Niet te doen

Tuurlijk is het ontzettend leuk als honden onvoorwaardelijk van je houden, altijd bij je willen zijn en je dus overal volgen. 

Zo ziet het er dan uit als ik bedenk dat het ook wel eens heel aangenaam kan zijn om mijn boek uit te lezen aan de rand van het zwembad.

Niet te doen toch! Gelukkig zagen ze al snel in dat ik er gewoon rustig bleef zitten en ze er dus ook naast konden gaan liggen. Daar was na een tijdje ook niets meer aan en gingen ze weer hun eigen gang. 

Ik ben daar ook niet de hele dag blijven zitten. Lukt me niet eens, ben vaak na een half uur wel weer toe aan een volgende activiteit. Meestal hoef ik die niet zelf te bedenken. Die bedenken mijn honden wel voor me en als zij het niet zijn dan zijn het de mensen wel die me bellen, mailen, whats appen of via messenger een bericht sturen. 

Vanmiddag heb ik geholpen met het vangen van drie pups. Een lokale dame die begaan is met de honden had via de kerk te horen gekregen dat er mensen waren verhuisd en hun hond hadden achter gelaten. Deze hond was zwanger geraakt en de pups waren nu rond de zeven a acht weken.

Voor twee van de drie pups had ze een huisje, het derde pupje ging met haar mee naar huis.

Alleen het vangen in je eentje is niet toe doen. Deze lagen ook onder een auto, net als een tijd geleden onze wrakpups. Het lastige is dat als je ze aan de ene kant probeert te pakken ze naar de andere kant kruipen. Daar moet je dus echt met z'n tweeën voor zijn. Maar gelukt! 

Mama hond was niet blij, maar dit is echt beter zo. Nu kunnen de pups gecontroleerd worden door een dierenarts en op tijd wennen aan mensen. Uiteraard gaat de moederhond gesteriliseerd worden. Heel misschien is er voor haar een plekje in het asiel. En anders blijft ze op straat. De mensen aan de overkant zijn de melders en in ieder geval bereid om haar te voeren. Het is niet anders.