Ik kan het in ieder geval niet meenemen. We hebben natuurlijk al wel nagedacht hoe we het gaan doen. We hebben de mazzel dat Maud nog onze kant uitkomst. Online hebben we onze nieuwe abonnementen al afgesloten en zijn de simkaarten bij Maud afgeleverd. Zij neemt ze nu mee naar Curacao.
Als we ons Curacaose simkaart hier achterlaten zijn we meteen weer bereikbaar, maar dan niet meer als Rescue Paws Curacao.
Vanmorgen had ik weer zo’n tenenkrommend telefoontje. Een dame had ons nummer gekregen en vroeg of ik honden ophaalde. Nou nee, eigenlijk niet. Of ze moeten echt met een rede van straat. Maar ik vraag altijd wel even door. Even horen waarom er honden gehaald moeten worden.
Ze begon over dat er honden in een tuin bij een huis zaten waar niemand meer woonde. Bij doorvragen bleken dat haar eigen honden te zijn die ze niet mee kon nemen naar haar nieuwe huis. Ik werd een beetje boos en geïrriteerd. Het gemak waarmee ze een hond achterlaten is onvoorstelbaar.
Toen ik aangaf dat er voor nu geen plek was maar binnenkort misschien wel en ze misschien als tussenoplossing de buren kon vragen werd er opgehangen. Dat was blijkbaar niet wat ze wilde horen, maar dit geeft ook precies weer hoe Curaçaoënaren als inwoners met elkaar omgaan.
Je valt je buren namelijk niet lastig. En dat bleek die middag nog eens heel duidelijk door een vraag die op Facebook gesteld werd.
Ik heb nog even gezocht om te kijken of het er nog op stond zodat ik een screenshot kon laten zien, maar kon het niet meer vinden.
De vraag was in ieder geval; “Ik heb een gastouder naast me wonen waar elke dag jonge kinderen gebracht worden. Nu is er een baby die elke dag uren en uren ligt te huilen. Ik leef niet op goede voet met de buren en wil er niet zelf langs om het te vragen. Wat kan ik doen?”
Nou ja. Er werden wat optie gegeven waarom een kind zo kan blijven huilen, maar wat mij echt opviel waren de reacties van de mensen van hier.
Het kwam er op neer dat je je niet moest bemoeien met de sores van een ander. Ook al zie of hoor je het wel, dan nog is het niet aan jou om daar iets aan te doen of van te vinden. En dat is precies wat overal bij gebeurd. We zien dat onze buren afval dumpen, hun hond mishandelen, hun kinderen mishandelen, maar we zeggen niks. Bang voor je eigen hachie, want dat eerlijke antwoord stond er ook nog bij.
Tja terugkomend op het telefoongesprek, daarom was mijn antwoord over het vragen van buren not done. Alleen doordat ik zo niet in elkaar steek denk ik niet na bij zo’n vraag. Nu is wel de vraag, welk huis is het en wat gaat er nu met de honden gebeuren. Als ik terug bel wordt er niet meer opgenomen.
Even totaal iets anders. We hebben heel veel straathonden op het eiland. Het is zeker niet zo dat elke straathond van straat zou moeten. Ja liever wel natuurlijk, maar die capaciteit is er gewoon niet. En als ze zich goed kunnen redden is dat ook niet nodig. Maar soms wordt zo’n hond aangereden of is er een andere rede waardoor hij toch ondergebracht moet worden. Helaas is het wel zo dat de echte doorgewinterde straathond niet altijd zit te wachten op een verblijf in een afgesloten tuin. Die is zijn vrijheid inmiddels zo gewend dat het wat hem betreft niet anders meer hoeft. En wat doen ze dan? Ja precies, ze klimmen over het hek en zijn foetsie. Heel vervelend voor de foster die zich er toch verantwoordelijk voor voelt. Maar ja, het is soms echt niet tegen te houden. En dan he, dan zijn ze weg, maar wel in een wijk wat ze niet kennen. En het is ongelofelijk maar waar, maar honden weten dan dus gewoon de plek terug te vinden waar ze vandaan kwamen. De hond die vorige week de benen nam in Julianadorp werd vandaag weer in bonam gevonden. Precies bij zijn snack waar hij altijd lag. Bizar! Dat is gewoon de andere kant van het eiland. Dit is wel eens vaker gebeurd. Een hele tijd geleden werd een hond die al jaren in punda liep geadopteerd, maar ook hij had daar geen behoefte aan en liep weg. Niet veel later liep hij weer op zn oude vertrouwde plekje in punda. Ook dat was toen echt een behoorlijke afstand waarbij meerdere drukke wegen gekruist werden. Het is toch echt ongelofelijk knap dat ze dit kunnen. We zeggen bij dit soort honden, je haalt de hond wel van de straat, maar de straat niet uit de hond.
Een opluchting voor de foster dat de hond weer veilig en wel op zn plekje lag. Nu dus maar verzorging op locatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten