Nee hoor, helemaal niet. Ik had zelfs een heleboel te vertellen, maar er was gisteravond stroomuitval. En geen stroom betekent geen WiFi en dus geen blog.
Vandaag daarom een verslag over gisteren en vandaag.
Gisteren was het ontzettend slecht weer. Van dat weer dat je eigenlijk van Nederland gewend bent en niet van hier. Tijdens een droog moment zijn we de honden uit gaan laten. Luna zou Luna ook weer niet zijn als zij van het uitlaten weer niet eens iets bijzonders weet te creëren. Zij rent vol door een cactus. En die cactus hangt vervolgens vol aan haar. Auwie, dat moet toch pijn doen.
Nadat we haar van deze prikkels ontdaan hadden ging onze ronde verder. En ineens uit het niets krijg ik te horen dat we vanmiddag iets hebben waardoor we om 15.30 vertrekken. Meer info kreeg ik niet te horen. Hier moest ik het mee doen. En een lol dat ze hadden. Ik zou met een helikopter opgehaald worden om vervolgens in zee gegooid te worden en daarna weer opgetakeld. Prima. Ik doe mee, maar er klopte niks van want er ging geen bikini mee.
Daarna kwam het verhaal dat we gingen berg wandelen. Leek me ook niet, want ik had een witte broek aan en mocht deze aanhouden.
Wat dan wel? Daar kwam ik snel genoeg achter. Het autoritje ging naar kokomo. Daar was een afscheidsborrel georganiseerd. Super leuk en echt een verrassing. Dat die helikopter niet klopte had ik wel door, maar dat dit het was had ik ook niet verwacht.
Het was gezellig druk.
Terwijl ik niks in de gaten had werd er zelfs nog stiekem aan een kado gewerkt.
Dat bleek een ontzettend leuk boek te zijn met herinneringen die andere hadden over mij. Super grappig om te lezen wat mijn stopwoordjes waren, wat ze van mij geleerd hadden en waar ze me over tien jaar zagen staan. Erg leuk.
En ook het tweede kadootje was super gaaf! Een houtje met de namen van de honden die we mee naar Nederland nemen. Ideaal om straks de riemen aan te hangen. Toevallig hadden Erik en ik het er onlangs nog over gehad.
Nog even met zn allen op de foto. Niet iedereen kon erbij zijn, maar we mogen trots zijn op zo’n fijne groep enthousiaste vrijwilligers.
En dan kom je thuis en sta je voor de poort van het resort en hoor je dat er door een blikseminslag geen stroom is. En dat terwijl er zo veel te vertellen was. Het duurde en het duurde. Volgens de security meneer zou het een uurtje duren, maar dat werd een Curaçao’s uurtje. Ik heb nog even wat kunnen lezen met de zaklamp van mijn telefoon en ben daarna gaan slapen.
En daarom dus gisteren geen blog.
Over vandaag kunnen we heel kort zijn. Ik ben namelijk de hele middag en avond bezig geweest om mijn fosterhonden album op Facebook up to date te maken. Ik liep ontzettend achter. De laatste hond die ik erin had staan was Renzo.
Het album is nu af. Het komt in de Dropbox om zeker te zijn dat het nooit kwijt raakt. Het zijn net als het afscheidsboekje herrineringen van de tijd hier. Dierbare momenten die vast gelegd zijn. Gisteren door middel van een boekje en een samen zijn. En vandaag door een album compleet te maken.
We kunnen trots als gezin vermelden dat we thuis met elkaar voor 116 honden het verschil hebben kunnen maken. En bewust noem ik met elkaar, want fosteren is echt niet altijd even leuk. De poep, plas, kots in huis werd niet altijd gewaardeerd. Ook de auto zag er meestal niet uit, er werd nachts menig keer iemand wakker door een fosterhond, schoenen en slippers hebben het moeten ontgelden en ook menig beddengoed heeft deze periode niet overleefd. Maar was dat het waard? Meer dan! De liefde die we ervoor terug kregen liet ons alles vergeten.
Maar laten we ook niet vergeten waarom we dit gedaan hebben. Omdat het voor een hoop mensen op het eiland niet gewoon is om goed voor een dier te zorgen. Helaas zal veel ellende nooit meer van mijn netvlies verdwijnen. En daarom gaan we door. Maar dan meer administratief. Het fosteralbum is hierbij gesloten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten