wel erg moe zijn van je avontuur op straat.

Slaap maar lekker. Morgen mag je eens rustig bekijken waar je terecht bent gekomen. Het zal je nog verbazen.

 

Ingekakt

Na een week gezelligheid was iedereen vandaag een beetje ingekakt.

Het is niet voor iedereen te begrijpen, maar visite hebben en gewoon naar werk en school gaan is vermoeiend. Dat betekent niet dat het niet gezellig was! Integendeel! Maar je gaat toch de hele week later naar bed dan normaal. Eet ook op andere tijden dan we anders zouden doen en eet minder gezond. 

Je wilt er kunnen zijn voor de familie, maar ondertussen gaat het leven hier thuis ook gewoon door en dat vergt energie.

Maar geeft niks, het energielevel komt vanzelf wel weer op de juiste stand.

Vanmorgen is er ondanks dat de kinderen er geen zin in hadden huiswerk gemaakt.

Vanmiddag hadden we een verjaardag van de dochter van een collega. 

Het is leuk om op die momenten elkaar tegen te komen. Even lekker je verhaal kwijt en aanhoren waar andere mee zitten of tegenaan lopen.

Je hebt hier elkaar nodig, aangezien je niet op familie kunt terugvallen. Zulke verjaardagen zijn dan ook niet alleen gezellig, maar ook een steunpunt.

Vanmiddag kregen we van Rosanne Kluivert een foto en een filmpje.

Er is vrijdag weer een hondje van onze stichting naar Nederland vertrokken. Er was iemand in Nederland die helemaal verliefd was op Vosje. Die wilde hem dolgraag over laten komen.

Daar regelen we dan met alle liefde de papieren voor. De stichting van Rosanna vangt het hondje van Schiphol op en laat het bij hun thuis een dagje bijkomen. Vandaag werd ze naar haar forever home gebracht.

Wat een heerlijke samenwerking! Blije mensen, blije honden, daar doen we het voor.

Voor meer info over de stichting van Rosanna Kluivert, zie Facebook Perla and Friends- dog Rescue 

Lekker donker

Wat hebben we vannacht heerlijk geslapen! Maud en wij hebben andere gordijnen in onze slaapkamer.

De gordijnen die er hingen waren prima hoor, zeker de kleur, maar ze waren eigenlijk net te kort.

Vonden wij dan. Wij houden namelijk van donker en met gordijnen die tot de vensterbank komen is het te licht. Het zonlicht piepte 's morgens onder het gordijn door waardoor ik wakker werd terwijl ik nog niet wakker had willen worden. 

Via Facebook kwam ik bij iemand die gordijnen te koop had. Verduisterende lange gordijnen, dus precies wat we wilden. Bleek de persoon die ze verkocht hier al eens een donatie gebracht te hebben en erg betrokken te zijn bij het leed van de honden. Als dank voor wat ik deed voor de honden schonk ze ons de gordijnen. Wauw, dat was gaaf! Voor dat geld kan ik weer voer en andere dingetjes halen die nodig zijn voor de opvang.

En dingen nodig hebben hou je toch. Is het niet voor mijzelf, dan is het wel voor een ander.

Vanavond lagen wij allemaal te relaxen op de bank.

Tot de deurbel ging. Dan staat iedereen binnen 5 seconden bij de poort. Alles op vier poten dan, ik doe er echt wel langer over dan 5 seconden.

Er was vanavond een melding gedaan over een pup die gevonden was. Het zou een heel klein zwak hondje zijn.

Degene die het hondje op zou vangen had niet de eerste benodigde medicatie in huis. Ik wel.

Niks is vervelender dan een pup met vlooien en niks in huis hebben wat voor pups geschikt is.

Zo kwam het dus dat de deurbel ging en er iemand die onderweg naar huis was eerst bij ons het één en ander kwam ophalen.

Het kleine zwakke hondje bleek gelukkig iets minder zwak dan gedacht. Wel klein, week of vijf dachten we, maar verder wel oke. De vlooien zagen we over haar koppie lopen, dus hebben we direct gesprayd.

Om te weten hoeveel anti worm ze mocht moesten we weten hoeveel ze woog.

Een keukenweegschaal doet wonderen. Komt die ook nog eens uit de kast.

Het droppie was 1 kilo. Het is ook niks. Puppenblikvoer hadden we ook nog, dat zal er wel ingaan. 

Denk dat het kleintje wel honger zal hebben.

Maandag gaat ze naar de dierenarts. Voor nu waren de eerste zaken even geregeld.

Weer een hondje van de straat. 

Hilarisch

Ondanks dat er eigenlijk nog van alles geregeld moest worden voor het vangen en weg brengen van honden, heb ik me vandaag er toch een beetje afzijdig van gehouden.

Alleen vanmorgen was het nog mogelijk om het één en ander te coördineren.

Het was in ieder geval gelukt om voor drie honden een fosterplek te vinden. Dat is echt geweldig.

Weer drie stakkers van de straat. Nu moeten ze nog wel opgehaald en geplaatst worden.

De hondjes een routebeschrijving brengen werkt niet. We zullen met betere ideeën moeten komen.

Vanmiddag was alweer de laatste mogelijkheid dat ik iets leuks met mijn zus en zwager kon doen.

Morgen is het congres voorbij en vertrekken ze eind van de middag weer naar Nederland.

Mijn zus wilde dolgraag een keer met dolfijnen zwemmen. Leek haar helemaal het einde.

Is het ook, weet er alles van. Heb het zelf inmiddels drie keer gedaan. Toen mijn zus opperde dat het misschien leuk was om het samen te doen hoefde ik niet lang na te denken. Maud had ook al weinig moeite met de beslissing of ze wel of niet meeging.

Mijn zus leek de snorkelsessie het leukst.

Dat is ook zo, alleen moet je daarvoor wel met vinnen kunnen zwemmen en een snorkelset kunnen gebruiken. Bij reservering wordt er aan je gevraagd of je bedreven bent met vinnen. Je moet er een half uur mee kunnen zwemmen. Maud en ik hebben al eens hilarische taferelen meegemaakt.

Blijkbaar wilde de vorige keer dat we meededen een stelletje perse snorkelen met dolfijnen. 

Geen idee waarom, want je kunt je ook voor andere sessies inschrijven. Maar zij hadden ja aangekruist bij de vraag of ze met vinnen konden zwemmen.

Deze mensen hadden dit echt nog nooit gedaan!! Het was bijna komisch maar ook wel heel zielig om te zien wat een moeite ze moesten doen om überhaupt boven water te blijven laat staan je voort te bewegen. Dat gaat namelijk niet als je schoolslag met je benen zwemt terwijl je vinnen aan hebt.

En dan die snorkel waardoor je moet ademen. Ach ach, ze verzopen nog net niet.

Ik weet nog dat de man van het stel het op een gegeven moment opgegeven had en aan de kant hing.

Zonde van je geld toch? Wij vonden het niet erg. Een sessie is met zes personen en twee dolfijnen.

Als er al twee mensen afvallen doordat die zich niet kunnen voort bewegen heeft de rest meer ruimte bij de dolfijnen.

Omdat ik mijn zus natuurlijk zo'n afgang niet gun heb ik ze maandag al mijn set uitgeleend met de mededeling deze week vooral veel te oefenen. Eerst in het zwembad en dan in de zee.

Ze hebben braaf geluisterd, want het ging best goed.

Wat ook erg hilarisch kan zijn is de ride. Dit is een momentje dat je onder water door twee dolfijnen meegenomen wordt naar boven. En dan in een rap tempo.

Denk even in beelden. Vrouw, kleine bikini, snelle voortgaande beweging= broek op de enkels.

Whoehahaha. En dan lekker met je gopro filmen.

Ook hiervoor had ik mijn zus gewaarschuwd. Maar het was niet nodig. Ze deden geen ride meer.

De dolfijnen hadden genoeg bloot gezien en er geen zin meer in.

Nee, zonder gekheid. De dolfijnen hadden met hun lichaamstaal aangegeven dit niet meer te willen.

Sommige kwamen niet meer als ze werden geroepen voor deze activiteit en andere gingen vervelend doen. Toen hebben de trainers besloten het niet meer aan te bieden. Het moet vooral voor de dolfijnen leuk zijn. De kandidaten komen op de tweede plaats. Maar die vinden het ook leuk hoor. Daar is niet zoveel voor nodig.

Halleluja!

Terwijl mijn zus haar congres volgt, doen wij ook gewoon de dingen die we normaal ook doen.

De kinderen zijn naar school, Erik is naar zijn werk en ik hou mij bezig met honden.

Honden in mijn tuin, maar ook honden op Facebook.

Ik word nogal eens benadert of ik een plekje weet voor een zielige hond, of ik kan helpen met medicatie en of ik kan helpen vangen.

Het valt niet mee om nee te moeten verkopen. Ik red ze het liefst allemaal, maar dat gaat gewoon niet.

Als ik zou willen kan ik zo ongeveer mijn eigen asiel starten in de tuin, zo vaak word ik benaderd.

Vanaf dinsdag ben ik bezig met een hond bij een supermarkt. En vandaag kwam er een melding van een soortgelijke hond, maar dan totaal ergens anders.

Dit is de hond van de supermarkt. 

Omdat van onze stichting alle fosters vol zitten had ik een oproep op Facebook gedaan.

Eigenlijk zonder verwachtingen, want meestal komt het niet verder dan "ach wat zielig" en "ik had graag geholpen maar....." en dan komt er een verhaal waarom het echt niet kan.

Maar hoe blij ben ik dat er gewoon door een andere stichting gereageerd werd dat zij plek hadden.

Halleluja! Niet alleen vanwege de plek, maar vooral vanwege de communicatie.

Het is namelijk zo dat er best wat stichtingen zijn op het eiland die zich bezig houden met dieren.

Maar helaas tot nu toe altijd ieder voor zich. Dat is heel jammer, want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde. Een beter bestaan voor dieren op dit eiland. Er werd kwaad over elkaar gesproken en er werden al helemaal geen fosterplekken met elkaar gedeeld. En dat vind ik echt heel jammer.

Maar ik geloof en zie ook echt dat er verbetering zit aan te komen.

Ik heb zelf Saar al een keer gefosterd voor een andere stichting. Zou ook niet weten waarom ik dat niet zou doen. Als zij een hond vinden en ik heb plek dan hoef ik daar toch niet over na te denken.

En nu dus kwam er een heel fijn berichtje van een andere stichting dat zij de supermarkthond onder hun hoede nemen.

Een andere dame die ik ken en ontzettend veel voor de honden op het eiland doet neemt de schurfthond die vandaag aangemeld werd onder haar hoede.

Super gaaf dat de energie die ik steek in het ontvangen van hulpvragen en die omzetten in berichten niet voor niks is geweest.

Maar honden of niet, ik moet ook tijd kunnen besteden aan mijn zus en zwager.

Vanavond heb ik Facebook gelaten voor wat het was. Ik heb geen idee wat er nog verder voor reacties binnen zijn gekomen, want ik was uit eten. En nu echt! Zonder hondengevechten en loopse teefjes. 

Ik had bij het restaurant geen WiFi en mijn telefoon op stil gezet. Nu even niet.

Schurfthondjes moeten van straat, dat klopt, maar een dag meer of minder is geen ramp.

Mijn zus is hier maar tot zaterdag dus zij gaat even voor de hondjes. De honden zullen het vast wel begrijpen. Dankbaar zijn ze straks toch wel als ze gered zijn van het harde leven op straat.

 

Even bijtanken

Zoals ik wel had verwacht heeft het blog van gisteren een hoop losgemaakt.

Iemand schreef al terecht dat ze er helemaal niet bij stil had gestaan wat er gebeurd in een roedel honden als de reuen niet gecastreerd zijn en de teefjes loops worden. Dikke vechtpartijen dus.

Eens te meer nog duidelijker dat alle honden op straat dan wel gecastreerd of gesteriliseerd moeten worden. Zo is er geen gevaar meer voor agressieve vechtpartijen en worden er ook geen pups meer verwekt.

Gelukkig gaat het goed met mijn vriendin. Vanmorgen heeft ze een tetanus injectie gehaald. 

Verder was de arm stijf en beurs. Dat zal nog wel even een paar dagen zo blijven, maar daarna zal het langzaam aan beter gaan. 

Over de gewonde hond heb ik niks meer gehoord. Ik ben er zelf ook niet achter aan gegaan. Vanmorgen niet meer aan gedacht en vanmiddag was ik eens even helemaal uit de WiFi verbindingen.

Dat is ook wel eens lekker, want anders blijf je berichten ontvangen.

Als mijn zus er is wil ik daar even van genieten. Even quality time die paar dagen dat het kan.

Dus geen berichtjes en geen updates, alleen maar lekker bijkletsen en een tijdschrift lezen.

Dat ik op het strand zat is best een unicum. Zit je op zo'n prachtig eiland met witte stranden en blauw water, kom je er amper! Tja, klinkt wat onwaarschijnlijk, maar ik denk dat de mensen die in Scheveningen wonen ook niet wekelijks op het strand te vinden zijn. 

Maar als ik er dan eenmaal zit geniet ik er wel van. Dus vanmiddag weer helemaal bijgetankt na de heftige gebeurtenissen van gisteren. We kunnen er weer tegenaan.

De gebeten hond

Telkens als er familie over is willen ze zo graag zien en meemaken hoe het er hier aan toe gaat met de hondenrescue. Maar ja, honden redt je niet op bestelling, dus je weet nooit of ik ze een keer mee op pad kan nemen.

Vanmorgen kregen we een melding van een hond bij een supermarkt die er belabberd uit zag.

Ik ben eerst er even alleen gaan kijken en vond haar inderdaad. Ze heeft schurft waardoor ze er al snel niet uitziet. Ik vermoed ook karpattenziekte en tig keer zwanger geweest. 

Omdat we vol zitten is het overwegen wat te doen. Ik besloot om 's middags terug te keren en dan alvast te starten met de medicatie tegen de schurft. Doen we in ieder geval iets. Daarna kan ze misschien meegenomen worden in het voederproject wat op het eiland loopt of kunnen we kijken of een andere stichting een plekje heeft.

Natuurlijk wilde mijn zus wel mee. Vond ik ook wel prima. Kon ze met eigen ogen zien hoe de honden er hier soms bijlopen.

Maar helaas voor mijn zus, de hond was niet aanwezig. Nog even in de omgeving gezocht, maar helaas echt niks. Morgen ga ik maar weer even kijken.

Vanavond zouden we uit eten gaan. Tot we het telefoontje kregen dat de zwangere hond die al tijden niet meer gezien was op het plein was. Wij waren vlak bij en reden meteen even door.

Zou mijn zus nu dan toch haar momentje krijgen? Nou, niet helemaal. Het werd een totale andere redding.

De zwangere hond bleek namelijk helemaal niet zwanger. Ze was zelfs loops en daardoor zeer interessant voor de reuen.

Toen we op het plein stonden te overleggen over dat we haar niet konden meenemen om te laten helpen vlogen twee reuen elkaar in de haren. En niet misselijk ook! 

Uit reflex om te zorgen dat ze elkaar niet verwonden greep een vriendin die meehielp met het vangen van de teef in. Helaas zagen de reuen geen verschil tussen een arm en een hondenpoot en werd ze fors gebeten. Oef het duurde ook even voordat ze haar loslieten.

Ze kon daarna snel haar arm wegtrekken waarna de strijd tussen de reuen doorging.

Ik heb mijn vriendin meegenomen naar het dichtbijzijnde cafe om daar haar wond te gaan spoelen.

Toen ik nog een keer achterom keek zag ik dat Erik beide reuen omhoog hield en ze nog niet loslieten!

De oooo's en aaaaaaaa's klonken vanaf het terras, maar er was helemaal niemand die kwam helpen.

Ik ben naar binnen gegaan en heb de wond verzorgd, maar hoorde later dat het er buiten heftig aan toe was gegaan. Nadat Erik en mijn zwager de honden uit elkaar hadden, wist de aanvaller zich uit de halsband te wurmen en opnieuw in de aanval te gaan. De gebeten hond lag op zijn rug, maar de andere reu bleef erboven op. Het was heel heftig! Ze hoorden botten kraken. Het is ze een tweede keer gelukt om de honden van elkaar te krijgen. Hierna heeft Erik direct het slachtoffer achter in onze auto gezet. Hij moest uit het zicht, want de ander had geen genade. 

Deze hond was behoorlijk gewond aan zijn poot. Ook de vriendin had medische zorg nodig.

Maar mijn zus wilde redden, nou mocht ze redden. Alleen was het geen hond maar een mens.

Ze is namelijk eerste hulp arts. We hebben haar dus aan het werk gezet bij de bijtwond.

Gelukkig was het niet levensbedreigend, maar kon ze wel prima een noodverband aanleggen.

Ik heb trouwens nog nooit zo'n onnozel ehbo doosje gezien. We kregen van het cafe een doosje met een stukje pleister, betadine, een schaar, een halve mitella en een halve rol gaas. Thats it.

Het is te hopen voor een volgend slachtoffer dat ze het hierna gaan aanvullen, want na vandaag zit er vrijwel niks meer in. 

Ondertussen waren Erik en Raymond met spoed naar de dierenarts gereden. 

Voor mijn vriendin was er ook vervoer geregeld, maar dan richting het ziekenhuis.  Ik ben bij Youri gebleven die van dit hele gebeuren behoorlijk overstuur was. Snap ik ook wel. Het was allemaal erg schokkend. Het mag een wonder heten dat er verder niemand iets heeft en dat we de gebeten hond naar de dierenarts hebben weten te krijgen.

Daar is hij ingetapet en mag hij de nacht blijven. Het arme dier trilde helemaal.

Maar niet alleen de hond, iedereen trilde na. Het adrenaline peil is gedurende de hele avond nog op een hoog niveau gebleven.

Alweer blij

Precies een jaar geleden waren we ook al zo blij en nu weer.

Vandaag kwam namelijk mijn zusje en mijn zager weer aan. Ze hebben een congres van het werk hier op Curacao.

Hoe geweldig is dat. Kan je voor je werk naar het eiland waar je zus woont. Mooier kunnen ze het niet maken.

Het was dus weer een dagje vliegtuigen volgen.

Wij vertrekken hier niet eerder richting Hato voordat we zeker weten dat ze geland zijn. Dan tellen we daar nog een half uurtje bij op en daarna komen we pas in beweging.

Over het algemeen zijn we dan nog ruim op tijd. Ze zijn namelijk niet zo snel op het vliegveld.

Mocht het je overkomen dat je vlot door de douane bent, dan kan je er donder op zeggen dat je lang op je koffer staat te wachten.

Ze hebben laatst nog verbouwd om een snellere doorstroom bij de douane te bewerkstelligen.

Maar al zet je er 100 hokjes neer, als je er net als voorheen maar twee blijft bemannen blijft het lang duren.

Maar ben je eenmaal door al die ellende heen, dan mag je onze blije gezichten begroeten.

En dan als de brandweer richting ons huis om de rest van de meute te begroeten. 

Erik was inmiddels thuis van het werk en ook Youri kwam speciaal voor deze gelegenheid uit zijn gamehol. 

Storm wist precies wie ze waren, die was door het dolle heen. Maar ook Tico en Luna waren enthousiast. Vera was de enige die het gezelschap minder kon waarderen. Ze vindt vreemde mensen nog zo bedreigend! Dat heeft echt nog tijd nodig. Gelukkig schrikt mijn zus niet van een blaffende hond. Die heeft er zelf ook twee, dus is niet zo snel onder de indruk. 

Ze hadden wat kadootjes van de familie meegenomen uit Nederland. Niet alleen voor de honden, maar ook voor ons. Dat wordt natuurlijk altijd gewaardeerd. 

We hebben ze lekker lang opgehouden en bezig gehouden totdat ze echt niet meer konden.

Het scheelt wel dat we nu vijf uur tijdsverschil hebben. Dat ene uurtje kan net uitmaken.

Maar om 21.00 konden ze echt niet meer en zijn ze richting hotel gegaan. 

Morgen weer een nieuwe dag.

Wie is de mol?

Naar aanleiding van mijn blog van gisteren zijn er een hoop reacties binnen gekomen.

Gelukkig gemêleerd, want dat was wat ik wilde. En met gemêleerd bedoel ik niet zozeer reacties van voor en tegenstanders, maar juist reacties uit Curacao en van daarbuiten.

Ik had namelijk al wel verwacht dat de mensen van hier zouden reageren met de opmerking dat ik het vooral moest delen. Maar dat zijn ook veelal de mensen die er midden in zitten. Die dagelijks deze ellende voorbij zien komen en daardoor misschien ook wel een beetje afgestompt zijn in hetgeen wat ze zien.

Ik vergelijk het maar een beetje met een agent. Die ziet ook regelmatig ellende en is daardoor niet zo snel meer onder de indruk. Maar wat een agent al niet meer als bijzonder ziet kan voor een buitenstaander juist als schokkend ervaren worden.

Ik heb dan ook besloten voor een middenweg. Natuurlijk ga ik geen censuur plegen op hetgeen hier gebeurd, de realiteit moet benoemd blijven. Maar om rekening te houden met iedereen plaats ik alleen foto's van dieren in hele slechte omstandigheden als ik dit hondje ook zelf ga fosteren. Dit vind ik passen in het proces. Ik kan dan schrijven vanaf het moment van binnenkomst tot aan vertrek en alles er tussen. 

Ik wil graag alles delen en als ik niet zou kunnen plaatsen welke hond bij ons binnen is gekomen zou ik dat niet fijn vinden. Dat voelt voor mijzelf niet goed. Dan moet ik dingen weg laten waar ik zelf niet achter sta. Dus komt er een nieuw fosterhondje dat er uit ziet zoals Boris, Jack of het hondje dat gisteren is geplaatst, dan zal ik daar wel de binnenkomst foto's van plaatsen. Ik ben zelf van mening dat het juist mooi is om te zien hoe zo'n diertje opknapt. Dan vind ik ook dat daarbij past dat je weet vanuit welke positie hij gestart is. 

We hadden vandaag een luie zondag ingepland. De kinderen vonden het wel even prima om niks te doen na een intensieve toetsweek. Op zo'n dag hangen we een beetje rond het zwembad en kijken we uitzending gemist. Doen we nooit alleen. Zodra je zit komt er al iets op vier poten om te kijken of het op of naast je kan zitten. Het valt niet mee om soms een plekje voor jezelf te houden.

We kijken niet veel tv. Dit omdat je alles op een later moment pas terug kunt kijken.

Er zijn wel een aantal programma's die we hier echt proberen bij te houden. Wie is de mol is daar zo éen van. Dat kan je ook niet te lang na de uitzending terug kijken, want anders heb je allang via de social media vernomen wie er uit ligt. Hooguit één of twee dagen, maar dan moet je geen nieuwsberichten aanklikken over het programma. Er wordt hier binnen het gezin ook een felle strijd gevoerd wie er gelijk heeft en dus wie de juiste mol denkt te hebben. We hebben ons eigen mollenboekje en houden alles bij. Wie er verdacht doet, wat die persoon dan doet, wie verdient er jokers, wie vliegt eruit. We pakken het proffesioneel aan. Vanmiddag werd ik regelmatig afgeleid tijdens het kijken. Zou dat een mollenstreek zijn? 

Harde werkelijkheid

Vanmorgen waren we op stap om een hond te vangen. Eigenlijk twee, maar één van twee was al een paar dagen niet meer gezien. Het maakte niet uit welke we zouden tegenkomen, ze moesten toch beide van straat. De honden wonen op een druk horecaplein, dat is niet ideaal. Dus wat we tegen zouden komen ging met ons mee.

Nou, er was er geen hond te bekennen! Uitgestorven stil. Zouden ze geweten hebben dat we kwamen? Dinsdagavond gaan we in de herkansing. Stttt. Niet vertellen, dadelijk zijn ze die avond weer verstopt.

Soms hoef je totaal geen moeite te doen om een hond te vangen. Helaas is er gisteren weer een hondje gevonden dat er vreselijk aan toe is. Niet eens meer in staat om op te staan. Gedumpt op een plek waar weinig mensen komen. 

Het was weer op het randje. Totaal uitgeput, mager, karpattenziekte, blind aan één oog en her en der stinkende wonden. De arme stakker weegt nog maar 6 kilo.

Het is werkelijk ongelofelijk wat mensen een dier kunnen aandoen. En dan til je zo'n beestje op, kwispelt ze nog een beetje. Daar krijg je toch de tranen van in je ogen. Nog steeds vertrouwen in de mens ondanks dat je zoveel leed is aangedaan. Er wordt nu hard geknokt voor haar leventje. 

De wil is er wel bij het hondje, we hopen alleen dat haar lichaam het niet opgeeft.

Ik heb hard nagedacht of ik nu wel of niet de foto van het hondje hieronder zou plaatsen. 

Het is geen fijne foto, maar wel de harde werkelijkheid. Ik wil absoluut geen shockblog worden, maar aan de andere kant wel vertellen hoe het er hier aan toe gaat.

Wat vinden jullie als lezers? De harde werkelijkheid of toch schokkende foto's achterwegen laten? Ik plaats sowieso nooit dode dieren. Daar zie ik geen meerwaarde in, maar hoor graag van jullie wat jullie wel of liever niet willen zien.

Vanavond heb ik een lesje instagram gekregen van Maud. Ik heb vorige week een account aangemaakt en al wel 1 foto geplaatst. Dat kon toch echt niet vond Maud. Dus vanavond een spoedcursus hoe vind ik vrienden, hoe vinden vrienden mij, hoe zorg ik dat mijn foto's veel gezien worden en hoe maak ik een collage.

Nooit te oud om te leren toch?

We hebben collages gemaakt van before and afters. Natuurlijk van Boris en Jack. Omdat je bij deze twee honden zo goed het verschil ziet vanaf binnenkomst tot vertrek.

Maar nu we bezig waren met wat andere honden zie je dat die wel degelijk ook grote stappen hebben gemaakt.

Kijk maar eens.

Saar

Binky

Pip

Vera

Vuilnisbakkenras

Erik was vandaag nog een dagje vrij. Top. 

De zon had door wat mijn plannen waren en bleef lekker achter de wolken. Nu konden we eindelijk weer eens een wandeling met de honden maken. En heerlijk dat ze het vonden!

Lekker struinen over de paden. Heuvel op, heuvel af.

Bovenop de heuvel natuurlijk lekker genieten van het uitzicht.

Als het vroeg op de dag is en niet te warm, is het voor Storm ook nog vol te houden.

De oude sul wordt over twee maanden alweer 10 jaar en bij dit soort activiteiten gaat zijn leeftijd toch wel meespelen. Zolang het nog kan gunnen we hem dit soort momentjes.

Voor Tico en Luna kunnen de wandelingen niet lang genoeg zijn. Zij waren na afloop ook niet echt moe en speelde weer vrolijk verder in de tuin. Toch weten we niet hoe oud Luna precies is. Ze begint ook al aardig grijs te worden. We schatten haar toch wel een jaar of zes. Maar met de conditie van een driejarige.  

Vera en de kleintjes hadden we niet meegenomen. Vera had geen zin. Die dook weg en vond het wel best. En de kleintjes kunnen nog geen lange wandelingen maken.

Trouwens de kleintjes zijn zo klein al niet meer. Ze groeien lekker door nu ze dagelijks de juiste hoeveelheid voedsel krijgen. Niet meer bedelen bij de snack.

Bedelen zijn ze nog niet afgeleerd. Ze doen de gekste dingen om aan eten te komen.

Hier heten de rasloze hondjes westpointers. In Nederland heten ze vuilnisbakkenras. Ik begrijp wel waar die naam vandaan komt! Deze hangen ook regelmatig met hun kop in de vuilnisbak. Ze weten ze hem zelfs om te krijgen!

Eten op tafel zetten en weglopen is er ook niet bij. Zodra je je omdraait staat er één op tafel. 

Als we nu dus tafel dekken moet er alvast iemand bij gaan zitten om de honden manieren bij te brengen.

Maar als er dan zo'n onschuldig koppie naar je kijkt kan je toch niet lang boos blijven?

Ja en nee

Dilemma's maken je moe. Maar aan de andere kant ook juist weer niet.

Ze blijven door je hoofd malen waardoor je weer niet kunt slapen. Dit maakte dat ik het nog 03.00 uur heb zien worden. Kort nachtje dus.

Vanmorgen las ik dat er alsnog een foster is gevonden voor de zwangere hond.

Er was een andere stichting die ook een stukje plaatste over dit dilemma waarna zich iemand aangemeld had die de hond graag wilde opvangen. Ze gaat dus gevangen worden en bij iemand bevallen.

Ben ik blij? Ja en nee. Ja dat we nu geen vervelende beslissingen hoeven te nemen waar je met je hart niet achter staat. Maar nee omdat je weet dat er weer minstens 6 tot 8 pups over acht weken een huisje zoeken. Huisjes die niet voor het oprapen liggen. En huisjes die ik zo graag gun aan de volwassen honden die maar niet aan de beurt komen. Er zitten er 70 van in het asiel en Carf heeft er minstens net zoveel in fostercare. Ze komen maar niet aan de beurt. Als mensen kunnen kiezen tussen een pup of volwassen hond wordt er vaak gekozen voor de pup. Zo jammer. De gefosterde volwassen hondjes zijn vaak zo dankbaar en lief. Er is hier nog een lange weg te gaan. 

Vorige week heb ik een discussie gevolgd over iemand die een vriendinnetje voor haar reutje zocht.

Het hondje ging de hele dag op pad achter de loopse teefjes aan. Nu dacht ze dat het opgelost was als hij zijn eigen vriendinnetje kreeg. Verschillende mensen probeerde uit te leggen dat dit zo niet werkt.

Om te voorkomen dat hij zou blijven ontsnappen zou castreren de oplossing zijn. Nou of we gek waren! Castreren was zielig. Nee plat gereden worden door een auto zeker niet!

Zoals ik al zei, er is nog een lange weg.

Maar genoeg hierover, nu weer wat positiefs.

Boris doet het ontzettend goed in Nederland. Hij heeft vandaag voor het eerst sneeuw mogen voelen.

Hij was er niet eens van onder de indruk. Hij loopt al los mee door het park en reageert niet meer schichtig als hij door de kinderen geaaid wordt. Als dat geen positief nieuws is!

Ook van Saar kreeg ik positief nieuws. Die heeft iedereen ingepakt met haar aandoenlijke koppie.

Ze begint al lekker eigenwijs te worden en speelt heerlijk met de kinderen.

Ze gebruikt steeds meer alle vier haar poten, dus dat is heel fijn. Kijk haar eens naar het balletje springen!

Positief voor de kinderen is dat ze morgen hun laatste toetsdag hebben.

Ben erg benieuwd hoe ze het gedaan hebben. Ze hebben er in ieder geval beiden keihard aan gewerkt om er een goed cijfer uit te slepen. En dan weekend.

Dilemma

Vanavond zat ik te denken wat ik zou gaan schrijven. Er was niks gebeurd. Maar was dat wel zo?

Ik ben vandaag wel degelijk druk geweest, maar achter de schermen.

Toen dacht ik "kan ik daar dan wel over schrijven?"  Ja, dat moet ik, juist om iedereen te laten zien waar wij als rescuer mee te maken krijgen!

Het begon eigenlijk vanmorgen vroeg. Er was een melding op de Rescue Paws Facebook site binnen gekomen dat er bij mensen een pup over het hek was gegooid. Ja gegooid en het was nog een hoog hek ook. Die mensen zaten met de handen in het haar wat ze met het hondje aan moesten.

Ze wilden en konden haar niet houden. We hebben het kunnen oplossen en het hondje zit nu bij een foster van ons. Dit was weer een duidelijk gevalletje van toch maar geen hond. En wat doe je er dan mee? Ach, wat maakt het ook uit, gooi maar weg.

En zo gaat het met vele hondjes. Dan wordt er weer een doos met pups door toeristen op een afgelegen plek gevonden. Dan weer twee pups op een industrieterrein. Alle mensen die zich druk maken om de dieren hebben hun handen er vol aan. Alle fosters zitten dan ook bomvol.

Vanmiddag had ik mijn buurvrouw huilend aan de telefoon. Zij had zich weken bezig gehouden met een zwerfkat. Helaas gebeurd er met katten hier precies hetzelfde als honden. Katten worden gedumpt krijgen allemaal ongewenste nestjes.

De zwerfkat waar mijn buurvrouw mee bezig was heeft ze laten castreren. Helaas bleef de kat een ontsteking houden. Na bloedonderzoek kwam na voren dat de kat leukemie en kattenaids heeft.

Nu nog niet in een levensbedreigend stadium, maar wel besmettelijk voor andere katten.

Hij zou dus alleen nog bij iemand binnen kunnen leven, zonder andere katten en zonder de mogelijkheid om naar buiten te kunnen. Dat vindt je hier niet. We vinden niet eens baasjes voor gezonde katten, laat staan voor zieke! Plus dat je ook niet weet wanneer de ziekte zich wel manifesteert en dat het vanaf dat moment lijden is. Helaas is dus besloten om het beestje in te laten slapen. Dat is drama. Je wil die keuze helemaal niet maken! Je wilt geen op het oog gezond dier laten inslapen. Maar wat moet je? 

Je kunt hem ook niet laten rondlopen en iedere andere kat laten besmetten. Een verdrietig besluit na zoveel werk om de kat te helpen. Op zulke momenten moeten we er voor elkaar zijn. Iedereen die zich met de beestjes bezig houdt maakt dit mee. Het vreet aan je hart, maar je weet dat je het enig juiste doet.

Een groot deel van de dag ben ik ook bezig geweest met een groepje mensen om afspraken te maken een zwangere hond te vangen. De dierenarts is besproken en de spullen staan klaar.

Maar een zwangere hond opereren betekent dat we puppy's laten weghalen. Kan dit wel, mag dit wel?

Tot vijf weken zwangerschap kan dit. Maar dan nog vinden veel mensen het niet kunnen.

Helaas staan al die mensen die tegen zijn niet in de rij bij mij voor de deur om dan moederhond op te vangen en bij hun te laten bevallen. Want dat is het probleem. Als er geen opvang is bevalt moeder op straat. De pups zullen na verloop van tijd aan de wandel gaan met alle gevaren van dien.

Opvang is er niet. We zullen dus hoe treurig het ook is moeten toezien hoe het misgaat.

Ik heb eerder een zwangere hond geholpen waarvan we de kleintjes hebben laten weghalen.

Iemand die in de buurt werkte vertelde mij dat die hond al heel vaak zwanger was geweest. 

Tot nu toe was er van al die zwangerschappen maar 1 hond over die daar ook woonde. Was de rest dan dood? Een deel wel, doodgereden. Het andere deel werd door de plaatselijke zwerver telkens bij de moeder weggehaald en voor een habbekrats verkocht. Van dat geld kocht de zwerver dan weer drugs.

Willen we dat? Kan ik er mee leven als ik een hond laat aborteren? Of wil ik er mee leven als een zwerver veel te jonge pups voor drugs verkoopt? Ongewenste honden over hekken worden gegooid of in dozen in de mondi worden gesmeten. Waar kan ik mee leven? Een dilemma wat ontzettend moeilijk is, maar waar ik op dit eiland met een overschot aan honden en tevens een overschot aan niet meedenkende en meelevende bewoners niet anders kan dan deze hondjes dit leed te besparen.

Voor alle hondjes die wel al geboren zijn zullen we ons uiterste best blijven doen. Helaas zijn dit er nog steeds veel te veel!

Beetje brak

Na een wat onrustig nachtje stond Erik vanmorgen om 6.00 uur voor de deur.

Ik zou hem eigenlijk ophalen zodra hij door de douane was. Dan zou hij bellen en ik gaan rijden.

Omdat hij met insel air vloog had ik geen wekker gezet. Insel air staat ongeveer gelijk aan vertraging.

Ik had dus geen zin om de wekker te zetten, naar Hato te rijden om er vervolgens erachter te komen dat de vlucht vertraagd was.

De meest logische stap is kijken naar de aankomsttijden op internet, maar die zijn vaak niet up to date. Daar heb je dus niks aan.

De onrustige nacht kwam vooral doordat ik bang was dat ik door de telefoon heen zou slapen.

Ik was dus een paar keer wakker om vervolgens te zien dat het nog geen tijd was. Daar wordt je best brak van.

En toen, zonder dat ik het wist stond hij ineens voor de deur. Thuisgebracht. En dat allemaal zonder vertraging. Hij was net zo brak als ik. Zo'n nachtvlucht komt je rust ook niet ten goede.

Nadat de kids naar school waren hebben we onze uren gemiste slaap ingehaald.

Daarna pas was het pas tijd voor alle reisverhalen en foto's. 

Vanmiddag hebben we bezoek gehad van mensen die interesse hadden in Vera.

Vera verkoopt zich nogal ingewikkeld. Vera is een schat van een hond, maar niet naar vreemden.

Daar blaft ze tegen of rent ze voor weg. Tja, hoe moet dat dan als iemand specifiek voor haar komt?

Dit is Vera. Waar dan? Ja sorry, ze ligt onder de struik. Maar ze is wel lief hoor!

Nou gaat het wel telkens een stukje beter. Vandaag verstopte ze zich niet. Blaffen deed ze wel, maar niet zo lang. De mensen die voor haar kwamen kenden haar verhaal. Ze waren dus niet verrast dat Vera dit gedrag liet zien en konden er doorheen kijken.

Dit maakt dat ze Vera gaan adopteren. En niet alleen. Ze krijgt er een vriendinnetje bij. Net zo oud en ook erg speels. Samen mogen ze rennen, spelen en waken in een grote tuin.

Dit koppel heeft geen kinderen wat voor beide hondjes erg prettig is. Kinderen zijn te onvoorspelbaar, daar houden ze niet zo van. Goed nieuws dus. Ze verhuizen pas in de week van 1 februari dus tot die tijd mogen we nog even van haar genieten.

Genieten doen we ook van de pups. Ik weet niet, maar deze zijn zo leuk! 

Ze zijn lief, mensgericht, speels en slopen niks. Vooral dat laatste vind ik een pluspunt.

Oja, ze zijn zindelijk, vind ik ook niet vervelend.

Omdat ze een tijd van honger en voedseltekort gekend hebben zijn ze wel erg gericht op eten.

Iedereen krijgt hier op hetzelfde moment zijn bakje voer. Dat is bij een aantal zo op.

Luna doet er vaak wat langer over. De rest weet dat en respecteert dat. Ze zullen ook wel moeten, want Luna geeft ze gewoon een pit in de kop als ze aan haar voer komen.

Maar die kleintjes laten zich niet uit het veld slaan. Ze zitten op wacht. Op nog geen 10 centimeter van de bak, zodat ze kunnen toeslaan zodra Luna zich omdraait.

Denk nou niet dat het zinvol is. Er ligt helemaal niks meer in. Luna eet echt haar bak wel leeg. 

Maar toch moet hij even na gelikt worden. Voor het geval Luna een kruimeltje vergeten zou zijn.