Mannenuitje

Vanmorgen vroeg werd Erik door Youri gesommeerd op te staan. Wat Erik namelijk niet wist maar Youri en ik wel, was dat hij vandaag met een clubje vrienden/collega’s iets bijzonders ging doen.

Wij wisten het al een paar weken, maar ze gingen abseilen van de julianabrug. Dat is die hele hoge brug op Curacao. Youri ging ook mee.

Ik was ook uitgenodigd, maar ik vond het een mannenuitje. Plus dat ik de bange mama moest weg brengen. Andere prioriteiten dus.

Maar mama dacht er totaal anders over. Ze lag afgelopen nacht wel binnen op de bank, maar is vanmorgen naar buiten gegaan en kwam niet meer binnen.

Kak, zal je net zien. Als je het helemaal bedacht en gepland hebt doet de hond ineens iets totaal anders dan wat haar gewoonte is. Alsof ze het aanvoelt en eigenlijk denk ik dat best.

Nou ja, zolang ze niet binnen is kan ik beter andere dingen doen. Genoeg in te pakken zeg maar. 

Ondertussen stroomde mijn whatsapp vol met foto’s van het abseilen. Youri vond het helemaal geweldig. Die is zelfs ondersteboven naar beneden gegaan.

En ook Erik heeft natuurlijk succesvol de afdaling gemaakt.

Ondertussen belde Mirjan mij of het niet een idee was dat zij de mama meenam. Ze was in de buurt.

Eh, nou het zou wel heel fijn zijn, maar dan moet ze wel eerst binnen komen. Het duurde nog even voor Mirjan er was, dus ik zou haar op de hoogte houden.

Laat het nou net om 14.30 toch gebeuren. Mamma nestelt zich op de bank. Het voelde wel als dik verraad dat ik daarna meteen de deuren sloot.

En laat nou net ook Mirjan bijna bij ons zijn. Het heeft zo moeten zijn.

We hebben de draadkooi naar binnen genomen en hebben haar met zn drieën ingesloten. Ze besloot onder de tafel te blijven zitten.

Daar heb ik haar in de kooi kunnen zetten. Ze vond het heel spannend en poepte van zich af.

Ze is daarmee meegegaan naar casa bak waar ze heel veel hondenvriendjes zal hebben.

Sneu was het wel. Tico was voor haar heel belangrijk, echt haar steun en toeverlaat. Als Tico uit de slaapkamer kwam piepte ze van blijdschap.

Ook maakte wij natuurlijk baby stapjes in het proces van vertrouwen. Ik had het haar wel gegund om nooit meer te verhuizen en altijd happy in onze roedel te mogen verblijven. Maar helaas is dat toch echt echt onmogelijk.

Maar ook bij Mirjan zullen vast leuke reuen zijn met wie ze het goed kan vinden. En straks mag ze mee naar het Kluivert dog center.

Maar voor nu was het voor ons afscheid nemen. Van de allerlaatste fosterhond.