Te veel gevraagd

Ai ai ai, we zijn nog lang niet klaar op dit eiland. Er is nog zo veel ellende. Het enige positieve wat we zien gebeuren is dat er meer gemeld wordt via social media en dat we meer gebeld worden. En het bellen gaat niet alleen meer over honden die gedumpt zijn, maar ook over schrijnende situaties in tuinen. En die zijn er heel veel. Honden die hun hele leven niet verder komen dan een meter rondom dezelfde boom. Soms met schaduw, maar vaak ook niet. Mag dat? Nee, maar wordt er op gecontroleerd? Nee ook niet, dus komt men er mee weg.

Zo is twee weken geleden Bo opgehaald. Weg gehaald uit een tuin waar ze totaal verwaarloosd werd. Ze had allerlei wonden waarvan we onze vermoedens hadden hoe ze daaraan gekomen was en dat was niet door spel of door liefde.

Bo is er niet meer. De foster heeft haar uiterste best gedaan om Bo weer op de rit te krijgen, maar haar lichaam was te beschadigd. De verwaarlozing had te veel aangetast waardoor ze na twee weken nog steeds niet kon staan en er nog geen enkele verbetering zichtbaar was. In overleg met de dierenarts is besloten haar te laten gaan. Weer een leven wat vroegtijdig is beëindigt en onnodig heeft moeten lijden. Waarom! Als je kiest voor een hond, zorg er dan voor. Het maakt me niks uit met welke rede je een hond neemt. Als gezelschap, als waak, als levende deurbel, maar zorg ervoor! Is dat nou zo veel gevraagd. Voor Bo was de hulp te laat, arm meisje.

Vanmiddag werd ik ook gebeld over een slecht uitziende hond. De melder stuurde me een foto en een lokatie. Dit waren lokale mensen trouwens, hoe fijn is dat!

Ondanks dat de hond er slecht uit zag moest ik toch echt eerst langs TUI. Ik kon online geen bagage opgehoogd krijgen en deze vlucht is vrijdag al, dus dit kon geen dag meer wachten. Nadat alles geregeld was bij TUI ben ik doorgereden naar de plek waar deze hond zou moeten zitten.

Maar helaas, ik kon niks vinden. Nou werd me een straat doorgegeven die weer een hoop zandwegen als zijpaden had naar braakliggende stukken.

En aan de andere kant stonden huizen. Het kon dus zijn dat de hond bij een tuin hoorde of dat de hond ergens daar nog verder achter gelaten was. 

De melder was niet bereikbaar, hem kon ik het niet vragen. Er bestaat een kans dat de hond dan toch meegenomen is door iemand anders. 

Dit leek op een rashond en dan staan er ineens wel 100 mensen in de rij. Hopelijk reageert de melder nog op mijn appjes en kunnen we toch nog wat voor deze hond betekenen.

Ondertussen is het eiland zich aan het opmaken voor carnaval. 

Daar gaat een hoop geld in op. Iedereen moet weer op mooie plekjes langs de route zitten. Hele karren en stellages worden opgebouwd. Ik zag ze vandaag zelfs een kar die in de verf gezet werd. Heel belangrijk natuurlijk dat alles tip top in orde is.

Dat is nou precies het probleem hier. We geven geld uit aan luxe, aan dingen waarvan we vinden dat we daar ook minstens aan mee moeten doen, maar het simpel naar de dierenarts gaan met je zieke hond is teveel gevraagd. Verrotte wereld hier. 

Zo veel aandacht

Even een korte beschrijving van de dag. Het is alweer laat genoeg en eigenlijk wil ik wel graag slapen.

Dat het laat geworden is kwam door visite. Het is deze week weer een komen en gaan van toeristen en aankomende vluchtbegeleiders.

Iedereen wil even kennis maken, sommige hebben wat bruikbare spulletjes vanuit Nederland meegenomen.

Allemaal heel goed bedoelt en zeker iets om tijd voor te maken. Alleen na toerist/ vluchtbegeleider nummer drie heb ik het wel even gehad.

Helaas komen er nog drie. En iedereen roept, we komen maar even. Maar even is toch al snel een uur tot 1,5 uur.

Ik mag natuurlijk helemaal niet klagen. Zo veel aandacht, zo veel mensen die op allerlei wijze willen helpen, maar toch neemt het een stuk van je tijd in en bepaalt het de dag. Het is toch zo dat als ik weet dat er mensen komen, ik zorg dat het huis aan kant is.

Zonder geplande visite zou ik het kunnen laten voor wat het is, of op een later moment doen. Nu dus niet, en soms heb ik daar helemaal geen zin in.

Of het gaat ten koste van andere dingen.

Gelukkig maakt het de honden niks uit wat ik doe. Vegen, dweilen, wassen, strijken, ze maken zich totaal geen zorgen.

Het beruchte tafeltje dat voornamelijk door de pups gebruikt wordt is nu ook gevonden door een bullenbaai dame.

Geen idee wat er nou zo lekker ligt, maar Jill heeft haar plekje gevonden.

Nog net voor de toeristen in het begin van de avond kwamen heb ik nog een rondje met de honden gedaan.

Even de watertoren op en rond. Tico, Luna en desi vonden het heerlijk. Vooral Luna geniet van het rennen en los mogen. Haar tong hangt vaak halverwege de trip al tot haar knieën. Dan heeft ze al vele meters meer gemaakt dan wij.

Maar als zij genieten doe ik het ook. 

Hoog en droog

Ik was vanmorgen vroeg wakker. Ik was nog even lekker op Facebook aan het kijken toen de telefoon ging.

Niet qua geluid, maar ik zag een gesprek binnen komen. Dat geluid heb ik bewust niet aan staan. Ik word echt soms om 7.30 gebeld en niet zo lang geleden had ik zelfs een gemiste oproep uit Nederland om 05.00 uur. Als het dringend is kan er altijd via Erik gebeld worden, die heeft z'n geluid wel aan staan. Voor mij is het vaak iets hondengerelateerd. Dat was dat gesprek van 05.00 uur ook. Ik had de persoon later op de dag nog aan de lijn en wees haar op het tijdsverschil. Oeps, ja dat dus. Ben heel blij met de instelling dat geluid uit gezet kan worden.

Maar vanmorgen 07.50 het bedrijf van de pomp aan de lijn. Ze komen vandaag, ik sta op de lijst. Eh, ja dat wist ik. Heb die afspraak toch zelf donderdag gemaakt. Maar goed. Ik zou gebeld worden wanneer ze voor de deur stonden, zodat ik de honden vast kon zetten.

De hele dag ben ik keurig thuis gebleven. Het duurde en het duurde. Ik had de hoop al opgegeven toen dan toch eindelijk om 15.45 de telefoon ging.

Ze kwamen eraan. Snel alle honden opgehokt en buiten gewacht. Ze waren snel klaar. Fijn! Hoefde de honden ook niet te lang met z'n allen binnen te zitten.

Nu kan eindelijk het zwembad weer aan gevuld worden. Die was inmiddels een goede 20 centimeter in waterpeil gedaald.

De pomp van het zwembad kon ook niet meer gebruikt worden, het water stond hiervoor te laag. Het moest niet langer meer duren, want de waterkwaliteit werd er niet beter op. We hebben meteen de slang er in gehangen en het zwembad gevuld.

Ik wil dan nog wel eens de slang vergeten. Het zou de eerste keer niet zijn dat ik het zwembad vul en ondertussen andere dingen ga doen en daardoor totaal die slang vergeet. Dan ben ik bezig en loop langs en zie het dan net tot aan de rand of zelfs al erover heen staan. Oeps. 

Zouden de honden daarom een plekje hoog en droog hebben opgezocht. Ze kennen me natuurlijk door en door. 

Of weten ze gewoon dat ik toch niet zo streng ben. Ik denk het laatste. Zolang ze zich gedragen en niks slopen mag er heel veel.

 

Typisch van hier

Vanmorgen was het weer ons wekelijks bezoekuur. Voor de laatste keer, volgende week verhuizen Ted, Senna en Desi naar hun forever home.

Oei oei, dat zal een lastig afscheid worden. Vooral van Desi. Desi is al sinds november 2016 bij ons. 

We hadden haar ook al toegevoegd aan de "jij mag mee naar Nederland" roedel.

Tegen beter weten in, want ze kan helemaal niet aan de lijn lopen. Ze vindt dat doodeng en voor Nederland is dat toch echt wel nodig.

Hoe we het zouden oplossen wisten we nog niet. Misschien was er al die tijd stiekem ook wel de hoop dat er voor haar toch nog een gouden mandje zou komen. En dat is er dus nu. Maar los laten wordt wel heel lastig. De deur blijft ook altijd op een kier voor als het niet mocht gaan. 

Maar ook daar weten we eigenlijk ook wel van dat het goed komt. Die deur heeft onder andere op een kier gestaan voor Renzo, voor Flopsy en voor Vera. Allemaal honden met een zwaarder verleden. En allemaal doen ze het geweldig bij hun nieuwe baas. Komt wel goed, alleen dat laten gaan zal emotioneel gebeuren worden.

Voor vanmiddag toch die puzzel maar weer ingepland. Strandweer was het niet. Zwembadweer dan meteen ook niet. Er vielen af en toe fikse buien.

Maar die zijn meer dan nodig aangezien de deepwell er weer eens uit ligt. Letterlijk, hij is meegenomen door het bedrijf dat zich bezig houdt met de reparatie van pompen. Ze hebben hem 50 meter omhoog getrokken om op kantoor te bekijken wat er aan de hand was. Daarna zouden ze me bellen.

Ik hoorde maar niks en de tuin werd droger en droger. Toen ik er enigszins gepiekeerd achter aan belde zeiden ze dat ze dat ze me al heel vaak hadden geprobeerd te bellen, maar ik nam niet op. Nou echt niks van waar, ik heb helemaal geen gemiste oproepen. O dan klopte mijn nummer niet. Ja wel hoor, dat klopt prima. Dit is nou echt zo typisch van hier he. In plaats van te zeggen, sorry helemaal vergeten u te bellen verzinnen ze 100.000 redenen maar aan hun zal het niet liggen. Maar goed, morgen komen ze de pomp weer terug hangen. 

Vandaag dus de puzzel af gekregen. Kan hij weer van tafel. 

Weer of geen weer, of hondenweer, maakt allemaal niks uit. De honden vermaken zich altijd.

Geef ze een speeltje en ze zijn helemaal blij. Zo blij dat ze er zelfs mee slapen. Of is dat omdat een ander er niet mee mag spelen?

Dat was in ieder geval wel de uitkomst. Zo kan niemand er meer bij. Gekkie!

Bijzonder??

Jaaaaa het is gelukt. Iets bijzonders? Nee eigenlijk nog niet eens zo, maar voor mij wel!

Wat dan? Nou, ik hoefde vandaag tot 17.45 nergens heen, het huis was schoon en bleef schoon omdat het droog bleef, de boodschappen waren binnen en er waren geen dringende meldingen. Het was echt even genieten. Bizar eigenlijk dat het zó weinig voor komt, dat je er naar uit kijkt.

Enige voordeel is dan wel dat je er dubbel van geniet, wetende dat zo'n volgend moment wel weer even op zich kan laten wachten.

Ik heb mezelf de tijd gegund om me verder op m'n puzzel te storten. Hij moet wel af voor ik vertrek. En volgende week is het alweer februari dus de tijd vliegt. Af is hij nog lang niet, maar het begint ergens op te lijken.

Eind van de dag ben ik mee geweest Sammy naar Hato weg brengen. We hebben tegenwoordig super mooie t shirts. Heel blij mee, want we kregen best regelmatig vragen over wie we waren enz. Nu is in één klap zichtbaar wie we zijn. Niet alleen handig op Hato, maar ook op de scholen, op straat en voor interviews op tv. Dat laatste is niet aan mij besteed. Laat ik lekker aan andere over. Laat mij maar lekker schrijven.

Na het voeren van de honden krijgen er nog een aantal hun medicatie. Dit doe ik in een stukje worst of kaas. 

Niet alleen de honden die pillen nodig hebben krijgen worst, maar iedereen. Kan het niet over mijn hart verkrijgen de één wel en de ander niet te geven.

Hoe dat dan werkt hebben ze ook heel snel in de gaten. De nieuwkomers hebben vaak maar weinig tijd nodig het ritme te begrijpen.

En ook de pups hoef ik niks meer te vertellen.

Maar als ze ook zo voor je zitten kan je ze toch ook niet overslaan.

Verkocht

Soms kunnen bezoekjes een onverwachtse wending krijgen. Daarom is het altijd goed om tijd en energie te steken in mensen die interesse hebben in hetgeen wij doen.

Vorige week waren de vluchtbegeleiders van Sammy bij mij op visite. Sammy is de driepoot hond van Sambil.

Sammy vertrekt morgen naar stichting KFAAF in Geesteren. Super blij zijn wij met het plekje dat ze hem kunnen bieden.

Mooier konden we niet bedenken.

Maar onze begeleiders wilden dus even met Sammy kennismaken en met mij. Zo gezegd, zo gedaan.

Een paar dagen geleden kwamen ze nog even langs om de papieren voor de veterinaire dienst op te halen. Ze wilden heel graag ook nog even bij de pups kijken. Of dat mocht. Natuurlijk mag dat, maar het bleek niet zonder rede. Eenmaal bij de pups vertelden ze dat ze er heel graag eentje wilde adopteren.

Ze hadden al eerder het idee gehad een hond te willen, maar nu ze deze pups zagen waren ze verkocht.

Ze zouden er nog even voor de zekerheid goed over nadenken, maar vanmorgen kwamen ze weer op visite en werd de knoop doorgehakt.

Lady wordt Buddy en gaat een mooi leventje tegemoet. Eerst over een paar weken naar Nederland en in de loop van het jaar terug naar Curacao.

Dan komen deze mensen ook voor het werk een aantal jaren hier wonen. Ik heb ze er uiteraard op gewezen dat er dan natuurlijk ook meer dan genoeg pups zullen zijn, maar het maakte niets meer uit. Buddy moest het worden. Ze waren helemaal verknocht aan dit lieve meisje.

En wie kwam ik vanmiddag tegen bij de dierenarts voor een laatste check up?

De laatste emmerpup. De emmerpups waren de vier pups die door collega Wim bij marbela estate gevonden waren.

Twee gingen er naar een andere foster. Het dametje werd al snel gekozen door een lief gezin uit Amsterdam. Jimmy zou eerst ook gaan, maar werd afgezegd. We boden Jimmy meerdere keren aan op Facebook, maar nul reacties. Onbegrijpelijk, Jimmy is zo'n lieverd, zo'n goedzak.

Maar nu is er gelukkig voor hem ook een huisje gevonden, ook hij mag naa

r Nederland.

Is hij niet prachtig geworden?

Wat minder goed nieuws was er voor de aangereden dame. Je weet wel, die waarover we door iemand van de isla gebeld werden.

Op de foto's waren breuken in het bekken te zien en niet in de knie. Ze was nog steeds ter observatie bij de dierenarts.

Die kon zich niet vinden in het verhaal dat er alleen een bloeduitstorting te zien was. Hij voelde wel degelijk beweging in het gewricht.

Het werd toch een operatie en dat was maar goed ook, want meerdere banden waren finaal afgescheurd. Dat had nooit meer hersteld zonder ingrijpen.

Nu is het vijf weken hokrust voor deze dame. Ze is bij Estherelle, in prima handen dus.

Ik heb er even een mand met een lekker bedje gebracht. Ze weet niet zo goed wat ze er allemaal van moet vinden.

Arm ding, zo wordt je achterna gezeten door hitsige reuen omdat je ongewenst loops bent en zo wordt je aangereden en lig je met een poot in het gips bij totaal vreemden mensen. Één groot voordeel heeft het wel, er is nu 1 loops teefje minder op straat. 

Kleine banjer

Als ik zeg Getsie en Derrie weet vrijwel iedereen over welke pups ik het heb.

Eigenlijk heette ze Layla en Lilly, maar wat een varkentjes waren dat! Elke druppel water werd omgezet in modder en dan vol er in.

Super vonden ze het, ik wat minder. Want natuurlijk liepen de dametjes daarna ook parmantig met die varkenspootjes over mijn vaak net gedweilde vloer.

Nou en nu hebben we Ted. En Ted is een banjer. Voor niks en niemand bang verkent hij de wijde wereld.

Gisteren had hij nog een hele grote mond tegen de tuinman, vandaag waren de mannen van de deepwell aan de beurt. 

Ted vergeet alleen even dat hij nog maar net boven het gras uitkomt en er nou niet echt als heel gevaarlijk uitziet. Zelf ziet hij dat niet hoor, in zijn ogen is hij zo groot als een grizzlybeer. Misschien later Ted, maar nu nog lang niet.

Deze kleine banjer is dus ook gek op water. Hij is er als de kippen bij als ik het hok ga poetsen. Vol met zijn kop onder de straal, het maakt het niks uit. 

Het vullen van de waterbakken is ook een feestje. Vaak klotst er wel wat overheen wat dan in de aarde valt. En ja aarde en water is modder dus daar zul je hem weer hebben.

En als er nou niks te beleven valt, dan maak je er zelf wat van.

Vol onschuld word ik aangekeken. Ik doe toch niks verkeerd? Nee hoor Ted, het was alleen bedoeld om uit te drinken. Maar geeft niet Ted, we verschonen het wel weer. O laat hij dat nou net ook heel leuk vinden. Op de plek waar ik dan het vieze water weg gooi staat hij natuurlijk weer met de pootjes te roeren. Het is wat met zulke banjers. 

Maar heel stiekem zijn dit wel de gangmakers, de energiegevers, de hondjes die een brede glimlach veroorzaken. En dat is wat we ook gewoon nodig hebben. Even tussen de ellende door dat koppie van zo'n guitenkop zien. Hier doe je het toch voor!

Zeer rustig plekje

Het is nog steeds gedoe met het blog. 

Ik deel hem nu twee keer. Éen keer op Facebook met de betreffende foto's in het bericht. 

En dan ook nog een keer in blogspot, maar dan zonder foto's want dat trekt hij niet.

Niet zo leuk als met foto's, maar helaas op dit moment is het niet anders. Ik ga het straks wel weer proberen, maar zie je een blog zonder foto's dan weet je waardoor dat komt.

Ik ben vanmorgen op pad geweest om een bench op te halen. Deze kregen van iemand kado die hem zelf niet meer nodig had.

Super fijn, want we hebben op dit moment veel benches in Nederland staan.

In dezelfde rit heb ik ook een pupje overgenomen. Deze kwam van een foster die een heel nest had opgevangen

Dit dametje gaat naar Nederland als ze oud genoeg is. Maar voor het zo ver is gaat ze verder socialiseren bij een lief gezinnetje.

De bench die ik eerst opgehaald had kwam nu even heel handig uit. 

En dan ben je een tijdje thuis en dan denk je laat ik eens de kast van een sopje voorzien. En wie zien we daar?

Betrapt! Hoe lekker kan het soms zijn om ergens te liggen waar verder vrijwel nooit iemand komt.

In deze kast hangen de winterjassen, die komen gemiddeld maar 1 keer per jaar tevoorschijn, dus je kunt echt spreken van een zeer rustig plekje.

Aan het eind van de dag hebben we nog een rondje lopen gedaan. Heerlijk met de honden struinen door het buitengebied.

Ik had een ratje meegenomen. Die gaan immers beide naar Nederland, dus extra training gewenst.

Nou die training was maar kort nodig. Het kwartje viel dit keer heel snel. Aan de riem lopen is gewoon eigenlijk best leuk.

Triest

Triest 

Gisteren waren er problemen met het uploaden van het blog. Ik kon hem wel schrijven, maar via de app kreeg ik hem niet online.

Dan maar via Facebook delen. Niet leuk voor de mensen die via blogspot lezen, maar niks aan te doen.

Vandaag nog een paar keer geprobeerd, maar nog steeds niet gelukt. Spannend of dit blog nu wel online gaat komen. Anders maar weer delen zoals ik het gisteren ook gedaan heb.

Vanmorgen om 9.30 was ik met de ratjes in de praktijk van de dierenarts. Ik zou ze daar achter laten en de hond van de isla weer voor een foto meenemen. Als ik dan terug kwam waren mijn ratjes klaar.

Er was op dat moment nog een andere dame bij de dierenarts. Zij moest ook naar de andere praktijk voor foto's. Ze wist niet waar het was en dus kwam de vraag of ze achter me aan mocht rijden.

Nou, ze mocht ook meerijden. Waarom niet. Toen ze achter bij me in de auto zat hoorde ik haar trieste verhaal. Naast haar lag haar 17 jaar oude hondje, doof en slechtziend. Vanmorgen is per ongeluk haar man over de hond gereden die zonder dat ze dat in de gaten hadden achter de auto lag.

Omdat de hond doof was hoorde hij de auto niet starten. Ze was zo verdrietig. 17 jaar en dan zo aan je eind komen. De foto's van haar hondje gaven aan dat het hele bekken verbrijzeld was. Hij had zo enorm veel pijn. Kreunend lag hij naast haar. Ach ach, ik had zo met haar te doen. Later op de dag is dit hondje thuis ingeslapen.

Onze Isla hond had ook een breuk in het bekken, maar die was netjes en op zijn plaats.

De breuk in de rechterbeen was geen breuk, maar een enorme bloeduitstorting waardoor het allemaal heel week aanvoelde. De prognose voor de isla hond was goed. Met hokrust zou ze er weer boven op moeten kunnen komen.

De ratjes hebben meteen een lesje lopen aan het tuig gehad. 

Met z'n tweeën is meteen twee keer zo lastig. De volgende keer neem ik ze één voor één mee.

Autorijden was wel oke.

Rattenprinsessen zijn het. Ik mis alleen nog het kroontje op het tuig. 

Dat is snel

In het kader van "we hebben best veel honden in huis, laten we er eens één op Facebook zetten" heb ik Jones gisteren op Facebook gedeeld.

Jones die toen hij hier kwam ondergedoken zat tussen de benches. Dat duurde een paar dagen, tot hij ontdekte dat we toch niet zo erg waren als we eruit zagen.

Die Jones groeide als kool. Dat zou een grote jongen worden, dat zagen we wel aan zijn poten.

Grote honden zijn hier in trek. Niet altijd bij mensen waar ik graag mijn honden naar toe zie gaan.

Ik kreeg inderdaad meerdere reacties op mijn post. We hebben bekeken welk verhaal het meest aansprak en hebben daar een afspraak mee gemaakt. Het ging ineens allemaal heel snel.

Het huisbezoek kon dit weekend nog gepland worden en was positief, waardoor Jones vanmiddag al naar zijn nieuwe baasje kon. Dat is snel. Als dat nou met alle honden zo snel gaat!

Jones vond het autorijden eigenlijk best leuk. 

Het achterblijven bij zijn nieuwe hondenvriendjes en baasje vond hij minder. Zijn koppie keek een beetje bedroefd. 

Hij begreep er niet echt wat van, maar het gaat helemaal goed komen. Ze hebben echt het beste met hem voor. 

De familie die elke zondag even langs komt om de overgang van de plaatsing van de honden straks zo goed mogelijk te laten verlopen is ook langs geweest. De keuze is definitief gemaakt. Ze zullen Senna en Desi een nieuw huisje bieden. En Ted natuurlijk. Even was ook het idee om Lexa er bij te nemen, maar het leek ons en ook hun beter om met drie te beginnen. Plus daarbij is Lexa niet echt dikke vrienden met Desi en Senna. Je doet haar er dus niet een enorm plezier mee om haar erbij te plaatsen.

Voor Lexa gaan we zeker weten ook wel een oplossing vinden. 

We zijn nog niet klaar met alle positieve berichten. Er is iemand in Nederland die interesse heeft in ratje twee. Dat zou betekenen dat ook zij de grote reis naar Nederland gaat maken. Hoe mooi is dat.

Zo zien we maar weer, uiteindelijk vinden we echt voor elke hond een baasje. Alleen duurt het bij de éen wat langer dan bij de ander. Maar weekenden waar we meerdere honden kunnen plaatsen mogen van mij elke week wel voorbij komen. 

Klein beetje hoop

Van de week kregen we een aanvraag binnen of we een aantal meiden konden ontvangen die een werkstuk over dierenmishandeling wilden schrijven.

Ze wilden graag met ons mee op pad. Nou is over het algemeen een melding niet echt in te plannen, dus het was even nadenken wat ik met ze zou gaan doen.

Ik heb ze eerst ontvangen en een heleboel vragen beantwoord. Ondertussen konden ze natuurlijk niet van de pups afblijven. Soms waren de pups zelfs interessanter dan mijn antwoord, maar ach vonden de pups niet erg. 

Het was heel erg leuk om te horen dat deze meiden echt nagedacht hadden over hun vragen en hun hart op de goede plek hadden zitten. 

Ik had het idee om met ze naar de shut te rijden. Dat is wel heel confronterend, maar wel hoe het er hier aan toe gaat. Maar gisteren kwam de melding binnen dat er weer honden waren gedumpt bij bullenbaai. Ze zaten in de bosjes bij de ingang van kokomo. Ik ben met de meiden naar kokomo gegaan om ze te bekijken en te voeren. 

Dit was ook al heel confronterend. Drie magere honden, wantrouwend naar ons want ja wat de mens ze tot nu toe aangedaan heeft was niet echt fraai. 

We hebben met elkaar besproken hoe dit nou ook anders kan en welke opties de ex eigenaren ook hadden kunnen bedenken. 

De dames nemen het allemaal mee in hun werkstuk. Ze gaan ook de juf vragen of ze een stukje van de film mogen laten zien. Top! Als dit de toekomst is dan krijg ik toch een heel klein beetje hoop.

De toekomst voor ratje Amy is ook bepaald. Zij mag haar verdere leven gaan slijten in Amersfoort.

Vandaag nog even het stel op visite gehad dat hier van de week ook al even was. Amy is de gelukkige en mag over een paar weken de vliegtocht naar Nederland gaan maken. Heel blij mee. Weer een hondje met een mooie toekomst. 

Eindelijk verlost

Vandaag was de grote dag voor mister Pluto. Na 11 dagen gips mocht dan eindelijk dat stuk lood aan zn been eraf. 

Eerst even wachten op onze buurt. 

We waren met de hele familie, want het was ook tevens tijd voor de tweede enting.

Gezellige boel zo hoor. 

Pluto was als eerste aan de beurt. Eindelijk van dat kriebelende warme gips verlost.

Hij vond het niet heel geweldig.

Nadat hef eraf was voelde het nog heel erg stijf en gebruikte hij het niet. Ik heb nu de taak om hem te helpen revalideren. Veel masseren en helpen met buigen en strekken, dan moet het goed gaan komen.

De andere zijn allemaal gewogen en ook ingeënt. Mister Ted was 4,5 kilo schoon aan de haak. Dat wordt een grote jongen! O nee, hij is al een grote jongen. De rest zijn maar baby's. Het liefst speelt Ted ook met de grote mannen. Met z'n 4.5 kilo maar beter ook. De rest bezwijkt nog bijna onder zijn gewicht.

Vanmiddag ben ik nog even langs gegaan bij het huis waar ik in december twee teefjes heb laten steriliseren. Eigenlijk moest de oudste hond toen weg, want daar hadden ze geen geld meer voor. De jongste honden mochten wel blijven. Pislink was ik toen. Gek zeg, neem dan geen nieuwe honden als je weet dat je er maar voor twee kunt zorgen. 

Ik was dus heel benieuwd wat ik aan ging treffen, maar ze waren er zo waar nog alle drie en zagen er goed uit. Beter dan de vorige keer in ieder geval. Ik had een zak voer bij me. Die heb ik er achter gelaten. 

Maar ja, wel dus nog aan die vervelende ketting. Ik heb ze niet kunnen vragen waarom, want ze waren niet thuis. De vorige keer zaten er twee van de drie aan de ketting, nu nog één. Er is verbetering dus, maar nu die laatste nog.

Als je dan thuis komt en deze dame in haar stapelbed ziet liggen, dan hebben ze het hier maar goed he.

Als ik stofzuig zet ik alles even weg en in elkaar. Maakt deze dame niks uit. Een stapelbed slaapt ook prima. Van goed gedumpt op bullenbaai tot een mand met dekbed. Niks te klagen hier, alleen helaas is dat dus niet voor iedereen zo. 

Daar is hij dan!

Vandaag had ik weer bezoek. Dit keer van een paar dames die voor ons Sammy mee naar Nederland gaan nemen. Sammy is een hond met een vervormde voorpoot. Dit is zo geboren.

Hij gaat in Nederland naar een stichting waar hij heerlijk tussen andere honden met een afwijking oud mag worden. De dames die hem mee gaan nemen wilde graag even kennis maken met de stichting en met de hond. Eerst dus een ontvangst bij mij waar ik weer een rondje tuin gedaan heb.

Daarna door naar Bianca waar Sammy zit. Sammy doet het super. Als je weet dat hij vijf maanden geleden nog niet eens aangeraakt kon worden, nu ligt hij naast je op de bank.

Na al deze informatie en de rondleiding was er voor de dames absoluut geen rede om Sammy niet mee te gaan nemen. We gaan dus alles in beweging zetten.

Ondertussen tikte het klokje verder en kwam het steeds dichter bij de première van de reportage/film over de honden op Curacao. Door de storm was ik heel benieuwd of alles wel doorging. Mijn tiplijn hield mij overal over op de hoogte. Maar in de namiddag ging de wind liggen en was Maud naar Amsterdam afgereisd. Ze vond het heel bijzonder om erbij te mogen zijn.

Ze heeft foto's gemaakt en werd herkent. Ze weet alleen niet door wie, haha. 

Het is een hele mooie film geworden. Geen overdreven sentiment en geen wijzend vingertje naar overheid of inwoners. De film is zoals het is. 

Mijn aandeel was de educatie. Ook daar heeft ze even een foto van gemaakt.

Nog even op de foto met Karen Soeters van Animal Today. De hond op de foto is Saar. Zij was gisteren ook bij hart van Nederland. Ze is één van de honden uit de film die nu dus in Nederland een baasje heeft.

Voor iedereen die wil zien wat wij hier doen, bij deze de link van de film.

https://vimeo.com/251638484

Goed besteedde dag

Het was vandaag weer een goed besteedde dag. Wel veel energie en tijd gestoken in mensen die langs kwamen, maar dat was uiteindelijk voor het goede doel en heel nuttig.

Het begon met een gezin dat het idee had om te gaan fosteren en of ze info konden krijgen.

Ik nodig mensen dan uit en laat zien hoe het er bij mij aan toe gaat. Zeg ook meteen dat ze er 10 krijgen en ze rennen gillend de deur weer uit. Zo geregeld, weer tijd voor mezelf.

Haha, nee dus. Het vergt best even tijd. Rondje door de tuin, uitleggen wat wij van hun verwachten en wat zij van ons mogen verwachten enzovoort. Maar hoe leuk is het als het gesprek dan wel eindigt met 'we doen het!' Top, weer een foster erbij. Er waren nog pups die bij hun huidige foster weg moesten, dus deze mensen komen als geroepen.

Daarna een volgend bezoek. Dit keer van toeristen die graag een hond van ons zouden willen adopteren. Ze hadden op de website gekeken en hadden drie geschikte kandidaten gezien. Alle drie bij een andere foster, dus ze hadden meteen een dagvullend programma. Ik ook, want deze lieve mensen bleven drie uur lang. Ze hadden interesse in een ratje. Even afwachten hoe de andere bezoekje gaan lopen. Youri zei nog, waarom duurde het zo lang en waarom zeg je daar niks van? 

Nou, ik kan ze toch moeilijk een hond opdringen of een keuze eisen. Nee, hier moet je tijd voor nemen en voor lief nemen dat hierdoor andere dingen even blijven liggen. Die puzzel bijvoorbeeld. Nog steeds.

En dan was er vanavond een item bij hart van Nederland over de film die morgen uitkomt.

Het werd ook op Facebook via hart van Nederland gedeeld. Ik was zo stom om de reacties eronder te lezen. Had ik beter niet kunnen doen. Wat een kortzichtige mensen zeg. Meteen weer die opmerkingen, onze asiels zitten ook vol, los lekker het probleem daar op en het is gewoon pure handel. Mensen hebben echt geen idee en roepen maar wat. Ik weet wel beter, maar het maakt je wel boos. 

Morgen is de première van de film. Dit is in Amsterdam. Maud is uitgenodigd om daarbij te zijn. Voor ons zal hij later te zien zijn. Ik hoop dat hij hier snel zal gaan draaien en dat het verplichte kost wordt voor bijvoorbeeld middelbare scholen. Samen met veel andere vrijwilligers en stichtingen laten we zien wat we hier tegenkomen en allemaal doen. De ellende, het verdriet, het steriliseren, de educatie, het fosteren en vandaag bij hart van Nederland dus het verhaal van een adoptant. 

Met een rede

Ik geloof niet in een hiernamaals, maar wel in dat er meer is tussen hemel en aarde.

Wat weet ik niet, maar er gebeuren toch te vaak dingen met een rede. Soms zijn dat gebeurtenissen waar je later pas het besef bij hebt dat dit met een rede is geweest. Zo zie ik als voorbeeld Renzo. Renzo zijn eerste adoptie ging helemaal niet. Hij voelde zich er totaal niet op zijn gemak en liep weg. Ik heb hem er opgehaald en hem de tijd gegeven weer tot rust te komen. In die tijd komt er een stel uit Nederland op visite waar hij zich helemaal bij op z'n gemak voelt. Dit stel besluit hem te adopteren. Zo mooi, dat heeft echt zo moeten zijn!  (Renzo is trouwens op het moment dat ik dit schrijf lekker mee op wintersport! Wat een leven he) 

En zo zijn er meer van die momenten geweest waarvan ik zeker weet dat die met een rede was.

Het zien van vlinders wordt ook vaak gerelateerd aan een overleden persoon of dierbare.

Geloof het of niet, ik heb op dit moment een explosie van witte vlinders in de tuin en er komen er nog veel meer. Gisteren en eergisteren kropen er tientallen rupsen tegen de muur op omhoog. Inmiddels zijn dat allemaal coconnen en waarvan de eerste al ontpopt zijn. Die vliegen nu rond in de tuin.

Misschien wil ik het te graag zien of misschien zie ik het omdat ik er voor open sta, zeg het maar. Een ieder is vrij om er van te vinden en mee te doen wat hij/zij wil, maar ik zie dit als teken van Guus. 

Ik ga genieten van de vele vlinders die de aankomende dagen in de tuin zullen rond vliegen.

Moeten ze niet opgegeten worden door dat monster dat stiekem door ramen naar binnen glipt.

Niet dat ik dat zie, maar de sporen verraden dat hij de kortste weg neemt en die is niet door de deur.

Als een echte avonturier pakt en vangt hij wat hij pakken kan. Vangst van vandaag? Een hagedis en een muis. 

Laatste kans

Vanmorgen 9.30 werd ik gebeld. Het is bijna altijd voor Rescue Paws en nooit voor mij persoonlijk.

Het gaat meestal zo: " ik heb een hond gevonden en ik weet niet wat er mee moet doen", of "ik heb een hond gevonden, maar ik kan hem echt niet meenemen want ik heb een hele dominante eigen hond". En zo ken ik nog wel wat voorbeelden waardoor mensen vinden dat ze zelf niets kunnen betekenen, zelfs nog geen financiële bijdrage. Ze vinden vooral dat wij het moet oplossen, wel zo makkelijk. Vanmorgen dus ook ze éen. Of we een hond wilde komen ophalen die ziek was.

Ik had het in onze app gegooid om te kijken of er iemand kon, maar geen reactie.

Die mensen terug geappt of ze ook zelf naar de dierenarts konden. Mocht op onze kosten, maar dan wel bij Sjoerd of Pieter. Het laatste appje wat ik kreeg was dat naar een dierenarts in de buurt gingen en het zelf wel betaalden. Prima, maar waarom niet meteen dan! Waarom eerst vragen aan een stichting het op te lossen? Uiteindelijk ligt dat diertje langer te lijden dan nodig. Beter toch om het meteen in te laden? Maar goed, hier hoefde we niet meer voor op pad.

Later op de ochtend werd Lady opgehaald. Twee lieve dames wilden graag langs komen om wat voer te brengen en een hondje mee op pad te nemen.

Ze hebben little Lady meegenomen. Ze had een lekker dagje. Mee naar een terrasje en mee naar het strand, 

Ze heeft het heel goed gedaan. Ze vond het het niet eens zo heel spannend. Eerder vermoeiend natuurlijk, maar dat is normaal voor zo'n kleintje.

Aan het eind van de middag heb ik Woody opgehaald. Woody is een verhaal apart. Woody verhuisd op dit miennt van foster naar foster. Niet goed, maar helaas kan het niet anders. Woody heeft de nogal vervelende gewoonte om te slopen. Bij zijn eerste foster dachten we nog dat dit kwam door de kleine ruimte en omdat er geen speelmaatjes waren. Bij zijn volgende foster had hij wel speelmaatjes, maar te veel attributen binnen en buiten waarmee hij aan de haal kon. Z'n derde foster had een totaal lege tuin, een honden speelmaatje en wat speelgoed in de tuin. Daar heeft hij van het weekend de waterleiding die onder planken bedekt was kapot gebeten. Ook hier kon hij niet blijven. We zijn bijna ten einde raad. 

Ik heb hem nu naar z'n laatste kans gebracht. Een foster met een prikkelarme tuin en vier hondenmaatjes waarvan één met genoeg energie. Als hij hier weer zou gaan slopen, dan wordt het muilkorven werk. Dat doen we natuurlijk liever niet. Bij spel hoort elkaar bijten en happen. Daar kan hij slechter aan meedoen met een muilkorf. Laten we hopen dat hij nu echt stopt met dit hinderlijke gedrag.

Na Woody te hebben afgeleverd kon ik in de drukke spits naar huis. Net op tijd om eten te koken, maar net te laat voor Youri om te eten. Die moest naar een verplichte dansvoorstelling met school in verband met het vak CKV. Hij vond het geweldig, maar niet heus. Soms verzinnen ze dingen voor die pubers waar ik echt mijn bedenkingen bij heb. Pubers staan niet open voor dit soort evenement. Die gaan daar echt het leuke en mooie er niet van inzien. Zonde van hun en onze tijd. Maar ja, het was verplicht. Kunnen we weer afvinken.

Het ging goed

Vandaag was het weer zondag en dat betekende dat de familie die een paar van onze hondjes gaat adopteren langs zou komen. Ik keek er toch wel een beetje tegenop. Niet vanwege de familie, maar uiteraard door de omstandigheden. Hoe zou het zijn, hoe zou het met hun dochter zijn en hoe zou ik zelf reageren. Ik merk dat als ik het er over heb de tranen snel vloeien. Kon ik er over praten, of zou het erg emotioneel worden. Gelukkig viel het mee. We hebben beiden een paar dagen gehad om het te verwerken en kunnen nu verder. 

Voor Tracy betekende dit dat ze goed zou gaan kijken bij de andere pups. Zou er een net zo leuke tussen zitten als Guus? Mickey heeft een tijd bij haar op schoot gezeten en ook Lady kwam aan de beurt. Pluto hebben we met z'n gipspootje met rust gelaten. Je merkt het al, alle pups hebben nu een naam, dankzij Tracy. Mickey en Lady zijn het niet geworden. Ted is de gelukkige.

We zullen Ted vast binden aan een ketting of in een glazen hokje zetten, want daar mag natuurlijk niks mee gebeuren! Ted is net zo ondernemend als Guus, dus het is zeker wel opletten geblazen met deze doerak. Als aandenken aan Guus heeft Tracy het entingsboekje van Guus gekregen. Iets tastbaars als herrinering.

Senna vond het best gezellig dat er weer mensen voor haar kwamen. Die houdt wel van aandacht en het liefst voor je alleen. Ik had al eerder gezien dat ze zeer positief op kinderen reageert en ook vandaag was dat weer duidelijk, Senna heeft haar gezin uitgekozen.

Desi is natuurlijk wat lastiger. Daar moet je meer moeite voor doen. Een koekje doet wonderen. Als er eentje gek op koekjes is, is Desi dat wel.

En er zijn er meer die er wel eentje lusten. Maar de tactiek heeft wel gewerkt. Desi kwam wat meer bij ons en het gezin en liet zich regelmatig aanraken. Ook konden wij haar aaien terwijl er visite was. Is ook niet altijd zo. Soms blijft ze op de achtergrond en komt ze ook niet bij ons. Nu dus wel waardoor het gezin ook kon zien hoe lief Desi en ook de andere allemaal zijn.

Voor de pups was het een vermoeiende ochtend. Al die aandacht, al het gesjouw, de koekjes die verteerd moeten worden, het valt niet mee. Ze waren zo moe dat ze bijna met hun koppie in de waterbak in slaap vielen.

Maar Ted is Ted en Ted is geen baby meer. Na zijn hazenslaapje is hij weer op pad gegaan.

Niks is leuker dan spelen en ondernemen. Ik ben daar natuurlijk heel blij mee. Weer zo'n extra hulp in de huishouding die net doet hoe ik net nou niet wilde.

Entertainen en administratie

We proberen er weer een zo normaal mogelijk weekend van te maken.

Als het even kan probeer ik dat vaak te combineren met wat ontspanning aan het zwembad. Alleen daar heb ik nu echt totaal geen behoefte aan. Ik kan niet in dat water genieten waar ik een paar dagen eerder een pup van de bodem heb getrokken. Het zal moeten slijten. Groot voordeel is dat het water door het weer nu toch minder aangenaam is.

We zijn entertainmentteam voor de pups geweest. Even met ze kroelen in het hok. Dan weer wat nieuwe speeltjes naar ze brengen. Even een rondje door de tuin. O vinden we een mergpijp. Die nemen we mee het hok in.

Het is knap om te zien hoe goed een pupje zich met zo'n vervelende spalk kan redden. Het is net als met kinderen. Die laten zich ook niet weerhouden door een stuk gips. Ik heb het pupje zelfs op z'n rug zien liggen. Ziet er niet uit natuurlijk, zo met z'n poot omhoog.

Er wordt veel gespeeld en uitgedaagd. Maar dan wel met de kleintjes onderling. Met de grotere doen we nog maar even niet.

Verder wat administratie gedaan en voorwerk voor honden die naar Nederland gaan. Het is best een papierwerk. Welke hond gaat met welke vluchtbegeleider mee. Past dat de eigenaar ook? Is de hond aangemeld bij de vliegmaatschappij? Kilo's opgehoogd? Zijn de entingen en papieren in orde? Hoe laat verzamelen op het vliegveld. Een boel geregel dus. Daar kan je best een hele middag mee bezig zijn en dan is de tijd zo om. Jammer, op dit soort dagen mogen er meer uren in een dag zitten.

Die puzzel waar ik zo braaf met Maud aan begonnen ben is nog steeds niet af. Eerst lag hij volop in het zicht en eigenlijk op een vervelende plek op tafel. Dit was met de bedoeling er dan eerder aan te zitten. Zo van als hij af is kan hij van tafel. Maar het kwam er niet van. Toch maar onder de bank geschoven. Hopelijk komt hij af voordat ik dit huis verlaat.

Onzin

Gisteren was een zware dag. Het was hartverwarmend om te zien en te lezen hoeveel mensen het raakte en ons een hart onder de riem staken. Heel veel dank daarvoor, dat doet goed. 

Vandaag kan ik daar wat mee, gisteren niet. Al die meer dan 100 honden die ik wel een mooi leven heb bezorgt konden niet op tegen dat ene leventje wat onnodig was gegaan. Zo zag ik het gisteren.

Maar inderdaad zoals in de reacties genoemd werd was het een ongeluk en helaas zijn ongelukken niet altijd te voorkomen.

Ik merk aan Ted wel dat hij zijn broertje mist. Die twee waren speelmaatjes. De andere drie zitten natuurlijk in de lappenmand en worden apart gehouden. Ted moet het nu doen met Jones en de ratjes. Die zijn soms net een schoenmaat te groot, maar hij verweerd zich kranig.

De drie kreupelen zitten soms in de grote kennel, dan zet ik de pup met gipspoot even in de ren naast de tafel en soms mag hij even een rondje poepen en plassen doen. Beetje afwisselen met alles en er vooral voor zorgen dat ze rust krijgen en veilig zijn.

Die ren is ineens heel interessant. Waarom weet ik niet, maar er heeft al een ratje in gelegen en voor Jones is het ook een favoriet plekje.

Misschien moet ik 10 benches op rij zetten, lekker rustig.

Vanmiddag ben ik boodschappen gaan doen. Ik was heel benieuwd wat ik zou aantreffen.

Als ik de telegraaf mag geloven ligt er nog geen sinaasappel meer in de winkel. Dit zou komen doordat Venezuela de grenzen dicht gegooid heeft en er geen export meer naar Aruba, Bonaire en Curacao mag plaats vinden. Dit zou gevolgen hebben voor voornamelijk de groente en fruit aanvoer.

Maar kijk hier in de plaatselijke supermarkt.

En dan is dat nog maar éen van de stellingen. Meer dan genoeg keuze dus, we zullen echt niet zo snel verhongeren. Zo zie je maar weer dat de telegraaf ook maar gewoon schrijft waarvan ze denken dat het de waarheid is. Dat van het niet exporteren naar Curacao klopt, maar de rest van het verhaal is onzin.

Een nachtmerrie wordt werkelijkheid

Wat je als foster nooit hoopt mee te maken is helaas vandaag werkelijkheid geworden.

Ik heb vandaag Guus dood gevonden in het zwembad!

Wat een verschrikkelijk heftige dag was dit.

Erik haalt altijd vast de pups uit de kennel voor hij naar z'n werk gaat. Ik ben dan vaak al wel fysiek wakker, maar nog niet mentaal. De deuren staan dan open en ik lees dan op m'n gemak eerst even alle berichten en het nieuws.

Toen ik opstond kon ik Guus nergens vinden. Dan gaat je hart al als een gek te keer! Je weet dat die kans er is. En inderdaad, het noodlot had toegeslagen, Guus lag op de bodem van het zwembad.

Ik heb een duik genomen en hem van de bodem gehaald, maar het was te laat. Guus was niet meer te redden. Ik ben onder de douche gestapt om me weer af te spoelen en heb staan janken.

Ik voel me zo schuldig, terwijl dat misschien niet terecht is. Maar toch is dat wel hetgeen mij zo enorm verdrietig maakt. Guus had zo'n mooi leventje in het vooruitzicht en nu is hij er niet meer.

Lieve vrolijke grappige Guus die gisteren nog in de koelkast kroop.

De dag gaat als een waas aan je voorbij. Ik moest m'n huis opruimen omdat ik kijkers kreeg die interesse hadden in onze woning, maar dat is niet echt waar ik zin in had. Meestal kan ik met stofzuigen of dweilen wel aardig mijn zinnen verzetten, maar nu niet.

Het beeld van Guus op de bodem bleef op mijn netvlies.

En dan de adoptanten. Ik moest ze dit vreselijke nieuws gaan vertellen. Dat arme meisje wat zo verliefd op Guus was. Och wat een verdriet. 

Ik kon het niet eerder opbrengen dan in het begin van de avond te bellen. Eerder was zinloos. Door de emoties was ik toch niet te verstaan.

Uiteraard waren ze er net zo kapot van als ik. Gelukkig namen ze het goed op en verweten ze me niks, maar verdrietig was het zeker.

Arme Guus, ik had je nog zo graag uitgezwaaid naar je nieuwe huisje, je foto's willen bewonderen van wanneer je groter werd en al je ondeugende streken willen horen.

Sorry Guus.

Om naar uit te kijken

De ziekenboeg heeft zich goed gehouden in de kennel.

Het scheelt dat ze met z'n drieën zijn, zo zijn ze niet alleen. 

Ze vonden het geloof ik wel prima. Hapje en een drankje ontbraken niet en verder hadden ze van niemand last. Het is wonderbaarlijk hoe snel zo'n pupje doorheeft hoe het met zo'n gipspoot kan gaan staan en zelfs kan lopen. Mocht hij omvallen dan is er niks aan de hand. Het gips is hard genoeg en niemand kan hem zeer doen.

Voor mij is het een fijn idee te weten dat ze daar veilig zitten en ik met een gerust hart andere dingen kan doen. Zoals opruimen en schoonmaken. Hondenkussens die door de warmte helemaal uit elkaar vallen kunnen beter in de container in plaats van in een doos blijven liggen. En zo was er nog van alles dat inmiddels niet meer bruikbaar is. Of je het nou gebruikt of niet, stuk gaat het hier toch wel. 

Zo vallen er gaten in kleding, verdroogt elastiek van ondergoed en beddengoed en verschiet ook alles van kleur. Ik denk dat de container op onze terug weg naar Nederland lang zo vol niet zal zitten als op de heenweg. Maar dat betekent ook flink sparen omdat je weet dat je veel nieuw zult moeten aanschaffen. Ach, dat is ook wel weer leuk om naar uit te kijken.

Arm ding

De pluizenbollen hebben het zwaar bij ons.

Niet zo zeer door de hoeveelheid honden, maar door één bepaalde hond. Senna is haar naam.

Die kan echt zo lomp en onbehouwen zijn. Wat in de weg loopt wordt ondersteboven gegooid. Eigenlijk in haar besef loop je niet eens in de weg, maar is dat de weg die zij wil bewandelen. Niet nadenkend dat er ook nog iemand anders loopt of staat. Het is voor haar eigenlijk te druk, waardoor ze constant in een soort van hyper bui rond rent. Heb je haar alleen dan is ze echt heel aanhankelijk, maar in de groep is ze lastig te houden.

Helaas heeft haar onstuimige gedrag slachtoffers gemaakt. En dat zijn natuurlijk altijd de zwakste die dan de dupe zijn, de pups in dit geval.

Vorige week denderden ze weer als een malle door de tuin. Ik weet niet eens meer welke dag welke pup de pineut was, maar éen voor één gingen ze mank lopen. Nu drie in totaal waarvan eentje toch echt direct al z'n pootje niet meer wilde belasten. 

Ze waren vorige week natuurlijk voor hun enting naar de dierenarts geweest en toen hebben we het er ook over gehad, maar wilde we even aankijken of het toch vanzelf weer weg trok. Het had alleen gekneusd kunnen zijn. Maar helaas, het hinkepinken werd niet minder. Toch maar vandaag even weer langs Pieter. Lexa ging ook mee. Die vind ik de laatste maanden ineens zoveel dikker geworden dat ik graag een bloedonderzoek wilde doen met het oog op schildklier problemen.

Lexa vond het best een gezellig ritje.

En ook het bloedprikken heeft ze goed gedaan. Morgen hoor ik de uitslag.

De uitslagen van de pups kwamen meteen. Twee met toch gekneusde ledematen die aan de pijnstilling gaan en eentje is echt de pineut. Die heeft een fractuur opgelopen door omver gelopen te zijn. 

Onder narcose heeft de pup een gipsspalk gekregen.

Omdat het een hoge fractuur is moest het zelfs helemaal rondom gefixeerd worden. Arm beestje.

10 dagen zal hij zich ermee moeten zien te redden.

Hier komt hij nog bij van de narcose en alles wat er verder gebeurd is. 

Vanavond hinkte hij wat rond in de kennel. Hopelijk komt alles goed, arm ding.