Ergens bij playa Lagun in de mondi gevonden. Hij had zo veel dorst, niet normaal. Wel drie flesjes water dronk hij achter elkaar leeg.
Mariska wilde hem ook wat brokken geven, maar daar had hij geen interesse in. Hij wilde aandacht en mee. Hij was zo blij dat er iemand voor hem gestopt was, hij sprong zo in de auto en ging er niet meer uit. Toen werd ik dus gebeld, wat nu? Ja wat nu, neem maar mee we verzinnen wel wat.
En dat verzinnen heb ik vandaag gedaan. Appen, bellen, maar het is gelukt. Voor deze lieve reu heb ik een plekje gevonden.
Ik ben hem gaan ophalen bij Pieter. Wat een makkelijke hond. Hij liep zo aan de lijn mee. De assistente vertelde dat hij helemaal zindelijk was. Hij heeft keurig met het uitlaten zijn behoefte gedaan en zijn kennel schoon gehouden. Als ik dat dan hoor dan word ik nog bozer. Hij heeft gewoon ergens een huis gehad waar ze hem dingen geleerd hebben en toch is hij als oud vuil weg gegooid.
Kwispelend werd ik begroet en zonder probleem reed hij met mij mee. Op naar zijn foster.
En dan duvel, onze half hond. Hij had vanmorgen nog geen idee wat hem te wachten stond.
Zijn avontuur gisteren naar de dierenarts was hij niet vergeten. Zo makkelijk als hij gisteren zn bench in ging, zo moeilijk ging dat vanmiddag. Hij dacht dikke doei, niks aan als ik hierin weg moet.
Natuurlijk is het wel gelukt en is hij vertrokken. Het zal hem aan niks ontbreken. Duvel gaat ook een soort van vakantie tegemoet.
En daarna weer als de sodemieter door naar het afscheidsfeest van het werk van Erik. Natuurlijk was ik te laat, dat wist ik. Dat kon ook niet anders door de vlucht van duvel. Erik was alvast met Youri die kant uit, ik schoof later aan.
Het is de gewoonte om alle vertrekkende collega’s even in het zonnetje te zetten. Even wat anekdotes over de afgelopen jaren en waarom ze je gaan missen. Het hoort erbij zeg maar. Groot was de verbazing dan ook dat na alle vertrekkende collega’s mijn naam genoemd werd.
De baas van Erik wilde graag dat ook ik in het zonnetje gezet werd voor mijn enorme inzet voor de honden op het eiland.
Ze vertelde ook dat er iemand aanwezig was die graag een bedankwoordje wilde doen. Ik had werkelijk geen idee wie. Ik dacht één van de vrouwen van de collega’s die ook foster is.. Ik was echt enorm verrast dat dit Mirjan was. Hoe geweldig! Rechtstreeks vanuit het sterilisatie project, nog zo in haar inzet outfit.
Het was echt een complete verrassing. Erg leuk ondanks dat al die aandacht niks voor mij is. Een beetje ongemakkelijk sta ik er wel.
Ik had Mirjan dus helemaal niet gezien, en dat terwijl ze er al eerder was dan ik. Ze is daarna wel weer snel vertrokken naar het project wat nog volop bezig was.
Bij ons ging het feest nog even door. Voor Erik was dit tevens zijn laatste Curaçaose werkdag. Hij heeft nog zoveel overuren dat hij vrij kon nemen vanaf nu tot we naar Nederland vertrekken. Zo kunnen we de laatste paar weken met elkaar afsluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten