Eigenlijk heette ze Layla en Lilly, maar wat een varkentjes waren dat! Elke druppel water werd omgezet in modder en dan vol er in.
Super vonden ze het, ik wat minder. Want natuurlijk liepen de dametjes daarna ook parmantig met die varkenspootjes over mijn vaak net gedweilde vloer.
Nou en nu hebben we Ted. En Ted is een banjer. Voor niks en niemand bang verkent hij de wijde wereld.
Gisteren had hij nog een hele grote mond tegen de tuinman, vandaag waren de mannen van de deepwell aan de beurt.
Ted vergeet alleen even dat hij nog maar net boven het gras uitkomt en er nou niet echt als heel gevaarlijk uitziet. Zelf ziet hij dat niet hoor, in zijn ogen is hij zo groot als een grizzlybeer. Misschien later Ted, maar nu nog lang niet.
Deze kleine banjer is dus ook gek op water. Hij is er als de kippen bij als ik het hok ga poetsen. Vol met zijn kop onder de straal, het maakt het niks uit.
Het vullen van de waterbakken is ook een feestje. Vaak klotst er wel wat overheen wat dan in de aarde valt. En ja aarde en water is modder dus daar zul je hem weer hebben.
En als er nou niks te beleven valt, dan maak je er zelf wat van.
Vol onschuld word ik aangekeken. Ik doe toch niks verkeerd? Nee hoor Ted, het was alleen bedoeld om uit te drinken. Maar geeft niet Ted, we verschonen het wel weer. O laat hij dat nou net ook heel leuk vinden. Op de plek waar ik dan het vieze water weg gooi staat hij natuurlijk weer met de pootjes te roeren. Het is wat met zulke banjers.
Maar heel stiekem zijn dit wel de gangmakers, de energiegevers, de hondjes die een brede glimlach veroorzaken. En dat is wat we ook gewoon nodig hebben. Even tussen de ellende door dat koppie van zo'n guitenkop zien. Hier doe je het toch voor!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten