Een dag later denk je ineens weer heel anders. Dan voelt het veel relaxter en denk je juist weer o nog zes dagen, dat red ik wel.
Het komt nu toch echt dichterbij. Ondanks dat blijven de werkzaamheden voor Rescue Paws op dit moment nog volop aan de gang.
Dat is lastig combineren. Vandaag wilde ik graag mijn kledingkast uitpakken, maar ik werd knettergek van die telefoon die tig keer ging.
Dan weer iemand die een magere hond gezien had, de tweede vond een pup en de derde wilde zn hond niet meenemen naar Nederland en vroeg of wij een oplossing hadden. Ja die heb ik, het baasje kielhalen onder een marineschip door en mocht hij dan nog leven, dan nog een keer.
Ik ben wel voor de pup gaan rijden. Pas aan het eind van de middag. Ik moest echt eerst even afmaken met waar ik mee bezig was.
De pup zat volgens de meldster al de hele dag onder een auto. Rond 16.00 belde ze nog eens want het pupje piepte en huilde volgens haar.
Dan ben je toch altijd wel benieuwd wat je zult aantreffen. Hoe oud, hoe bang enzovoort.
Daar lag het kleine ding. Inderdaad onder een auto langs een drukke weg. De vrouw durfde de pup niet zelf te vangen omdat ze bang was dat hij de weg op zou rennen. Die kans was inderdaad aanwezig, daar moest ik ook rekening mee houden.
Eerst maar eens even zo kijken wat er ging gebeuren als ik onder de auto keek. Met lieve woordjes tegen de pup zag ik het staartje kwispelen, maar ze verhuisde wel naar de andere kant van de auto.
Ik heb niet veel meer in mijn auto liggen, maar laat er nou net nog een zak puppenvoer in liggen! Eerst maar eens met een paar brokjes lokken.
Ze had honger, dat kon nog wel eens handig zijn. Een klein spoortje richting mij was zo gelegd. En hebbes. Ze liet zich uiteindelijk toch vrij makkelijk pakken. Geen verweer en geen gebijt. Ook wel eens fijn.
Het bleek een super lief en schattig pupje te zijn. Heel blij met haar redder. Ik kreeg likjes en kusjes.
Ik kon nog net door naar de dierenarts die nog een half uurtje open was. Daar is ze bekeken en meteen ingeënt. Zes weken werd ze geschat.
Maar ja, wat nu? Haar zelf fosteren kan natuurlijk echt niet meer. Wel jammer, want dit was echt een scheetje.
Eerst maar naar huis. Ik moest wel. Mijn beltegoed was inmiddels (weer) op en de batterij van de telefoon nog maar 10%.
Op weg naar huis was ze heerlijk op schoot in slaap gevallen.
Vanavond heb ik toch een oplossing gevonden. De kleine pup mocht naar Thea. Die heeft een mama met vijf pups. Allemaal teefjes en ook zes weken oud. Één grote meidenbende daar.
De pup vond meteen de schaal met brokken.
De mama heeft kennis met haar gemaakt en daarna ook al de pups. Het was super schattig om te zien hoe ze meteen met de andere kleintjes ging meespelen. In het lege badje, uit het lege badje, wat de rest deed deed zij ook. Nou die zit wel goed hier.
De volgende stap is nu zorgen voor een huisje voor deze leukerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten