Toeval

Gisteravond was ik zo moe. Ik twijfelde zelfs of ik wel een blog zou schrijven. Nadat ik er toch één geschreven had ben ik plat gegaan.

Vandaag was het de allerlaatste keer dat we in onze tuin in het huis in Julianadorp waren. Het was de opleverdag. 

Schoon was het in ieder geval, durf daar maar eens iets over te zeggen grrrr.

Gelukkig werd alles goedgekeurd en hebben we de sleutels ingeleverd. De deur werd niet meer door ons afgesloten, maar door de makelaar.

Vanaf nu hebben we geen thuis meer op Curacao. 

Nog één laatste blik de tuin in waar we met zoveel plezier gewoond hebben. 

Wat wel heel grappig is, is dat er nu iemand komt wonen die twee ex fosterhonden van mij heeft. Vera en Mila komen er wonen.

En nog een derde voor mij onbekende hond. Vera en Mila zouden het huis en de tuin dus nog kunnen herkennen.

Vera was een heel bang en schichtig hondje wat echt van ver kwam. Mila was één van de m pups (mandy, Mila, macho)

 Beide wonen al twee jaar bij hun huidige baasje.

Dit is Vera.
Het is grappig dat je inmiddels op het hele eiland je eigen fosterhonden tegen komt. Maar het toeval kan nog gekker.

Één van de pups van de bange mama woont twee huizen verder van het huisje waar we nu tijdelijk verblijven. We zijn dus bijna buren. Quiny is geen pup meer, maar een lekkere onstuimige jonge hond. We zijn haar al tegen gekomen met het uitlaten. 

Dit was Quiny bij mij, het zwarte pupje met witte kruis. Deze foto is van een ruim jaar geleden alweer.

Straks in Nederland heb ik ook her en der mijn fosterhondjes zitten. Met veel baasjes heb ik nog steeds contact. Het blijft leuk om te horen hoe het met ze gaat. Wie weet bezoek ik ze nog eens allemaal. 

Hier op het eiland doe ik nog een klein laatste rondje. Ik kan het eiland niet verlaten zonder nog een keer Desi gedag te hebben gezegd. En Senna en Ted natuurlijk, maar Desi blijft extra speciaal.