Om Senna maakte ik mij nog de minste zorgen. Op zich is zij redelijk vrij, maar heeft ze haar voorkeur voor mensen.
Maar Desi en Lexa is toch een ander verhaal. Desi woont al sinds november 2016 bij ons. Toen een bang muisje wat zich al snel te veel voelde en veel eng vond. Nu een lieve bescheiden schat, maar nog steeds wat terughoudend naar vreemden.
En Lexa, die is hier toch ook al een behoorlijke tijd. Sinds eind maart vorig jaar. Ook zij was in de eerste week ontzettend bang, maar was redelijk snel bekeerd. Het lastige bij haar is dat wij heiligen zijn en ze ons aanbidt, maar heel onzeker blaft naar alles en iedereen die onbekend is.
Dat betekent dus als je voor een adoptie komt kijken je een hevig blaffende Lexa ziet in plaats van het lieve rolletje plakband dat wij zien.
Maar ik ben er altijd in blijven geloven dat er ooit ééns iemand in mijn tuin zou staan die wel het mooie van deze honden ziet en er voor wil gaan. Tot nu toe hebben we voor alle bijzondere gevallen een plekje gevonden. Voor Boris, voor Flopsy, voor Vera en Renzo. Allemaal honden die net even meer meegemaakt hadden dan andere en hierdoor een baasje nodig hadden die ze nam zoals ze waren.
En vandaag was dan dat bijzondere moment. Ik word gewoon emotioneel als ik er aan terug denk.
Er was een gezin met een dochter van negen die hier nog niet zo lang wonen. Echte dierenvrienden waar honden net als bij mij binnen en buiten mogen en als gezinslid beschouwd worden. En ze stonden open voor bijzondere gevallen.
De honden voelden dat dit een bijzonder gezin was. Lexa die soms echt even in de slaapkamer gezet moet worden als ze door blijft blaffen was snel stil. Senna maakte vrij snel contact en liet zich aaien en ook Desi kwam kijken. Eerst nog wat afwachtend en terughoudend, maar toch al vrij snel kreeg de eerste een likje over zn hand en was er contact. En je gelooft het of niet, Desi lag na een tijd onderste boven op de bank en liet zich aaien. Ik wist niet wat ik zag, zo mooi zo bijzonder.
Het blijft zo speciaal als een hond z'n baasje kan uitzoeken.
Guus was de gelukkige die door de dochter werd uitgezocht. Eigenlijk was een pup niet de bedoeling, maar dit was een soort van liefde op het eerste gezicht en nooit meer loslaten.
Guus geluk is onder de pannen. En zoals het er nu voor staat Desi en Senna ook. Dat geeft een onbeschrijfelijk bijzonder gevoel. Aan de ene kant zie ik er nu al tegenop haar los te moeten laten, maar aan de andere kant ben ik zo blij dat er voor haar een plekje is waar ze de rest van haar leven mag blijven en zich zelf kan zijn.
De verhuizing laat nog even op zich wachten. Eerst moet het huis in orde zijn. Tot die tijd komt het gezin regelmatig buurten en gaan we kijken of het gevoel dat Senna en Desi bij deze mensen hadden zo blijft. Ook zal dan de verhuizing minder heftig zijn omdat er toch dan een soort van herkenning is.
Oei wat spannend, heftig en emotioneel, maar ook een soort van opluchting dat er voor Desi zicht is op een plek die bij haar past. Ik ga maar vast een paar dozen tissues in slaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten