Ik heb vandaag Guus dood gevonden in het zwembad!
Wat een verschrikkelijk heftige dag was dit.
Erik haalt altijd vast de pups uit de kennel voor hij naar z'n werk gaat. Ik ben dan vaak al wel fysiek wakker, maar nog niet mentaal. De deuren staan dan open en ik lees dan op m'n gemak eerst even alle berichten en het nieuws.
Toen ik opstond kon ik Guus nergens vinden. Dan gaat je hart al als een gek te keer! Je weet dat die kans er is. En inderdaad, het noodlot had toegeslagen, Guus lag op de bodem van het zwembad.
Ik heb een duik genomen en hem van de bodem gehaald, maar het was te laat. Guus was niet meer te redden. Ik ben onder de douche gestapt om me weer af te spoelen en heb staan janken.
Ik voel me zo schuldig, terwijl dat misschien niet terecht is. Maar toch is dat wel hetgeen mij zo enorm verdrietig maakt. Guus had zo'n mooi leventje in het vooruitzicht en nu is hij er niet meer.
Lieve vrolijke grappige Guus die gisteren nog in de koelkast kroop.
De dag gaat als een waas aan je voorbij. Ik moest m'n huis opruimen omdat ik kijkers kreeg die interesse hadden in onze woning, maar dat is niet echt waar ik zin in had. Meestal kan ik met stofzuigen of dweilen wel aardig mijn zinnen verzetten, maar nu niet.
Het beeld van Guus op de bodem bleef op mijn netvlies.
En dan de adoptanten. Ik moest ze dit vreselijke nieuws gaan vertellen. Dat arme meisje wat zo verliefd op Guus was. Och wat een verdriet.
Ik kon het niet eerder opbrengen dan in het begin van de avond te bellen. Eerder was zinloos. Door de emoties was ik toch niet te verstaan.
Uiteraard waren ze er net zo kapot van als ik. Gelukkig namen ze het goed op en verweten ze me niks, maar verdrietig was het zeker.
Arme Guus, ik had je nog zo graag uitgezwaaid naar je nieuwe huisje, je foto's willen bewonderen van wanneer je groter werd en al je ondeugende streken willen horen.
Sorry Guus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten