Beetje krap

Helaas was het vandaag alweer de dag van vertrek. Ik had best nog wat langer willen blijven, maar zo vijf dagen Youri alleen was lang zat. 

Niet dat het niet goed gegaan was hoor. Hij heeft zich prima vermaakt. En de honden ook, dat liet deze foto ons wel duidelijk zien.

We vlogen met divi divi terug naar Curacao. Divi divi heeft hele kleine vliegtuigjes.

 Daar pas je met 9 passagiers en de piloot in. Één van de passagiers zit dan naast de piloot. De koffers liggen in de staart. 

Als je dan eenmaal zit is het vrij krap.

Ik weet dat er mensen zijn die voor geen goud in deze kist vliegen. Veel te krap, te veel herrie en te wiebelig. 

Ik kan het wel waarderen. Het is een hele belevenis. Je vliegt ook helemaal niet hoog. Je kunt de hele reis haaien spotten. Ik heb ze alleen nog nooit gezien.

Met 20 minuten bereik je Curacao. Het stelt echt niks voor. Je zit een eeuwigheid op het vliegveld voor een trip van niks.

Eenmaal thuis waren de honden super blij dat we er weer waren. Youri was vanmorgen om 7.00 uur naar school vertrokken en tussendoor niet meer thuis geweest. De honden die vanmorgen besloten hadden dat ze niet naar buiten wilde waren nu maar wat blij dat ze even konden plassen.

En voer moesten ze ook nog hebben, dat hebben we dan ook maar meteen gedaan. 
Helaas is zo’n vakantie als je thuis komt echt meteen verleden tijd. Vijf dagen een 16jarige alleen in huis met een stel honden maakt het er niet schoner op. Ik kon meteen aan de poets. En ook een aantal adoptiecontracten moesten nog worden verstuurd. Verder meteen maar weer aan de slag met de vluchten die nog bij tui aangevraagd moesten worden. Adoptanten worden wat ongeduldig als ze geen datum hebben. Die vinden jouw vakantie totaal niet boeiend. 

Nou ja, de herinnering blijft, daar teren we maar verder op.