Niet grappig

Ik schrijf natuurlijk graag over hoe leuk het is om te fosteren. Zo dankbaar, zo veel liefde.

Maar helaas ook zoveel kapot. Ik heb zo vaak pups en die gaan allemaal een keer die sloopfase in.

Ik hoop dan altijd maar dat ze voor die tijd geadopteerd zijn. Helaas lukt dat niet altijd. 

Er zijn al heel wat sokken, slippers, schoenen, punten van sierkussens en andere dingen gesloopt. 

En vandaag dan een kabel.

Ik had geen idee welke en was eigenlijk verbaasd dat alles het nog deed. Tot Youri thuis kwam, toen werd snel duidelijk welke kabel door midden was. Zijn internet, en ja jongens van 15 zonder computer met internet. Ik hoef denk ik verder niks meer uit te leggen toch?

Gisteren was hij ook al de sigaar, hij had zijn deur van de slaapkamer open gelaten.

Resultaat, een doorbeten iPhone kabel en een kapotte schoen. Ik vind dat net zo vervelend als hij.

Het is alleen zo lastig tegen te gaan. Ja de deur van de slaapkamer van Youri had gewoon dicht moeten zijn, net als alle andere kamers waar de honden niks te zoeken hebben. Maar kabels in de woonkamer wordt lastig. Echt, pups of honden in het algemeen opvoeden is net als met kinderen. En als ze heel stil zijn is het niet goed. 

De kabel heeft Erik gelukkig vanmiddag kunnen fixen. Volgende week is Erik in Nederland. Als dan dat soort geintjes gebeuren is het echt niet grappig. In ieder geval voor Youri niet. 

Wat ook niet grappig is, is als een fosterhond het niet redt. Verre van grappig kan je wel zeggen.

Het is alweer een ruime twee weken geleden dat ik angel ophaalde bij een lokale meneer.

Aangereden en door hem mee naar huis genomen. Ze had een voorpoot die niets meer deed.

Een breuk kon er niet gevonden worden, dus dacht de dierenarts aan zenuwletsel.

Ze heeft medicatie gehad en rust. Helaas was er geen enkele verbetering. Niet alleen in het gebruik van de poot, maar ook niet in haar gedrag. Ze hapte naar de foster en liet zich niet aanraken.

Ze was het vertrouwen in de mens volledig kwijt. Samen met de foster hebben we nagedacht wat het beste voor haar zou zijn. We hebben besloten haar te laten gaan. We zouden kunnen amputeren, maar wondverzorging en toedienen van medicatie was niet te doen. Omdat de poot zo laten ook echt niet kon, ze sleepte er mee, was inslapen echt de meest humane oplossing. Het was voor de foster haar eerste fosterhond. Het was dan ook wel heel verdrietig dat dit eerste 'project' zo eindigde.

Helaas zijn dat de minder 'grappige' kanten van fosteren. Gelukkig wil ze wel blijven fosteren, maar nu nog even niet. En daar heb ik uiteraard alle respect voor.

Goede indruk

Vanmorgen had ik weer bezoek. Het was al even geleden dat een dame zich meldde via de pm van Facebook. Haar vriend kwam op vakantie naar Curacao en zij wilde hem van alles meegeven voor de hondjes. We hadden overleg gehad wat we konden gebruiken. Voerbakken stonden er op één.

We hebben nu zo veel honden bij fosters dat we bakken tekort kwamen. We hebben er nu weer 10 bij, plus leuke puppenspeeltjes, halsbandjes en voer. 

De zak puppenvoer ging direct door naar een foster die er twee pups bij kreeg. Gedumpt op brievengat. Met z'n tweeën achtergelaten. Tja, wat moet ik er nog van zeggen.

Voor alle dieren die we vinden en kunnen redden maken we het verschil. Dat is helaas niet voor allen. We kennen niet alle ellende en weten niet wanneer er weer gedumpt wordt. Soms ben je te laat. Dat soort beelden krijg je niet meer van je netvlies. Ben je op tijd dan gaan we ervoor. 

Soms komen ze van ver, fysiek en/of mentaal en soms heb je er weinig werk aan.

De bullenbaai dames zijn van die hondjes waar je niks aan hoeft te doen. Die genieten met volle teugen van het feit dat ze hier mogen zijn. De twee witte lady's zijn heel zachtaardig, voelen zich al snel te veel, genieten van een lekkere knuffel en blijven in je nabijheid. Ik heb de oudere witte dame Jenna genoemd, het witte meisje Jody. 

Gisteren gad ik jenna op de bank genomen. Nu ze wist dat dit mocht is ze er niet meer af te slaan.

Bijna de hele dag heeft ze er gelegen. En nu, terwijl ik dit schrijf, de honden binnen zijn en ik in de slaapkamer, ligt ze nog op de bank. Ze wilde niet eens binnen komen. Nou, dan slaap je toch op de bank. Ook goed.

De zwart witte dame die zo op Goofy lijkt heb ik Jill genoemd. Zij is meer met de andere honden aan het spelen, dan aan mij geplakt te zitten. Ondanks dat ze wat kleiner is dan Desi en Senna speelt ze volop met ze. Het maakt haar niks uit. Dit zijn van die honden die niet eens opvallen in je roedel.

En die ook zonder problemen mee gaan in die roedel. Voor zulke zachtaardige honden vind ik vast wel een baasje.

En dat gebeurde misschien diezelfde dag nog wel. Ze heeft in ieder geval een goede indruk gemaakt.

Aan het eind van de middag had ik namelijk iemand die een derde hond zocht. Haar andere twee honden zijn rashonden, de derde werd een Westpointer. Ze kwam langs ter oriëntatie, maar Jill liet zich meteen van haar goede kant zien. Zelfs Alexa en Desi maken een kans, deze mevrouw staat echt open voor alles. Ook de wat lastiger plaatsbare honden. Ze gaat er over nadenken. Ik ben heel benieuwd voor wie ze zal kiezen.

Lekker enthousiast

Eigenlijk zouden ze gisteren al komen, maar doordat ik op de markt stond werd het vandaag.

Een jong stel dat hier ook voor een aantal jaar zit en op de lijn kwam voor informatie over fosteren.

Ze waren zelf zo reëel dat ze begrepen dat je hier misschien wel de ruimte en tijd voor een hond hebt, maar als je dat in Nederland niet hebt je er niet aan moet beginnen. Omdat het wel grote dierenvrienden zijn bedachten ze dat fosteren dan een goed alternatief was.

Alle vragen over fosteren kan ik het beste thuis beantwoorden. Ik laat ze zien hoe het er bij mij aan toe gaat, welke spullen ik ze uit kan lenen en wat voor hondjes westpointers zijn en hoe en in welke staat ze hier soms komen. Nadat we twee uur gekletst hadden waren ze er wel over uit. Ze wilden zeker wel fosteren en wat hun betrof ook meteen.

Nou, dat kan! Ik heb er genoeg en iets minder zou wel fijn zijn. En zo gingen er vanmorgen twee van de vier jongste pups mee. 

Ik hoef er niet bij te vertellen dat ze er helemaal zin in hadden en het geweldig leuk vonden meteen te mogen beginnen, het enthousiasme straalt van de foto. 

En al heel snel volgde natuurlijk de eerste update. De pups die de namen Jimmy en Eva kregen hadden daar als snel hun draai gevonden.

Het bleef de hele dag bewolkt. We hoorden het rommelen en het was boven de kust heel donker. 

Luna hebben we niet veel gezien, die vindt onweer verschrikkelijk. De rest had er niet zo veel moeite mee, maar was wel rustiger dan normaal. Dat gaf mij mooi gelegenheid ze eens lekker te knuffelen en extra aandacht te geven. Zeker de nieuwe bullenbaai meisjes genieten enorm van aandacht. 

Nou, dan krijgen ze die.

Aan het eind van middag begon het bij ons dan toch ook te regenen. Geen onweer, alleen regen. 

En heel donker. Zo donker dat het mij deed denken aan de donkere winterdagen in Nederland.

In Nederland had ik vaak kaarsen aan. Hier niet zo veel eigenlijk, ze waaien hier ook snel uit.

Maar het was vandaag eigenlijk windstil. Een mooi moment voor een sfeervol kaarslicht.

Mooi nieuws

Oei, was een kort nachtje vannacht. En toen mijn wekker vanmorgen ging was ik er ook helemaal nog niet klaar voor. Maar ja, ik had toegezegd om namens Rescue Paws op de markt aanwezig te zijn.

Daar had ik vanmorgen wel spijt van hoor, poeh viel niet mee.

Ik hoefde gelukkig niet op te starten. Er waren andere vrijwilligers die er vanaf 09.00 uur konden staan. Dat gaf mij ruimte om eerst weer de kennel schoon te maken, alle honden te voeren en zelf even te eten. Daarna ben ik bij Esterelle de twee pups gaan ophalen die nog niet geadopteerd waren en ben ik met die twee en mijn pupje met grijze gloed op pad gegaan.

Het was een kleine maar gezellige markt waar toch nog best veel bezoekers op af kwamen.

De pups werden regelmatig even uit de kooi gehaald om flink geknuffeld te worden.

Ik ben tussendoor nog een keer naar huis gereden om extra spullen op te halen. Het liep zo goed, het was zonde om een lege tafel te showen.

Kom ik aan met alle spulletjes, hoor ik het mooi nieuws dat er voor mijn pupje zeer geïnteresseerde mensen waren. Ze wilde de hond eigenlijk al direct meenemen, maar dat doen we niet. Als we dat zouden doen verlagen we ons tot hetzelfde niveau als een dierenwinkel. We willen absoluut niet dat een pup een momentaankoop wordt. De andere vrijwiligers hadden het telefoonnummer van de geïnteresseerde opgeschreven zodat ik die later zou kunnen terug bellen.

We hebben een hele gezellige middag gehad en de pups hebben het super gedaan. Ze waren moe, maar nog steeds relaxt.

Vanavond heb ik even contact gezocht met het gezin dat zo verliefd was op mijn pupje. 

We hebben voor aankomende week een afspraak staan om even te komen kennis maken. Ik heb er goed vertrouwen in dat het helemaal goed gaat komen.

En dan nog meer mooi nieuws. Ben even snel de supermarkt in gegaan om een krant te scoren. Het interview van vorige week was vandaag gepubliceerd. Gaaf zeg! Voelt toch wel als een hele eer om als persoon en organisatie zo vernoemd te worden.

Ik weet niet of het te lezen is en of er behoefte is aan de tekst, anders plaats ik die morgen nog wel even in delen in een post.

Verlaat verjaardagskado

Het is laat en waarschijnlijk zitten de eerste mensen in Nederland al nippend aan hun koffie met smacht te wachten op mijn blog.

We zijn sinds een uurtje thuis van het concert van kensington. We zijn eerst even met z'n tweeën uit eten geweest en daarna naar het concert. Het was mijn verjaardagskado aan Erik. 

Dit soort evenement zetten je echt even in de realiteit dat je op een tropisch eiland woont.

Hoe gaaf is het dat je eind oktober in je korte broek en op je slippers op een strand met palmbomen naar een concert aan het luisteren bent. De sfeer bij zulke concerten is altijd erg gemoedelijk en ook niet afgeladen druk. Plat gedrukt worden bij dranghekken kennen we hier niet. 

Maar, dat is dan het enige nadeel, bij thuiskomst wacht nog wel een heel programma. Ondanks dat het 01.00 uur is moeten de honden en kat nog eten en de pups hun medicatie. Al met al is weer een goed half uur verder voordat er dan eindelijk gedoucht kan worden. Nu snel slapen, want morgen gaat mijn wekker weer. Dan ga ik met een paar pups op pad naar een farmers markt. Daar kunnen de kinderen lekker knuffelen met de honden. 

Aan de bak

Het fosteren van pups houdt je bezig en houdt je thuis.

Door het zwembad laat ik kleine pups niet los in de tuin lopen als ik weg ben. 

Ze gaan dan in de kennel, wat ze uiteraard niet leuk vinden. Er volgt dan altijd een hoop protest.

Nu probeer ik de activiteiten zo te plannen dat Erik of Youri thuis zijn als ik ga.

Thuis blijven heeft zo zijn voordelen. Ik had al heel lang zin in een appeltaart. Toen Maud hier nog woonde maakte zij nog wel eens wat tussendoor. Nu maakt niemand meer een cake of appeltaart en zal ik zelf aan de bak moeten. Letterlijk en figuurlijk. De zin in appeltaart is al iets van weken. Alleen was er wekenlang geen appeltaartmix te koop. Eigenlijk zou ik de taart voor Erik zijn verjaardag maken, maar er is dus al tijden geen mix te krijgen. Ik bleef in de schappen kijken of er toch misschien tussendoor een nieuwe lading was gebracht. Tuurlijk was er ook zelfrijzend bakmeel te koop waar je ook een bodem mee kon maken, maar eerlijk gezegd vind ik dat minder lekker en wacht ik liever op zo'n pakje. 

En deze week was het zo ver. Er stonden weer pakken mix. Wat een feest. Ik ben aan de slag gegaan en het resultaat was heerlijk!

Gewoon een lekkere eigengemaakte en eigen gecreëerde taart, niks mis mee.

En wat dan zo leuk is, is dat het thuis zijn van mij ook echt door de honden wordt gewaardeerd.

De grote lagen in de keuken terwijl ik bezig was. Misschien hopende op iets dat zou vallen of gewoon om in mijn nabijheid te zijn. Wie zal het zeggen.

Onze Alle Dagen Heel Druk hond Senna houden we bezig met wat extra denkwerk. In deze gekleurde delen zitten koekjes verstopt. Daar is ze wel even zoet mee.

En de pups waren heel druk met een groot dood blad uit de struik. Wat een lol kan je daarvan hebben.

Maar ach, hebben zij lol, dan heb ik het ook.

Terwijl ik geniet van mijn appeltaart kijk ik naar de spelende pups. Pure entertainment, daar heb je geen tv voor nodig. 

Al met al heeft iedereen een nuttig besteedde dag gehad. En Erik als verlaat verjaardags gebak een appeltaart.

Lekker knagen

Met zo veel honden vliegt het voer erdoor heen. En natuurlijk ook de koekjes, snoepjes, kauwstaafjes enzovoort. Voer en snoeperij koop ik allemaal zelf. Dat gaat niet van de donaties af, dat geld kan beter besteed worden aan dierenartskosten of andere belangrijkere zaken. 

Ik was bij de dierenwinkel voor nieuw puppenvoer en wilde ook graag wat te knagen meenemen.

Ze moesten er even mee doen, dus niet hap slik weg, maar het mocht ook weer niet te duur zijn.

Viel nog niet mee, maar ik had wat gevonden. Het waren gevulde runderhoefjes geworden. Voor ieder één.

In sommige zat runderpate en in de andere druivensuiker. Ik had voor de allerkleinste wat anders meegenomen. Maar zo eigenwijs als ze zijn wilden ze dit ook. Nu was de vulling bij allen snel verdwenen, maar het hoefje werd niet door iedereen meteen verder afgeknaagd. Dus lukte het de pups ook om er nog even lekker aan te knabbelen. 

Het was erg leuk om te zien hoe er genoten werd van dit lekkers. Zeker voor de nieuwe hondjes was dit echt een traktatie. Als je langs kwam lopen kwispelden de staartjes hard op en neer. Ach ach ach, ze zijn alle drie zo enorm lief! Onbegrijpelijk dat ze achter gelaten zijn.

En Duvel, die was helemaal niet jaloers op al dat geknaag. Die knaagt af en toe op iets dat hij zelf gevangen heeft, is ie reuze trots op! En daarna doet hij een middagdutje op een lekkere chille plek.

In de kast. Waar de honden je niet kunnen zien. Heeft hij goed voor elkaar toch!

Dat iedereen moe en voldaan was na vandaag was wel aan deze twee kleintjes te zien. 

Die lagen zo overheerlijk voor de stoel te slapen. Helemaal veilig, helemaal op het gemak en lekker samen. Het is toch om op te vreten. 

Niet handig

De drukte van de afgelopen dagen wordt er niet minder op. Sinds afgelopen vrijdag zijn de pups aan de diarree. Ik ren niet voor elke poep en een scheet naar de dierenarts, dus wilde ik het eerst even aankijken. Soms kan het de wisseling van voeding zijn, of gewoon weinig weerstand, maar het werd er niet beter op. En met zulke kleintjes die ook nog eens niet zindelijk zijn is dat heel vervelend. Ik kan ze moeilijk buiten houden als alles en iedereen naar binnen en buiten kan. Dat is dus veel schoonmaken.

Eerst 's morgens de kennel. Dat doe ik dan met de waterslang en chloor. Dit doe ik nog voor ze eten krijgen. Ik voer ze namelijk in de kennel om te voorkomen dat ze in alle bakken duiken en dan door de grote honden gepit worden. Ik kan ze niet in zo'n vieze kennel voeren, dus nog op mijn nuchtere maag sta ik die kennel uit te soppen. Vandaag helaas niet zo soepel. Ik had vannacht al in de gaten dat de stroom er uit lag. Dat gebeurd wel vaker op het eiland, dus besteedde ik er niet veel aandacht aan. Het zal er wel weer aan springen. En ja hoor, toen ik vanmorgen om 08.00 uur wakker werd hadden we weer stroom. Maar bij het schoonmaken van de kennel had ik geen waterdruk. Mijn water komt uit de deepwell die met een pomp het water uit de put trekt. Ik zag op de compressietank dat er geen waterdruk was. En daardoor dus geen water. Ineens begon er een kwartje te vallen. Geen water, geen stroom. Ik weet dat de stop van de pomp ook de stop van mijn airco en mijn wekkerradio is. Navraag bij Youri gedaan en inderdaad, hij was degene die vanmorgen de stop weer om had gezet. Het is namelijk ook dezelfde stop als de WiFi. Ja daar ga je als puber van 15 natuurlijk onderzoek naar doen. 

En dat was dus de rede waarom we vanmorgen wel weer stroom hadden. Maar helaas dus geen water uit de deepwell. Eerst moet er weer naar de pomp gekeken worden. Dat betekent vanavond geen water voor de plantjes, maar voor nu ook geen water om de kennel schoon te spoelen.

Ik heb gieters met water uit het zwembad gevuld. Niet handig, maar je moet wat toch.

En dan Jack en Bella, iedereen wel bekend. Jack de witte Argentijnse dog en zijn vriendin bella.

Ze moeten weg bij de huidige eigenaar en ben ik meehelpende een plekje voor ze te vinden. Dat is nog verdomd lastig, aangezien ik ook nog wel eisen heb waar ze terecht komen. Jack is een hond die makkelijk in verkeerde handen kan vallen en dat wil ik voorkomen.

Er was iemand die op mijn post had gereageerd dat ze beide honden wel wilden overnemen.

Vandaag had ik een afspraak met haar. Het was een jong meisje dat met haar moeder samen in een klein huisje woonde. Ze had zelf van pallets een hok gebouwd en met allerlei verschillende ongelijke stenen een ondergrond gemaakt. Daarop lagen twee oude douchematjes. Het hek was laag en het gaas voor een deel ingezakt. Ja ze waren welkom. Tja wat moet je hier nou toch mee. Ze bedoelde het allemaal goed hoor, maar hoe kan ze nou twee grote honden voorzien van voldoende eten en zorg als ze zelf amper een bestaan hebben. Ik vroeg ze nog waar ze zelf buiten zaten en of de honden daar dan ook mochten. Maar ze hadden geen porch of iets dergelijks. Eigenlijk zaten ze alleen binnen.

Ze liet me een soort stoepje zien waar de honden dan konden liggen. We lopen die kant uit, zie ik tot mijn verbazing er een pup liggen. Ja, die hadden ze vorige week gevonden. Hij had allemaal plekjes van de schurft en was erg bang. Ze waren nog niet langs een dierenarts geweest en hadden dan ook nog niets gedaan aan de schurft. Ze zei dat ze wel brokken had gekocht, maar dat hij die niet at. Nu gaven ze maar brood. Mmm ik liep naar mijn auto waar ik nog een zak puppenbrokken in had liggen.

Ik strooide wat brokken en ja hoor, dat werd gegeten. 

Ik heb mijn zak voer voor dit hondje daar achter gelaten. Jack en bella gaan hier niet heen. Laat haar maar gaan zorgen voor dit hondje. Ik denk dat dit al voldoende is. 

Bijzonder medicijn

Vanmorgen was het vroeg opstaan voor mij. De drie lady's van bullenbaai werden vandaag gesteriliseerd. Alle drie tegelijk, dan zijn we er maar vanaf. Om 08.00 uur stonden we voor de deur.

Reuze spannend vonden ze het. Bij de eerste ben ik bij gebleven tot ze haar eerste prikje kreeg. De andere twee zaten zolang in een kennel achter. 

Terug thuis is het dan wachten tot het weer tijd is om ze op te halen.

Thuis zat ook een andere ziek zwak misselijke mij op te wachten. Erik had iets gegeten wat niet goed was geweest en had daar goed last van.

Gilbert was vandaag druk in de tuin en wist hoe hij Erik weer op de been kon helpen.

Hij had een stuk van een aloëvera plant gesneden en daar het binnenste deel uit gehaald. Hier moest dan honing en citroensap overheen. En dan opeten. 

Het is een hele rare substantie. Heel slijmerig, net snot. Erik heeft het braaf opgegeten. Ik heb het bij mijn iets minder medicinale beschuitje gehouden.

Toch is het wel heel mooi hoe anders er hier nog met dingen omgegaan wordt. Wat dat betreft is het dichter bij de natuur. Wij rennen voor van alles naar de drogist en halen een tubetje of tablet. Hier worden vele planten en bladeren gebruikt om het genezingsproces te bevorderen. 

Gilbert werd tijdens het snoeien van een struik door een maribomba geprikt. Wij zouden naar de kast rennen en prikweg of Azaron erop smeren. Gilbert had drie bladeren van verschillende bomen gepakt, over de plek gewreven en weg was de pijn.

Wisten we maar welke bladeren dat waren! Heb er niet bij stil gestaan om het te vragen en dat was stom. Dezelfde avond hadden we ze nog nodig gehad. Het blauw grijze pupje werd onder dezelfde struik ook door een maribomba geprikt. Gillen en piepen, zo sneu. Maar het werd nog sneuer. 

Hij kreeg er een allergische reactie op. Vanavond zag hij er niet uit!

Arm ding, als we hadden geweten welke bladeren nodig waren geweest hadden we hem eerder kunnen helpen.

Even wat anders

Waar een zondag al niet goed voor kan zijn. Achterstallige was weg werken natuurlijk of wat administratie bijwerken. Maar wat dacht je van een interview voor een krant. Is weer eens wat anders toch? Er is een journaliste langs geweest die met een aantal contactpersonen van verschillende stichtingen een gesprek gehad heeft. Het werd best een lang gesprek, bijna 2,5 uur. 

Ik heb het concept vanavond al mogen lezen. Ik heb nog wat foto's moeten doorsturen en nu maar even zien wat er precies van geplaatst gaat worden. Ben heel benieuwd. Vond het een hele eer.

Tja en wat verder op deze zondag. Foto's uitzoeken voor een nieuwe advertentie, berichtjes beantwoorden, poepronde door de tuin lopen, kennel schoon boenen, huis vegen en dweilen, hondendekens uitkloppen, was opruimen, bed verschonen en dan eindelijk om 17.30 uur nog even lopen met de eigen honden. Desi valt ook al bijna onder de categorie eigen honden. Die vindt het zo ontzettend leuk om mee te gaan! En ik gun haar dat ook zo! Nog even in de avondschemer een wandeling maken. Er waren er meer met die gedachte, want op de heenweg kwamen we Thea tegen die het er net op had zitten. Ik weet dat zij het net zo druk, zo niet drukker heeft dan ik. Maar ja beiden voelen we ons ook verplicht naar onze eigen honden om die zo hun momentje te geven. En natuurlijk had ik op dat moment ook in het zwembad kunnen hangen, of languit op de bank kunnen liggen, maar ik weet dat Luna en Tico helemaal door het dolle gaan als ze even uit mogen. Hoe zouden ze dat toch vinden als we weer in Nederland wonen. Dan gaan ze drie keer op een dag uit. Ben heel benieuwd of ze elke keer weer springend, joelend en dansend bij de deur staan of dat ze dat na een week al weer heel gewoon vinden. In ieder geval maak ik nu als ik met ze weg ga weer een goede beurt. 

Informatief gesprek

Een aantal dagen geleden werd ik via de pm van Facebook benaderd door iemand die aangaf interesse in ons werk te hebben. Hij wilde graag langskomen in de periode dat hij hier op vakantie was.

Kan altijd, dus maakte ik de afspraak voor vandaag.

Groot was mijn verbazing toen hij vrijwel meteen vertelde dat hij op zoek was naar een vierde hondje.

Hij had er al twee uit een asiel in Nederland en ééntje uit Spanje. Daar paste toch wel een vierde bij.

O oke, dat is ineens een hele andere insteek van gesprek. En dan kwam hij eigenlijk ook nog eens voor max. Ehhh, die zit bij Bianca. Snel Bianca gebeld of ze thuis was, ja dat was ze. Oke komen we er zo aan. En zo werd een informatief gesprek ineens een rondje langs de foster en uitleg over de procedure hoe een hondje mee naar Nederland gaat. Ook leuk natuurlijk, misschien nog wel leuker zelfs dan alleen een info praatje.

Ondertussen werd de zus van de man die hier op het eiland woont helemaal verliefd op mijn grijs bruine reutje. Die heeft zo'n prachtige kleur. Je ziet dat alleen slecht op foto. Je moet dat in het echt zien. Iedereen die deze pup gezien heeft verbaasd zich eerst over zijn kleur en daarna over dat hij nog niet weg is. Vandaag is dat misschien alsnog gelukt. Morgen hoor ik of het een ja is of toch een nee.

Wie er wel weg zijn, zijn Fay en Yaïsa. Dat zijn de zusjes van meneer grijs. Deze twee dames zijn al geadopteerd en wachten op het moment dat ze oud genoeg zijn om te gaan.

Manon en de kids hebben ze vandaag opgehaald om de ze in de tijd dat ze nog hier zijn aan van alles te laten wennen. De kids hadden er helemaal zin in! Komt wel goed met deze twee. Die komen niks te kort, ze zullen regelmatig doodop zijn van alle aandacht die ze zullen krijgen.

Steeds meer drukte

Het lijkt wel alsof de dagen steeds voller raken. Dat zal ook vast zo zijn, ik heb dat gevoel natuurlijk niet voor niks. De stichting wordt groter en groter en dat vergt organisatorisch ook steeds meer tijd.

Even een berichtje beantwoorden is tegenwoordig al een halve ochtend berichtjes beantwoorden.

Normaal kijken we met z'n drieën naar de berichten, maar doordat de andere twee op vakantie zijn komt het op mijn schouders. Ben blij als over drie weken de last weer wat meer verdeeld kan worden. 

De administratie doen gebeurd binnen. Achter mijn eettafel en met de laptop voor me. Daar zit het voor mij het makkelijkst. Op die plek aan tafel zit ik precies in de windstroom tussen de ramen van de slaapkamer en de schuifdeuren. Heerlijk nu de wind is aangetrokken. Dat er geen orkanen meer in de omgeving zijn is echt merkbaar. Op zulke dagen wanneer de wind er is, is het echt heerlijk. 

Maar toch zit ik liever niet te lang aan tafel voor de administratie. Ik ben meer een doe mens.

Dus snel weer lekker actief met de hondjes.

De kleinsten zijn naar de dierenarts geweest. We hebben eerst een andere foster opgehaald die geen vervoer had. Haar fosterhond is geadopteerd en gaat naar Nederland. Hoe eerder de chip en rabies erin zit, hoe sneller ze naar Nederland kan. Dus ook zij ging mee onder mijn afspraak.

De kleintjes hebben een goede week achter de rug. Ze zijn goed gegroeid en waren nu sterk genoeg voor hun enting. Ze zijn helaas wel aan de diarree. Hun darmpjes hebben nog wat moeite met het verwerken van de brokken. Ze zijn verder niet ziek, geen verhoging, eetlust voor tien en absoluut levenslustig.

Dan mag er toch geënt worden. Gelukkig maar. Zodra dat kan willen we dat ook doen.

Er heerst hier echt Parvo en hondenziekte en in de periode van meer regen piekt het altijd extra.

Daarom is het noodzaak om de hondjes zo snel mogelijk te beschermen.

De eerste puppenenting is alleen nog tegen Parvo. De tweede biedt ook bescherming tegen hondenziekte. Ze hebben alles keurig doorstaan. Geen piepje, geen paniek en geen drukte op de behandeltafel.

Nou, klaar dan. Inpakken en wegwezen. 

Gereserveerd

Je zou bijna kunnen zeggen dat het saai was vanmorgen. Geen onverwachtse bezoekjes van lieve mensen die spulletjes kwamen brengen. Maar aan de andere kant gaf dit nu weer alle tijd om even flink schoon te maken. Niks aan maar wel nodig, dus hebben we de stofzuiger alle hoeken van het huis laten zien. Niet alleen wordt mijn huis daarmee opgeruimd, maar laat ik de pups ook wennen aan allerlei huis tuin en keuken geluiden. Zo'n stofzuiger is natuurlijk enorm indrukwekkend. Er zijn zelfs grote honden die dan liever buiten gaan liggen. Ach ze doen maar, hoef ik er ook niet omheen te zuigen. 

Vanmiddag ben ik met onze fotograaf naar Esterelle geweest. Die heeft onder andere een mama met 8 pups in fostercare. Twee zijn er al gereserveerd, nu de rest nog. Het was bij haar niet alleen een hele klus om de pups leuk op de foto te krijgen, maar ook nog eens om uit elkaar te houden wie we gehad hadden en wie niet. Het is net de ark van Noach daar, twee zwarten mannetje/vrouwtje, twee bruine mannetje/vrouwtje enzovoort. Een klein wit streepje op het hoofd is dan net het verschil. Ja, en het geslacht natuurlijk, maar daar moet je de hond toch echt voor optillen. Je moet het maar weten, lastig was het wel. Als het goed is hebben we iedereen gehad, inclusief deze mooierd.

Maar deze was dus precies weer de pup die was gereserveerd. Als wij het verschil al niet eens kunnen zien, dan kunnen de adoptanten dat ook niet. Die krijgen gewoon een verrassingspakket opgestuurd.

Ze mogen alleen de kleur bepalen.

Mijn laatste pup van drie is ook nog niet geadopteerd en dat terwijl we dachten dat die als eerste weg zou zijn. Niet dat hij er erg mee zit hoor. Ook zonder gereserveerd te zijn vermaakt hij zich opperbest.

Zijn manier van de bakken uitlikken en daarmee de allerlaatste restjes meepikken is echt zo grappig.

Hij gaat er speciaal voor liggen zodat hij z'n poten kan gebruiken om de bak op z'n zij te draaien.

En dan heerlijk genieten. 

Drie keer grommen

Vanmorgen tijdens de dagelijkse beslommeringen werd ik blij verrast. Er werd aan de poort gebeld. Ik verwachte niemand, dus dan is het toch altijd even een verrassing wat ik aantref. 

Maar dit was een hele leuke verrassing. Joyce, Gerrit en Hilde kwamen voer brengen. Joyce had een donatie gekregen welke ze graag om wilde zetten in voer voor Rescue Paws. Dat is super! 

En natuurlijk, als je er dan toch bent dan vertel ik graag even wie wie is en kom je ook niet weg zonder pups geknuffeld te hebben.

Nadat ze weer vertrokken waren heeft Luna de taak op zich genomen het voer te bewaken.

Dat is een hele serieuze taak! Het zijn wel drie zakken, dus drie keer grommen naar honden die te dicht bij komen.

We hebben vanmorgen ook weer mooie foto's gemaakt van de adopteerbare honden. Ben altijd erg blij met de foto's van Mariska. Die maken de adopties toch echt een stuk makkelijker. En voor de nieuwe baasjes van de al gereserveerde honden hebben we speciaal van hun hondje ook een foto gemaakt. Kunnen ze trots mee showen in Nederland. Wie weet levert dat weer nieuwe adopties op.

Morgen gaat het nestje pups van Esterelle op de foto en dan kunnen we weer knallen.

In het kader van schattige plaatjes moest ik vanavond wel een foto maken van dit tafereel.

Dat Duvel zich net een hond voelt was bekend. Maar hij voelt zich ook echt thuis tussen de honden.

En de honden weten weer niet beter dan dat een kat een kat is en dat dit geen jaagobject is.

Wie weet gaat hij ook nog eens drie keer grommen om z'n eten te bewaken.

Extra hulp

Vanmorgen moest ik voor de eerste keer de hele kudde alleen voeren. De afgelopen dagen was Erik vrij geweest en heeft mooi kunnen helpen.

Dat was vooral nodig bij de grote honden. Senna is namelijk geen makkelijke hond. Ik denk dat zij als jonge pup aan een ketting is gezet en daar tot ze gedumpt is nooit vanaf is geweest.

Ze heeft nooit iets geleerd. Niet van mensen, maar ook niet van dieren. Ze kent de hondentaal niet en begrijpt dan ook niet wanneer ze door éen van de andere terecht gewezen wordt. Ze gedraagt zich als een pup maar dan in een groot lomp lijf. Tja, pups rennen ook van bak naar bak en dat doet Senna dus ook. De grote honden laten de pups wel weten dat ze dit niet mogen. Doen ze bij Senna ook, maar die begrijpt dit niet en gewoon door. Het gevolg is dus veel onrust en onenigheid. De rest van de dag gaat het prima. Ook dan heeft Senna wel correctie nodig, maar het eten is echt een dingetje. 

En dat moest ik vandaag dus alleen oplossen. Mijn oplossing is dat ik Senna niet met de groep laat mee eten. Opgelost. 

Ik kreeg vanmorgen visite. Zo leuk! Ik ken Ayelle van het helpen met een hond in de straat toen ze nog op Curacao woonde. Nu woont ze in Nederland, maar was hier op vakantie. Ze volgt dagelijks mijn blog en weet hoeveel werk ik heb. Ze kwam 10 zakken voer brengen en helpen. Geweldig!

Ze heeft de hele voorraad bakken afgewassen. Dat is een beste stapel.

Natuurlijk moesten er ook pups geknuffeld worden.

Dank je wel voor je hulp!

En de hulp ging nog even door vandaag. Vanmiddag werd namelijk Yaïsa de witte pup opgehaald. 

Ze had een middagje training met lopen aan de riem. Ik heb zelf een stukje met Fay gelopen.

Het begin van hun grote avontuur naar Nederland. We gaan de aankomende weken ons weer richten op hun verdere socialisatie.

Dat je er moe van wordt was duidelijk. Toen ik ze kwijt was vond ik ze zo in de slaapkamer. 

Aandoenlijk

Youri was vandaag een extra dagje vrij. Studiedag voor de leraren, wat betekende een extra vrije dag voor de leerlingen. En ook Erik had vandaag vrij genomen. Het was namelijk zijn verjaardag.

Hoe leuk was het dus om met elkaar de verjaardag te kunnen vieren.

Dat hebben gedaan met een hapje en een drankje op Kokomo. 

Een andere keer maken we er weer een keer een stranddag van. Dat vonden we nu niet kunnen met de pups die dan de hele dag in het hok zouden moeten zitten, maar ook niet met de honden die buiten zouden blijven. 

Het is nog net te kort dat ze er allemaal zijn. Niet dat er heel veel onrust is, maar we houden het liever nog even goed in de gaten.

Onze Goofy 2 voelt zich al helemaal op haar gemak. Die is alleen maar blij met waar ze nu is.

Bij thuiskomst zijn de drie bullenbaai dames echt door het dolle. Alsof ze niet verwacht hadden je ooit weer te zien. Ik kan bijna niet eens door de tuin naar het huis lopen. De zwarte dame klemt zich met beide pootjes om mijn benen heen. Het is gewoon aandoenlijk.

Dat waren de pups ook. Die heb ik gewassen. Alle vlooien waren meer dan dood, maar behoudens dat  hebben ze ook schilfers en waren ze vies. Nu dus niet meer.

En dan nu nog even een lekker bakkie en zo is deze dag ook weer voorbij gevlogen. Pfff meer uur in een dag zou soms best fijn zijn.

In de mondi, uit de mondi

Ondanks dat mijn dagen altijd al uit "hond" bestonden geldt dat nu des te meer.

Alles en iedereen vraagt zijn aandacht en krijgt dat natuurlijk ook. En dan hebben we alle praktische taken nog als het schoonmaken van de kennel, de bakken en de tuin. Elke dag doe ik een poepronde.

Tussen alle honden door loopt dan ook nog onze rode duivel. Die doet gewoon zijn eigen ding.

Tegenwoordig gaat hij op jacht. Net als Tommy begon hij met kakkerlakken, maar die vindt hij nu maar saai worden. De vogeltjes zijn denk ik op, waardoor hij eindelijk is overgegaan op de muizen! 

Yes, dat was precies de bedoeling! Hij vangt volgevreten muizen. Kan ook niet anders dat die volgevreten zijn, die hebben zich maanden tegoed gedaan in mijn voorraadkast. Maar vanaf nu is het afgelopen! Duivel gaat ze allemaal vangen! En wij gooien ze daarna heel ver weg de mondi in!

Deze had geluk! Vanavond vonden we er ook één die de mondi niet meer in hoefde.

De éen de mondi in, de ander de mondi uit. Vanmiddag is het me gelukt om ook het laatste hondje bij bullenbaai weg te halen. Ze liet zich de afgelopen dagen langzaam al meer benaderen en sinds eergisteren ook echt aaien. Oppakken liet ze niet toe, tot vandaag. Ik kwam vandaag om te voeren en toen liet ze zich voor mijn voeten vallen en lag op haar zij. Ze gaf zich helemaal aan mij over, best ontroerend hoe ze voelen dat je te vertrouwen bent. Ik kon haar met gemak oppakken en in de auto zetten.

Spannend vond ze het wel, maar ja dat kan ik niet veranderen. 

En nu is ze weer herrenigd met de andere twee die haar met veel enthousiasme begroetten.

Ik ben blij dat ze veilig zijn. Geen ritjes meer naar bullenbaai. Het geld voor de benzine kunnen we nu omzetten in geld voor hondenvoer. Die brokken vliegen er doorheen nu.

Geslaagde intergratie

Dat het een drukte van belang is hoef ik vast niemand uit te leggen.

Een nieuwe hond in de roedel geeft onrust. Nu was dat vorige week zondag al Senna en gisteren dan weer twee.

De lippen worden weer opgetrokken, de tanden gebloot want het moet vooral wel helder zijn waar je staat in de roedel. Alleen Luna en Tico doen niet mee. Waar die staan is geen twijfel over mogelijk. Geen enkele hond die z'n lip omhoog trekt naar Luna. Is ook niet aan te raden kan ik ze vertellen.

Binnen 24 uur merk je al wel verschil. Iedereen krijgt z'n aandacht, maar degene met de oudste rechten net even wat meer. De laatstkomende schikken zich in hun rol en worden wat relaxter.

En na drie maaltijden hebben ze ook wel in de gaten dat daar geen strijd om gestreden hoeft te worden. Niemand wordt vergeten.

De twee kleine dametjes zouden familie kunnen zijn van goof en Alexa. De zwarte is echt net de tweelingzus van Goofy en de witte gele is Alexa is de kleinere uitvoering.

De dametjes doen het goed. Ze doen alsof ze er al jaren wonen. Rennen mee naar het hek om te waken en liggen al op de bank. Nou, dan ben je geslaagd voor de integratiecursus.

De emmerpups hebben we vanmorgen voor de eerste keer rond laten hobbelen. Ze zijn niet verlegen en gingen al snel op onderzoek uit. 

Senna was de eerste die ze onderweg tegen kwamen.

Gelukkig hebben we rondom de eettafel vier stoelen. Ideaal om je onder te verschuilen als het te eng wordt.

Vanmiddag lagen ze al allemaal over elkaar heen te rollebollen. Voor de ukkies zijn extra speelmaatjes best wel leuk. Kan je weer eens een ander in de kuiten bijten dan je eigen broer of zus.

Natuurlijk hebben we de laatste hond op bullenbaai niet vergeten. We hebben haar gevoerd en extra aandacht gegeven. Dat laatste alvast in de voorbereiding om haar mee te nemen. Aaien vindt ze nu prima, maar oppakken nog niet. 

Op Facebook op de pagina lost and found animals stond een post met vermiste honden. Deze waren al sinds eind juni vermist. Éen van de honden op de foto lijkt heel erg op het overgebleven hondje.

Ik heb de hoop dat er een match met de eigenaar van de vemiste honden is. Dat zou toch wel heel geweldig zijn. Zo niet, dan halen we haar daar ook weg.

Die koppies

Voor mijn ukkies was het vandaag weer tijd om hun enting te halen.

De tijd vliegt voorbij, de vorige enting was alweer drie weken geleden. Toen woog het spul rond de 2,8 kilo. Vandaag was het tussen de 4.3 en 4,5 kilo. Dikkertjes zijn het. Maar wel hele mooie.

Het was nog een hele onderneming. Niet alleen mijn pups waren van de partij, maar ook de blue Bay pups die bij Bianca zitten. Dat waren er nog vier. En dan heb ik meteen ook maar Bailey meegenomen voor zijn tweede enting. Acht honden dus in totaal die de behandelruimte van de dierenarts onveilig maakte, nou ja eigenlijk meer gewoon smerig maakte. Want natuurlijk moest er net geplast worden als er wat rond gelopen mocht worden.

De behandeling was vrij snel klaar. Maar dan nog was het spannend natuurlijk.

Maar met lekkere voertjes is er heel veel te regelen.

Voor vanmiddag had ik ook nog van alles gepland, maar dat liep even anders. Ik heb wel op Hato benches in ontvangst genomen. Daar kan je mensen niet mee laten staan natuurlijk. Dan moet je er volgens afspraak zijn. En dat heb ik ook gedaan.

Maar daarna door naar bullenbaai. De twee kleinere teefjes waren weer zo blij me te zien, maar ze rennen ook zo gevaarlijk over de weg.

Ik zat er al een paar dagen mee. Het ergste wat je op dit vlak kunt gebeuren is dat je op een dag komt en éen van de honden ligt doodgereden langs de weg. En nu ze maar met me bleven meerennen werd het wel steeds gevaarlijker. Keuzes keuzes keuzes, en de keuze werd gemaakt.

Ik heb de eerste twee meegenomen. De laatste laat zich nu wel aaien, maar nog niet oppakken. Die blijf ik voeren tot ze er klaar voor is. Dat zal ook niet zo lang duren.

Maar wat waren deze dametjes blij!

Die koppies daar doe je het toch voor.

Maar hier bleef het dus niet bij.

Erik had ondertussen een collega aan de telefoon. Bij de ingang van het resort waar hij woonde waar vier pups neergegooid. Die lagen er al even, want later vertelde iemand anders hem dat hij ze ook had zien liggen. ( en dus niet had meegenomen) Hij had absoluut geen mogelijkheid om op te vangen.

Ging morgen verhuizen en zijn vrouw komt pas over drie maanden op het eiland. Tussen 07.00 en 16.30 is er dus elke dag niemand thuis. Niet de plek voor pups.

Hij wilde alles doen, naar de dierenarts, voer doneren, dierenartskosten op zich nemen, als er maar een plek kwam. Erik vond dat we dat konden bieden. Oke, ik zal de laatste zijn die zegt dat het niet kan.

Dus ding dong, hier is mijn bijdrage. Vier uitgehongerde pups die 100.000 vlooien bij zich hadden.

Gelukkig waren ze bij de dierenarts al direct ingespoten, zodat er nog maar 50.000 overbleven.

Valt weer mee toch. 

En honger dat ze hadden! Morgen in daglicht maar eens bekijken wat ik nu eigenlijk te logeren heb gekregen.