Dit keer kwam hij wel, maar was er maar kort. Volgens hem kon er niets gedaan worden aan het probleem. Dat lag volgens hem namelijk in de grondwaterstand. Die is op dit moment erg laag en daardoor trekt de pomp geen water. Ik weet het niet. Het is wel droog, dat klopt. Maar van de één op de andere dag geen water meer? We gaan navraag doen bij de buren. Eens aanhoren of ze het probleem kennen. Onderwijl redden we wat er te redden valt door in ieder geval de sierplanten water uit de kraan te geven.
In de middag had ik een afspraak bij de dierenarts. Dit keer voor de twee pluizenbollen en voor Gina.
Gina heeft een raar kuchje. Alsof er iets in haar keel vast zit. Soms niest ze en dan vliegt er snot uit haar neus. Om uit te sluiten dat het geen hondenziekte is hadden we een afspraak.
Voor Gina was het de eerste keer in de auto in vol bewustzijn. De andere keer dat ze in mijn auto lag was ze nog onder zeil door de tranquigel. Ik wilde niet te veel paniek veroorzaken en heb haar daarom niet in de bench gedaan.
Ze vond het autorijden eigenlijk wel prima.
De pluizenbollen hadden meer protest. Piepen dat ze dan kunnen! En heeeeel zielig kijken.
Haal ons eruit baas! Echt, we zullen nooit meer met je slippers er vandoor gaan. Beloofd oke?
Ben daar natuurlijk niet ingetrapt. Weet heus wel dat ze morgen weer met mijn slippers rondrennen.
De pluizenbollen hebben hun eerste anti wormenpasta op. En Gina heeft wat extra medicatie gekregen. Ze was aangekomen, 3,4 kilo. Maar dat zag ik ook wel zonder weegschaal.Terug in de auto naar huis was het verdacht stil. De zusjes pluis waren van alles zo onder de indruk dat ze niets meer te vertellen hadden.
De rust was van korte duur, maar zo gaat dat met jong spul. In de tuin waren ze al snel weer heerlijk aan de wandel.
Gina was ook ontzettend blij om weer thuis te zijn. Het is altijd mooi om te zien hoe een hond reageert als hij weg is geweest en weer terug komt. Alsof er dan dat besef is van he, ik mag mee en kom weer terug, ik wordt nergens achter gelaten.
Gina is een al wat oudere dame. Bij haar lichamelijk onderzoek ontdekte we melkkliertumoren.
Deze zijn nu nog goedaardig, maar kunnen altijd omslaan naar kwaadaardig. Ze heeft er geen last van.
Maar naar de toekomst kijkend hoop ik wel dat we iemand kunnen vinden die haar ondanks haar ouderdomskwaaltjes toch nog een warm mandje wil bieden.
Ze ziet er in ieder geval qua vacht al stukken beter uit.
En blij is ze ook.
Ik hoop dat ik over een tijdje blij kan zeggen, Gina heeft een forever home. Dat zou heel gaaf zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten