Hij had tijd gemaakt om met Storm op pad te gaan en bij hem te blijven zodat ik nog wat extra uurtjes kon maken. Mijn energielevel is nog niet waar hij wezen moet, dus extra uren slaap die ik aangeboden krijg pak ik met beide handen aan.
Er zijn bij Storm twee plekjes weg gehaald. Eentje zat naast een lympheklier die verdikt was.
Het is nu even afwachten wat de lympheklier gaat doen. Als hij verdikt blijft is er een grote kans dat er meer aan de hand is.
Ach ja, de oude dibbes. Eind deze maand wordt hij 10. Dat is een mooie leeftijd voor een herder met een verleden. We hebben Storm sinds hij 9 maanden is. Een verwaarloosd, angstig en mager hondje was het toen we hem ophaalde. Hij is nooit echt helemaal een zorgeloze hond geworden.
Hij heeft altijd bepaalde angsten gehouden en is zelfs na 9 jaar nog erg gefixeerd op eten.
Hier op Curacao geniet hij wel enorm van het buiten zijn. Dat is iets waarvan ik blij ben dat ik hem dat heb kunnen geven.
Maar nog niet getreurd, hij is er nog. En tot het echt niet meer gaat zullen we goed voor hem zorgen.
Dat hebben we vandaag gedaan door goed op te letten of hij niet aan zijn wonden zou zitten.
Nou ken ik Storm langer dan vandaag en wist natuurlijk dat het nog geen vijf minuten zou duren.
Maar daar weten we wel een oplossing voor.
De tweede missie van vandaag was de teen van Maud. We hadden de afspraak om 16.00 uur.
Dat was lang wachten voor Maud. Als je weet dat zoiets staat te gebeuren wil je eigenlijk dat het ook maar meteen gedaan is. Toen we er keurig om 16.00 uur waren zat de wachtkamer nog stampend vol. Nog langer wachten dus en nog meer zenuwen opbouwen.
Na een uur was het zo ver en werd eerst de verdoving gezet. Geen pretje, maar zonder verdoving is ook niet aan te raden. Daarna weer een kwartier die wachtkamer in. En toen eindelijk was het zo ver.
Ik mocht niet mee en moest achterblijven in de wachtkamer. Moet je nog uitkijken dat je de nagels van je vingers niet te kort afkluift van de zenuwen, anders zit je er straks voor je zelf met een ontstoken vinger. De ingreep duurde niet lang en na een minuut of 7 stond ze er weer. De ingreep was ook bij Maud geslaagd. Het was maar een kleine incisie waarbij geen hechtingen nodig waren geweest.
Het vervelende stukje nagel wat de oorzaak van deze ellende was kon worden verwijderd.
Goed nieuws dus. We moesten van de arts meteen naar huis, want na een half uur zou de verdoving uitgewerkt zijn en zou het wel fijn zijn als je thuis was en direct ibubrufen kon innemen.
Kreeg ik dus zo maar een rede om lekker hard naar huis te rijden. Wel met beleid, maar toch net even met wat meer tempo dan normaal. Ik hoef hier tenminste niet bang te zijn voor flitscamera's.
We waren op tijd thuis voor de dope en voor het overhevelen van de pups naar de tijdelijke foster, wat ook nog voor het begin van de avond gepland stond. Maar alles is voor elkaar, missie geslaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten