Klaar, helemaal klaar

We zijn op het punt gekomen dat we er klaar mee zijn. Klaar met het leven uit de koffer, klaar met het niet hebben van je eigen spulletjes, klaar met klussen en klaar met heen en weer rijden. Klaar om over te gaan naar ons huis in Dronten. Al is dat nog niet helemaal klaar, maar dat nemen we maar voor lief. 

Morgen komt Ikea alle spulletjes brengen. Daar zitten matrassen bij, dus we kunnen slapen. En met de rest redden we ons wel tot de container komt.

Dan kunnen ook de honden eindelijk weer een beetje hun gang gaan. Nu liggen ze als we thuis zijn de hele tijd aan een lijn. Ze zijn met zn drieën grootmeester om van de lijnen een spinnenweb te draaien. Onhandig. Maar het werd deze week nog vervelender.

Konden we ze eerst nog aan een lijn van een meter of tien leggen, dat is nu voorbij. We hebben namelijk een speeltuin voor de deur gekregen.

Ja echt, deze stond er nog niet toen we hier aankwamen, die hebben ze vorige week opgebouwd. Midden in het hoogseizoen. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. 

Nadeel is nu dat de kinderen uit omliggende huisjes en vooral de huisjes achter ons via de zijkant van ons huisje naar de speeltuin komen. Langs ons huis en platje. 

Ik wil heen gedoe, dus leg ik ze kort. Maar ja, voor de honden minder leuk.

Daar lig je dan naar de spelende kinderen te kijken. Aan je lijntje.

Nee het is wel goed geweest. Klaar dus, meer dan klaar. De zes weken tussen het moment van je huis op Curacao verlaten en de container ontvangen is lang, kost energie en geeft irritatie. Klaar om verder te gaan, klaar om te verhuizen. Morgen, heb er zin in.

Iets over muggen en oren enzo

Dit was zo’n dag dat je ‘s avonds nog denkt van goh waar zal ik eens over schrijven, want het schrijven over klussen wordt ook zo eentonig.

Dat dacht ik vóór dat ik met Erik de honden uit liet. Na het honden uitlaten had ik ineens meer dan voldoende stof en inspiratie. Hoe dat kwam?

Tijdens de laatste 100 meter die we met de honden liepen vloog er een beestje in mijn oor. En bleef er zitten. Het was een insect wat zijn uiterste best deed mijn oor weer te verlaten, maar wat niet lukte. Ik hoor hem zoemen en kraken in mijn oor. Het deed geen zeer, maar het was een zeer hinderlijk gevoel.

Brrr, snel naar huis om te kijken wat we zelf konden doen.

Je kon het beest in mijn oor zien zitten. 

En dan zou je denken dat je hem er ook wel zelf uit zou krijgen, maar dat was dus niet zo. Ik had zowaar een pincet in mijn toilettas. Erik heeft meerdere pogingen gedaan om hem eruit te krijgen, maar hij zat te diep. Hierdoor krijg je geen grip en duw je hem alleen maar verder.

Tja, dan maar de huisartsenpost bellen. Ondertussen leefde het beest nog steeds en kriebelde in mijn oor om weg te komen, echt irritant inmiddels.

Aan de telefoon uitgelegd dat we hier pas weer net wonen enzovoort. Gelukkig geen probleem, we zijn al die tijd dat we op Curacao woonden wel bij een Nederlandse verzekering verzekerd geweest. We waren bekend zeg maar. Tot 23.00 werkte de huisartsen in de eigen gemeente. Het was inmiddels 23.02, net te laat waardoor de huisartsenpost naast het ziekenhuis in Lelystad werd. Het was er lekker rustig, maar voornamelijk schoon. Dat is wel wat anders dan de eerste hulp in het sehos op Curacao.

Ik was snel aan de beurt, beter want het was goed vervelend. 

Maar we blijven lachen hoor. Ik had gehoopt lang geen arts of ziekenhuis te zien, maar als het voor zoiets is kan ik daarmee leven. Er zijn ergere dingen. 

Er kwam een lange oorpincet tevoorschijn. Ook de huisarts kreeg hem er niet in één keer uit, maar uiteindelijk was dit het diertje wat zo stom was in mijn oor te vliegen.

Het lijkt op een mug, laten we het daar maar op houden. Maar voor hij dacht dat het wel prima toeven was in mijn oor hebben we hem mooi verwijdert.

En zo hadden we vandaag toch weer genoeg te vertellen. Iets over muggen en oren enzo.

Noten pak maar zelf apparaat

Vandaag waren we het zat. Na twee weken non stop van alles ondernemen hadden we nu eens even nergens zin in.

We kregen Maud langs die graag met ons wilde lunchen. Dat was onze enige activiteit van vandaag.

Verder lekker een ronde met de honden gedaan. Het is nu een stuk aangenamer, hier kan ik wel mee leven, hopelijk blijft het even een tijdje zo.

Gisteren het blog van Maud. Hierdoor bleef mijn foto van gisteren even over voor vandaag. Ik was namelijk in de supermarkt aangenaam verrast over wat ik tegenkwam. Een noten pak maar zelf apparaat. Ja, ik word daar heel vrolijk van. Een beetje zoals op de markt. Doe maar een schepje van die en van die. Alleen nu ben je zelf de marktkoopman en bedien je het apparaat van de nootjes. 

Ik moest en zou het ook even proberen, veel te leuk en te lekker om niet te doen.

Ik was nog niet van deze verbazing bijgekomen toen ik het volgende apparaat zag. Hetzelfde systeem maar dan met hagelslag.

Ik was zo onder de indruk dat ik de foto ben vergeten, maar je kunt dus zelf bepalen hoe dik en in welke kleur je de hagelslag wil. En wil je ze door elkaar? Prima, dan doe je dat. Oja, het waren andere kleuren dan die je zou denken bij hagelslag. Wat dacht je van zwart rood. 

Ik ben deze luxe niet gewend. Ik was allang blij met het gemak waarmee ik nu boodschappen deed. Alles voorradig en ook nog eens met leuke aanbiedingen. Maar het maakt ook lastig. Stond je eerst in de winkel en was er niks te krijgen, nu sta ik in de winkel en is er een overvloed. Hierdoor weet je ook gewoon niet wat je moet kiezen. Ik merk dat ik het dan toch maar bij oud en vertrouwd hoe. Nu nog wel tenminste. 

Maar die nootjes daar kon ik niet vanaf blijven. In plaats van het zakje rechts bovenin heb ik lekker nootjes gemixt.

Blog van Maud

Blog van Maud

 

Na verzoeken weer een blog van mij, Maud. Ten eerste wat leuk dat jullie ook benieuwd zijn hoe het mij afgaat. Op moment heb ik vakantie na een jaar hard studeren, trost kan ik vertellen dat ik in een jaar mijn propedeuse heb behaald, volgend schooljaar ga ik dan ook zeker verder met de opleiding HBO Verpleegkunde. Het is nog steeds een apart idee dat mijn ouders nu weer in Nederland wonen. Van de week belde ik naar mijn vaderen rekende ik in mijn hoofd de Curaçaose tijd uit, maar dat is natuurlijk helemaal niet meer nodig! Dus nog echt in mijn systeem zit het nog niet haha. Wel kan ik genieten van de kleinere dingen, het feit dat we nu op 30 min rijden van elkaar wonen en vooral het met zijn 4e avondeten. Iets kleins wat ik toch wel heel erg heb gemist. Ik kan niet wachten als we straks met de verjaardagen en feestdagen allemaal weer samen kunnen zijn als gezin. Ook ben ik blij dat we bij elkaar kunnen zijn op de belangrijke momenten, zoals mijn propedeuse uitreiking straks in september, dit voelt zonder je familie toch niet als compleet. 

Regelmatig krijg ik de vraag of ik weer terug trek naar mijn ouders in Dronten. Ik heb dit wel overwogen, maar uiteindelijk niet voor gekozen. 

Dit aangezien mijn school in Almere zit, verder heb ik hier ook mijn bestaan opgebouwd. Al mijn vriendinnen wonen hier in de omgeving en hier heb ik mijn bijbaantje. Sinds kort werk ik als afdelingsassistente en als doktersassistente bij het Flevoziekenhuis, op de afdeling spoedeisende hulp.

Ik ben echt super blij met dit bijbaantje, aangezien ik hierdoor al in het ziekenhuis kan werken en zo hier mijn contacten voor de toekomst kan leggen. Met dit pasje mag ik eindelijk heel het ziekenhuis door snuffelen en overal komen ;). Voorlopig blijf ik dus lekker in Almere, nu nog bij mijn oma maar zeer waarschijnlijk binnen een halfjaar op kamers!

Inmiddels woon ik zelf ook al een jaar in Nederland, het jaar is echt voorbij gevlogen! Het was af en toe best een pittig jaar, al die veranderingen en ook nog eens je familie op zo’n grote afstand. Het heeft mij ook heel veel gebracht en ik ben hierdoor enorm gegroeid, ik heb het wel eens zwaar gehad en stiekem ben ik best wel trost op mijzelf. Maar oh wat ben ik toch wel heel blij dat ze weer zo dicht bij mij zijn ;).

Geen lange douchesessies

Voor iedereen die wacht op een blog van of over Maud, hij komt eraan. Ze gaat hem zelf schrijven. Even geduld dus nog.

Vandaag waren we bij Maud en oma. De huurauto moest terug dus hebben we dat gecombineerd met een bezoek aan Maud en oma.

Klussen was niet te doen. Ik had echt de wens dat het in Nederland lekker weer zou zijn als we aan zouden komen, maar dit hoeft nou ook weer niet. 

Het is hier zelfs nog warmer dan op Curacao.

Heel Holland plakt, bakt en zeurt. En daar doen we graag aan mee. Alleen dat bakken niet, heb geen tijd om op het strand te gaan liggen.

Youri was vanmiddag nog in de veronderstelling dat hij voor iedereen een lekker ijsje in de winkel kom scoren. Nou geen ijs te vinden, op een paar vergeten cornetto’s na, maar die zijn met dit weer niet echt lekker. Maar echt, er was helemaal niks meer aan waterijsjes en ook geen enkele fles water meer. 

Dat water is hier wel een dingetje. Het is gortdroog en de waterbedrijven adviseren dan ook zuinig aan te doen. Dit tot grote spijt van Youri. 

Die verheugde zich al tijden op ellenlange douchesessies. Op Curacao mocht hij dat niet, daar was het water echt veel te duur. Even ter vergelijk, een kuub water op Curacao kost tussen de 4 en 6 euro, naar gelang de hoeveelheid die je gebruikt. In Nederland kost een kuub €0,63. 

Het goede van iets dat duur is, is dat je beter nadenkt over je gebruik. Je bent bewuster. Nadeel is natuurlijk dat het duur blijft en water wel een basisbehoefte is. Voor Youri dus nog even uitstel van zijn lange douchemomenten.

Vandaag kwamen we ook Tommy weer tegen. Die maakt zich allerminst druk om waterdruk, waterschaarste en hitte alarmen.

Die vindt het allemaal wel best.

En ik voor nu ook. Morgen weer een dag.

Stomme doos

Qua drukte en warmte hadden we het helemaal goed gegokt. Super rustig was het bij Ikea. En ook nog eens prima uit te houden wat betreft temperatuur.

Volgens een medewerker hadden ze geen airco, maar daar merkten we weinig van.

We hebben een goede slag geslagen. Alles uitgezocht en daarvan het bestelnummer opgeschreven. We gaan nu alles in één keer online bestellen en laten bezorgen. 

Na deze lange dag zijn we naar huis gereden om te eten en daarna de honden goed uit te laten. Ze zaten natuurlijk alweer een tijdje opgehokt, dus daar was wel behoefte aan. Een uur hebben we gelopen. En daarna weer terug naar huis.

Zitten we aan de koffie, had Luna haar zich met haar lijn helemaal om mijn stoel heen gedraaid. Ik maakte haar los om haar te bevrijden en klikte haar daarna weer vast. Het was donker en ik dacht dat ik goed klikte, maar dat was dus niet zo. Ze was los en maakte daar meteen gebruik van.

Als een malle stoof ze weg. Wat is een toch een verschrikkelijke draak! Dat weglopen is niet omdat ze ergens van schrikt of bang is, maar gewoon omdat het leuk is om er vandoor te gaan. Nou ik vind er niks aan!

Het is wel echt heel lastig. Gisteren overkwam het me dat we de honden allen uit de auto lieten. Ze staan dan allemaal te dringen bij de deur en dan moet Luna gegrepen worden voor ze er weer vandoor gaat. Ik greep mis en ja hoor, rennen als een malle. In dit geval was het echt om te jennen en rende ze rondjes om het huis van de buren.

Vandaag was anders. Ze ging er meteen vandoor en is nu een half uur later nog niet terug. Ik ga nu per direct een gps tracker aanschaffen. Dit kost me nog eens mijn hart, dat gestress om het weglopen van Luna. Nu is hier weglopen te leuk. Het stikt hier van de konijnen. ‘S avonds zie je er echt tientallen. Ja mijn honden zijn niet gek, die zien ze ook. En daar is ze nu dus achteraan. Grrrr.

Aanvulling op het blog. Het is nu 23.50 en ze is er weer. Ik denk dat ze al die tijd wel in de buurt geweest is, maar zo eigenwijs als ze was vond ze het nog lang geen tijd om terug te komen. Nog veel te veel konijnen waar je wat mee moet. Een rondje met de auto heeft uiteindelijk gezorgd dat ze terug kwam. Na al dat konijnen jagen wil mevrouw graag als koningin per auto terug gebracht worden. Stomme doos!

Goedgekeurd

Terwijl de mussen dood van het dak vallen en de eenden vast plakken aan het asfalt zijn wij keihard aan het werk.

Natuurlijk zou het een optie kunnen zijn het iets rustiger aan te doen. Maar af is maar af en dat is eerlijk gezegd ook wel een lekker vooruitzicht.

Het begin namelijk wel zwaar en vermoeiend te worden. De dagen zijn lang en vol. En warm niet te vergeten. Toch wel anders warm dan wat we gewend zijn. 

In de ochtend is het nog lekker. Precies goed om de honden uit te laten. Die mochten vandaag mee. We wisten dat het weer een lange dag zou worden. Dan zitten ze in Dronten beter dan in het vakantiehuisje in Biddinghuizen. In Dronten kunnen we ze tussendoor uitlaten.

Sinds vanmorgen hebben de honden weer een plek om te chillen. De banken zijn gebracht. Super spannend vond ik het. 

In maart heb ik toen in mijn eentje de banken uitgekozen en de stoffen bepaald. Nu was dan daar het grote moment of ze wel pasten in het interieur. 

Niet dat je er nog iets aan kunt veranderen, maar het is natuurlijk wel fijn als het is wat je in gedachte had.

Nou, goedgekeurd zoals je ziet. Bij Ikea nog wat kussentjes scoren en klaar.

Wat ook klaar is is de garage. Daar ligt nu een stuk zeil op de vloer. De bedoeling is dat de garage de inloop met de honden gaat worden. Dus natte honden kunnen daar afgedroogd worden. Om het een beetje aan te kleden ligt er nu een zeil. Dat was best een hoop werk. Wat er stond moest eruit, zeil leggen en daarna alles weer erin. Nee inderdaad, de container is er nog niet, dus wat kan er nou staan. Nou best wat. Twee kasten die er al stonden voor we vertrokken en materiaal van de verbouwing van de badkamer. Maar het is gelukt. 

Verder staat de zolder in de grondverf. Dat was eigenlijk nog de meest lastige klus. De verf droogde te snel. Het was gewoon te warm. Ik heb dat nog niet eerder meegemaakt. Zelfs het schilderden op Curacao ging beter. De definitieve lak zet ik er pas op als het minder warm is. Niet vanwege mijn gestel, maar vanwege de kwaliteit van wat ik dan kan leveren. Morgen wordt weer zo’n super warme dag. We hebben besloten die te gebruiken voor een tweede keer Ikea. We hebben nog heel wat uit te zoeken. Ik vermoed dat het daar met de airco prima toeven is. Ze hebben er alles, we zouden er zelfs kunnen slapen. Het is dat de honden dan alleen thuis zitten, maar anders....

Kek karretje

Nu we een extra dag te besteden hadden konden we vandaag op pad voor mijn auto. Hoe eerder hoe beter!

We rijden op dit moment in een huurauto wat niet ideaal is met de honden (lees; ik wil geen gezeur met haren) en ook nog eens schreeuwend duur is.

Snel inleveren dat ding en rijden met iets van mijzelf. Er is genoeg te krijgen, dat had ik al gezien op internet. En ook nog best in de buurt.

Eerst maar even een belronde gedaan of de autos beschikbaar waren voor een proefrit. Het is zo lastig als een auto midden in een hal staat ingebouwd.

Het is voor ons ook gewoon prettiger als het klaar staat. Dat was bij alle bedrijven die we uitgezocht hadden geen probleem. Mooi, we komen eraan.

Bij alle auto’s hebben we even flink de airco getest. Gewoon omdat het bloody hot is en je wel  zeker wil weten dat die het doet. Ondertussen even lekker scheuren, dat is aan mij prima besteed. Een must was dat er cruise control op zat. Helaas ben ik door alle jaren Curacao flink verpest. De maximale snelheid was daar ergens tussen de 60 en de 100 kilometer, naar gelang de weg en het verkeer het toeliet. Heerlijk wat mij betreft. Niet dat dwangmatige opletten of je niet te hard rijdt. Hier in Nederland kijk je meer op je teller dan op de weg. Vijf kilometer te hard kan je al een prent opleveren. Daar hebben we geen zin in natuurlijk. En ik kijk liever op de weg dan op de teller, dus cruise control, check. 

Ik ben van het afdingen en onderhandelen. Daar laat Erik mij vrij in. Of hij daar echt heel blij van wordt weet ik niet. Hij zal vast af en toe wel eens zijn bedenkingen hebben, haha. Ik begin gewoon laag. Hij zegt dan dat gaan ze toch niet doen. Nee klopt, en ik hun prijs niet. We komen vanzelf wel tot een compromis. En jawel, dit kekke karretje is nu van ons.

Met genoeg ruimte achterin voor drie honden. Ook heel belangrijk. Helaas duurt het nog wel even voor we hem kunnen halen. Hij moest nog gepoetst worden, grote beurt en nog wat handelingen. Maar in ieder geval weer iets van de lijst. Geschrapt: punt 234

Door naar de supermarkt en naar Biddinghuizen waar Youri met smart op ons wachtte. We moesten op tijd eten, want Youri had een sollicitatiebijeenkomst bij Walibi. Dit was van 18.00 tot 20.00. Gisteren ingestuurd, vandaag kon hij al op gesprek komen. Hoe bedoel je ze hebben mensen nodig. Morgen hoort hij of hij is aangenomen en dan zou hij dit weekend al aan het werk kunnen. Zo heeft hij deze zomervakantie een dagbesteding. En een extra zakcentje. En ik geen hangende puber op de bank. Win win situatie.

Straks als we in Dronten wonen is het ook nog eens super makkelijk geregeld. Walibi heeft voor personeel een personeelsbus van Dronten naar Walibi rijden. Top, de frequentie halen/brengen zal voor mij hier totaal anders zijn dan op Curacao. Ook wel weer fijn. En voor Youri goed voor het proces naar zelfstandigheid.

Als een speer

Omdat er wat tijdsdruk achter zit en het ook gewoon wel super fijn en makkelijk is, werd de laminaatvloer voor ons gelegd.

Boven en beneden stonden op de planning. Daar zouden twee dagen voor nodig zijn. Als we het zelf zouden doen was er minstens een hele week nodig.

Omdat de laminaatlegger lekker vroeg wilde beginnen, was Erik er al om 7.15. En niet veel later de laminaatlegger ook.

Ik zou later komen. Als de honden goed uitgelaten waren. Maar toen ik om 10.00 uur contact had met het thuisfront in Dronten lag al meer dan de helft van het laminaat er boven in. Die man ging echt als een speer. We besloten dat ik in Biddinghuizen zo blijven. Lekker bij de honden die daardoor wat meer vrijheid hadden en niet in het warme huisje opgesloten hoefde te zitten. Ik kon in Dronten toch niet zo heel veel nu.

Af en toe kreeg ik een update. Zoals hier, toen er al aan beneden begonnen was.

En om 17.00 uur kwam daar het bericht dat het erin lag. Boven en beneden, inclusief de plinten. Nou, daar valt toch niet tegenaan te leggen.

Dat geeft morgen een extra dag speling, want die was ingepland voor de vloer.

Vanavond hebben we weer een rondje met de honden gedaan. Alledrie vonden ze dat geweldig! Het is echt een genot om te zien hoe goed ze het doen. Voor hun is het toch ook elke keer weer omschakelen. Van Julianadorp naar coral estate en van coral naar Biddinghuizen. En dan straks de laatste verhuizing. Maar het maakt ze niks uit. Overal zijn ze weer even happy. Daarmee is toch wel 300% bewezen dat een hond niet bij een huis hoort, maar bij zijn baasjes. Waar de baasjes zijn voel je je happy en veilig. En waar dat is maakt niks uit. 

Al die Nederlanders op Curacao die beweren dat de hond bij het huis hoort, of dat de hond het buitenleven zo gewend is en daarom beter op Curacao kan blijven zijn mensen zonder dierenhart. Als je echt van je dier houdt neem je hem mee. Zelfs op een flatje zou dat echt wel kunnen. Als je maar regelmatig met ze uitgaat. 

Tijdens de wandeling waren we een verkeerd pad ingeslagen. Tja, dan duurt de wandeling ineens een uur langer dan gepland. Vonden de honden helemaal niet erg. Door toeval kwamen we langs een plek waar een geochache zou moeten liggen. Erik zoeken en ik met drie honden toekijken.

Tico vond het reuze interessant wat Erik aan het doen was.

Tico had ook wel mee willen zoeken, maar ik denk niet dat hij lang op dat randje gestaan had. 

En dan eindelijk na een fikse wandeling is Luna moe. Het trekken aan de riem werd minder en bij thuiskomst plofte ze neer. Voor haar was de extra lange wandeling heerlijk.

Tuut tuut lekker snel

Vanmorgen tijdens het ontbijt had ik even een hartverzakkingsmomentje.

Het eerste wat je doet als je de kop over de containers ziet is in je agenda kijken welke datum het is. O, nog geen 26 juli, onze container kan het niet zijn.

Als je het artikel dan opent lees je dat het lege containers waren die in het water waren gevallen. Maar het was toch even een momentje van nee het zal toch niet. Nou zijn onze spullen speciaal voor dit transport verzekerd. Mocht het schip in een gigantische storm terecht komen en zijn lading verliezen, dan is dat pech voor ons, maar niet meer dan dat. We zouden dan met alles nieuw kunnen starten. Misschien is het eigenlijk zo gek nog niet eens.

Volgens het weerbericht wordt er geen gigantische storm verwacht, geen nieuwe spullen dus, maar wordt het vanaf morgen echt pas warm. Ik ben heel benieuwd, laat maar komen, wij kunnen het hebben.

De honden ook. We kregen van onze buren een kinderbadje. De bovenste rand was lek en dus kwamen ze vragen of wij het voor de honden wilden.

Hij zei er nog bij, dan kunnen ze een beetje afkoelen als het zo warm wordt. Haha nou deze hondjes kunnen wel tegen een beetje warmte.

Ze zagen dit badje dan ook niet als plek om af te koelen, maar als hele grote waterbak. Ook handig.

Vanmiddag zijn we nog even naar Dronten gereden. Ik had een behangsessie op de agenda staan. Eentje die niet uren duurde, maar die ik wel graag vandaag wilde afronden. Morgen wordt namelijk de vloer gelegd en leek het me handig als het behang er dan op zat. Komen daarna de plintjes ertegenaan en klaar.

Het behang was gisteren geleverd en dus vandaag dus geplakt, tuut tuut dat is snel. Het was een fotobehang voor op Youri zijn kamer. 

Eerst even op de juiste maat knippen en daarna geplakt. Ik zeg, ik ben tevreden. De kritisch puberconsument noemde het hard. Dat zal ook wel zoiets als gaaf betekenen. Ik ben niet thuis in de straattaal.

Daarna weer terug naar Biddinghuizen. De honden hadden namelijk ook recht op hun moment. We hadden ingepland dat we ze in de auto mee naar het bos zouden nemen. Vooral voor Luna echt even nodig. Die had al haar energie van de afgelopen week opgespaard en moest eruit.

Toen we een veilige plek gevonden hadden stoof ze dan ook de auto uit. En maar rennen, op en neer. Ik word al moe als ik er naar kijk, maar geniet er wel van.

Lexa en Tico bleven lekker in de buurt struinen. Die rennen wel, maar niet zo ver weg.

Kijk, als je haar roept komt ze wel hoor. Soms duurt het even en moet ze ook van ver komen, maar ze komt.

We hadden ze vanavond geen groter plezier kunnen doen dan dit. Er zullen vast nog vele avondwandelingen volgen. 

Energie voor tien

Vandaag, hoe kan het ook anders, opnieuw aan de klus. De tijdsdruk komt niet alleen door de komst van de container, maar ook door andere ingeplande 

activiteiten.

Zo moest dit weekend de vloer eruit zijn. Maandag wordt er een nieuwe vloer gelegd. Ik ben meteen weer in mijn oude rol gedoken, verkopen en kopen via marktplaats. Het geeft gewoon echt een kik als je voor weinig iets leuks op de kop kunt tikken.

Gisteren via marktplaats de oude laminaatvloer verkocht en via dat zelfde marktplaats een fiets voor Youri aangekocht. Nu kan hij tenminste zijn gang gaan als hij mee is. Youri heeft al meer van Dronten gezien dan ik. Hij wordt veel door vrienden mee op pad genomen. Heel fijn om te zien hoe snel en makkelijk het gaat. Oude vrienden van de basisschool ( die nu allemaal twee koppen groter zijn dan ik) vinden het maar wat leuk om Youri zijn ervaringen uit Curacao te horen. Ik hoop dat hij de contacten houdt, ook als straks iedereen zijn verhalen wel kent. Ondertussen klussen wij vrolijk verder.

Deze keer geen honden meegenomen. Dat is niet zo handig met vloeren verwijderen. 

Dat betekent dat ze aan het eind van de dag een goede wandeling verdienen. Dat gaat hier een stuk makkelijker dan op Curacao.

Genoeg plekken, maar ook qua temperatuur aangenamer. Ondanks dat het voor Nederlandse begrippen warm is vinden wij dit aangenaam tot fris.

Fris genoeg om met trui aan de honden uit te laten.

Luna heeft altijd erergie voor tien. Als ze op Curacao los uitgelaten werd moest er altijd gerend worden. Zes keer heen en weer dezelfde route. Ze had dit nodig om haar energie kwijt te raken. We merken dat ze dat nu niet kan. Ze wil wel heel graag, ze hangt echt in de riem. Het is aan de lijn uitlaten hier in de omgeving. Tijd voor een boswandeling hebben we ook nog njet gehad. Youri had een idee. Die is met Luna gaan hardlopen. Wij erachteraan met het andere tuig.

Morgenochtend hebben we een moment ingepland om de honden even ergens in het bos te laten rennen. Zullen ze vast waarderen.

Wat ik wel kan waarderen is de overvloed aan vers fruit in de winkels. Ik heb al aardbeien, kersen en frambozen achter de kiezen.

En vanavond dan nog als snack een doosje bramen. Wat een kadootje zeg. Dat zijn echt wel dingen die ik weer kan waarderen. 

Voor volgende week heb ik wilde perziken gepland staan. Nu al zin in.

Schakelen

Vandaag nog maar eens een keer met de hele kudde op pad. Het is een beetje schipperen tussen twee huizen.

We zitten dan wel op een vakantiepark, maar vakantie is het zeker niet. Het is gewoon hard werken.

Voor de nieuwsgierigen onder ons, we zitten op een landal parc tussen Biddinghuizen en Harderwijk. Dit was het enige park waar we met de honden terecht konden. En wat dan ook nog eens in de buurt van Dronten lag. We moeten die afstand elke dag rijden. Dat is nu 20 minuten, dat is te doen.

Waar we echt totaal geen rekening mee gehouden hadden is dat er in zulle parken niets aan handdoeken, theedoeken enz aanwezig is.

Er had een belletje moeten gaan rinkelen toen ik bij de boeking drie keer verplicht was een linnenpakket af te nemen. Maar dat is dus zonder handdoeken. Wist ik veel, ik kom echt nooit op vakantieparken. De eerste dag is dat toch even zo van o, oké en nu. Ik had twee handdoeken in de koffer die al mee zijn vanaf Julianadorp. Op coral estate hadden we een wasmachine in het huisje en zijn op het laatste moment nog de handdoeken plus alle kleding gewassen. Op de eerste dag in Nederland kwam s avonds mijn zus nog even buurten. We hadden haar gevraagd wat theedoeken mee te nemen. Zo kwamen we de eerste dagen door. 

In ons huis in Dronten is ook nog helemaal niks aanwezig. ‘s Middags lunchen? Op een krant, want we vergaten de plastic bordjes. Bestek hebben we even uit het vakantiehuis “geleend”. Handen afdrogen? O nee, hier zijn ook geen handdoeken. Nou ja, begrijp je een beetje hoe flexibel je moet zijn en ook hoe je overal bij stil moet staan? Dan denken jullie natuurlijk, dan koop je toch een handdoek! Wel eens een nieuwe handdoek gekocht en meteen willen gebruiken? Ik wel, droogt voor geen meter.

In de winkel om avondeten te halen. We hebben gewoon echt niks. Dus zelfs het zout, peper en andere kruiden moet worden aangeschaft. Als we dus bedenken wat we gaan eten, dan moeten we van begin tot het eind verzinnen wat we nodig hebben. 

Het valt me op dat ik in dat boodschappen doen nog helemaal geen ritme heb. Hier in Nederland kan je prima voor meerdere dagen tegelijk boodschappen doen, maar het zit nog niet in mijn systeem. Op Curacao had ik wel vaak de intentie om voor meerdere dagen te halen, maar je was erg afhankelijk van wat er was, de houdbaarheid en de ruimte in je koelkast. Daar stond namelijk alles in de koelkast. Dit omdat het weg smolt of omdat er beestjes in kwamen. 

Het ritme van de boodschappen moet nog komen. Zag dat Erik tijdens het uitpakken van de boodschappen de hagelslag weer braaf in de koelkast gezet had. Dat hoeft hier niet meer. We moeten echt nog even schakelen.

De honden schakelen sneller dan wij. Zij hoeven dan ook niet na te denken over wat ze nodig hebben. Zij hebben vooral ons nodig om zich veilig, fijn en vertrouwd te voelen. En zelfs Lexa doet het goed. Natuurlijk vindt ze echt wel dingen eng, zoals fietsers die voorbij komen of een winkelwagentje, maar ik ben niet ontevreden. Ze loopt aan de riem, ( deed ze op Curacao ook al wel) ze doet haar behoefte aan de riem en is op haar manier druk en happy.

En als ze het even niet begrijpt of spannend vindt komt ze steun zoeken. Wat natuurlijk mag, zo vaak als ze wil. Komt wel goed met deze dame.

Drie dolle dwazen

Voor vandaag stond de eerste productieve dag in het huis gepland. We waren er dinsdag al wel geweest, maar toen zijn alleen de voorbereidingen getroffen. Gamma bezocht, kleurtje gekozen enzovoort.

Vandaag moest dat kleurtje dan ook daadwerkelijk gebruikt gaan worden. Of eigenlijk moest er een kleur weg gewerkt gaan worden. De kozijnen in de kamer van Youri waren nog mosgroen. Dit stamt uit de tijd dat hij nog een legerkamer had met een helikopter op de muur en dus ook groene kozijnen.

Als je 16 bent heb je andere ideeën over de inrichting. Groen is uit, zwart is in. Dat zwart mag hij van mij terug laten komen in meubels, de kozijnen maak ik weer lekker neutraal wit. Dat is dan meteen vast geregeld voor de periode dat zwart ook weer uit is. 

Door het tegenlicht slecht te zien, maar het kozijn was hier nog groen. Nu niet meer. Samen met de net gespackte muren maakt het weer een fris geheel. 

Blij mee. 

Omdat we best lange dagen maken en het ook nog eens warm is, besloten we dat het fijner voor de honden zou zijn om met ons mee te gaan. 

Zo zitten ze niet de hele dag opgesloten in een opgewarmd huis. En eigenlijk vinden wij het ook wel gezellig als ze er bij zijn.

Dit was dus hun eerste keer in Dronten. Ze stormden het huis binnen en daarna meteen de tuin in. Ik heb verhogingen in mijn tuin die gemaakt zijn door middel van plantenbakken. Plantenbakken? Wat zijn dat? Daar kan je prima doorheen rennen. Als drie dolle dwazen vlogen ze door de tuin heen. 

Nou is dat toch niks meer. Er staat voornamelijk alleen onkruid, de meeste planten die ik had staan er niet meer.

Laat ze nu dus nog maar even vliegen. Als ik met de tuin bezig ga zal ik ze ook duidelijk maken waar zij mogen lopen en wat mijn deel is.

Of misschien moet ik er gewoon maar niks aan doen. Lekker laten zoals het is. Luna kan dat wel waarderen. Die had een heerlijk plekje gevonden toen wij aan de klus waren. Ideaal zo’n randje, past precies je kop op. 

430 punten

Eigenlijk wist ik wel dat hij zou komen, de jetlag. De eerste nacht ben je kapot omdat je eigenlijk een nacht hebt overgeslagen.

Maar de nacht erna is het alrijd raak. Dan lig ik wakker tot minstens 02.00 uur. Nu dus ook. 

Vanmorgen ondanks het gevoel dat ik helemaal nog niet geslapen had toch maar eruit gegaan. Anders kom je nooit in het ritme, plus dat we vandaag weer van alles op de agenda hadden.

We zijn vanmorgen begonnen bij een autodealer in Harderwijk. Daarna nog één en nog één. Vervolgens door naar Amersfoort waar we ook een afspraak hadden. Maar de auto waar we voor kwamen was er niet. Die was per ongeluk vanmorgen door een medewerker naar een andere vestiging meegenomen.

Niet zo netjes, maar dat vond de medewerker ook. Die baalde echt. Hij zou het gaan regelen. Prima, wij moesten toch nog naar Ikea.

Bij Ikea was het vooral oriëntatie en noteren wat er nodig is. 

Youri was niet mee maar werd via de app op de hoogte gehouden. Welke bureaustoel vind je mooier?

En zo ging dat eveneens bij het bureau en de kast. Ach ja, waar zou je zijn zonder internet. Dan had Youri echt mee gemoeten. Of we daar nou zo gelukkig van worden.

Toen we matrassen aan het testen waren werden we gebeld. De auto was gebracht. We konden een proefrit komen maken.

We hebben Ikea weer verlaten en zijn naar de dealer gereden. Na een proefrit hebben we besloten deze auto te kopen. We hebben afgesproken hem eind volgende week op te halen. Hopelijk is dan de inschrijving bij de gemeente op orde en kan alles meteen op de juiste naam gezet worden.

Er zit allemaal wat haast achter. We hebben nu een huurauto die elke dag een best bedrag kost. Helaas hebben we geen keus. Zonder auto gaat echt niet, maar dan wel graag zo snel mogelijk een eigen auto. Deze gaat Erik straks gebruiken als hij weer aan het werk moet.

Best wel een lekker gevoel dat we dit vast geregeld hebben. Nog 430 punten te gaan.

Toeristenmomentje

En dan word je wakker met het gevoel dat het rond 7.00 uur zal zijn en blijkt het al 10.30 te zijn. Goed geslapen dus, langer dan verwacht.

Dat zat er ook wel in na de korte nacht in het vliegtuig en alle indrukken en emoties er rondom heen.

Geen tijd om daar verder bij stil te staan. Er stond weer genoeg op het programma van vandaag.

Onder andere het inschrijven bij de gemeente.

We hadden al ruim van te voren een afspraak gemaakt. Dit omdat we snel verder willen. Onder andere moet er een auto aangeschaft gaan worden en dat kan niet zonder ingeschreven te staan. 

Op zich ging die handeling nog redelijk rap, maar daarmee hadden we geen vrijbrief om richting dealer te rennen. Nee het moest nog verwerkt gaan worden en om dat te kunnen doen moest er een persoonslijst uit Curacao komen. Een persoonslijst? Nog nooit van gehoord. Ik had hem toch echt net onze uitschrijving vanuit Curacao gegeven waarop onze persoonsgegevens stonden. Ja maar..... vanuit Curacao moest bevestigd worden dat er echt geen veranderingen waren. Wat was de meerwaarde van die uitschrijving dan? Die heb ik toch van die instantie gekregen waar jij nu je lijstje gaat opvragen? Schiet mij maar lek. Hij zei nog als ze op Curacao snel zijn is het in een week geregeld. Ik had de neiging om heel hard te gaan lachen, maar bleef bloedserieus. Als ze snel zijn. Hij is er vast nog nooit geweest. Voordat ze de mail gelezen hebben zijn we denk ik al een week verder.

We zullen zien. 

Ik had vandaag weer even mijn domme toeristen momentje bij de appie. Ik moest pinnen, maar zag niet waar ik mijn pas in de betaalautomaat moest doen. Sta je daar te klooien en vraag met een hoofd als een biet hoe je moet pinnen. Erik doet er nog even een schepje bovenop. Die zegt doodleuk, ja valt niet mee als je 4 jaar in de bak opgesloten hebt gezeten. Whoehaha je had het hoofd van die caissière moeten zien! Was wel blij dat dit niet de appie bij mij in de wijk was, dan had ik het minder leuk gevonden. Dan had ik een andere buurtsuper gezocht denk ik.

Dit is nog zo’n toeristen momentje.

Nog zo’n moment dat je je echt toerist in eigen land voelt. Dat je dan bij de gamma staat en geen karretje kunt nemen. 

Het zit nog niet in mijn systeem dat ik daar een muntje voor nodig heb.

Nou ja, het zal allemaal wel weer gaan wennen. 

Goed doorstaan

Zo, de eerste dag zit erop. Een slopende vermoeiende dag. Slapen in een vliegtuig is niet mijn ding. Ik kan mijn draai nooit vinden.

Toch ging de vlucht best snel. Helaas zo snel dat ze er op Schiphol niet op gerekend hadden en de gate nog niet vrij was.

We stonden hierdoor een half uur stil op de taxibaan. Die baan lag naast de A4 waar ook file was. Wij appte snel met familie dat ze zich niet hoefde te haasten. Volgens de computer waren we geland, maar voor we uit zouden stappen duurde nog wel even.

Mijn ouders en zus stonden heel toevallig net in die file op de A4 en zagen ons staan.

Terwijl je dan aan het wachten bent denk je arme hondjes, nog langer in dat ruim. Zodra je er dan uit mag is dat meteen je eerste zorg. Hoe zal het met de honden zijn. Nou uitstekend! Tico stond te stuiteren in zijn bench. Zo erg dat we zijn bench met een paar extra handen moesten vasthouden, anders stuiterde hij zo de kar af.

Geen bijzondere vragen bij de douane deze keer. Ik was er helemaal klaar voor, kom maar op met al jullie gekke vragen en mededelingen. Er is denk ik weer een nieuwe lichting komen werken, want de afgelopen weken hebben we weer wat bijzondere dingen mogen horen van vluchtbegeleiders.

Waar de bloedtestuitslagen waren? Hoezo bloeduitslagen? Die zijn helemaal niet nodig. De keer daarna vond iemand dat de hond in quarantaine moest. Nou echt niet, totale onzin voor honden die uit Curacao komen. Ik was dus extra voorbereid om stompzinnige vragen, komen ze niet!

Er is even naar de rabiesenting gekeken. Die zat er bij alle drie al een tijdje in. Bij Luna zelfs al 1,5 jaar. Zonder verdere problemen mochten we door. 

Eigenlijk ook wel weer jammer, had best zin om ze even te vertellen wat de regels nou eigenlijk zijn. 

Na de douane stond daar dan de familie die ons eindelijk weer in de armen kon sluiten. 

We namen met onze vijf karren met daarop vier koffers en drie benches een best stuk van Schiphol in beslag. 

Tico hadden we maar weer snel op de grond neergezet, die stuiterde nog steeds.

Ons eerste ‘help de familie Boerboom landen’ pakket werd overhandigt. Een koelbox met allemaal lekkere dingen als aardbeien, kersen, frambozen, lekkere broodjes en nog veel meer. Oja en dat stokbrood wat op de foto uit de koffer steekt. 

Erik is onze huurauto gaan ophalen. Daar konden de koffers in. Bij Erik zijn broer gingen twee benches mee in de auto en bij mijn zus de derde bench.

In optocht zijn we naar een groot benzinestation gereden. Daar was een flinke groenstrook waar de honden even lekker konden plassen. Daar waren ze aan toe. 

Luna liep er al weer rond alsof ze hier in haar vorige leven ook geweest was. Dat is me toch een figuur. Altijd voorop, altijd ondernemend, maar ook snel begrijpen wat er van haar bedoeld wordt. 

Daarna hebben ze met zn drieën een grote bak water leeg gedronken. Nu konden ze er weer even tegenaan en zijn we door gereden. 

Op naar ons vakantieverblijf voor de komende drie weken.

We zijn nu doodop. Door de emotie, door de jetlag en gewoon ook door de start van weer een nieuwe periode.

Ik ben super blij dat de honden de reis goed hebben doorstaan. 

Het was ontzettend fijn dat er ook op Schiphol zoveel hulp was om ons met de bagage en benches te helpen. Nu maar eens een lange nacht slapen.

The final day

En daar was hij dan, the final day, de dag van afscheid, van afsluiten en van elders opnieuw beginnen.

We hebben ondanks dat het een beladen dag was het toch rustig aan kunnen doen.

We vlogen pas laat, 19.45, wat inhield dat we eigenlijk de hele dag nog hadden om koffers in te pakken, het huis aan kant te maken en om zelfs nog even te zwemmen. 

Zo op de allerlaatste dag heb je ineens de onbedwingbare behoefte om nog één keer in de zon te liggen en nog een allerlaatste keer te zwemmen.

Stom he, dat heb je dan 4,5 jaar kunnen doen en dan op de allerlaatste dag moet dat gewoon nog even. En ja, dan besef je ook dat je dat te weinig hebt gedaan. Maar ik denk dat als je wel dagelijks naar het strand was geweest ( wat natuurlijk onhaalbaar was, maar dat terzijde) je wel ergens anders het gevoel bij had gehad dat je dat nog had willen doen. Honden redden ofzo. 

We zijn vanmorgen begonnen met een flinke wandelingen met de doggies. Nog even lekker rennen en er werd zelfs pootje gebaad. Door Lexa nog wel, die het bangst van allemaal is. Maar gaat het over water dan staat ze er als eerste in. 

Daarna werd het tijd voor de koffers. Een beetje slim inpakken want de honden wegen met zn drieën best wat. Alleen Tico is met bench al 43 kilo. Luna 40 kilo en Lexa 28. Dat is alleen al aan hond 111 kilo. En dan dus nog drie koffers. Maar gelukkig kunnen we de kilo’s van Maud ook gebruiken. We hebben haar bagage ook op max gezet. Haar koffer had orders gekregen, niet te zwaar want wij hebben de kilo’s nodig.

Na het pakken was het tijd voor een late lunch. Bewust laat, want voor we aan ons avondeten zouden zitten zou nog wel even duren.

We hebben een lunch gedaan met uitzicht op zee, in style. Zoiets bijzonders afsluiten doe je maar één keer. 

En dan komt dat moment van vertrek.

Gelukkig hadden we veel hulp. Met één auto hadden we het echt nooit gered, zelfs twee keer rijden was niet genoeg geweest.

Marc had zijn grote pick-up mee. Ideaal, daar konden de twee grote hondenbenches in worden vervoerd.

 Lexa wilde we graag in onze auto vervoeren.

Achter op de pick up is toch anders dan anders en ik denk voor de honden ook wel extra spannend. Lex wilde we een beetje beschermen tegen al te veel spannends, alhoewel dat op zo’n dag als vandaag een lastige opgaaf wordt.

Maar ze deed het in de auto eigenlijk heel goed. 

We hadden in de benches de eigen dekens gedaan. De honden liggen altijd op hun eigen dekbed.

Nu de manden in de container zaten lagen ze alleen op de deken. Ging prima en was ook een bewuste keuze. Dit dekbed ligt nu bij ze in de bench en straks in ons tijdelijk onderkomen in Nederland hebben ze meteen weer hun eigen vertrouwde plek. Tot de container uitgepakt wordt, dan hebben ze hun mand er ook weer bij.

Op hato was het redelijk druk. We waren ondanks dat snel aan de beurt. En ook de honden mochten eigenlijk direct door naar achter.

Dat was waar ik tegenop gezien had. Ik had ook speciaal Mirjan nog gevraagd aanwezig te zijn. Voor het geval we lang achter moesten wachten voor we geholpen zouden worden, had ik iemand achter de hand die precies zou weten wat ze moest doen.

Maar het was allemaal niet nodig. We werden meteen geholpen en de benches werden gescand. Dat is altijd even zo’n moment van honden erin, honden eruit en honden er weer in. Eigenlijk was Tico degene die het ontzettend spannend vond. Lexa liet het over zich heen komen en Luna is gewoon een koude kikker. Die doet ook nog rustig haar behoefte terwijl we staan te wachten. 

Als ze dan eenmaal achter zijn is er een stukje rust. Dit stuk van inchecken en regelen is achter de rug. Maar dan komt meteen het ergste, het afscheid.

Er hadden zich een aantal collega’s en vrienden verzameld die afscheid van ons namen. Oei dan is het ineens definitief. En natuurlijk waren daar ook de tranen. Het was de hele dag goed gegaan, maar op zo’n moment breek je toch. 

Dan nog één keer zwaaien en dan richting douane. 

Als jullie dit lezen zijn we inmiddels geland en zijn we in Nederland ontvangen door familie en vrienden. 

Het is heel dubbel. Aan de ene kant van de wereld wordt gehuild omdat je vrienden verlaat en aan de andere kant van de wereld wordt er gehuild omdat mensen weer blij zijn dat je terug bent. En wij, wij hangen tussen de twee werelden in.

Een gekke wens

Sorry mensen, maar het gaat vandaag toch weer over het beleven van een laatste keer.

Vandaag hebben we echt bewust alles vrij gehouden met zn vieren af te sluiten. Vanmiddag zijn we nog even naar het strand geweest.

Genieten van de zon en de wind die door de palmbladeren waait. 

In Nederland is het op dit moment ook warm. Anders warm. De warmte van Curacao is ondanks dat het rond de 32 graden is goed uit te houden.

Er is altijd een heerlijke passaatwind en de luchtvochtigheid is laag. Pas als het geregend heeft en daarna de zon schijnt is het broeierig en echt niet lekker. Maar nu, heerlijk!

In Nederland is het met 26 graden broeierig warm. Er staat niet standaard een lekker windje, dus is het zweet in de bilnaad.

Voor ons is het prima om mee te starten. Alles onder de 25 graden vinden we koud, dus 26 is precies goed. Haha. Zo kunnen we langzaam aan afbouwen en wennen aan mindere temperaturen.

Er was nog iets wat op mijn lijstje stond. Een beetje gekke wens. Ik wilde heel graag nog een keer popcorn halen bij de bioscoop. Ja, ik weet dat je in Nederland ook popcorn bij de bioscoop kunt kopen, maar niet de smaak die we hier hebben. Tenminste, toen ik 4,5 jaar geleden vertrok hadden ze die in Nederland niet.

Het gaat om de smaak caramel. Dat vind ik zo lekker, daar moest ik nog een laatste keer van genieten.

Speciaal dus naar de bios om popcorn te scoren. En hij was heerlijk.

Wat een gekke dingen doe je zo op het eind. Het kan ons niks schelen. Van al die laatste keren genieten we extra.

Nu op de bank buiten op de porch. Nog één keer een bakkie koffie. 

Morgen gaan we inpakken. Nu nog even niet, nog even luisteren naar de wind die met de bladeren speelt.

 

Voorbereidingen

Het is nu echt aftellen. Nog twee dagen en dan is het zo ver. Er worden nog wat wassen gedraaid en andere voorbereidingen getroffen.

Één van die voorbereidingen is het in orde maken van de benches. Drie benches, twee groot en eentje wat kleiner.

Ooit kwamen we met één grote bench deze kant uit, nu gaan we er met drie terug.

De benches waren door het buiten staan niet echt schoon meer. Samen met Youri hebben we ze gewassen. Youri vond het wel wat onzinnig. Volgens hem konden de honden prima in een bench waar nog wat zand en stof in lag. Daar was ik het natuurlijk niet mee eens. Mijn hondjes gaan in een schone bench. Alle hondjes trouwens. Altijd voor vertrek maak ik de bench nog een keer schoon. Gewoon, omdat ik vind dat dit zo hoort.

Het belachelijk vinden of niet, Youri heeft wel meegeholpen.

De honden houden zich op afstand. Ze vinden de bench niet heel geweldig. Maar een koekje doet wonderen. Alledrie hebben ze al even proef gedraaid.

Het wordt zondag een hele volksverhuizing. Vier personen, vier koffers, twee trolleys handbagage en drie benches.

Gelukkig worden we geholpen, want dit past natuurlijk never nooit in onze huurauto.

De volksverhuizing heeft nog een extra moeilijkheidsgraad toegevoegd gekregen. 

Vanmiddag kwam Mirjan nog even langs. Namens de meiden van het bestuur kwam ze nog wat brengen. Een prachtig kado, heel gaaf, maar ook heel kwetsbaar. Ik ga er alles aan doen om deze lamp heel over te krijgen. Hij gaat in ieder geval mee in de handbagage.

Deze prachtige handgemaakte lamp met het Rescue Paws logo en hondenpootjes op de achterkant gaat een bijzonder plekje in huis krijgen.

Er zijn al foto’s gemaakt hoe dit er dan ‘s avonds uit ziet. 

Nu word ik elke dag herinnert aan Rescue Paws en iedereen die zich elke dag weer keihard inzet om het leven van de dieren op het eiland te verbeteren.

Niet dat ik ze ooit zal vergeten, maar ik ben super blij met de lamp!

Stoom uit de oren

Geen lang verhaal vandaag, maar wel lang gezeten. En dat hebben we gedaan bij het verzekeringskantoor.

Daar hadden we nog een no claime verklaring van tegoed. Die konden we vandaag ophalen. Denk nou niet dat het klaar lag.

We zijn er net zo lang gaan zitten tot ze er mee aan kwamen. Om 13.30 waren we daar en om 15.30 zei de dame dat we het morgen om 9.00 uur konden op komen halen. Heb je wel eens bij iemand stoom uit zn oren zien komen? Je had het vandaag live kunnen bewonderen. Erik was echt zo boos. 

Maar ja, dat helpt hier natuurlijk niet. Hoe bozer je bent hoe leuker ze het vinden en je helemaal niks meer krijgt.

En dat allemaal voor een velletje papier met welgeteld 10 regels. Daar doen ze al een hele week over om dat te maken. Dan kom je het ophalen en ligt het niet klaar. Ze bellen wat heen en weer en zeggen dan, even wachten met 10 minuutjes is het er.

Ik weet niet wat voor wereldklok ze hier hanteren, maar 2 uur zijn bij mij 12 keer 10 minuten. In 10 minuten kan ik heel wat doen. En in 12 keer 10 minuten had ik zelfs mijn boodschappen kunnen doen. Wat ik wel heb gedaan is tussendoor naar het ministerie van onderwijs rijden. Daar moest ik ook nog een brief ophalen. Die lag gelukkig wel klaar. Dan rij je terug met het idee dat Erik nu ook wel zo ver zal zijn, maar niks hoor. Die zat nog steeds op hetzelfde stoeltje. 

15.30 toen ze dus vertelde dat het morgen pas klaar was heeft Erik ze haarfijn uitgelegd dat hij het nu wilde hebben en morgen echt niet weer hier ging zitten. Weer werd er gebeld. En jawel, nog geen vijf minuten later werd het beruchte a4tje gebracht. Echt, ongelofelijk dat dit zo lang moest duren. Je gelooft het gewoon niet. Er zijn vijf balies voor klantenvragen. Er was geen enkele klant en wij zaten te wachten. Alle medewerkers zaten op hun telefoon te appen. Zal het nou werkelijk elders in het gebouw zo ontzettend druk zijn dat ze dat ze de hele week en in die twee uur dat wij er zaten echt geen tijd hadden om dat papiertje in orde te maken? Ik geloof er niks van. En als ik het nou in Nederland niet dringend nodig had zou deze werkinstelling me worst zijn, maar nu hadden we er gewoon last van.

Maar goed, het is er. Net als het beruchte papiertje van het ministerie. Alle documenten zijn op orde, eindelijk! Nu geen gerij meer tot we vertrekken.

Toerist in eigen land

Vandaag hadden we een bijzonder uitje op de agenda staan. 

Het leuke van fosteren, honden helpen en met elkaar bezig zijn is dat je ook een hoop mensen kent. Mijn netwerk op Curacao is al aardig groot en divers.

Dat is tevens ook het stukje dat het lastig maakt om het eiland te verlaten.

Mijn netwerk woont hier en blijft hier grotendeels ook wonen. Die zie ik alleen nog als ik deze kant weer een keer uitkom. Maar dat even los van vandaag. Vandaag werden we mee op pad genomen door iemand uit mijn netwerk, uit de hondenwereld.

Hetty is behoudens zeer betrokken bij het dierenleed op het eiland ook toergids en weet dus een hoop te vertellen over een aantal bezienswaardigheden.

Bezienswaardigenheden die we in de loop der jaren wel bezocht hebben, maar zonder verdere uitleg.

Maar die uitleg kregen we vandaag. Hetty is met ons op stap gegaan naar een aantal plekjes en heeft ons van alles verteld.

We zijn begonnen bij de flamingo’s. We rijden er ongeveer dagelijks langs, maar het was erg leuk om nu te horen hoe ze leven, dat ze een ei per jaar leggen, in 9 uur naar Bonaire vliegen enz. 

Daarna door naar Accension waar we bovenlangs naar de kust gelopen zijn in de hoop schildpadden te zien. Dat hadden we eerder gedaan en toen ook schildpadden gespot, maar nu kregen we uitleg over fossielen, over erosie, zagen we een bijzondere reiger en hebben we de binnenkant van een cactus bestudeerd.

Zo kijk je toch heel anders naar deze plek. Normaal staan we alleen maar in de zee te turen.

Daar is trouwens ook niks mis mee natuurlijk, want schildpadden spotten blijft leuk.

Hierna zijn we doorgereden naar playa grandi. Hier kan je niet alleen schildpadden spotten, maar ze ook ongeveer aanraken. Dat doen we natuurlijk niet, maar zo dichtbij zijn ze wel. 

Ook schildpadden hadden we al wel eens op de foto gezet, maar zoveel als er hier zwommen was wel wat anders. Hier komen de vissers met hun gevangen waar aan wal. Daar maken ze het schoon en gooien het afval in zee. Dat afval vinden de schildpadden lekker waardoor ze in de buurt blijven.

We hebben er wel een stuk of acht gezien. Van klein tot joekels. 

Daarna door naar playa jeremi. Daar geen uitleg, maar gewoon stil genieten van deze mooie baai. Een plekje waar geen massatoerisme te vinden is, er niet betaald hoeft te worden om het strand te betreden en we heerlijk konden zwemmen. 

Zo waren we vandaag toerist in eigen land. Een geweldige ervaring en een hoop wijzer geworden.

Dank je wel Hetty voor deze fijne en bijzondere dag!

Voetbal leeft

Op één of andere manier leeft het WK voetbal in huize Boerboom. Eigenlijk zijn normaliter alleen de dames geïnteresseerd, ook de heren kijken nu mee en hebben zelfs een mening over wie er gaat winnen. Nou is het WK hier op het eiland toch al anders. Het leeft hier echt. Er wonen zoveel verschillende nationaliteiten dat bijna voor elk land wel een vertegenwoordiging is.

Er wonen bijvoorbeeld veel Colombianen op het eiland. Toen vorige week Colombia speelde was ik toevallig net bij Albert Heijn. Daar hadden ze de tv aan en zaten een hoop mensen te kijken. Het eindigde met penalty’s, tot het eind spannend dus. Helaas hadden ze verloren. Dat was voor een hele grote groep een teleurstelling. 

Vandaag speelde België en ook daarvan zijn mensen op het eiland aanwezig. Youri en Maud wilde graag kijken op de tv in het restaurant, dus zijn we met zn allen die kant opgegaan. Daar was het best druk. Met Belgen en ook een paar Fransen. Vrijwel iedereen was voor België. Youri zou Youri niet zijn als hij niet net anders doet dan anderen. Hij was dus voor Frankrijk. Samen met één ander stel. Bij het Franse doelpunt kon zijn gejuich niet echt worden gewaardeerd. Maar Youri zou Youri ook niet zijn als hij daar dan weer volledig lak aan heeft. Hij kreeg wel gelijk, Frankrijk won. 

Ach ja, wat maakt het ook uit voor wie je bent. Als het maar gezellig is.

In de avond zijn we naar ons favoriete sushi restaurant gereden. We vonden dat we daar nog één keer moesten eten. En dan met zn vieren, als afsluiter.

Het was heerlijk! Als toetje doen we altijd een ijsje bij zuikertuin. Ook deze traditie hebben we tot de laatste keer in ere gehouden.

En zo nemen we van alles een beetje afscheid, zelfs van eetgelegenheden waar we graag kwamen.

Liefste maatje ooit

Vandaag geen lunches of andere eetafspraken, maar een afspraak bij de baasjes van Senna, Desi en Ted. 

Ik wilde heel graag nog even één keertje langs. Gewoon voor mezelf. Om het af te sluiten.

Het is altijd afwachten hoe zo’n ontmoeting zal lopen. Het is namelijk zeker niet zo dat elke hond die ik gefostert heb ook meteen blij van vreugde in mijn armen springt. De één wel en de ander niet. Het heeft ook niks te maken met hoe lang ik de hond gefostert heb of dat hij er wel of niet erg aan toe was. Ik denk zelf dat het komt doordat een hond jou in de nieuwe setting niet zo goed kan plaatsen. Zeker als hij er al een tijdje woont.

Ik ga er dan ook altijd volledig open in en zie wel hoe er gereageerd wordt.

Er stonden zeven honden ons op te wachten, dat gaf even flink lawaai. Desi en Senna deden daar net zo hard aan mee. Op dat moment zag je bij Desi absoluut herkenning. Haar staart roerde rond en we kregen al snel in het voorbijgaan een likje. Maar dichterbij kwam ze niet. Dat vond ze heel spannend.

Eigenlijk zagen we nu de Desi zoals ze bij ons naar vreemden was. Ze was nu wat terughoudend naar ons en juist heel warm met haar baasje. 

Bij Senna ging het weer totaal anders. Ik denk wel dat ze wist wie we waren, maar niet zo goed wist wat we kwamen doen. Ze bekeek ons op afstand en blafte als we dichterbij kwamen.

Haar koppie stond op standje argwanend. We hebben haar met rust gelaten en zijn op de porch gaan zitten. Rustig met een drankje hebben we genoten van het uitzicht en hebben we wat gebabbeld. En ineens was daar het besef dat we niet kwamen om haar op te halen, maar om gedag te zeggen.

Pas toen kwam ze ook ons gedag zeggen. 

Dat was een mooi moment.

Ted vond het belachelijk dat we er waren. Die is niet eens komen kijken, maar bleef op afstand.

Ze hadden het met zn drieën niet beter kunnen treffen. Ik ben zo dankbaar dat er mensen zijn zoals Wilma en Ronald, die open staan voor een hond met een verhaal. Als je nu ziet hoe goed ze het daar doen, fantastisch! Als je zulke honden even de tijd geeft heb je de liefste maatjes ooit.

Ik ben met een fijn gevoel weer naar huis gegaan. Desi en Senna kunnen hier prima oud worden. Ik kan met een gerust hart het eiland verlaten.

Vriendschap

Vanmorgen heeft Erik Youri opgehaald. Youri was bij Gijs, dat is zijn beste vriend. Daar was hij gisteren voor de allerlaatste keer naar toe gegaan en is er blijven slapen.

Gijs ging vandaag op vakantie, dus was het ook de laatste keer voor nu dat ze elkaar zagen. Gijs komt pas terug van vakantie als wij al weg zijn.

Een afscheid voor langere tijd dus. Volgend jaar zomer komen ze terug naar Nederland. We zullen zien of de vriendschap dan nog in stand is. Ik denk  het wel. Ze kennen elkaar nu vier jaar, dus ik denk dat dit tussenjaar de vriendschap vast niet zal veranderen.

Het is best bijzonder hoe vriendschappen kunnen blijven bestaan. Youri had in Nederland altijd andere Youri als vriend. Ze woonden in dezelfde straat en zagen/speelden dagelijks met elkaar. Nu na 4,5 jaar is er nog steeds contact en zijn de eerste afspraken al gemaakt.

Ook Maud heeft een vriendin die nog van voor de emigratietijd is. Vriendschappen zijn best te behouden, als je er maar tijd in steekt. Elke keer als we in Nederland waren heb ik gezorgd dat er met deze vrienden afgesproken kon worden. Met als resultaat nu dat de vriendschappen nog steeds bestaan en straks gaan zorgen voor een fijne ‘landing’. Het was dus niet alleen maar afspreken voor de leuk, maar ook belangrijk voor de toekomst. 

Nadat we Youri opgepikt hadden was het tijd voor onze volgende afspraak. Een lunch dit keer. Met een collega van Erik en zijn vrouw die ik inmiddels ook goed ken en meer een vriendin is dan alleen maar vrouw van. Ze wonen op Bonaire en waren hier een paar dagen op vakantie. Perfecte timing, want nu konden we nog even afscheid nemen. Zij blijven nog 2,5 jaar op Bonaire. Wanneer we hun weer zien zal wel even duren.

Toch gek dat je bij iedereen denkt; “wanneer zie ik die weer?”  En zo zijn er vele vriendschappen waar even een tussenstop in gelast wordt.

De tijd zal leren welke vriendschap hecht genoeg was om te overleven. 

Volgsysteem

Het is nu 1,5 week geleden dat de container werd ingepakt en de vermoeidheid begint toe te slaan.

Al het geregel maar ook alle afspraken met iedereen die graag nog wat wil beginnen hun tol te eisen. Het is absoluut goed bedoeld en we vinden het zeker ook mooi dat er nog zoveel mensen aan ons denken, maar het is echt vermoeiend.

Ook vandaag hadden we een etentje staan. Gelukkig wel pas begin van de avond waardoor we overdag even tijd voor ons zelf hadden.

Maud en ik zijn naar het strand gegaan. Stiekem hoopte we Freek Vonk tegen te komen. We weten dat hij hier ook aanwezig is. Freek Vonk in het wild, wij willen hem wel even temmen. Kunnen we ook even onze ervaringen over zwemmen met haaien uitwisselen. Die van ons waren minder heftig dan van hem. Helaas was hij goed gecamoufleerd, we hebben hem niet gezien.

We hebben vandaag ook even gekeken hoe ver de container inmiddels is. De container is verzegeld met een slot met een nummer. Dat nummer kan je tracken en volgen. Zo weet je precies waar hij zich bevindt en wat de prognose is. Buitenlandse zaken kiest niet voor de snelste manier van verschepen, maar voor de goedkoopste. Dit maakt dat het ongeveer vijf a zes weken in totaal duurt voor we onze spullen hebben. Als ze voor de snelste manier gekozen hadden waren de spullen er met twee a drie weken.

We zagen dat de container zich op Jamaica bevindt. Vanaf daar gaat hij door naar Rotterdam. Hij zou daar 26 juli aan moeten komen. Dan is het wachten op de douane die hem vrij moet geven en daarna kan hij naar ons huisadres getransporteerd worden. Toch wel makkelijk dat volgsysteem. Zo weet je een klein beetje waar je aan toe bent.

Statenloos

Het was vandaag weer een bijzonder volle dag. Een bewust volgeplande dag, zodat we hopelijk volgende week wat meer tijd samen hebben en kunnen relaxen want dat is er nog maar bar weinig van gekomen.

Youri had dikke pech, want op ons lijstje stond ook het uitschrijven bij kranshi en daar moest hij bij zijn. Hij moest het hele programma mee. 

Maar voor we kranshi deden zijn we eerst naar de veterinaire dienst gereden. De mannen bleven in de auto. Ik had ze namelijk al gewaarschuwd dat dit wel even kon gaan duren. Van drie honden alles overschrijven gaat hier niet zo snel.

Na 25 minuten was het voor elkaar. Toen weer terug de brug over naar kranshi. Nee niet de meeste logische volgorde, maar wel de volgorde waarop alles zou sluiten. De veterinaire dienst sloot het eerst, kranshi een uur later. Dus daarom kranshi als tweede.

Er waren ‘maar’ 19 mensen voor ons. Het scheelde dat ze twee balies open hadden voor het uitschrijven. Vorig jaar toen ik er met Maud zat was dat er maar één en die dame ging ook nog eens doodleuk om 12.00 uur pauze houden.

Het was zo waar pas 11.45 toen we weer buiten stonden. Zonder sedula, die is ingenomen. Geen lokale id meer dus. En er staat nu een uitschrijfstempel in het paspoort. We zijn geen inwoner van Curacao meer, maar ook nog niet van Nederland. Tja, wat nu wel zijn? Statenloos? Migrant? Ik weet het niet eigenlijk. 

Na kranshi stond de verzekering op het programma. De auto en inboedelverzekering moest stopgezet worden en tevens wilde we op papier de no-claim zodat we die in Nederland weer konden inzetten. Ook daar zaten we weer een tijdje te wachten voor we aan de beurt waren. We zijn, ik zou bijna zeggen uiteraard, zonder papieren vertrokken. Het is in behandeling. Met een beetje geluk kunnen we het donderdag nog ophalen. En dat was dan omdat ze er spoed op ging zetten, normaal duurde het langer.

We waren inmiddels in lunchtijd beland. We hadden het ministerie van onderwijs nog op de agenda, maar die houdt pauze van 11.30 tot 13.30. Gewoon twee uur dicht. Nou ja, dan zelf ook maar even ergens een broodje scoren. Dat duurt bij ons geen twee uur, maar met reistijd kwamen we mooi aan toen ze net weer open waren. Ook hier werden alle papieren ingenomen, gekopieerd en getekend, maar we kregen ze niet mee. Nee, het officiële document is vanaf donderdag op te halen. Men, waarom moet je overal toch minstens twee keer langs om iets voor elkaar te krijgen. Maar goed, het is in behandeling.

Daarna weer terug naar het resort. We hadden voor eind van de middag een fotoshoot gepland staan. Iets wat totaal uit mijn comfort zone is. Ik zet iedereen met liefde op de foto, vooral alles met vier poten, maar zelf hoef ik niet zo nodig.

Toch vond Maud het een heel leuk idee om de periode Curacao met elkaar met een leuke shoot af te sluiten en ze had gelijk. Het is straks een leuk aandenken aan een bijzondere tijd in je leven.

Ondanks dat ik er te weinig kom is het strand wel iets wat ik mooi vind. Ik hoef er geen uren te liggen, maar kan zeker genieten van de geur en het geluid van de zee. We hadden een mooi strandje kunnen regelen, helemaal voor ons alleen. Dat was wel heel fijn. Als je al niet zo van foto’s maken houdt is het niet fijn als mensen op afstand mee zitten te kijken. Laura van fotolaucuracao heeft de foto’s gemaakt. Ze helpt ons ook altijd met het fotograferen van de hondjes. Het viel allemaal reuze mee. Met een uurtje waren we klaar. Ben benieuwd naar het resultaat.