Actiepunt

Al zeker twee weken denk ik elke morgen aan tennis. Niet zo zeer aan de sport maar aan de leraar.

Mmm, dit klinkt wat vreemd. Snel een uitleg dan maar.

Ik had met hem afgesproken dat ik via de mail zou laten weten wanneer wij door vakanties afwezig zouden zijn. Kleine moeite zou je denken, maar toch was het ingewikkelder dan gedacht.

Het kwam er namelijk maar niet van.

Elke morgen zag ik weer dat briefje waar onder andere dit actiepunt op stond.

Dan zat ik aan het ontbijt en dacht eerst even het nieuws lezen. Als ik dat gedaan had deed ik meteen ook maar de berichtjes beantwoorden. O en gelijk ook even een was in de wasmachine, dan kan ik die nog ophangen voordat ik weg ga.

Inmiddels ben ik het briefje allang weer vergeten omdat ik constant opgeslokt wordt door andere dingen.

Of ik al bij de magere hond van gisteren geweest was. Nee, daar rij ik nu wel heen.

Ja hoor, hij zat er nog maar was nog steeds niet van plan dichterbij te komen.

Nog even snel een kijkje nemen bij Jimmy of hij inderdaad los door de tuin liep zoals afgesproken.

Ja dat liep hij. Hij was erg blij me te zien. Ondertussen belde ik met zijn nieuwe baasje omdat ik graag van haar wilde horen hoe het ging. Ze vertelde dat Jimmy lief tegen iedereen deed en ze dat niet wilde. Iedereen kon nu zomaar haar tuin in lopen. Ze vroeg of ze hem please aan de ketting mocht leggen als ze naar haar werk was. Ik snap de logica er niet van. Als je hem aan de ketting zou leggen kan toch nog steeds iedereen naar binnen? En op de vraag of hij aan de ketting mocht was het antwoord natuurlijk nee. Mijn voorgevoel zegt dat Jimmy hier volgende week weer zit en dat ik opnieuw op zoek 

zal moeten naar een baasje. Want oke, de rust die er nu heerst is heerlijk, maar er gaan geen honden van mij aan een ketting. No way!

Naar huis rijdend na dit telefoongesprek dacht ik weer even aan tennis. Niet vergeten te mailen straks. 

Volgende telefoontje, of een pup die we op Facebook geplaatst hadden nog beschikbaar was.

Ja hoor, die was er nog. Contact gezocht met de foster dat er gebeld kon gaan worden door een geïnteresseerde. Zo, laten we nu even een broodje eten, voor je het weet moet ik weer richting tennis.

Gelukkig heb ik gezelschap. Onze grootste broodfan is ook van de partij.

Heel even schoot dat mailen weer door mijn hoofd, maar ik wilde eerst even rustig eten.

Oei, inmiddels blijkt de tijd toch sneller te gaan dan gedacht. Was van de lijn, volgende aan de lijn en racen naar de tennisbaan. Nou denk je natuurlijk dat ik daar ter plekke die vakanties ook wel door kan geven, maar dat is niet zo. Mijn eigen leraar is voor een half jaar op pad met Jean Julian Rojer. Dat is die prof tennisser van Curacao. Ik heb nu dus een vervanger, maar dat is niet degene die om die datums vroeg. 

Na tennis naar huis om te douchen en daarna nog wat huishouden te doen. Oja mailen, doe ik zo. Eerst even dit. En zo gaat dat dus de hele dag.

Aan het begin van de avond kwam er bij mijn overbuurman een nieuwe fosterhond. Daar wilde ik graag even bij zijn. Na de vorige negatieve ervaring wilde ik graag dat het volgende project een succesverhaal zou worden. Het hondje dat nu gebracht is was vandaag gesteriliseerd. Het is een lief onderdanig teefje dat graag speelt. Nu nog niet natuurlijk, maar hopelijk over een paar dagen weer wel.

De andere honden waren ontzettend nieuwsgierig wie er nu weer binnen was gebracht.

Inmiddels was het al 19.00 uur geweest en moest ik nog beginnen met koken.

En nu lig ik op bed te schrijven en bedenk ik o ja, ik had nog moeten mailen.

De afgelopen twee weken dacht ik daarna dan o dat doe ik morgen wel, maar vandaag niet.

Voordat ik aan dit blog begon heb ik gemaild. Ik kan eindelijk na twee weken dit actiepunt van de lijst verwijderen.

 

Hij blij, ik blij

De maandagmorgen bracht gelukkig niet zo heel veel met zich mee. Hierdoor kon ik een keer in alle rust wat was weg werken en andere huishoudelijke klusjes doen.

Nu Dunya en Jimmy er niet meer zijn is de roedel ineens weer een stuk rustiger.

Dunya was niet altijd even gelukkig met de hoeveelheid honden om haar heen waardoor ze soms erg nukkig uit de hoek kon komen. Jimmy daarentegen is een lekkere druktemaker die juist genoot van alle honden om hem heen. Hij wist ze met zijn aanstekelijke enthousiasme allemaal mee te krijgen. 

Dit leidde nog wel eens tot forse blafpartijen en heel veel heen er weer geren. Niks kwalijk, maar er zijn ook momenten dat je dat even zat bent.

Nu er dus wat honden vertrokken zijn geeft dit wat adempauze. Meestal is de rust hier vaak van korte duur, maar deze keer zal ik me er echt aan houden.

Maud en ik hebben namelijk een reisje in het vooruitzicht. Wij gaan over drie weken met z'n tweetjes een week naar de Bahama's. Naar het eiland Exuma om precies te zijn. Daar zullen we onder andere gaan zwemmen met varkentjes. Deze varkens worden niet vastgehouden voor dit doeleinde, ze wonen daar en kiezen er zelf voor om contact met mensen te hebben. Wil je vast weten hoe dit eruit ziet? Zoek maar eens op Google naar Pig beach Bahama's. Verder staat nog op het programma met roggen zwemmen, haaien voeren en snorkelen, heel veel snorkelen.

Omdat de mannen alleen achterblijven moet ik rekening houden met het aantal, maar ook met de intensiteit van de roedel. Soms heb je zes honden die voelen als twintig en soms heb je er zes en heb je het idee dat je er maar drie hebt. Dat laatste zou natuurlijk voor Erik wel lekker zijn als hij het allemaal alleen moet doen. Ik kan hem niet opschepen met een nest puppy's waarbij je elke dag het hok moet schoonmaken.

Ik ben vandaag nog wel even wezen kijken bij een hele magere hond. Iemand anders had hem gespot en had gebeld. Uiteindelijk waren we met z'n drieën en een draadkooi op lokatie, maar de hond was te bang en was niet vast te pakken.

Als ze wel met ons mee was gegaan zou ik haar niet fosteren. Om bovenstaande rede dus. Maar helpen vangen kan altijd. 

Vanavond heb ik eindelijk weer eens wat met mijn eigen honden gedaan. Soms denk ik wel eens dat die wat tekort komen. Het is best ingewikkeld om met ze te wandelen. Als ik dat met Tico en Luna wil doen wil de rest ook mee. En doe ik dat niet dan zorgen ze er zelf wel voor dat ze mee mogen. Zo springt Desi dus over het hek van de buren om vervolgens in hun tuin een uitgang te zoeken.

Dat is nou ook weer niet de bedoeling. Ik heb liever niet dat andere mensen last hebben van mijn honden. Dus als ik weg ga is dat altijd met een paar extra handjes plus alle honden die aan de lijn kunnen lopen. Een hele organisatie dus.

Vorige week kreeg ik een berichtje binnen dat er weer een nieuwe cursus behendigheid gestart werd.

1,5 jaar geleden heb ik hier ook aan deelgenomen. Toen nog met Luna en Youri met Tico.

Tico vond dat toen geweldig, als een blij kind stond hij altijd te springen als het zo ver was.

Eigenlijk gunde ik hem dat wel weer. Gewoon lekker een één op één moment met de baas, iets wat veel te weinig gebeurd.

En zo stond ik dus vanavond op het veld. En leuk dat hij het vond! Ik heb hem er een groot plezier mee gedaan. En mezelf ook, want heel stiekem vind ik dit ook erg leuk. Het is net als met kinderen, hij blij ik blij. 

Het verhaal van de baasjes

Vanavond een blog geschreven door de nieuwe baasjes van Dunya. Een gezin dat het zwaar gehad heeft deze week. Ik heb ze al die tijd bewust buiten mijn blog gehouden. Ze hadden genoeg te verduren. Deze lieve mensen verdiende geen boze woorden en nare reacties. Zij waren er net zo verdrietig om als ik. Ik heb er alle vertrouwen in dat Dunya straks een hele zelfverzekerde mentaal sterke hond gaat worden. Aan haar lieve baasjes zal het niet liggen. Die hebben er alles voor over om Dunya te geven wat nodig is. Dat was deze week meer dan duidelijk.

Dunya

Een paar jaar geleden zijn we op Curaçao geweest en hebben we Sandra ontmoet, nadat we al een tijd haar blog volgden.

Zelf ben ik niet opgegroeid met honden dus het was nog nooit in me opgekomen om voor een hond te zorgen. Tot de oproep over Dunya voorbij kwam, iets sprak me aan in haar. Mijn man kon wel een maatje gebruiken (hij is de hele dag thuis) en omdat Dunya ook een maatje kon gebruiken leek het me een mooie match. Daarbij is hij wel opgegroeid met honden en kent hij er veel van. We hebben contact gemaakt met Sandra maar er bleek iemand met meer ervaring zich te hebben aangeboden. Ik dacht meteen in mezelf dat dit dan wellicht zo moest zijn en kon het ook weer loslaten.

Mijn man kon het niet goed loslaten, hij zag het echt helemaal zitten en vroeg regelmatig bij Sandra hoe het met haar ging. Toen hoorde we dat ze toch nog op zoek waren naar een plekje was de keuze snel gemaakt. Ik wilde wel graag een zekerheid inbouwen aangezien ik nog nooit voor een hond heb gezorgd. De afspraak was dat we in ieder geval 6 maanden voor Dunya zouden zorgen zodat we daarna konden kijken of Dunya’s gouden mandje bij ons zou blijven of dat we nog een ander gouden mandje voor haar zouden zoeken als ze niet meer angstig was.

Alsof het zo moest zijn kon ze al erg snel de grote vlucht maken. Snel alle voorbereidingen getroffen, mandje, riempje.. je kent het wel als je voor een huisdier gaat zorgen. Je wil dat alles piekfijn in orde is.

De grote dag was daar, maandagmiddag, mijn man ging haar ophalen op Schiphol. Ik moest zelf werken en we wilde ook niet dat het te druk zou zijn voor haar, ook omdat ze nog steeds erg angstig was. Nog voordat ik haar had gezien was ze al ontsnapt. Je kent dat gevoel, je wil 100% geven en ja hoor alles wat mis kan gaan, gaat dan mis. Het voelt zo als falen. Een nieuwe hond waar je voor gaat zorgen is al binnen 2 minuten ontsnapt…

Gelukkig kwamen er hele bijzondere mensen op ons pad. Zo’n warm bad dat iedereen wilde helpen ook al waren we totaal onbekend voor elkaar. Judith met haar speurhond, C* met een vangkooi, Nathalja met al haar goede ideeën, de buurtbewoners, dierenartsen, het asiel en natuurlijk en vooral ook Sandra die ook door een hel moest gaan (en wat dan toch voelde als ons falen en onze schuld)

Wat moest ook iedereen wel niet denken. En dan al die reacties “heb je haar nou nog niet gevangen” Je moet wel een vangkooi gebruiken, je kan beter geen vangkooi gebruiken. Waarom loopt ze nog steeds hier los in de wijk etc etc. Het was moeilijk om ons eigen plan te volgen, maar toch begrepen we steeds beter hoe het werkte en konden we andere ook steeds meer informatie geven hoe honden reageren op gevoel.

Hoe bijzonder was het dan ook om te merken dat ze dezelfde nacht nog bij ons in de tuin was komen eten! En nog specialer was het dan ook dat ik midden in de nacht wakker werd en dat hoorde. Twee minuten was ze maar in ons huis geweest en toch wist ze ons nog te vinden. Dat gaf toch wel goede hoop. De volgende dag kwam ze nog eens eten en telkens heeft ze haar grenzen wat opgeschoven. Zoals jullie weten is het uiteindelijk na 5 lange dagen en nachten gelukt om haar bij ons te houden.

Een nieuw hoofdstuk was begonnen. Waren we eerst de hele week druk met haar in de wijk, nu moesten we elkaar leren kennen in huis. De eerste 1,5 dag heeft ze alleen maar geslapen. Logisch na zo’n drukke week! Maar daarna kwamen de eerste dagelijkse dingen. Wachten tot ze contact maakt. En ja, ik was de eerste met wie ze contact zocht. Met mij, ik die eigenlijk nooit iets met honden heb gehad. Ik moest eraan wennen (en nog steeds) dat ze mij had uitverkoren. Logisch gevolg was dat ik ging proberen om haar buiten haar behoefte te laten doen. Eerst in de tuin, je zou toch niet willen dat ze weer ontsnapt! Ik zou niemand meer onder ogen durven komen! Netjes rondjes lopen in de tuin ging goed, ze liep goed mee. Super trots was ik op haar. Helaas deed ze niet haar behoefte met als gevolg dat de afgelopen nacht de hele woonkamer onder zat. Gelukkig hadden we tegels dus was het geen heel groot probleem maar het is voor iedereen natuurlijk wel fijner als ze buiten haar behoefte doet.

Vandaag kreeg ik een ingeving, we hebben alleen tegels in de tuin. Ze was vast gewend om haar behoefte op gras te doen maar ja dan moeten we wel de wijk in. Eerst advies gevraagd aan Nathalja en aan Sandra. Volg je gevoel zeiden ze want het zou heel goed kunnen dat ze inderdaad gras nodig heeft. We gingen net naar een feestje maar toch nog even de voortuin in. 

Ik was zo trots op haar, ze vond het wat spannend langs de voordeur (daar was ze nog nooit geweest) maar ook nu liep ze keurig mee! Even laten snuffelen op het gras maar het kwam er nog niet echt van. We moesten echt weg dus ik meteen goede voornemens gemaakt dat als ik thuis zou komen dat ik echt even de tijd ging nemen om haar mee naar buiten te nemen.

Zo gezegd zo gedaan. Thuisgekomen vol goede moed haar riem aan en weer naar buiten de wijk in. Goed tegen mezelf gezegd.. er kan niets gebeuren als je de riem maar vasthoudt. Stukje gewandeld en op het gras begon ze te draaien. In een ver verleden heb ik ooit met een vriendinnetje een hond uitgelaten en ik wist meteen.. ja dit is het moment! Ze ging plassen! Ohhh ik was zo trots en zij ook. Ze keek me ook vol trots aan. Omdat we niet op een hondenveldje waren wilde ik nog wel even naar dat veldje wandelen. Met een vette glimlach liep ik daar, mijn eerste wandeling in de buurt met Dunya.

En toen was het moment daar. Het ging zo goed dat ik mijn belangrijkste voornemens ineens leek te zijn vergeten. Dunya raakte uit het niets in paniek. Maar hier liet ik me niet door uit het veld slaan. Vol zelfvertrouwen wist ik wat ik moest doen. Klein maken, rustig blijven en haar ruimte geven. En toen trok ze aan de riem, niet eens hard maar voor ik het wist liep ze weg met riem en al.

Ja ik hoor het iedereen denken.. hoe stom kan je zijn. Ja dat vraag ik me ook nog steeds af. Ik was nog steeds erg rustig en wist wat we moesten doen. Naar huis gebeld en alle deuren laten open zetten, kinderen naar boven gestuurd en duimen dat ze in haar mandje zou liggen als ik thuis was. Rustig naar huis gelopen maar helaas dat zou natuurlijk ook te mooi zijn geweest. Andere schoenen aangedaan zodat ik minder goed te horen was want ik wist dat als ze naar iemand terug zou komen dat het dan naar mij moest zijn.

Ineens zag ik een mevrouw roepen naar een hondje. Rustig gevraagd aan de mevrouw om haar niet te roepen. Ze zei “je was deze hond de afgelopen week toch ook al kwijt” Ja mevrouw.. idd bedankt dat u me er nog even op wijst. Ik zag ze staan maar er kwam een auto aan dus ging ze weer een stukje verder. Ineens overviel me een gevoel van boosheid en teleurstelling in mezelf, verdriet en machteloosheid. Ik besefte me ook meteen dat dit niet goed was en dat ik moest kalmeren. Meteen Nathalja gebeld.. ze hoorde het meteen. Hoe lief dat ze me geen verwijten maakte maar meteen kwam met tips. Hoe trots was ik toch wel op mezelf dat ik kon zeggen dat ik het meeste al had gedaan. Ik had Nathalja vooral nodig om rustig te worden. Ze zei “ze is nu toch al ontsnapt dus daar kunnen we nu niets meer aan doen” Probeer rustig te worden, ze is vast niet ver weg. En daar stond ze al!

Diep inademen, klein maken en zachtjes roepen. Ze liep weg en ik zag haar niet meer. Nog een keer richting huis gelopen en rustig blijven praten en ja dit is echt bizar staat ze daar! Ik praat tegen haar en ze komt naar me toe. Oh jullie kunnen je vast wel voorstellen hoe opgelucht ik was. Ik moest meteen huilen van blijdschap (wat dan weer geen juiste reactie was want de leider van de roedel huilt niet maar het was wel gemeend)

En zo ligt ze dus nu weer in haar mandje, te rusten met haar pootjes omhoog. 

Ik moet nog veel leren en Dunya moet nog veel leren maar hoe bijzonder dat we elkaar veel leren. Nooit gedacht dat ik me zo verbonden zou voelen met een hond, ik die nooit iets heb gehad met een hond en die mijn man graag een maatje gunde.

Sorry Sandra dat dit keer ik haar liet ontsnappen. Ik kan je niet beloven dat ik ze niet nog eens laat ontsnappen maar ik kan je wel beloven dat ik (en natuurlijk ook de rest van het gezin) mijn uiterste best doe om alles te geven om goed voor haar te zorgen.

Hier nog een foto nu ze weer in haar mandje ligt..

Alles schoon

En zo was het zaterdag en was er weer een werk en schoolweek voorbij.

Trix woont alweer een week in Nederland en moet nog wat wennen aan de kou.

Morgen zijn ook Jazzy en Dunya een week geleden vertrokken. Wat gaat de tijd toch snel.

Aankomende vrijdag zal James naar zijn forever home in Nederland vertrekken.

Er gaan veel hondjes naar Nederland en dat is fijn. Ze krijgen daar alle liefde en zorg die ze verdienen, daar maak ik me nooit zo'n zorgen om.

Er is sinds een paar weken een nieuwe openbare Facebook groep waarin Nederlandse baasjes van Curacaose honden hun ervaringen kunnen delen. Voor mij als foster is het natuurlijk erg leuk om mee te lezen hoe het nu met alle hondjes gaat. Nou weet ik het wel van de honden die ik zelf gefosterd heb, ik heb met alle baasjes contact. Maar er zijn ook honden van andere stichtingen waar het verhaal je van bijgebleven is en waarvan je nu kunt lezen hoe het met ze gaat.

Voor alle mensen die het leuk vinden om mee te lezen en te kijken, dit is de groep.

Het weer is langzaam aan het veranderen in het weer wat we normaliter in januari hebben.

Beetje wind, prettige temperatuur en droog. Dit weer blijft nog wel een tijdje, meestal tot mei. 

Daarna wordt het weer langzaam warmer. Deze maanden zijn echt het lekkerst. Je krijgt zelfs weer energie om dingen aan te pakken.

Ik heb vanmorgen de kennel eens flink gesopt. De pups slapen er niet in. Gup heeft het na de eerste nacht op een krijsen gezet. En terecht, alleen in een grote kennel terwijl de rest binnen ligt is niet eerlijk.

Ik had het eigenlijk wel verwacht, maar had het toch geprobeerd. Je weet het nooit, misschien tref ik net een hondje die het er wel mee eens was. Maar nee dus, Gup slaapt nu in een grote eigen mand binnen. En de kleine andere dame heeft afgelopen nacht op de bank buiten gelegen.

Dat betekent dus dat de kennel buiten gebruik is waardoor ik alles eens flink schoon kon maken.

Overal waar ik ben is gup en overal waar gup is is Pip. Het is net een slapstick. 

Gup geeft het goede voorbeeld wat bij bijna alles wordt na gedaan.

Alleen wat gup deed toen ik de koelkast aan het cleanen was ging Pip toch echt te ver.

Toen bleef ze op een afstandje dit tafereel bewonderen.

Het is me er toch eentje. Ik heb al vele pups gehad, maar Gup is wel speciaal. Dit heeft nog nooit eerder een pupje gedaan. 

Dunya's terugkeer

Wat een dag, wat een dag. Soms is het lastig om te bedenken waar ik over zal schrijven.

Vandaag is er zo veel gebeurd dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen.

Nou ja, laten we beginnen met hetgeen waar iedereen alles over wil horen en weten.

De terugkomst van Dunya! Wat een geweldig nieuws kreeg ik vanmorgen te horen.

Dunya was veilig binnen en heeft hier zelf voor gekozen.

De eigenaar was vanmorgen in de tuin en Dunya blijkbaar ook. Ze wisten dit niet van elkaar waardoor ze eigenlijk beide schrokken. Dunya wilde weg rennen, maar rende de verkeerde kant uit. Hierdoor kreeg de eigenaar de kans om snel de kier waardoor ze in en uit de tuin kwam dicht te maken.

Toen kon ze in ieder geval de tuin niet meer uit. Het baasje is in de tuin op de grond gaan zitten en is gaan wachten op wat dunya zou doen. Ze heeft wat aan hem gesnuffeld en is vervolgens het huis binnen gegaan. Deur dicht en klaar. En voor Dunya was het toen echt klaar. Die was zo moe van haar avontuur dat ze daar op de bank geploft is en is gaan slapen.

Ze is alleen nog van bank gewisseld en dat was het. Niks verstoppen binnen of in paniek zijn.

Maar hoe mooi is het dat dit op haar eigen tempo zonder hulpmiddelen en extra stress is opgelost. 

Ik ben super blij en opgelucht en de nieuwe baasje misschien nog wel meer. We kunnen allemaal weer rustig slapen. Wat dunya alvast doet op de bank. Alsof ze er al jaren ligt. 

Nadat ik snel alle betrokkenen gesproken had stond er alweer een volgende activiteit op het programma. Ik had een afspraak bij een mogelijk forever home voor Jimmy. Ik zou samen met hem gaan kijken of dit een geschikt huisje voor hem zou zijn.

Het was bij Antiliaanse mensen en hoewel ik echt iedereen als gelijke zie en niet discrimineer is het wel zo dat mensen van hier anders omgaan en kijken naar honden dan wij. Tenminste een deel, zeker niet allemaal. Alleen kan ik aan de telefoon niet zien wie er wel en wie er niet goed voor z'n hond zorgt, dus kom ik even langs om kennis te maken. Deze mensen hadden al een hondje van 6 maanden en wilde er graag nog eentje bij. De tuin was keurig afgesloten en Jimmy was meer dan welkom. Hij mocht niet binnen in het huis, maar wel op de porch. Daar was ik wel blij mee. Jimmy is een mensenhond die regelmatig een aai komt halen. Als hij alleen maar buiten mag zijn en de mensen binnen zitten kwijnt hij weg. Ik heb Jimmy achter gelaten en hou contact over hoe het gaat. Ik ben benieuwd, ik hoop dat dit ook een succesverhaal wordt.

En dan zijn we nog niet klaar voor vandaag, want de volgende hond is alweer gearriveerd.

Gisteren was er al een poging gedaan dit meisje te vangen. Toen was het niet gelukt, maar vandaag gelukkig wel. Dit pupje zat verstopt in de mondi. Haar moeder en zusje lagen doodgereden langs de weg en zij was alleen over. Laten zitten is geen optie, dat wordt haar dood, dus zit ze nu bij ons.

Een beetje spannend was het allemaal nog wel. 

Vanavond had ik een verjaardag. Ik had gup bij me. Leek me wel goed voor zijn socialisatie.

Er waren een aantal jonge kinderen en andere honden. Gup vond het allemaal prima.

De kinderen hebben een naam voor hem verzonnen, Woezel. En dan konden we het nieuwe zwarte meisje Pip noemen. Pip hebben we al wel eens gehad, maar de combi Woezel en Pip niet.

Ach doe eens gek. Vandaag kan alles. Gup is bij deze Woezel. En Woezel was net als Dunya uitgeteld na zijn avontuur. Gelukkig was het avontuur van Woezel wat minder heftig en ingrijpend dan dat van Dunya. Enne dat wil ik graag zo houden. 

Rappers en tassen

Vanmorgen was ik niet degene die vroeg zijn wekker had staan, maar was het Maud haar beurt.

Maud heeft zich even geleden ingeschreven bij het HBO, maar dan ben je er tegenwoordig nog niet.

Na je inschrijving volgt een studiekeuzecheck. Dit is een vragenlijst die je online kunt invullen.

Ze vragen onder andere naar je motivatie en of je ingeschreven staat voor meerdere opleidingen.

Nu klaar dan? Nee hoor, dan is er nog een gesprek. In eerste instantie word je natuurlijk op de automatische piloot uitgenodigd op een willekeurige datum op de school in Nederland.

Na wat mailtjes is het toch echt duidelijk dat we op Curacao wonen en niet meer voor het einde van het schooljaar nog in Nederland zullen zijn. Gelukkig is een Skype gesprek dan ook mogelijk.

Vanwege het tijdsverschil van vijf uur met Nederland stond dat gesprek vanmorgen om 08.00 gepland.

Het Skype gesprek was van korte duur. De docente verpleegkunde had al snel in de gaten dat Maud wist wat ze wilde en uitstekend op de hoogte was van wat de opleiding inhield. Dat betekende dat ze was aangenomen! Op naar de volgende stap in je leven.

Een vriendin van Maud heeft zich ook ingeschreven voor dezelfde opleiding op dezelfde school.

Zij heeft volgende week haar gesprek. Het zou natuurlijk ontzettend leuk zijn als ook zij aangenomen wordt en ze straks samen aan deze nieuwe opleiding kunnen starten. Nog even afwachten, volgende week weten we meer.

De kleine gup is hier in huis erg populair. Als je voorbij loopt kan je niet anders dan even stoppen en hem een aai over de bol geven. Hij kijkt je zo vertederend aan, je hebt gewoon geen keus.

Over een naam is nog geen unaniem besluit genomen. De éen wil Dexter en de ander wil Gucci.

Ik dacht dat Gucci alleen een duur tassenmerk was, maar het blijkt ook een rapper te zijn. Gup zou dan vernoemd worden naar de rapper, niet naar de tas. Tja, wat zullen we hierop eens zeggen.

Gup maakt het allemaal niks uit. Rappers, tassen, het doet hem niks.

Vooral aandacht en liefde, daar draait het hem om. Daar hebben we gelukkig nooit discussies over, liefde krijgt hij genoeg. En over die naam worden we het vast ook nog wel eens.

Gup verraad alles

Ik moest vanmorgen voor mijn doen wel errug vroeg opstaan. Om 07.45 hadden we een afspraak staan waar we niet onderuit konden. Hiervoor moest ik 07.00 weg, waardoor om 06.30 dat ellendige ding dat wekker heet al begon te jengelen.

We moesten naar de immigratiedienst om daar onze verblijfsstatus te verlengen.

Ja, ik hoor jullie denken. Hoe kan dat nou, je hebt hetzelfde paspoort als de Curaçaoënaar, het was toch ooit van Nederland enzovoort. Ja klopt allemaal, maar toch mag je als Nederlander niet langer dan zes maanden achter elkaar op het eiland verblijven. Wil je langer, dan heb je een verblijfsvergunning van de immigratiedienst nodig. Die van ons was in eerste instantie drie jaar geldig. Die drie jaar zijn nu voorbij waardoor we weer opnieuw van alles moeten aanvragen. Vandaag dus naar de immigratiedienst waar het nog zonder afspraak werkt. Bestaat dat nog? Ja hoor, hier wel! 

Je komt en krijgt een nummer, neemt plaats op een stoel en wacht.

07.45 ging het open en op dat moment stond er al een rij. Het is niet in te schatten hoe lang dit zou gaan duren. En dat allemaal voor een stempel in het paspoort, maar wel een hele belangrijke. Omdat de kinderen onder de 18 waren hoefde zij niet mee. Die waren daar maar wat blij mee, ellenlang wachten is ook niet hun hobby. Ik moet zeggen, ik had erger verwacht, maar om 09.00 uur stonden we weer buiten. Met paspoort en stempel. De volgende afspraak is de nieuwe sedula, dat is de id kaart van Curacao. Die was ook maar voor drie jaar, dus ook daar krijgen we weer een nieuwe van.

Eigenlijk had ik surfles. Ik was er van uit gegaan dat ik dit niet zou redden, ik had dan ook niks bij me.

Om eerst naar huis te gaan, surfkleding aan te trekken en weer terug te rijden was wat zinloos. We halen het volgende week wel in.

In plaats van surfen hadden we nu quality time met de honden. Vooral de kleine gup doet iedereen smelten. Er wordt geskypt met vrienden en vriendinnen in Nederland om gup te tonen.

Gup moest eens weten hoe beroemd hij was, hij zou nog naast die piepkleine pootjes gaan lopen.

Gup doet alles wat de andere ook doen. Het enige dat hij extra doet is zielig kijken, dat doen de mijne niet. Eigenlijk verraad gup door zijn gedrag wat mijn honden allemaal uitvreten.

Ik zeg niks.

Oke, misschien ben ik te lief. O nee, een beter excuus zou natuurlijk zijn als ik zou zeggen ' dit doen ze anders nooit'. Maar ja, Gup verraad alles.

De situatie rondom Dunya is nog ongewijzigd. Ze is regelmatig in de omgeving of in de tuin gezien.

Ze komt haar eten opeten en gaat weer. We gaan nu in overleg wanneer we het beste de vangkooi kunnen gaan inzetten. Zodra er een update is laat ik die via Facebook weten.

Kleine gup

Natuurlijk stond een groot deel van de dag weer in het teken van Dunya.

De ochtend begon wel met goed nieuws. Dunya weet zelf de weg naar de tuin terug te vinden en is hier dan ook een paar keer geweest. Ze eet en gaat dan weer.

Het is bijzonder dat ze ondanks dat ze er in een blinde paniek vandoor is gegaan toch blijkbaar de weg weer terug weet. Er is inmiddels een vangkooi gehaald, maar die staat nog even buiten werking.

Alles op z'n tijd en zonder haast. Als een vangactie niet slaagt is er grote kans dat ze niet meer in de tuin terug komt. Rustig aan dus en geen overhaaste handelingen. Ik ben allang blij dat ze in de tuin gespot is en zelfs bij haar bench is gaan kijken.

Ondertussen gaat het leven hier ook gewoon door. Ik had gelukkig niet heel veel gepland, want ik ben er met mijn hoofd toch niet bij. De tennisles die voor vanmiddag gepland stond was dan ook wel even een goede afleiding.

Onderweg kwam ik een lesauto tegen. Die zullen wel blij zijn met hun klanten. Repareren zal waarschijnlijk zinloos zijn.

Ik werd ondertussen ook gebeld door iemand die een pup gevonden had. Wat hij ermee moest doen. 

Ik was onderweg naar tennis en ging toch eerst ook echt tennissen. Daarna wilde ik het pupje wel van hem overnemen. Deze man was zo blij dat hij het pupje helemaal naar de tennisvereniging heeft gebracht. Ik kon daarna zo door naar de dierenarts voor een eerste checkup.

Het is wel weer een droppie hoor, wat een klein hummeltje.

Hij had erge dorst en was wat uitgedroogd. Verder zag hij er goed uit. Iets aan de magere kant, maar veel heeft hij gelukkig nog niet geleden.

Hij heeft dan ook meteen zijn eerste enting mogen ontvangen.

Daarna lekker mee naar huis. Hij was doodmoe van alles wat hem vandaag overkomen was.

In één van de manden is hij in een diepe slaap gevallen.

Je zult maar acht weekjes oud zijn en ergens in een verlaten huis rond zwerven. Deze kleine gup zal het vast allemaal snel vergeten zijn en weer kunnen genieten van een onbezorgd leventje.

Ik hoop dat dit voor Dunya ook snel weggelegd is.

De grootste nachtmerrie

Nadat gisteren alle familie en honden vertrokken waren hebben we nog even gezeten en een bakkie koffie gedronken. Niet veel later gingen we naar bed. Afscheid nemen is emotioneel belastend en daar word je moe van. 

Vanmorgen was weer uiteraard het eerste wat ik deed mijn berichtjes checken.

Van mijn zus had ik bericht dat alles zonder problemen verlopen was en het allemaal zeer soepel ging bij de douane. Daarna het bericht van het baasje van Jazzy. Die was helemaal happy met haar hondje en Jazzy met haar.

In de auto op weg naar Duitsland heeft Jazzy alleen maar geslapen.

Van Dunya zag ik nog geen bericht, dus heb ik maar even een berichtje die kant uit gestuurd. Ik was toch wel heel benieuwd of ze het droog gehouden had en hoe ze het deed.

Het berichtje dat ik terug kreeg was hetgeen je nooit hoopt te ontvangen. Hetgeen waar ik bij elke hond altijd bang voor ben was gebeurd, Dunya was ontsnapt!

De nieuwe baas was volledig in paniek en voelde zich zo schuldig. Onterecht natuurlijk, want dit had hij net zo goed niet gewild. Dunya had een deur weten open te krijgen en was in de tuin door een kier gekropen waar de baas het bestaan niet eens van wist. 

Hij had haar heel hard zien wegrennen en daarna niks meer van haar gezien. 

Het eerste dat ik gedaan heb is Nathalja van St Perla and Friends een berichtje sturen. Gelukkig weet zij hoe te handelen en heeft de nieuwe baasjes opgebeld om vertellen wat ze nu het beste konden doen.

Het is ontzettend verdrietig en frustrerend om op 8000 kilometer afstand niks te kunnen doen.

Na het belletje naar Nathalja heb ik werkelijk meteen gekeken wat een ticket naar Nederland kost.

Helaas was TUI uitverkocht tot 1 febr en klm echt belachelijk duur. Toch maar even afwachten dan hoe dit af gaat lopen.

Nathalja had ondertussen contact kunnen leggen met een speurhondengeleider die een hond heeft die gespecialiseerd is in het opsporen van vermiste honden. Zij woonde wel een eind weg en moest twee uur rijden, maar was bereid hun kant op te komen. 

In de tussentijd was het alleen maar wachten. Ik ben veel in de WiFi gebleven om op de hoogte gehouden te worden. We hebben bewust gekozen het uit de (social) media te houden om te voorkomen dat Dunya opgejaagd zou worden. Het komt helaas regelmatig voor dat onbekwame goedbedoelde mensen ook proberen te helpen, maar uiteindelijk de situatie alleen maar erger maken.

Om 14.45 mijn tijd arriveerde de hond en was het drie uur stil. Drie uur heeft de hond gezocht en met succes. Dunya is gelokaliseerd. Ze verblijft in de buurt van een boerderij. De hond sloeg aan op een leegstaand kippenhok, dus de kans is groot dat ze daar zich lange tijd heeft schuilgehouden.

Nu vangen kan niet. Er is besloten daar voer voor haar achter te laten en later met een vangkooi haar te vangen. De boer weet ervan en houdt zijn ogen open. De schuurdeur blijft open zodat Dunya daar in verband met de kou zou kunnen slapen. 

Het nieuwe baasje voelde zich heel erg bezwaard en dacht dat ik heel boos op hem zou zijn.

Nee boos ben ik niet. Wel heel verdrietig. Boos kan ik niet zijn, niemand heeft dit gewild. We hadden zulke goede afspraken gemaakt en zo vaak alles doorgesproken. Ik ben wel heel blij dat ze in ieder geval gezien is. Nu weet je waar ze zich ongeveer bevindt en kan je vanuit daar verder. Ze zit in ieder geval in een redelijk veilig gebied zonder snelwegen of ander voorbijrazend verkeer.

Ik ben van de optimistische gedachtes en blijf positief. Dunya komt terug, ik weet het zeker.

Geen verwijten naar niemand niet, Dunya is nu even waar het allemaal om draait.

Dubbel afscheid

Als ik hondjes naar het vliegveld heb gebracht is er toch altijd die spanning of het allemaal wel goed zal gaan. Vergeten ze de hondjes niet mee te nemen? En zetten ze de kachel wel aan in de speciale ruimte voor de dieren? En hoe gaat het op Schiphol? Geen last van overijverige douanebeambten die de boel onnodig ophouden?

Vanmorgen was ik al om 07.30 wakker en de eerste berichtjes waren binnen. De baasjes waren helemaal in love van schattige Trix. Ze was wel erg moe, maar had het goed gedaan. 

Ze lag al heerlijk in haar nieuwe mandje te slapen.

En ook de vluchtbegeleidster meldde zich. Geen problemen op Schiphol, ze kon zo doorlopen. 

Dat zijn fijne berichten om de dag mee te beginnen. 

Vandaag was het de laatste dag voor mijn zus en zwager. Ze konden nog één dag wat extra vitamine D opvangen en dan zouden ze weer terug gaan naar het koude weer van Nederland.

Ze wilden nog éen keer naar het strand, dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Zo kom ik er nooit en zo ben ik er twee keer in een weekend. Na deze overdosis strandbezoeken zal het vast wel weer even duren voordat ik er weer de tijd voor neem.

De zonsondergang hebben we niet meer kunnen bewonderen, toen waren we alweer thuis. Ik wilde me vandaag niet haasten. Zeker weten dat Dunya dat zou voelen en daar last van zou hebben. Het is altijd zo gek om je ding te doen terwijl je in je achterhoofd hebt dat je straks weer afscheid gaat nemen.

Dat verdomde afscheid is echt een dingetje. En bij honden als dunya vind ik het extra moeilijk. 

Dunya is namelijk nog niet 'af'. Ze is nog volop in ontwikkeling en maakt kleine stapjes in de goede richting. De richting van zonder angst kunnen genieten. Maar die stapjes kan ze in Nederland ook verder maken. Ze zal alle aandacht krijgen en verder ontwikkelen. Toch heb ik altijd moeite met het hier dan loslaten. Dat is de emotie, mijn geweten zegt dat het goed komt. 

Na het eten was het dan zo ver. Eerst de benches in de auto. Daarna de honden opgetild en naar de bench gebracht. Optillen vindt dunya nog heel eng. Ze gilt en plast van zich af. 

Maar door tegen haar te blijven praten en haar tegen me aan te drukken werd ze rustig. Het moment van in en uit de bench halen bij het scannen van de bench ging best goed. Die bench gaf ook wel weer een stukje veiligheid. De fleecedeken die er in lag was de deken die ze ook in haar mand had. 

Ook jazzy deed het prima. Dat is zo'n makkelijk hondje, dat hebben die toeristen toen ze hier waren goed gezien. Die hebben echt een leuk hondje getroffen. Niet dat andere niet leuk zijn, maar soms heb je gewoon echt van die knuffelkontjes en daar is jazzy er één van.

Gelukkig was op Hato mijn vertrouwde tui medewerker er weer die vaker mijn hondjes doet. Gisteren bij Trix was er een ander. Deze van vandaag heb ik al heel vaak gezien en gesproken. Van hem krijg ik ook alle tijd om afscheid te nemen en de bench te sluiten. 

Het viel niet mee, maar het is gelukt. Ik heb ze beiden nog een extra knuffel gedaan en ben gegaan.

Maar we waren nog niet klaar met al het afscheid en de tranen. Nu kwam het moment dat we afscheid moesten nemen van mijn zus en zwager. 

Ik heb het nu wel gehad. Hoeveel afscheid kan je in een weekend hebben!

De volgende waar ik afscheid van neem is James. Dat is begin februari. Gelukkig duurt dit nog even.

Hoofdstuk afgesloten.

Omdat mijn zus en zwager graag naar het strand wilden was het vanmorgen even aanpoten om te zorgen dat ik weg kon. Ik kom zelf maar zelden op het strand. Ik heb en neem er de tijd niet voor.

Ik heb er geen zin in om als een malloot alles in huis en met de honden te doen om 's middags op het strand te liggen. Ik doe liever alles op een relaxt tempo. Voor vandaag heb ik mijn tempo alsnog aangepast zodat ik vanmiddag mee naar het strand kon.

Mijn zus wilde graag naar een mooi strand waar je ook nog een beetje leuk kon snorkelen.

Daar hebben we er meerdere van, maar wij zijn geëindigd bij cas abou. Dat strand heeft toch wel een beetje de bounty looks. Qua snorkelen vond ik het wat tegenvallen, maar ik ben misschien wat verpest. Nu ik de meeste vissen wel gezien heb wacht ik op een bijzonder geval. Een keer een walvis ofzo, of een groep dolfijnen. Voor de rest ben ik niet veeleisend hoor.

Om 16.30 moesten we het strand weer verlaten. Ik moest naar Hato om Trix weg te brengen en uit te zwaaien.

Trix is het laatste pupje van het nest van vijf. De vijf magere bottenzakjes die op boca Sami lagen.

Twee overleefden dit avontuur niet. Het bange reutje ging naar een andere foster en het witte teefje is een paar weken geleden al naar haar forever home gegaan.

Nu was het de beurt aan Trix. Zij sluit het hoofdstuk boca Sami pups af. Ze gaat een ontzettend goed leventje krijgen in Nederland. Ik heb ontzettend veel contact gehad met haar nieuwe baasjes. Ze hebben zo'n zin in haar komst, ze zijn blij dat het nu eindelijk zo ver is. Ik was minder blij dat het nu zo ver was. Trix is echt een klein schatje. We hebben regelmatig hard om haar moeten lachen als ze weer eens op de bank met een tennisballetje aan het spelen was. Dat zag er zo koddig uit.

Trix was ook het vriendinnetje van James en speelde regelmatig met Jimmy. Maar ja, zo gaat dat. De éen gaat en de ander komt. En dat is eigenlijk maar goed ook. Dit geeft weer kansen voor de volgende.

Dag lieve Trix, ik hoor vast en zeker van je baasjes nog wel hoe het met je gaat.

Rood/roze

De laatste werk en schooldag van de week was weer aangebroken. De kinderen maken zich op voor toetsweek twee die volgende week van start gaat. Dan is alle visite weer vertrokken wat voor het leren misschien wel beter uitkomt.

Ongelovelijk te bedenken dat na deze toetsweek ook al weer de helft van het schooljaar erop zit.

Ik ben vanmorgen voor de tweede keer deze week naar de veterinaire dienst geweest.

Alles is rond. Dunya kan met mijn zus meevliegen en wordt op Schiphol opgewacht door haar nieuwe baasje/foster. Het baasje van Jazzy, het andere hondje dat mijn zus meeneemt heeft zelfs een hotelovernachting geboekt om er zeker van te zijn dat ze op tijd op Schiphol zal zijn om jazzy te ontvangen. Ik vind het geweldig om te zien hoe welkom en gewenst onze hondjes van Curacao zijn. Nou zijn ze natuurlijk ook echt leuk, lief, sociaal en dankbaar. Hoe meer mensen hier achter komen hoe beter.

Na de veterinaire dienst ben ik naar de bank gegaan om de wegenbelasting te betalen. De wegenbelasting kan je betalen bij de girobank, het postkantoor of het belastingkantoor. Hier krijg je dan je nieuwe kaart en een sticker. Online betalen is echt nog lang niet aan de orde hier. Misschien dat ze over tien jaar bedenken dat dit ook kan. Alles op z'n tijd. In mijn tijd hier op Curacao gaat het hem niet meer worden. Ik zal nog gewoon moeten aansluiten in de rij. Maar ik ben nu wel de trotse eigenaar van een echte rood/roze 2017 sticker.

Rood/roze was vanavond ook de lucht. Ik was met mijn zus uit eten en de lucht was eerst volledig bewolkt. Het zou er ook echt om hangen of we het droog zouden houden. Op het moment dat de zon onderging zakte de zon onder de bewolking. Dit gaf een prachtig gezicht.

De wolken lekker wel paars, prachtig was het. Uiteindelijk is het toch nog de hele avond droog gebleven. Bij ons dan. Dat kan per deel van het eiland zo maar eens heel wat millimeters regen verschillen. We hopen dat de weergoden ons morgen een beetje helpen met een mooie dag. We willen eigenlijk wel met z'n allen naar het strand, maar om er te gaan zitten als het regent is ook niet echt leuk. We zullen het zien.

Onverwachts

Het is gezellig hier met mijn zus. Vandaag was ze overdag wel zelf op pad. Ze heeft een congres hier vanuit haar werk. Dat begon vandaag, dus overdag was ze bezet.

Nou was ik dat ook, dus komt dat prima uit. Ik was druk met het regelen van de ineens toch nog sneller dan gedachte reis van Dunya.

Dunya is éen van de zwarte dames van bullenbaai die erg bang was. Ik ben in overleg met de dierenarts met de medicatie doorgegaan die we gekregen hadden tegen haar angst voor vuurwerk.

Die medicatie helpt haar goed. Zo goed dat we ook alweer wat aan het afbouwen zijn.

Een tijdje geleden heb ik een oproep gedaan voor een fosterplek in Nederland voor Dunya. Ik denk dat het namelijk een heel geschikt hondje is wat je alleen kunt houden. Ze is hier niet altijd even blij met de andere honden om haar heen. Nou is dunya natuurlijk niet zo maar een hondje dat je binnen haalt. Degene die haar op zou vangen moest wel weten dat ze veel tijd nodig zal hebben en misschien in het begin nog erg bang zal zijn. Toch waren er twee mensen die reageerden. Toen we alles in orde gingen maken voor vertrek heeft er één afgehaakt. De ander bleef geïnteresseerd en kwam ook regelmatig op de lijn of hij dunya mocht begeleiden. Ervaring met dit soort bange hondjes is er niet, maar wel heel veel tijd en liefde. Ik had het vertrek van dunya op een laag pitje gezet. Nu ze op de medicatie zat zag ik verbetering en was ik eerst bezig met het plaatsen van de andere honden. 

Maar mijn zus die hier nu is en tui vliegt had zoiets van het is zonde om de plekken die ik kan bieden niet op te vullen, waarom laat je Dunya niet met mij meegaan? Tja waarom niet, misschien omdat ik haar zelf nog niet wil loslaten? Omdat ik bang ben dat de persoon in nl het misschien niet trekt? 

Maar de foster wil heel graag en gaat er alles aan doen om haar te helpen. De plek voor dunya in het vliegtuig is er ook. En de chip en rabies had ze al. Ze kan eigenlijk zo mee. 

Ik heb er gisteren over nagedacht en vanmorgen besloten het te doen. Dunya zou volgende week eigenlijk haar laatste reguliere enting moeten hebben, maar dat wilde ik de foster in nl niet aandoen. Het is naar dunya en naar hem niet fair als ze al meteen weer zoiets moet meemaken. Laat haar eerst maar eens wennen. Ik heb dus voor vandaag nog een afspraak kunnen maken voor de enting en kon meteen een gezondheidsverklaring meenemen.

Dunya vond het eerst heel spannend. Ze trilde en trilde, maar deed het toch super goed. Langzaam kwam ze ook was los toen de enting voorbij was.

Ze durfde zelfs aan de lijn van de praktijk naar de auto te lopen, wat een kanjer.

Vanmiddag terwijl Maud aan het surfen was heb ik Jazzy opgehaald. Jazzy is het hondje dat door Duitse toeristen in het asiel gezien was en toen niet mee kon. Ze wilde haar wel heel graag en vroegen hulp om het te regelen. Die hulp heb ik geboden en vandaag het hondje opgehaald bij haar tijdelijk foster. Daar zat ze zodat ze weg kon uit het asiel. Het is toch veel fijner om in huiselijke kring te mogen wachten tot je mag vliegen.

Dit is Jazzy. Jazzy gaat ook met mijn zus mee. Ze is goed bezig!

Zo goed zelfs dat ze ook Jimmy onder haar Facebookvrienden aan het promoten is. En waarschijnlijk met succes. Het is nog niet een 100% ja, maar het lijkt positief te gaan eindigen. 

In ieder geval spamt ze iedereen onder met Jimmy foto's. Hopelijk met succes.

Eng ding

Vanmorgen begon de dag met surfles 2. Nee, dat is niet helemaal waar. De dag begon met het voeren van de honden en mijzelf en daarna door naar de surfschool.

Er stond veel meer wind dan vorige week, wat hierdoor het surfen meteen moeilijker maakte.

Het valt niet mee als je alle moeite doet om overstag te gaan en je ineens de wind in het zeil krijgt.

Was ik vorige zonder nat te worden thuis gekomen, dat zat er voor nu toch echt niet in.

Een aantal keer kon ik mijn evenwicht niet bewaren en viel ik van de wiebelende plank. Het water voelde wel fris door de vele regen die gevallen is, maar het is natuurlijk niet te vergelijken met de Noordzee. 

Ik denk dat ik die ook nooit meer verder dan mijn grote teen in ga, ben veel te verpest door de watertemperatuur hier.

Bij thuiskomst wilde ik gaan douchen, maar Trix blafte zo raar. Ik vertrouwde het niet en wilde toch graag zien of er wat aan de hand was.

Al snel zag ik wat er gaande was en kon ik alleen maar hard lachen. Je zal maar Trix heten en voor de eerste keer zo'n eng ding tegen komen. 

Toen iedereen weer terug was van sporten en school zijn we met z'n allen naar het asiel gegaan.

Mijn zus en zwager gingen ook mee. Zij hebben drie katten uit het asiel, alledrie superlief. Ze hebben blijkbaar een bepaalde gave om de liefste eruit te pikken. Zulk talent is mooi meegenomen.

We zijn op de grond gaan zitten en hebben ons laten verrassen door degene die in ons interesse hadden. 

Sommige kwamen helemaal niet. Ik denk dat wij best leuk genoeg waren, maar hetgeen wat ze deden net even leuker was. 

En andere hadden ons misschien niet eens in de gaten.

De keus is nog niet gemaakt. Zoals gezegd doen wij aan kattenjacht en dat gaat niet over één nacht ijs.

Klotsende oksels

Ik werd vanmorgen wakker en zag op mijn telefoon een foto van twee hele blije mensen in een vliegtuig.

Het waren mijn zus en zwager die onderweg naar ons waren. Ze waren blij, maar vooral opgelucht. 

Gelukkig hadden ze 9 uur om bij te komen van de stress, want die hadden ze echt wel gehad.

Gistermorgen was er een grote stroomstoring geweest in een groot deel van Amsterdam. 

Hierdoor reden er geen treinen en was het op de weg één grote chaos. Vele files waren het gevolg.

Te laat op je werk komen is nog te overzien, maar je vliegtuig missen is echt niet grappig.

De vlucht zou 10.40 vertrekken en om 10.00 boarden. Om 9.15 kwamen ze aan op de parkeerplaats van Schiphol. Met klotsende oksels zijn ze richting balie gerend waar er gelukkig rekening gehouden was met de ellende op de weg en ze nog snel door konden. Ze waren bij de gate toen het boarden startte. Dat was close finish.

Ik heb het vandaag een stuk minder spannend gemaakt. Omdat de aankomende dagen natuurlijk vooral in het teken staan van de visite, ben ik vanmorgen vast alles in orde gaan maken voor de hondjes die dit weekend vertrekken. Eerst weer een bezoekje veterinaire dienst. Daar zijn ze sinds 1 januari aan het automatiseren geslagen. Ze hebben het nog niet allemaal onder de knie waardoor vooral het betalen errug lang duurde. Ja zelfs voor Curaçaose begrippen was dit lang.

Daarna door naar TUI waar ik mijn verloren tijd weer ingehaald heb. Daar was ik binnen een kwartier aan de beurt.

Ik heb ook nog pitstop bij het asiel gemaakt. Poes is helaas nog steeds niet terug en eigenlijk denken we ook niet dat dit nog gaat gebeuren. De kinderen waren beide al een keer bij me geweest met de vraag of we wel een andere kat zouden nemen. Ik heb erg in twijfel gestaan.

Moet ik een kat die hier nu heel veel buiten kan zijn wel mee naar Nederland nemen? Maar vele zijn ons voorgegaan en er is er niet één terug gestuurd, dat moet dus best kunnen. We willen dan wel een mensgerichte kat die graag bij je is en op schoot wil. Dat kan ik in Nederland namelijk ook prima bieden. En dan ook het liefst een volwassen kat die opgewassen is tegen een hoop nieuwsgierige honden.

Het zal niet makkelijk worden om een keus te maken. Er zitten zo veel katten in het asiel of bij Thea van Alle Hadoc, allemaal afgedankt in hun vorige leven. Welke kat het dan ook wordt, hoe dan ook krijgt een Rescue kat een forever home en maakt plaats voor de volgende.

Nu maar eens rustig nadenken of we langhaar of korthaar leuk vinden.

Geen goed einde

De afgelopen dagen stond elke morgen in het teken van een whats appje. Dan appte ik mijn overbuurman met de vraag hoe het met de patiënt ging. Vanmorgen was het antwoord niet goed, of ik even wilde langs komen. Uiteraard kom ik dan direct.

Sam, de aangereden hond van boca Sami lag er wat lusteloos bij. Hij at sinds gisteravond niet meer en de zwelling bij zijn onderbuik was enorm. Niet alleen dik maar ook paars. En de vele vliegen die hem lastig vielen hadden al hun eitjes op hem gelegd. Vooral bij zijn anus kropen de maden. Vies? Jazeker en ook niet best lijkt me.

Ik heb dan ook gebeld met de dierenarts of we vandaag nog konden komen. De eigen dierenarts was druk en kon pas 14.30. De andere dierenarts waar ik vrijdag ook geweest was kon eerder en had ook de mogelijkheid thuis te komen. Dat was helemaal prettig, dan hoefde we niet met de arme stakker te zeulen.

We wisten eigenlijk al wel hoe dit verhaal zou eindigen, maar hielden hoop. Sam kon namelijk wel zijn poten weer wat bewegen, er zat dus wat verbetering in. Zijn staart bewoog hij nog niet.

Het was even afwachten wat de mening van de dierenarts zou zijn.

In die tussentijd heeft hij alleen maar gelegen en hebben we ons best gedaan de vliegen op afstand te houden.

De dierenarts vertelde ons dat de zwelling bij zijn onderbuik waarschijnlijk kwam door een gescheurde spier of buikvlies wat weer veroorzaakte dat organen zoals de darmen op verkeerde plekken terecht kwamen.

Die darmen drukte nu tegen zijn blaas waardoor hij nu incontinent was. De maden waren eigenlijk nog het minst kwalijk, terwijl wij dachten dat hij van binnen verrot aan het gaan was.

Maar de neurologische problemen en daarbij de operatie die nodig zou zijn om zijn onderbuik te herstellen waren van dien aard dat we ons af moesten vragen of je het dat beestje wel aan wilde doen.

Er was geen zekerheid tot 100% herstel en de weg naar herstel zou lang zijn met zeer intensieve zorg.

In overleg met de dierenarts hebben we besloten dat we hem dat niet aan gingen doen. 

Ik heb op het moment dat de dierenarts hem liet slapen al die tijd zijn kop vastgehouden en geaaid. 

Onder onze geruststellende woorden is hij gegaan. Wat een droevig moment toch weer. Het went nooit, echt nooit!

Op Curacao hebben we niet zo veel mogelijkheden wat betreft het afvoeren van een dood dier.

We hebben iemand die op zijn eigen terrein crematies doet. En verder is het naar de afvalberg of een zeemansgraf. De afvalberg is ook zo iets gruwelijks. Daar leg je het dier bij de rest van de kadavers en ergens in de week worden ze dan met een shovel onder gegraven. Tot die tijd liggen ze te rotten in de zon. Ik moet zeggen dat ik als ik een dier laat inslapen bij een dierenarts ik het dier daar ook altijd achter laat. Dan gaat het naar het afval. Nu in dit geval was het thuis en kon de dierenarts de hond niet meenemen. Wij moesten zelf naar het afval rijden of kiezen voor een graf in zee.

We hebben voor het laatste gekozen. De overbuurman en ik zijn samen naar de noordkant gereden waar we zijn lichaam aan de zee gegeven hebben.

Het was weer een emotioneel dagje. We hadden zo gehoopt op een andere afloop.

Voor mijn overbuurman was dit de eerste keer fosteren, dan is het helemaal hard als het zo afloopt.

Gelukkig staat hij wel open voor een tweede poging.

Trix in protest

We hebben vandaag maar eens rustig aan gedaan. Helaas werkte het weer niet mee en was een stranddag niet mogelijk, maar dat maakte dat we tijd hadden om vast eens naar de vakantie te kijken.

We hebben rond Pasen hier bijna drie weken vrij. Een prachtig moment om weg te gaan, omdat we in de zomer met hele andere dingen bezig zijn. Dan ga ik Maud naar Nederland brengen en daar met haar alles regelen voor haar verblijf. 

Dat duurt gelukkig nog even, maar midden april wanneer de paasvakantie begint is het zo. Niet verkeerd dus om daar al tijd aan te besteden.

Aan het eind van de middag is Lois opgehaald door haar nieuwe baasjes. Ze had niet veel zin om met ze mee te gaan. Ze werd door haar baasje vast gehouden, maar niet goed genoeg. Ze sprong uit zijn armen en rende terug naar binnen. Nou heeft ze natuurlijk ook geen idee waar ze naar toe gaat. Hier vindt ze het prima, ze heeft vriendinnetje Trix en vriendje Jimmy. Maar wat ik weet maar zij nog niet is dat ze straks ook weer twee vriendinnen heeft. Er woont nog een jong hondje dat een paar maanden ouder is dan Lois. Dat hondje wacht met smart op een nieuw kameraadje zodat de oudere hond die er ook woont eindelijk rust krijgt. Hopelijk krijg ik snel een update met positieve berichten en vooral veel foto's en filmpjes van een blije Lois.

Ik kreeg begin van de avond ook nog visite van de vluchtbegeleider van Trix. Lieve kleine Trix vertrekt aankomende zaterdag naar Nederland. Degene die haar begeleidt wilde graag met mij en Trix kennismaken. Dat snap ik en ik ben daar ook altijd toe bereid. Je neemt toch zo maar een hondje van een vreemde mee, dan wil je wel even weten hoe en wat. 

Nu Lois weg is mist Trix haar maatje. Niet alleen om te spelen, maar ook om te slapen.

Trix en Lois sliepen elke nacht samen in de kennel. Dat deden ze keurig. Maar Trix was vanavond in protest. Ze was het niet eens met de gang van zaken. Eerst je vriendin weg en daarna alleen in de kennel, dat zag ze niet zitten. Ik breng de honden die buiten slapen altijd naar de kennel met een handje brokjes. Als we de ramen en deuren sloten zaten Lois en Trix al bij de deur te wachten wetende dat ze nog wat brokjes zouden krijgen. Maar vandaag niet hoor. Toen we de deuren sloten lag Trix pontificaal in de mand van James. Op haar rug, met een blik van wie doet mij wat, ik lig hier prima. Haha, eigenlijk was het gewoon lachwekkend. Ze had wel een punt. Alleen in de kennel is ook niet leuk. En ze heeft het ook nog voor elkaar. De mand uit de kennel staat hier nu in de slaapkamer.

En Trix, die ligt op haar rug te genieten van dit succesmoment.

Vervelende vliegen

Ik was vanmorgen wat verrast. Wat zijn die honden toch vroeg in de weer, ik begreep er niks van.

Toen ik even naar links opkeek zag ik Erik ook al wakker. En het was nog donker. Mmm, straks als ik wakker genoeg ben ( en dat duurt altijd wel even) zal ik eens vragen hoe het zit.

Uiteindelijk bleek het allemaal verklaarbaar. Erik was zijn wekker vergeten uit te zetten. Die werd dus vrolijk om 06.30 gewekt. Nou ja, heel vrolijk was hij daar niet van. En als Erik wakker is, is hij wakker. Helaas voor hem niet uitslapen op deze jawel droge zaterdagmorgen.

Voordat ik met Maud op stap ging om boodschappen te doen zijn we nog even bij onze patiënt aan de overkant gaan kijken. Hij heeft doordat hij waarschijnlijk over het asfalt gesleept is wat wonden op zijn poten. Daar zaten de hele tijd hele vervelende vliegjes omheen. Ik heb gelukkig mijn eigen huis tuin en honden apotheek waar wel iets tussen zat wat we konden gebruiken.

Ik heb vorig jaar een spray gekregen die extra snel wonden heelt. Nou was dat dus twee vliegen in éen klap om maar in het vliegen onderwerp te blijven. Dit middeltje was goed voor de wonden en had een bepaalde geur die de vliegen niet heel aantrekkelijk vonden.

De hond zag er wel vrolijk uit.

Hij zit al wat hoger op, maar staan kan hij nog niet. Zijn voor de kijkers rechter poot kan hij wel bewegen. Zijn linker niet. Ook zit hij op z'n staart zonder dat hij dat merkt. Het lijkt alsof hij daar ook geen gevoel in heeft. En dan die zwelling. Die is vandaag toch echt dikker dan gisteren.

Er zit heel veel vocht in zijn been. Hopelijk trekt dit allemaal weer weg en wordt hij weer de oude.

We doen ons best. Maandag zullen we weer een dierenarts consulteren. 

Onze grappige kleine James speelt vandaag weer net zo als dat hij alle dagen hiervoor deed.

Als je hem ziet zou je niet denken dat hij gisteren geopereerd is. Dit gedrag verscheelt echt per hond. Sommige zijn wat down door de narcose, andere zitten veel aan de wond en weer andere doen alsof er niks gebeurd is. Ik kijk altijd eerst even naar wat voor hond ik in huis heb voordat ik dingen organiseer. In dit geval was James zo relaxt dat hij geen kap om hoefde. Hij heeft wel in de slaapkamer geslapen. Dan kon ik horen als hij zou knagen, maar ik heb niks gehoord. Hij heeft keurig in zijn mandje gelegen en was ook helemaal zindelijk. Dat doet hij goed, zijn baasje in Nederland was dan ook erg blij met deze berichten.

Na de boodschappen en de lunch was het snel weer tijd voor het volgende evenement, een vergadering met bijna alle stichtingen over allerlei honden en kattenzaken.

Het is niet alleen belangrijk, maar ook leuk om met elkaar te brainstormen over hoe het anders kan.

We willen zo graag meer de wijken in om sterilisaties aan te bieden. De vraag is nu nog hoe we dat gaan doen. Ach, als het zo ver is lezen jullie dat hier wel weer.

Hopelijk is dat snel. Hoe eerder we het aantal honden kunnen stabiliseren hoe beter. Als we dat dan combineren met educatie over bijvoorbeeld het in je tuin houden van je hond hoef ik niet meer op pad te gaan voor aangereden honden. Wat mij betreft beginnen we morgen nog.

Flexibel

Vandaag was de grote dag voor James. Niet dat hij enig had wat hem vandaag zou overkomen. 

Daar zou hij later op de dag wel achter komen. In ieder geval begon zijn dag vanmorgen bij de dierenarts.

Er was ook een andere hond die vanmorgen nog niet wist wat hem vandaag zou overkomen.

Net als ik, ik wist vanmorgen ook nog niet hoe vol mijn dag er uiteindelijk uit zou zien.

Soms moet je dat ook maar niet weten, dan word je al moe bij het idee.

Terwijl ik vanmorgen met van alles bezig was kwam ik erachter dat ik een berichtje had. Het was een vraag om hulp. Dit keer weer voor een aangereden hond. De hond kon niet meer opstaan en lag al die tijd al langs de kant van de weg tegen een muur. Helaas was er nog niemand in de gelegenheid geweest het diertje naar een dierenarts te brengen.

Ik ben met een paar handschoenen en een oud dekbedovertrek die kant uit gegaan.

Het was even zoeken, maar inderdaad, daar lag de hond.

Volgens de melder die aan de overkant woont en alles gezien en gehoord had was de hond aangereden, de dader doorgereden en de hond daarna naar de kant gestrompeld. 

Hierna heeft hij niet meer gestaan. De kans was dus aanwezig dat zijn verwondingen ernstig zouden zijn.

De buurtbewoner had geen idee van wie de hond was. Volgens hem van niemand, maar dat denk ik niet. Voor een zwerfhond zag hij te doorvoed uit plus dat zijn halsband vrij nieuw was.

Maar ja eigenaar of niet, er moest nu actie ondernomen worden. We hebben voorzichtig het dekbed onder hem geschoven waarna we hem aan de vier punten op konden tillen.

Hij liet het allemaal toe zonder te grommen of happen. Dat was niet goed. Je zou denken dat hij zoveel pijn zou hebben dat hij minstens zou piepen.

Onze eigen dierenarts was erg druk, maar gelukkig kon ik bij een andere dierenarts in de buurt terecht. 

Scheelde ook weer een stuk rijden wat je liever niet doet als er misschien breuken zijn.

We moesten bij de dierenarts even wachten. Ondertussen ben ik maar naast hem gaan zitten.

Wat een schat van een hond zeg.

Dit zijn de momenten dat we een dierenambulance missen. Die is er namelijk niet. Nou ja, hij staat er wel, maar er is geen geld om hem op de weg te houden en er zijn niet voldoende vrijwilligers om hem te bemannen. Wat er dus nu gebeurd is dat als er zieke of aangereden honden zijn de rescuers getagd of gebeld worden. Die zijn over het algemeen al druk met hun fosterhonden, maar krijgen het niet over het hart een hond aan zijn lot over te laten.

En dan is tijd en geld eigenlijk niet eens het allergrootste probleem. Het grootste probleem volgt erna. 

De dierenarts kon geen breuken vinden. Wel was het niet goed dat hij niet kon staan en niet reageerde op pijnprikkels. Dit kon komen door zwellingen. We besloten dus de hond de tijd te geven. Hij zou 48 uur onder observatie moeten waarbij hij medicatie kreeg en daarna moest de situatie verbetert zijn. 

Zo niet, dan zou het ook niet beter worden en zou inslapen het gevolg zijn.

Maar ja, wat dan dus. Dan zit je zelf hardstikke vol en heb je een plek nodig voor deze hond.

Waar vind je die zo snel? De buurtbewoner die alles gezien had kon geen hulp bieden. Alle fosters van onze stichting zitten vol. Heel toevallig was ik begin van de week gaan kennismaken met mijn nieuwe overbuurman die wel idee had om te fosteren. Misschien werd het tijd dit idee direct maar om te zetten naar de uitvoering. Ik ben op goed geluk maar met de hond naar huis gereden en heb aangebeld.

Gelukkig was hij thuis en direct bereid een plekje voor deze man te creëren. O wauw, daar was ik echt ontzettend blij mee. Dit was toch wel even een hele grote zorg minder.

We hebben een bedje voor hem gemaakt en gezorgd dat hij comfortabel lag.

Toen ik hem verliet zag ik al een ander hondje.

Ik had nu welgeteld nog 15 minuten om iedereen die bij dit verhaal begaan was in te lichten en een boterham te eten. Daarna moest ik weer weg voor de tennislessen van Youri en mij.

Het is altijd enorm schakelen. Zo ben je vol adrenaline omdat je met een hond in de weer bent geweest en dan sta je weer ontspannen op de baan. Tenminste dat ontspannen is de bedoeling, maar lukt helaas niet altijd. Vandaag ging het wel goed.

Na de tennis reden we weer door naar de eigen dierenarts waar we James opgehaald hebben.

Die wist inmiddels waarvoor hij daar was.

Hij was ontzettend blij weer thuis te zijn. En of hij totaal niet onder het mes geweest was liep hij alweer rond en speelde met z'n vriendje Jimmy. Heerlijk hoe flexibel honden zijn.

Ik ben blij dat ik ook zo flexibel ben. Van de was doen is vandaag niet zo veel gekomen, van mijn intensie me bezig te houden met de aanstaande vakantieplannen ook niet, maar ik zou het niet kunnen dat voorop te stellen en een dier te laten creperen. Mijn was komt wel, die crepeert niet so snel maar stinkt hooguit.