Met pijn in je hart

Het was weer zo ver vandaag. Afscheid nemen van een beessie waar ik heel veel energie in gestoken heb! Gina ging vandaag op proef bij haar nieuwe baasje en als het oke zou zijn mocht ze meteen blijven.

Vanmiddag gingen we samen op pad. 

Autorijden is allang niet eng meer. Eigenlijk is het best leuk. Of je het na vandaag nog leuk vindt weet ik niet.

De ontmoeting met andere honden is altijd even spannend. De roedel bestond uit één reu en drie teefjes. Het zou vooral om de reu gaan. Ik wist natuurlijk hoe Gina tegen Tico was, maar dat ging de afgelopen weken echt veel beter.

Ik had niet verwacht dat Gina nu ineens alle reuen oke zou vinden. Maar eigenlijk deed ze het heel erg goed. Eerst even wat afwachtend en op haar hoede.

Maar later toch al meer in de relax stand.

In overleg hebben we besloten haar daar te laten. Oei, dat is meteen een definitief afscheid.

Dat dacht Gina waarschijnlijk ook. Zij vond dit ook wat snel gaan en was het er niet mee eens.

Na een uurtje werd ik gebeld dat Gina verdwenen was. Ontsnapt uit haar nieuwe tuin waar toch best hoge muren omheen stonden.

Ik ben direct de auto ingestapt en die kant uit gereden. Als je daar dan heen rijdt heb je alleen maar in je hoofd "als ik haar dadelijk maar niet doodgereden langs de weg vind". Dat zou ik echt zo vreselijk vinden! Gelukkig was het redelijk in de buurt en waren we er snel.

Het nieuwe baasje voelde zich heel ongemakkelijk met de hele situatie. Maar ze kon er niks aan doen.

Het was een raadsel waar of hoe Gina verdwenen was, maar ze was absoluut weg. Zoeken dan maar en veel roepen in de hoop dat ze op mijn stem zou afkomen.

En gelukkig, dat gebeurde!! Ze kwam ergens helemaal gestresst de struiken uit kruipen en was heel blij mij te zien. Oef, dan breekt je hart hoor. Ze is blijkbaar erg aan mij gehecht en was het er niet mee eens dat ik haar zo achterliet bij haar nieuwe baas.

Toch heb ik haar niet mee naar huis genomen. Wel moeilijk, want je hart huilt, maar je verstand zegt nee niet doen maar probeer het nog een keer. Ze moet gewoon echt wennen en ik moet het een kans geven. 

We hebben haar weer in de tuin gezet en zijn weer gegaan. Vanavond kreeg ik een berichtje dat ze het weer geprobeerd had, maar dat het baasje nu had gezien waardoor ze had willen ontsnappen.

Ze kon net door de spijlen van het hek! Gelukkig zag het baasje het en heeft ze maatregels genomen.

Nu maar hopen dat Gina zich snel op haar gemak voelt en geen drang meer heeft om te vertrekken.

Maar jeetje wat is dit moeilijk voor mij. Ik hoop echt dat ze zich snel happy voel, dan pas ben ik het ook.