Arme Jill

De afgelopen dagen heb ik veel contact gehad met het baasje van Jill. Jill was de eerste dag eigenlijk best heel happy, maar dat kakte volledig in.

De dagen daarna denk je dan nog dat dit komt door de overgang en haar jetlag, maar het werd niet beter. Eigenlijk alleen maar slechter. Ze wilde niet eten en was een soort van apathisch. Absoluut niet de Jill die ik hier zondag nog in de bench gestopt had. De baasjes vertrouwde het niet. Zou er toch niet meer aan de hand zijn? Gelukkig volgde ze hun intuïtie en bezochten ze een dierenarts, want er was zeker meer aan de hand. Jill had hoge koorts en bloedonderzoek wees uit dat haar witte bloedlichaampjes in hoge mate aanwezig waren. Haar symptomen leken ernstig op die van karpattenziekte. 

Bizar! Hier is bloedonderzoek geweest toen ze gevonden werd. Toen was er niks aan de hand. Al de tijd dat ze bij mij gezeten heeft is er nexgard gegeven. Ze is hier bij mij nooit ziek geweest. Totaal geen enkel verontrustend beeld. Als er ook maar 1% twijfel zou zijn zou er naar gehandeld worden. En nu blijkt dan toch ergens sluimerend de ziekte aanwezig te zijn geweest en door stress naar voren gekomen.

Arme Jill. 

En arme baasjes. Dit is niet wat je je voor stelt bij het adopteren van een hond uit Curacao. Binnen een week bij de dierenarts met een zieke hond.

Toen ze nog niet bij de dierenarts geweest waren en er nog vanuit gingen dat dit bij het landingsproces hoorde, vroegen ze zich af of je een hond dit wel aan moest doen. Als ze door zo’n diep dal gaan, dat moet je niet willen. Maar dit hoort er niet bij, dit is niet het normale landingsproces, dit is ontzettende pech. Voor iedereen, maar nog het meest voor Jill zelf. Die voelt zich echt niet lekker. Gelukkig troffen ze een dierenarts die bekend was met een aantal tropische ziekten, waardoor Jill met de juiste medicatie naar huis ging. Nu hopen dat ze zich snel weer wat beter voelt.

Vanavond hadden we een afspraak met een stel dat we nog kennen uit Dronten. Zij zijn hier ook voor het werk komen wonen. Dat is eigenlijk best bijzonder. Wij vertelde ze in 2013 dat we januari 2014 zouden vertrekken. Hij kreeg in 2014 een baan hier aangeboden en nog in die zomer woonde zij ook hier. Nu gaan wij weer terug en blijven zij nog een jaartje hier. Omdat er een vakantie gepland stond hadden we vandaag vast een afscheidsmoment ingepland. Best raar. Het hoorde er zo bij dat ze hier ook woonden. Dit was het eerste afscheid. Het voelt wel heel definitief nu.