Als een speer

Omdat er wat tijdsdruk achter zit en het ook gewoon wel super fijn en makkelijk is, werd de laminaatvloer voor ons gelegd.

Boven en beneden stonden op de planning. Daar zouden twee dagen voor nodig zijn. Als we het zelf zouden doen was er minstens een hele week nodig.

Omdat de laminaatlegger lekker vroeg wilde beginnen, was Erik er al om 7.15. En niet veel later de laminaatlegger ook.

Ik zou later komen. Als de honden goed uitgelaten waren. Maar toen ik om 10.00 uur contact had met het thuisfront in Dronten lag al meer dan de helft van het laminaat er boven in. Die man ging echt als een speer. We besloten dat ik in Biddinghuizen zo blijven. Lekker bij de honden die daardoor wat meer vrijheid hadden en niet in het warme huisje opgesloten hoefde te zitten. Ik kon in Dronten toch niet zo heel veel nu.

Af en toe kreeg ik een update. Zoals hier, toen er al aan beneden begonnen was.

En om 17.00 uur kwam daar het bericht dat het erin lag. Boven en beneden, inclusief de plinten. Nou, daar valt toch niet tegenaan te leggen.

Dat geeft morgen een extra dag speling, want die was ingepland voor de vloer.

Vanavond hebben we weer een rondje met de honden gedaan. Alledrie vonden ze dat geweldig! Het is echt een genot om te zien hoe goed ze het doen. Voor hun is het toch ook elke keer weer omschakelen. Van Julianadorp naar coral estate en van coral naar Biddinghuizen. En dan straks de laatste verhuizing. Maar het maakt ze niks uit. Overal zijn ze weer even happy. Daarmee is toch wel 300% bewezen dat een hond niet bij een huis hoort, maar bij zijn baasjes. Waar de baasjes zijn voel je je happy en veilig. En waar dat is maakt niks uit. 

Al die Nederlanders op Curacao die beweren dat de hond bij het huis hoort, of dat de hond het buitenleven zo gewend is en daarom beter op Curacao kan blijven zijn mensen zonder dierenhart. Als je echt van je dier houdt neem je hem mee. Zelfs op een flatje zou dat echt wel kunnen. Als je maar regelmatig met ze uitgaat. 

Tijdens de wandeling waren we een verkeerd pad ingeslagen. Tja, dan duurt de wandeling ineens een uur langer dan gepland. Vonden de honden helemaal niet erg. Door toeval kwamen we langs een plek waar een geochache zou moeten liggen. Erik zoeken en ik met drie honden toekijken.

Tico vond het reuze interessant wat Erik aan het doen was.

Tico had ook wel mee willen zoeken, maar ik denk niet dat hij lang op dat randje gestaan had. 

En dan eindelijk na een fikse wandeling is Luna moe. Het trekken aan de riem werd minder en bij thuiskomst plofte ze neer. Voor haar was de extra lange wandeling heerlijk.