Ook al lijken de dagen in de agenda redelijk rustig, aan het einde van de dag klopte daar niks van.
Zo'n dag was het vandaag. Er stonden twee punten op de agenda.
Gina zou gesteriliseerd worden en de pups kregen hun eerste enting.
Gina wist natuurlijk nog van niks. Die is vanmorgen vol vertrouwen met mij een autoritje gaan maken.
Daarna heerlijk wachten in het ochtendzonnetje. Kijk haar genieten.
Om 11.30 kon ik haar weer ophalen. Dit heb ik samen met de pups gedaan. Die konden meteen hun eerste enting in ontvangst nemen.
Het zijn dramaqueens! Piepen op de tafel, weg kruipen en janken. De assistente begon tips te geven hoe ik ze het beste kon socialiseren. Ze zetten mij gewoon voor schut die twee! In de auto doen ze net alsof dit allemaal niet gebeurd is en liggen ze heerlijk tegen elkaar aan te slapen. En thuis natuurlijk weer door de tuin huppelen. Ik geloof dat ze de boel een beetje in de mailing nemen. Ondertussen kwam er via de Rescue Paws Facebook pagina een dringende oproep over een ezel die er erg slecht uit zag. Als de mensen hier niet voor hun hond of kat zorgen, dan doen ze dat ook niet voor ezels.
De meeste ezels hebben wel een eigenaar. Maar hoe kom ik erachter wie die eigenaar is?
Ik heb hiervoor een vraag op durf te vragen curacao gezet.
Al snel kreeg ik antwoorden van mensen die deze ezel eerder hadden gezien of raad hadden hoe nu verder. Het beste voor de ezel is om hem uit zijn lijden te verlossen.
Maar hoe ga ik dat op afstand regelen? En daarna het stoffelijk overschot laten weghalen?
Het is best gedoe als je aan de andere kant van het eiland woont, een toeriste in het Engels te woord moet staan en op afstand alles probeert te regelen. We gaan nu kijken of we morgen er een dierenarts heen kunnen krijgen.
Dacht ik eindelijk met alles klaar te zijn en een paar boodschapjes te kunnen doen, lees ik dat onze ontsnapte hond ergens gespot is. Nog niet eens zo ver weg. Toch maar even gaan kijken, je weet maar nooit. En wie zie ik er lopen? Ik had echt niet gedacht haar ooit nog te kunnen vinden.
Ik had niet eens wat bij me. Heb ik normaal altijd wel, maar door alle honden die ik vanmorgen in de auto had kon ik de kooi en het krat met spullen niet kwijt. Zal je altijd zien.
Dan maar weer snel naar huis om wat op te halen en hard duimen dat ze er nog zo zijn.
Ik heb een lekker bakje natvoer meegegrist en een riem. Ik wist via de stichting dat ze geen angstbijter was. Ze zou wel in paniek raken en trekken, maar niet bijten. Dat is fijn om te weten, dan kan ik inschatten welke risico's ik kon nemen. Ze zat aan een hele drukke weg. Dat maakte dat ik uit moest kijken dat ze niet in paniek de straat op zou rennen. Ik zou maar éen kans hebben. Zou ik die verprutsen, dan zou ze weg rennen. Heel voorzichtig ben ik dichterbij gekropen. Ze deinste wel wat naar achter, maar vond mijn voer wel erg interessant. Ze was magerder geworden en had honger.
Daar kon ik nu gebruik van maken. Stukje voor stukje kwam ze dichterbij. Op het laatst at ze uit mijn hand. Na haar een paar stukjes uit de hand gegeven te hebben kon ik met mijn andere hand haar bij de halsband grijpen. Yes! Gelukt. Inderdaad raakte ze in paniek. Ze trok en wilde los, maar ik liet haar niet meer los.
Thuis hebben we haar vastgelegd aan een lange lijn. Eigenlijk vond ze het wel oke, er zat geen verzet op.
Ze is binnen om het hoekje gaan liggen en heeft daar de hele avond gelegen.
Maud heeft haar gevoerd en alle honden zijn langs geweest om kennis te maken.
Ze trilde wel, maar liet alles gebeuren.
Dat geeft goede hoop. We hebben voor vannacht een profosorische ren voor de puppen gemaakt.
Zij zijn tijdelijk even uit het hok verhuisd. Daar ligt de andere hond nu in. Alles redelijk gebarricadeerd met stenen in de hoop dat ze dit met rust laat. Ik hoop dat ze in de afgelopen uren al ingezien heeft dat wij geen verkeerde bedoelingen hebben en dat ik morgenochtend geen leeg hok aantref.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten