We hebben ondanks dat het een beladen dag was het toch rustig aan kunnen doen.
We vlogen pas laat, 19.45, wat inhield dat we eigenlijk de hele dag nog hadden om koffers in te pakken, het huis aan kant te maken en om zelfs nog even te zwemmen.
Zo op de allerlaatste dag heb je ineens de onbedwingbare behoefte om nog één keer in de zon te liggen en nog een allerlaatste keer te zwemmen.
Stom he, dat heb je dan 4,5 jaar kunnen doen en dan op de allerlaatste dag moet dat gewoon nog even. En ja, dan besef je ook dat je dat te weinig hebt gedaan. Maar ik denk dat als je wel dagelijks naar het strand was geweest ( wat natuurlijk onhaalbaar was, maar dat terzijde) je wel ergens anders het gevoel bij had gehad dat je dat nog had willen doen. Honden redden ofzo.
We zijn vanmorgen begonnen met een flinke wandelingen met de doggies. Nog even lekker rennen en er werd zelfs pootje gebaad. Door Lexa nog wel, die het bangst van allemaal is. Maar gaat het over water dan staat ze er als eerste in.
Daarna werd het tijd voor de koffers. Een beetje slim inpakken want de honden wegen met zn drieën best wat. Alleen Tico is met bench al 43 kilo. Luna 40 kilo en Lexa 28. Dat is alleen al aan hond 111 kilo. En dan dus nog drie koffers. Maar gelukkig kunnen we de kilo’s van Maud ook gebruiken. We hebben haar bagage ook op max gezet. Haar koffer had orders gekregen, niet te zwaar want wij hebben de kilo’s nodig.
Na het pakken was het tijd voor een late lunch. Bewust laat, want voor we aan ons avondeten zouden zitten zou nog wel even duren.
We hebben een lunch gedaan met uitzicht op zee, in style. Zoiets bijzonders afsluiten doe je maar één keer.
En dan komt dat moment van vertrek.
Gelukkig hadden we veel hulp. Met één auto hadden we het echt nooit gered, zelfs twee keer rijden was niet genoeg geweest.
Marc had zijn grote pick-up mee. Ideaal, daar konden de twee grote hondenbenches in worden vervoerd.
Lexa wilde we graag in onze auto vervoeren.
Achter op de pick up is toch anders dan anders en ik denk voor de honden ook wel extra spannend. Lex wilde we een beetje beschermen tegen al te veel spannends, alhoewel dat op zo’n dag als vandaag een lastige opgaaf wordt.
Maar ze deed het in de auto eigenlijk heel goed.
We hadden in de benches de eigen dekens gedaan. De honden liggen altijd op hun eigen dekbed.
Nu de manden in de container zaten lagen ze alleen op de deken. Ging prima en was ook een bewuste keuze. Dit dekbed ligt nu bij ze in de bench en straks in ons tijdelijk onderkomen in Nederland hebben ze meteen weer hun eigen vertrouwde plek. Tot de container uitgepakt wordt, dan hebben ze hun mand er ook weer bij.
Op hato was het redelijk druk. We waren ondanks dat snel aan de beurt. En ook de honden mochten eigenlijk direct door naar achter.
Dat was waar ik tegenop gezien had. Ik had ook speciaal Mirjan nog gevraagd aanwezig te zijn. Voor het geval we lang achter moesten wachten voor we geholpen zouden worden, had ik iemand achter de hand die precies zou weten wat ze moest doen.
Maar het was allemaal niet nodig. We werden meteen geholpen en de benches werden gescand. Dat is altijd even zo’n moment van honden erin, honden eruit en honden er weer in. Eigenlijk was Tico degene die het ontzettend spannend vond. Lexa liet het over zich heen komen en Luna is gewoon een koude kikker. Die doet ook nog rustig haar behoefte terwijl we staan te wachten.
Als ze dan eenmaal achter zijn is er een stukje rust. Dit stuk van inchecken en regelen is achter de rug. Maar dan komt meteen het ergste, het afscheid.
Er hadden zich een aantal collega’s en vrienden verzameld die afscheid van ons namen. Oei dan is het ineens definitief. En natuurlijk waren daar ook de tranen. Het was de hele dag goed gegaan, maar op zo’n moment breek je toch.
Dan nog één keer zwaaien en dan richting douane.
Als jullie dit lezen zijn we inmiddels geland en zijn we in Nederland ontvangen door familie en vrienden.
Het is heel dubbel. Aan de ene kant van de wereld wordt gehuild omdat je vrienden verlaat en aan de andere kant van de wereld wordt er gehuild omdat mensen weer blij zijn dat je terug bent. En wij, wij hangen tussen de twee werelden in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten