De laatste voor mij en daarom ook intensief beleefd.
De ochtend begon, je zou bijna denken zoals gebruikelijk, met het ophalen van een hond. Meerdere in dit geval.
Ik heb een dame geholpen die vijf honden had aangemeld. Ze kon ze in haar eentje niet allemaal tegelijkertijd brengen. We hebben ze nu verdeeld.
Drie bij mij en twee bij haar.
De liefste mocht los, wat een droppie.
Het is een groot contrast te zien hoe de ene eigenaar begaan is met zijn hond en hoe de ander dat dan is.
Van de ene hond wordt zonder een traan zo afstand gedaan alsof het een oude jas is. Gelukkig zijn er dan vrijwilligers uit Nederland die dit hummeltje mee gaan nemen.
Maar het kan ook totaal anders.
Deze jongeman bracht vanmorgen zijn hond. En zijn hond is voor hem heel belangrijk. Dus is hij er de hele tijd bij gebleven. Niet alleen bij het wachten in de kooien, maar echt er bij gebleven.
Niet alleen bij het in slaap brengen en bij het scheren, maar zelfs bij de operatie wilde hij mee. Enne nee, hij wilde later geen dierenarts worden, maar astronaut.
Na de operatie krijgen alle honden een tatoeage. Dit om ze een kenmerk te geven dat ze geholpen zijn en daarmee te voorkomen dat ze onnodig nog een keer op de operatietafel terecht komen. Alle honden kregen een hartje, maar dat vond deze jongen echt niet kunnen. Hij vond hartjes voor teefjes en hij
heeft een reu.
Maar de tatoeerder en hij zijn eruit gekomen.
Deze tevreden klant heeft vanmiddag met hond het terrein weer verlaten.
Ik hoop dat deze jongeman het voorbeeld voor vele zal zijn. Als alle jeugd zo betrokken zou zijn, is het hondenprobleem opgelost.
Ik hoop dat hij zijn vriendjes hierover verteld en dat zij de volgende keer ook aanwezig zullen zijn. Laten we daarmee afsluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten