Een klein gilletje

Wonen in de tropen kan nog wel eens voor verrassingen zorgen. Zo was ik gisteravond na het douchen op weg naar mijn bed en wilde het bedlampje aan klikken.

Nou heb ik altijd eerst het grote licht in de slaapkamer aan, doe dan mijn bedlampje aan en loop weer terug om het grote licht weer uit te doen. Ik was gisteravond wel blij met mijn structuurtje.

Een klein gilletje was het resultaat van hetgeen wat ik zag zitten.

Hij zat er heel relaxt. Ik was wat minder gecharmeerd. Deze jongeman ging echt niet naast m'n hoofd slapen vannacht! Hem weg krijgen was het volgende. Kan je vertellen, is niet gelukt. Ik wilde hem met een handdoek vangen, maar hij liet zich vallen en kroop onder het bed. En daar zit hij nu nog.

Of misschien ook niet, wie zal het zeggen.

Duvel had vanmorgen ook wat gevangen. Ik denk niet dat het dezelfde was. 

Deze kreeg alle hoeken van de badkamer te zien. Gelukkig attendeerde de pups mij op het feit dat de kat wat gevangen had. Als ze naar hem staan te blaffen weet ik genoeg. Deze was wel te vangen met een handdoek en huppelt nu weer vrolijk rond. Ja, ik rescue niet alleen honden, het aantal geredde hagedisjes groeit ook gestaag. Ik ga er alleen geen foster album van bij houden.

Vanmiddag ben ik nog even naar die mevrouw met de 16 pups geweest. Zoals wel verwacht zijn er toch twee overleden. Nu zijn het er nog ieder zeven dus 14. Ik had puppenvoer en oude handdoeken gekregen. En er had iemand via Rescue Paws zich gemeld die een mand en wat speetjes had. 

Ze wilde graag zien waar het naar toe ging, dus heb ik haar meegenomen naar het adres.

De pups zagen er goed uit. De moederhond van het washok had een ander plekje gekregen en lag nu onder een schuine plank op een platje. 

De mand zal voor deze pups gebruikt gaan worden. Dan liggen ze niet meer op de kale vloer.

Voor de andere hond hadden we ook extra handdoeken mee. 

De mevrouw vertelde dat ze voor vier pups al een nieuw baasje had. Ik ben benieuwd. Ze zullen wat mij betreft alleen vertrekken met een papiertje waarop het telefoonnummer van dierenhulp staat. Ik sta er op dat ze allemaal geholpen gaan worden, anders kunnen we over een jaar in de volgende tuin puin gaan ruimen.

Acte de présence

Ondanks dat ik geen ochtendmens ben is het hier toch elke morgen behoorlijk vroeg acte de présence.

Dan zijn de viervoeters namelijk uitgeslapen. Tenminste een aantal dan. Luna niet, die is net als ik.

Als er honden langs haar mand lopen snauwt ze er naar, ik voel helemaal met haar mee.

Ik zou ze ook wel weg willen snauwen, maar aan de andere kant is dat ook weer niet eerlijk. De hele nacht hebben ze zich keurig gedragen, dan snap ik ook wel weer dat als ze geluiden van Erik en Youri horen zij ook in beweging willen.

Nou is dat vaak alleen maar even kort naar buiten voor een plas en poep ronde en dan weer de slaapkamer in. Ik heb de pups dan inmiddels ook uit het hok gehaald en met z'n allen gaan we dan nog even de slaapkamer in om verder wakker te worden. Het is eigenlijk best knus, alleen mag dat van mij wel een uurtje of twee later. Ik heb wel profijt van mijn dag, dat dan weer wel. 

Vanmorgen is Senna opgehaald voor een rondje centrum. Ik was heel benieuwd wat Senna ervan zou vinden. Ze doet zo stoer en lijkt voor niks bang, maar aan de riem naar buiten was toch best een dingetje. 

Het was een hele opgaaf. Voor Senna en voor de dame die haar mee had, maar het is gelukt. Ze hebben bij riffort gelopen. Knappe Senna! 

Terwijl Senna op pad was ben ik het zusje van mijn ratjes gaan halen. Er kwam een adoptant die interesse had in éen van de drie dames.

Heel even was toch ook Wimpie in de race. Eigenlijk wilde ze echt geen reutje, maar wimpie z'n lieve koppie konden ze niet weerstaan.

Maar na overleg met manlief in Amerika werd het toch een ratje. Niet die van mij, maar die van de andere foster. 

Ratje nummer drie die een mooi mandje heeft gevonden. Nog twee te gaan.

Vervroegd sinterklaasfeest

Dat ik mensen met mijn verhalen inspireer en geboeid weet te houden is me bekend. 

Ik schrijf open en vanuit mijzelf waardoor men toch snel het idee heeft ons ook echt te kennen.

Tot grote ergenis van Youri uiteraard, die liever niet gekend wil worden.

Vandaag kreeg ik iemand op visite die al tijden mijn blog leest en mij heel graag wilde ontmoeten.

Vandaag was het dan zo ver. En ze kwam niet met lege handen. Het was net een vervroegd sinterklaasfeest.

Daar wilden natuurlijk groot en klein bij zijn. Er kwam echt van alles uit de zak. Speeltjes, tuigjes, rustgevende druppels, een envelop met een donatie en een kadootje voor mij. Hoe geweldig is dat!

Het grappige was dat terwijl ik een rondleiding gaf de honden ieder zelf een speeltje van tafel zochten en ermee vandoor gingen. Nou er ligt genoeg, dus pak maar.

Na een tijd gekletst te hebben nam ze de laatste emmerpup mee op pad. Gewoon lekker om hem aan van alles te laten wennen. De emmerpups zijn gebracht door collega Wim. Ze werden hier daarom ook wel de wimkids genoemd. Nu er nog maar één wimkid is noemen we deze Wimpie. 

Wimpie heeft het uitstekend gedaan buiten de tuin. Geslaagd met een tien en een griffel.

Ondertussen ben ik naar de dierenarts gereden om een pupje op te halen. Deze ging naar de foster van de andere rat. Die was nu alleen en dit pupje ook. 

Is het geen droppie? En dit is het zusje van mijn ratjes.

Ook al zo'n kleine dondersteen. Net als die ratjes bij mij. 

Niet te doen

Tuurlijk is het ontzettend leuk als honden onvoorwaardelijk van je houden, altijd bij je willen zijn en je dus overal volgen. 

Zo ziet het er dan uit als ik bedenk dat het ook wel eens heel aangenaam kan zijn om mijn boek uit te lezen aan de rand van het zwembad.

Niet te doen toch! Gelukkig zagen ze al snel in dat ik er gewoon rustig bleef zitten en ze er dus ook naast konden gaan liggen. Daar was na een tijdje ook niets meer aan en gingen ze weer hun eigen gang. 

Ik ben daar ook niet de hele dag blijven zitten. Lukt me niet eens, ben vaak na een half uur wel weer toe aan een volgende activiteit. Meestal hoef ik die niet zelf te bedenken. Die bedenken mijn honden wel voor me en als zij het niet zijn dan zijn het de mensen wel die me bellen, mailen, whats appen of via messenger een bericht sturen. 

Vanmiddag heb ik geholpen met het vangen van drie pups. Een lokale dame die begaan is met de honden had via de kerk te horen gekregen dat er mensen waren verhuisd en hun hond hadden achter gelaten. Deze hond was zwanger geraakt en de pups waren nu rond de zeven a acht weken.

Voor twee van de drie pups had ze een huisje, het derde pupje ging met haar mee naar huis.

Alleen het vangen in je eentje is niet toe doen. Deze lagen ook onder een auto, net als een tijd geleden onze wrakpups. Het lastige is dat als je ze aan de ene kant probeert te pakken ze naar de andere kant kruipen. Daar moet je dus echt met z'n tweeën voor zijn. Maar gelukt! 

Mama hond was niet blij, maar dit is echt beter zo. Nu kunnen de pups gecontroleerd worden door een dierenarts en op tijd wennen aan mensen. Uiteraard gaat de moederhond gesteriliseerd worden. Heel misschien is er voor haar een plekje in het asiel. En anders blijft ze op straat. De mensen aan de overkant zijn de melders en in ieder geval bereid om haar te voeren. Het is niet anders. 

Lekker knuffelen

Na mijn boze bericht van gisteren zetten we uiteraard de schouders er weer onder en gaan we door.

We laten ons niet tegen houden door een stel kortzichtige pennenlikkers die echt geen idee hebben hoe hard alle stichtingen werken. Als ik even alleen naar Curacao kijk zie ik toch echt dat alle stichtingen keihard hun best doen het probleem bij de bron aan te pakken, door inderdaad heel veel te steriliseren. Door bewoners op hun verantwoording te wijzen en het dierenleed bij het parlement onder de aandacht te brengen. Daarnaast maken we onderscheid in honden die wel dan wel niet voor Nederland geschikt zijn, zodat we inderdaad mensen niet met een hond opzadelen die niet in Nederland kan aarden. Daar wordt namelijk niemand gelukkig van. De adoptant niet, wij niet en de hond al helemaal niet. Ik heb gezien dat de dierenbescherming behoorlijk onder vuur ligt. Ze zijn vandaag gebombardeerd met Facebook comments waarin toch wel duidelijk verteld werd dat hun tweet voornamelijk onzin uitkraamt. Ik mag hopen dat ze het heel veel leden gaat kosten. Wie weet krabben ze zich nog eens achter de oren.

Wij gaan gewoon verder met goed nieuws, dat geeft veel meer energie.

Éen van mijn kleine ratjes is geadopteerd! Hoe leuk is dat! Het was liefde op het eerste gezicht. Deze mensen stonden open voor alles, maar zagen dit hondje en wisten het meteen. Dit moest haar worden en Bella werd haar naam.

En zo ging ik vandaag nog maar met twee ratjes en één emmer pup op pad.

We hadden kerst markt bij een eetcafe. Natuurlijk gingen de kalenders mee, de stickers, speeltjes om te verkopen en dus drie pups. Niet voor verkoop, maar lekker om te knuffelen. Pups zijn net magneten. Als kinderen pups zien dan moeten ze even aaien. Er zijn vele kinderen geweest die de moeders lekker langs de kraampjes lieten lopen en zelf in de ren bleven zitten. De pups waren veel te leuk.

Vanavond waren ze alle drie helemaal kapot, helemaal op. Dacht ik. Om 20.30 hadden ze weer energie voor 10, maar toen was ik op.

Boos!

Soms voel je de moed in je schoenen zakken en dan nog niet eens doordat er hier weer wat gevonden is, maar door berichtgevingen in Nederland. S morgens wakker worden en dit stuk op teletekst lezen dat ging nog wel.

Dit was nog een vrij objectief stuk waarin alleen het commentaar van de dierenbescherming wat negatief is.

Dit stuk werd door de NOS ook op Facebook gedeeld. Ach ach die reacties eronder!

Het is om te janken. Mensen denken overal verstand van te hebben en roepen van alles, maar hebben echt geen benul van hoe het er hier aan toe gaat. We moeten het hier maar oplossen, we moeten stoppen met fokken want dan is er ook geen overschot meer, alle honden hebben gedragsproblemen en er komen alleen maar ziektes binnen die de Nederlandse honden ook kunnen krijgen.

Er zit een groot verschil tussen honden die netjes op de legale manier binnen komen, alle entingen hebben gehad, een chip hebben en papieren van een veterinaire dienst. Er komen ook zeker honden binnen door broodfokkers met ziektes, onjuiste papieren en veel te jong, maar dat is niet via zwerfdier organisaties en daar gaat dit stuk specifiek over. Blijkbaar weet half Nederland dus niet dat dit twee verschillende dingen zijn. En als klap op de vuurpijl komt dan de dierenbescherming ook nog met een fijne tweet.

Ooit was ik donateur van de dierenbescherming. Je kunt zeker wel begrijpen dat daar geen cent meer naar toe gaat! Wat een kortzichtige bende! We hebben als Rescue Paws wel eens gepoogd een gesprek met ze aan te gaan, maar het is net de pvv 'eigen honden eerst'. Nou snap ik dat wel als de asiels zouden uitpuilen met honderden leuke gezinshonden, maar die zitten er amper. Niet iedereen is nou eenmaal op zoek naar een Stafford. Maar door zo'n tweet zetten ze alle buitenlandse honden in een kwaad daglicht en dat is kwalijk! Het is hetzelfde als alle Marokkaanse mensen veroordelen omdat een kleine groep zich misdraagt. 

En natuurlijk doen we ons stinkende best de mentaliteit om te turnen en het probleem hier op te lossen. Maar ze begrijpen toch hopelijk wel dat dit niet in een maandje gefixt is. Hopeloze bende daar! Ik nodig ze van harte uit een maand met me mee op pad te gaan! Achter een bureau een tweetje posten kan iedereen, maar het leed dagelijks meemaken is andere koek!

Ieder z'n ding

Ik kan me er al weken op verheugen, black friday. En dan niet om in de rij te staan voor een tv of wasmachine, maar om naar de Bruna te rijden en te spitten door de dozen boeken.

Elk jaar weer doen ze boeken weg voor de prijs van 5 gulden, of te wel €2,50.

Als je weet dat een boek hier normaal 49,95 ( €25) is, dan is 5 gulden een koopje. Natuurlijk kan ik ook een ebook kopen, maar heel eerlijk lees ik toch liever een boek. En dus verheug ik me elk jaar weer op deze dag om wat leuks te scoren. Ik vond dit jaar het aanbod wat tegen vallen. En eigenlijk waren de boeken deze keer ook geen 5 gulden. Normaal hing er een briefje met de prijs, maar nu niks. Op het boek zat een stickertje met 15 gulden. Ondanks dat dit nog steeds vele male minder dan de normale prijs is was ik toch teleurgesteld. Toch maar even navraag gedaan bij de dame achter de kraam.

Nee de boeken waren dit jaar variërend van prijs. Het lag eraan hoe oud het boek was. Ik had eigenlijk maar één boek gevonden die ik wilde kopen. Uiteindelijk kreeg ik het toch voor 5 gulden mee, ondanks het stickertje van 15 gulden.

Zo blij als een kind ben ik weer vertrokken. Toch weer gelukt en een leuk boek gescoord.

Daarna door naar Albert Heijn. Daar werd ik ook heel gelukkig. Eindelijk zijn de containers gearriveerd!

Ik was blij verrast en heb meteen meer ingeslagen dan waar ik eigenlijk voor kwam.

Van het weekend hebben we weer afbak broodjes. Heerlijk!

Het was wel heel druk overal. Op de wegen en in de winkels. Black friday is echt een fenomeen hier.

Ik heb filmpjes gezien van winkels die speciaal voor vandaag om 6.00 uur s morgens open gingen en waar de mensen al voor de deur stonden. Echte Amerikaanse taferelen dus.

Ik weet niet of dit heel Amerikaans is, maar dit hebben we hier ook.

Dit is geen Mac drive maar een pin drive. Je kunt terwijl je in je auto zit geld uit de muur halen.

En druk dat het er was vandaag. Er stond een lange rij auto's. Ik vind dit echt het toppunt van luiheid, sorry voor de mensen die dat niet vinden. Maar kom op zeg, als je niet eens meer in de rij hoeft te staan maar al zittend in je airco wacht op tot je aan de beurt bent vind ik echt bizar. Maar het past wel bij hier. Hier staat men ook in de rij om vooraan bij de supermarkt te kunnen parkeren en wachten ze in een rij in de auto tot ze voor school hun kind kunnen ophalen of weg brengen. Terwijl ik dan bij de super m'n auto elders heb geparkeerd en inmiddels al de super in loop, staan deze mensen nog te wachten. Het is maar wat je belangrijk vindt. Ik word blij en gelukkig van een boek voor 5 gulden en afbakbroodjes in het weekend, zij van een plekje vooraan bij de deur van de supermarkt. Ieder z'n ding.

Geluk

Onderweg naar de stad zie ik steeds meer huizen in kerststemming komen. Ondanks dat vorige week dan de lichtjes op de rotondes aan zijn gegaan, heb ik eigenlijk helemaal niet het gevoel dat het bijna kerst is. Het blijft lastig om de knusse sfeer rond kerst hier te evenaren. Het is niet zo dat je langzaam qua seizoen toe leeft naar december. Het wordt niet steeds eerder donker en steeds kouder. Alles is hier vrij constant dus het gevoel van bijna kerst krijg je alleen doordat je ziet dat er steeds minder dagen op de kalender staan. Youri vindt kerst hier niks aan. Die zou het liefst naar Nederland vliegen en daar kerst vieren. Ik vind de sfeer in Nederland gezelliger, maar ik hoef er niet voor terug. Dat terug gaan we toch wel, dus de tijd dat we hier zitten maken we er gewoon iets van. Maud komt ons vergezellen met kerst. 22 december landt ze op Hato en ze zal tot na oud en nieuw blijven. Dan is met de feestdagen toch het gezin compleet. En dan maakt het voor mij niet zo uit waar ik dat dan vier, hier in nederland of waar dan ook op de wereld. Als je met elkaar bent is het overal goed. Dat is voor mij geluk.

Dat richting de feestdagen ook de bekende kerstdump start was al te merken in het asiel.

Ik was er om wat foto's te maken. Ik had een vraag van iemand gekregen of we een klein wat ouder hondje in fostercare hadden. Nee wij niet, maar wie weet het asiel wel. Dus daarheen om te kijken.

Ze hadden net weer twee nestjes binnen gekregen. Het is ongelofelijk.

De kleinste hadden het allemaal nog niet zo in de gaten en lagen in een rennetje te slapen.

Het zijn wel leukerds, maar ja zie er maar weer eens een baasje voor te vinden.

En dan nog een nest met oudere pups. Die waren het niet eens met de opsluiting in hun hok en maakte een hoop kabaal. Arme pups. Kom je ze maar vertellen dat ze uiteindelijk beter af zijn. Het had ook zo maar gekund dat ze niet naar het asiel waren gebracht, maar naar een plek ver van de bewoonde wereld. Deze mogen nog van geluk spreken. 

Een heel project

Zoals ik al eerder schreef staat mijn telefoonnummer op Facebook. Ik krijg regelmatig appjes of wordt gebeld of ik een hond kan komen ophalen die ze niet meer willen. Nee, daar hebben we helaas geen plek voor. Ik probeer in zo'n gesprek ook te wijzen naar eigen verantwoording, ook al weet ik dat het een nutteloze zaak is.

Maar, om ook eens positieve berichten te kunnen schrijven, ik krijg steeds meer berichtjes van lokale mensen. Afgelopen zondag was er een appje van iemand die vier pups in een zak vond. Eentje was er al dood, de ander ging dat in de loop van de dag. Voor de twee overgebleven pups, die trouwens nog zo jong waren dat ze de ogen nog dicht hadden, had mevrouw puppy melk gekocht. Ze kwam bij mij op de lijn hoe nu verder en wat ze kon doen tegen beestjes. Ik dacht bij beestjes aan vlooien of teken, dus zorgde ik dat de dag erna frontline die kant uit kwam. Chantal is er gaan kijken en zou ze insprayen. Alleen die beestjes bleken maden te zijn. En die zaten zelfs al onder de oogleden. Chantal heeft de pups meegenomen naar de dierenarts en ze in laten slapen. Het kon niet anders. Ze werden van binnen al opgevreten. Arme pups. Maar ja, geen nare dood in een afgesloten zak en lokale mensen die er voor hadden willen gaan. Dat is in ieder geval iets.

Gisteren kreeg ik weer een appje. Een vraag om hulp. Het was een dame met vier teefjes. Drie waren er loops geweest. Ze dachten dat ze met de hoge muren geen last zouden hebben van reuen, maar die waren er dus gewoon overheen gesprongen. Drie teefjes waren gedekt en inmiddels al twee bevallen. 16 pups had ze in totaal en een derde hond die zwanger was. O my god, 16 pups en misschien kwamen er nog wel 8 bij, dan had ze er 24. Meteen vandaag een afspraak gemaakt om te komen kijken. Mevrouw had hele goede bedoelingen, maar tjonge wat is het toch weer triest. Ze had een pallethokje gemaakt voor mama éen met haar kids.

En de tweede zat in het washok en kon daar niet uit.

Nummer drie en vier liepen in de tuin.

Ik heb al vrij snel in het gesprek aangegeven dat abortus tot de mogelijkheden behoord. Het is niet te doen om hier 24 pups op te laten groeien en voor die 24 een huisje te vinden. Het wordt voor 16 al lastig. Gelukkig zagen ze dit ook in en gingen ze akkoord. Hoe vervelend het ook is, in onze situatie heb je geen keus. Dit is de keus. Ik heb direct naar de dierenarts gebeld en de hond kon meteen morgen geholpen worden. Fijn! 

Ik ben 's avonds terug gekomen om het baasje met hond op te halen en vast naar de dierenarts te brengen. Ze heeft zelf de hond gedragen en weet nu waar ze haar morgen kan ophalen. Ik blijf met ze in contact, zal de pups als ze oud genoeg zijn gaan ontwormen en helpen ze zo goed mogelijk op te laten groeien. En dan na 8 weken helpen aan een huisje. En niet te vergeten, de twee moeders en het andere niet zwangere teefje worden natuurlijk ook zo spoedig mogelijk gesteriliseerd. Het is weer een heel project, maar ben blij dat ze aan de bel getrokken heeft.

Grabbelton

Vandaag was ik weer bij de bank. Dit is een maandelijks uitje. Elke maand heb ik een rekening die ik moet voldoen en die ik niet online kan betalen. Je kunt wel online bankieren, maar ze hebben dat zo ingewikkeld gemaakt dat ik liever kies voor een kwartier in de rij dan een kwartier schelden tegen een beeldscherm en daarna alsnog een kwartier in de rij. Ik heb uitgevonden dat ik het beste tussen 10.00 en 11.00 kan gaan of tussen 14.00 en 15.00. Dan is het te doen in een kwartier. Tussen 12.00 en 14.00 is hopeloos. Dan is het lunchpauze. Mensen komen in hun lunch naar de bank terwijl juist de bankmedewerkers pauze gaan houden. Vermijden dus. Het blijft een bijzonder iets dat betalen bij de bank. Het is allemaal nog erg ouderwets en dubbelop. Ze voeren iets in op de computer, kopiëren de rekening, je tekent een bewijs van betaling waarvan er éen op hun kopie gaat en de ander aan mijn origineel komt en weer met mij mee gaat. Wat er dus dan uiteindelijk in die computer ingevoerd wordt is me een raadsel.

Het levert ze in in ieder geval zeker niet minder werk op, het lijkt zelfs op meer.

Papier meegeven kunnen ze hier als de beste. Hele boekwerken af en toe. En ik kan mijn huis inmiddels ook al zes keer behangen met bonnetjes die uit de pinautomaat komen.

Als ik hier bij een winkel pin komt daar een pinbon uit. Eentje moet de kassiere bewaren in een knijpertje, ja echt, en ik krijg er ook éen mee. Geen idee waarom. Ze draaien de bon automatisch uit als je niet zegt dat je die niet nodig hebt. Ik zou niet weten wat ik ermee moet. Doe daar dan nog de kassabon bij en in een maand puilt je tas uit van het papier. En dan gaat je telefoon en zoek ik me rot tussen al die bonnen. Ik heb af en toe het idee dat ik in een grabbelton graai. Zo eentje waar je uren kranten voor hebt staan scheuren om je ton te vullen. En telkens win ik weer een telefoon maar ben ik net te laat met opnemen. 

Nu het weer weer vanouds is kan er weer gewassen worden. Er is weer wind en het is niet meer zo enorm klam. Ik had nog wat in te halen, maar het was gelukkig zo droog.

De was doen is hier bijna een feestje. Ik heb altijd hulp. Soms helpen ze sokken uit de mand trekken, dan halen ze vast een shirt uit de mand of zoals vandaag gaat er gewoon een ratje midden in zitten.

Ik had haar natuurlijk aan die grote oren aan de lijn kunnen ophangen, maar dat gekrijs dan is ook niks.

Dan maar mee in de wasmand. Bijzondere portretten zijn het!

Extra handjes

Vandaag was het prikdag voor de ratjes. En niet alleen voor die drie bij mij, maar ook voor de twee die bij de andere foster zitten. En ik kreeg nog een verzoek ingediend. Of Sammy misschien mee kon.

Sammy is een fosterhond met een aangeboren afwijking. Éen van z'n voorpoten is niet goed ontwikkeld en daardoor maar half. Daar kan hij dus niks mee. Sammy was een hele tijd geleden ineens gespot op de parkeerplaats van Sambil. Dat is een shoppingcentrum hier in de buurt. Hij was schuw en mager. Maar door z'n immobiliteit ook kwetsbaar, zeker in het verkeer. Na lang hem gevoerd te hebben om het vertrouwen te herstellen is hij gevangen en bij een foster ondergebracht.

Daar heeft hij lange tijd nodig gehad om de mens te vertrouwen. Buitenstaanders zijn nog steeds lastig, maar voor het fostergezin is hij superlief. Zo ook voor het zoontje dat met mij meeging naar de dierenarts.

Kevin vond het super leuk om mee te gaan en voor mij waren het mooi een paar extra handjes.

Hij heeft natuurlijk geholpen met het wegen van Sammy, maar ook alle vijf de pups zijn door hem op de weegschaal gezet.

Daarna werden ze allemaal getemperatuurd en gecheckt en kregen ze hun enting.

Zoals je ziet waren ze niet heel erg onder de indruk. Ze vonden het wat overdreven eigenlijk al die polonaise aan het lijf.

Daarna is de hele familie, dus inclusief de twee andere pups, mee naar mijn huis gegaan.

Ik had namelijk een bezichtiging staan voor de vijf meiden. Om ze dan eerst weg te brengen naar de eigen foster en die mensen dan heen en weer te laten rijden vond ik wat overdreven. Ik heb ze dus bij me gehouden tot die mensen geweest waren. Ze hebben gekozen voor het lichte pupje. Die zat bij de andere foster. Ze hebben haar nog niet meegekregen. Eerst nog een weekje verder aansterken en dan mag ze weg. 

Helaas hebben we ook een hond terug. Jill is terug. De zwart witte bullenbaai dame die een week of drie geleden geplaatst was. Het ging niet in de roedel die daar was. Constant liptrekken en ander onvriendelijk gedrag maakte dat de keuze werd gemaakt om Jill uit de situatie te halen. Het was voor haar niet fijn, voor de honden in die roedel niet en voor de mensen uiteraard ook niet. 

Dat betekent dat we voor Jill op zoek gaan naar een ander geschikt huis.

Kerst opruim

Op de Facebook pagina van Rescue Paws staat mijn telefoonnummer.

Dat betekent dat ik soms op de meest idiote tijden gebeld word. Is dat voor een spoedgeval dan is het nog tot daar aan toe, maar om mij om 7.00 uur 's morgens te bellen met de vraag of ik een hond wil want ze gaan verhuizen, nee dat kan ik niet waarderen.

Om mezelf dus nog een beetje rust te gunnen zet ik 's avonds als ik naar bed ga het geluid uit en 's morgens als ik weer opsta zet ik het geluid weer aan. Soms vergeet ik dat en heb ik gemiste oproepen. Nou jammer dan denk ik dan maar, als het heel belangrijk is belt men nog wel een keer.

Vanmorgen stond mijn geluid nog uit en lag ik berichtjes te lezen. Ik zag dat ik werd gebeld door een onbekend nummer. En zelfs nog een tweede keer, toch maar opnemen dan.

Het was iemand die een hond in de struiken gevonden had. Er was nog een tweede hond, maar die was al overleden. Deze leefde nog, maar was erg mager. Mmm dat klonk niet best.

Het was aan de andere kant van het eiland, niet heel dicht bij voor mij.

Ik ben gaan rond appen en heb de oproep in onze vrijwilligers app gegooid. Er werd gelukkig snel gereageerd en binnen een half uur waren er drie mensen op pad om de hond te helpen. Hoe geweldig is dat. Ondertussen had ik de coördinerende taak. Onze noodfoster die quarantaine kan bieden inlichten, dierenarts bellen en onze komst aankondigen, contact houden met de vrijwilligers. En zo werd opa Arie uit de bosjes getrokken en mee genomen. 

Overduidelijk gedumpt. Lange nagels van het vast zitten op éen plek dan wel aan de ketting of in een hok. Opa Arie is een lieve goedzak die rond een jaar of 10 is. Weg gegooid als oud vuil net als z'n metgezel die al dood was. Daar gestorven of dood achtergelaten zullen we nooit weten. 

De kerst opruim is vroeg begonnen dit jaar.

Mijn eigen fosterhonden vonden ook dat ze aan kerstruimen mochten doen. Ik weet niet wat ze tegen mijn oortjes hadden, maar blijkbaar vonden ze dat het wel opgeruimd kon worden. Het opruimen van een hond gaat wat anders dan wanneer ik iets opruim. 

Van mijn oortjes was dus niks meer over. 

Toch wel jammer dat ze dit gedaan hebben. Waren fijne oortjes en daarbij kan ik sloopgedrag sowieso niet waarderen. Er ligt genoeg hondenspeelgoed dat gesloopt kan worden. Maar ja, dat ruikt natuurlijk niet naar mijn oren. Nu dus op zoek naar een paar nieuwe oortjes. Misschien hebben ze iets in de kerst opruim.

Hand is aandacht

Och wat zijn de ratjes toch een feestje om te mogen fosteren. Dat ze niet opgehaald zijn daar kan die persoon alleen maar heel veel spijt van hebben, want ze zijn echt te leuk. Totaal niet vervelend en opdringerig aanwezig, spelen leuk met elkaar, nog geen plasje in huis gedaan (oke, bijna niet) en super sociaal. 

Het is alleen een heel karwei om ze een beetje aardig op foto te krijgen. Zodra mijn hand in de buurt komt rennen ze daarop af. Of die hand dan met of zonder fototoestel is maakt ze niet uit. Een hand is aandacht, dat is precies wat ze al in de gaten hebben.

Maar ik heb ze nu alledrie op foto, zijn ze niet om op te vreten?

Namen hebben we nog niet. Gekscherend worden ze hier Goofy 3,4 en 5 genoemd. Goofy 1 is natuurlijk helder wie dat was. Goofy 2 was de zwart witte dame van bullenbaai en dan zijn dit dus Goofy 3,4 en 5. Roept ook makkelijk. Éen keer Goofy roepen en ze komen alle drie. Super efficiënt.

Ik heb bij deze bedacht dat het misschien sowieso wel een goed idee is om alle honden Goofy te noemen. Dat maar één keer roepen spreekt me wel aan.

Maandag gaan ze voor hun eerste enting naar de dierenarts en daarna al een eerste bezichtiging.

Ik denk dat we deze hummeltjes zo kwijt zijn, zeker ook omdat ze niet groot gaan worden.

Het is nog steeds van hetzelfde rare weer als afgelopen dagen. Vanavond was het al een tijdje aan het flitsen. Alleen flitsen en geen donder. Youri was naar een vriendje en dus besloten Erik en ik uit eten te gaan. En dan aan zee. Het is toch prachtig om naar de felle flitsen boven zee te kijken.

Heel veel flitsen heb ik niet gezien. Mijn oog viel op, ja hoe kan het ook anders, een hond.

Ik had inderdaad over deze hond een tijd geleden iets op Facebook gelezen. Gedumpt daar in de omgeving. De vraag was toen of ze met pups gedumpt was. Nou ik denk zonder, anders hadden we die inmiddels ook wel zien rondlopen. Het viel me eigenlijk reuze mee dat de hond op het strand waar ook gegeten werd getolereerd werd. Ze had het niet slecht. Menig toerist stak haar wat lekkers toe. Soms moest ze van de bediening meer afstand houden, maar ze werd niet helemaal weg gejaagd. Ik was blij om dat te zien. Ik zie helaas vaak anders, maar zo kan het dus ook. Als deze hond nou gesteriliseerd wordt en daar dan mag blijven, dan zit ze er prima. Eten genoeg. Ik ga het ze voorstellen.

Lekker zeuren

Het is vies benauwd plakweer. Al drie dagen en dat zijn drie dagen teveel. 

Alsof ik in een jungle woon, zo hoog is de luchtvochtigheid op dit moment.

Gisteren had ik om 13.30 mijn was buiten gehangen en om 18.00 uur was het nog niet droog.

Dat is normaal nog geen uurtje, dan kan ik het vaak alweer van de lijn halen. Vandaag dus geen was gedaan, droogt toch niet.

Daarbij is het ook nog eens windstil. Echt killing. 

Grote delen van de dag was het bewolkt. Er hing zo'n dreigend luchtje, maar ee gebeurde maar niks.

Van mij had het mogen vallen. Even afkoelen was wel lekker geweest. Maar ik weet dat dit dan ook maar weer van korte duur is. Binnen no time is het weer net zo plakkerig als een uur daarvoor.

Zie je wel dat ik nog steeds Nederlander ben, blijf gewoon lekker zeuren over het weer.

Vanavond was ik op Hato. Er gingen meerdere hondjes naar Nederland. En kijk eens wie er gingen?

Herken je ze nog? Het zijn de twee zusjes die ik samen met hun broertje bij iemand uit de tuin had gehaald. Ze waren toen 700 gram, nu 7 kilo. De mooie witte dame vliegt met haar eigen baasje mee.

En voor het bruine meisje staat de nieuwe eigenaar op Schiphol te popelen. Ze heeft al zo lang moeten wachten, ik denk dat ze met slaapzak en al naar Schiphol is gegaan om zeker te weten dat ze op tijd is om eindelijk haar hondje te mogen ontvangen. Weer een mooie afsluiting van een stel fosterhonden van mij.

Geen issue

Langzaam aan komt Curacao in de kerstsfeer. De versiering stond al wel tijden klaar langs de weg, maar de sfeer is er pas als ze ook branden. Vanavond zag ik voor de eerste keer dit jaar de lichtjes aan op de grote rotonde. Sorry voor de slechte foto, maar ik wilde het toch graag met jullie delen.

Alle bomen die op de rotonde staan hebben lichtjes slingers in meerdere kleuren. Ik vind het wel gezellig, het maakt voor je gevoel de tijd tot kerst korter.

Sinterklaas komt hier ook nog aan, maar daar is in de winkels niet heel veel van te merken. 

Bij de supermarkten ligt natuurlijk wel het bekende suikergoed, maar dat lag er een maand geleden ook al. De discussie welke kleur de pieten zouden moeten hebben is er niet. Hier wordt een zwarte Sint wit gesminckt en een donkere piet extra zwart gemaakt. Kleur pieten hebben ze al jaren. Die zijn door de regenboog gevaren. Prachtige oplossing voor dat gedoe over wel of geen zwarte piet.

Zo lang er hier in een land waar slavernij echt een groot deel van het verleden uitmaakt geen groot issue van gemaakt wordt, waarom dan in Nederland wel? Als ze er hier nou echt grote problemen mee zouden hebben dan zou Nederland daar iets mee moeten vind ik. Maar ze zien het hier alleen maar als een leuk kinderfeest. 

Enige nadeel van alle feesten en feestdagen die er aan komen is natuurlijk het bijhorende klakkeloze dieren dumpen. Vandaag zag ik deze poster op Facebook voorbij komen. Geen idee wie er zo creatief is geweest. Ik hoop dat deze ook in het Spaans en Papiaments verspreid gaat worden. Dan pas treft het de doelgroep die dit doet.

Het feest is begonnen

Erik is gisteren weer terug gekomen uit Nederland. Maud had iets lekkers voor ons in de koffer gestopt. Een feeststol, nou een feest is dat zeker! De echte lekkere met amandelspijs, noten en rozijnen ben ik hier nog niet tegen gekomen. Albert Heijn heeft met kerst wel die goedkopere in een zak, maar die zijn vaak zo droog. Feeststol in een doos verkopen ze wel weer bij de centrum supermarkt, maar die is hier gemaakt en is toch anders. Ik persoonlijk vind ze hier minder lekker, maar het zal ook wel komen door wat je gewend bent. 

Ondanks dat hier heel veel te verkrijgen is, blijven er producten waar je echt naar uit kunt kijken.

Stol is er eentje van, maar ook van die lekkere kleine mandarijntjes, echte Hollandse kersen en het Nederlandse brood in verschillende soorten. 

In ieder geval is hier een feestje begonnen. De stol is al aangesneden en heerlijk!

En nee, bij de Albert Hein in Almere hebben ze geen muizen. Tenminste dat hoop ik voor ze. De kapotte verpakking is gekomen door iets anders in de koffer.

Over muizen gesproken, de teller staat inmiddels op vijf en dat is al een paar dagen zo.

Dan zijn ze nu of allemaal uitgeroeid of ze trappen niet meer in de val. We zullen het zien zodra ik weer nieuwe producten in de voorraadkast zet. Alhoewel zoveel voorraad is er nog steeds niet te halen bij de appie. Ik weet niet wat daar gaande is, maar het is en blijft er erg leeg. Op de plek waar normaal alle afbakbroodjes liggen staan nu 50 pakken rijstwafels verspreid over de stelling. En waar alle soorten jam horen te staan staat nu honing en honing en nog meer honing. Rijstwafel met honing dan maar. Uitsterven doen we hier niet. 

Fred

Gisteren had ik mensen over de vloer die een pup kwamen uitzoeken. Nou, die waren op het goede adres, ik heb er genoeg.

Eerst waren ze langs Estherelle gegaan die nog twee niet gereserveerde kanjers heeft en daarna dus naar mij. Nou vind ik eerlijk gezegd de pups bij Estherelle mooier dan de emmerpups bij mij. Ja de brindle heeft een bijzondere kleur, maar die is dan ook gereserveerd. De rest is vrij standaard zwart met wat grijs bruin. En toch vonden ze die het leukst. Ze hadden er de hele nacht over nagedacht en kwamen vanmorgen op de lijn om nog eens te komen kijken. En uiteindelijk werd de keuze gemaakt.

Het emmerpupje met de witte veeg over z'n neus heeft een nieuw baasje. Ze zijn er nog niet over uit, maar waarschijnlijk gaat hij Fred heten. Ik vind het wel bij hem passen, het is wel een Fred.

Vrij snel nadat Fred vertrokken was ging de telefoon. Een vrouw van een collega stond in ons wijk bij een aangereden kat. Wat ze nu moest doen. Ehh, oppakken en meenemen naar een dierenarts lijkt me het meest verstandig. Maar wat als je niks bij je hebt? En je ook eigenlijk door moet naar school om je kinderen te halen? Oke oke, ik kom er aan. En zo had ik een kat in een bench in mijn auto.

Het zag er niet goed uit. De kat hijgde enorm, kwijlde en kon niet staan. Snel maar naar de dierenarts en meteen daar in de airco. Maar zoals al gedacht was het niet goed. Hij was verlamd door de aanrijding en had hierdoor al die tijd nog levend in de hete zon gelegen. Hij was zwaar oververhit. Z'n temperatuur was 43,9 graden. Sky high, echt niet goed. Dat was ook te zien aan z'n ogen, die waren al van links naar rechts aan het gaan. Zeer duidelijk neurologisch niet oke. Oververhitting maakt alle organen kapot. Eigenlijk maakte die alleen hierdoor al geen kans, los van z'n dwarslaesie. We hebben besloten om hem te laten gaan. Ondanks dat we niet wisten wie z'n baasje was kon langer laten lijden echt niet. De vraag is ook of je het baasje überhaupt gaat vinden. We hebben nog gekeken of hij een chip had, maar helaas. Ik heb het gedeeld in de buurt app in de hoop dat het baasje daar lid van is, maar helaas nog geen reactie. Hopelijk komt de baas nog wel boven water zodat ik kan vertellen over wat er is gebeurd. Heb nog maar wat extra foto's genomen voor dat eventuele baasje.

Begin van de avond werden Eva en Jimmy opgehaald, dat zijn broer en zus emmerpup. Zij zitten bij een andere foster, maar die waren lekker een paar dagen op vakantie. Daarom logeerden Eva en Jimmy weer even tijdelijk hier. Vanavond zijn ze dus weer opgehaald. Ik kreeg al berichtjes dat ze kapot waren! Helemaal moe van de dagen hier. Kan ook niet anders met zo veel speelmaatjes. Ze zullen nog dagen nodig hebben om bij te komen. 

Hondenvrienden

Voor Youri is vandaag zijn toetsweek begonnen. Dit jaar met meer vakken dan het jaar ervoor.

Dat is het enige verschil van hier met de scholen in Nederland. Hier kies je als je VMBO TL doet pas je vakken na het derde jaar en in Nederland is dat na het tweede jaar. Afgelopen jaren werden veel vakken nog als combi gegeven. Denk aan mens en maatschappij en mens en natuur. En nu ineens zijn dat aardrijkskunde, geschiedenis, nask (natuur/scheikunde) en biologie. Dat is dus vier losse vakken in plaats van twee combi vakken.

Dan is er ook nog economie bijgekomen, dus dat zijn in plaats van minder meer vakken geworden.

Meer leren dus, wat niet altijd even leuk gevonden wordt. Maar ach, hij zal het er mee moeten doen. 

Het enige leuke aan de toetsweek vindt Youri dat hij lekker maar kort naar school hoeft. Als hij twee toetsen heeft start hij om 7.15 en is om 9.15 weer klaar. Zit er toch nog iets positiefs aan deze week.

Voor mij begon deze week prima. Ik kreeg weer hele lieve mensen op visite die ons een zak voer kwamen doneren en lekkere koekjes bij zich hadden. Nou dat ging er bij iedereen wel in. Deze mensen hadden binnen korte tijd een hoop hondenvrienden. 

De drie ratjes zijn alle drie nu zo ver ontdooit dat ze gewoon binnen komen en zich helemaal relaxt voelen.

Ze zijn ontzettend mensgericht. Liggen voor je voeten, lopen mee naar alles waar ik naar toe loop en zijn dan ook nog eens super enthousiast. Wat een droppies zeg! 

Kijk ze genieten! Wie gooit zoiets nou toch weg? Dan mis je echt een groot stel van je hersencellen.

Het is om te huilen de afgelopen weken. Vandaag vond Ariadne weer 9 pups! Negen, het is gewoon niet meer te doen. Zelfs als stichtingen onder elkaar helpen gaat niet meer. We zitten allemaal knetter vol. We maken er met de vele honden die we hebben het beste van. Maar meer kan echt niet. We hebben echt hulp nodig van een overheid, zo kan het niet langer! 

Drie kleine ratjes

Stiekem zijn we verliefd aan het worden op drie zwarte ratjes. Het zijn de drie pups die hier sinds gisteren rond lopen. Ze zijn niet groter dan een uit de kluiten gewassen cavia, maar heel aandoenlijk.

De grote vraag van vandaag was natuurlijk of er opvang voor ze gevonden zou worden. 

Er kwamen twee berichtjes binnen. De eerste wilde éen ratje fosteren. Daar ben ik nooit zo'n voorstander van. Het is voor zulke ukkies beter om elkaar nog even als steun te hebben. En als ze er twee nam hield ik er weer éen over. Ook niet handig. Die optie hebben we dus even geparkeerd.

Toen kwam er nog wel een tweede voorstel. Bij deze persoon konden ze twee weken. En dan zouden ze daarna wel kunnen verhuizen naar de volgende die zich voor daarna aanbood. Tja vol of niet, ik ga ze niet kosten wat kost verhuizen. Het komt niet ten goede van de hondjes als ze telkens hun rattenkoffertje moeten pakken. En dus zitten ze nog hier.

Éen van de ratjes is groot fan van mij. Waar ik ben is zij. Het is zo schattig. En dan ook al meteen mee het hok in waar ik de voerbakken in orde maak.

Zie even het verschil met de emmerpup van negen weken die ernaast staat. Ze kan er bijna twee keer in.

De twee andere ratjes zijn nog niet zo stoer dat ze al binnen durven komen. Die blijven bij de container.

Ze zijn wel dolenthousiast als je naar ze toe komt. Ze zijn niet bang voor mensen. Ze willen graag geaaid worden. Ze zijn alleen denk ik nog een beetje ontdaan van hetgeen ze overkomen is.

En de grote honden vinden ze ook maar mwoh. Maar komt wel goed. Alleen de kat vangt ratten, mijn honden niet.

Zo sneu

De Rescue Paws kalender is een groot succes. Toen ik vanmorgen de iPad opende en zag hoeveel berichten ik moest gaan beantwoorden heb ik hem maar even weer opzij gelegd.

Daar kon ik maar beter goed voor gaan zitten. Het is niet alleen beantwoorden, maar ook de gegevens noteren en bijhouden hoeveel er in Nederland en hoeveel op Curacao gereserveerd zijn.

Het plan was om eerst alles te doen wat gepland was en daarna even de berichtjes. 

Nou, berichtjes beantwoorden werd pas 17.00 uur. Tuurlijk bleef het geen gewone rustige zaterdag. 

Ik had het op Facebook niet gevolgd, maar er schenen weer eens pups gedumpt te zijn. 

Vijf uitgehongerde kleintjes die in een verlaten gebouw rondzwierven. Ik heb het filmpje gezien van toen ze water kregen. Ze doken er op af en vochten elkaar de tent uit. Er was een witte pup bij die de kans niet eens kreeg om te drinken. Sneu! Dyveke van feed friends melde zich bij mij, omdat een foster die ook wel eens voor ons fostert zich gemeld had en gevraagd had of ze de pup bij mij mocht ophalen. 

Ze wilde graag de witte pup fosteren omdat die zo de underdog was. En of de rest dan ook even bij mij in het hok kon tot ze door de andere foster werden opgehaald. Ach ja, prima. Dat kan wel eventjes.

Arme guppies weer, wie doet nou zo iets!!

Ik heb ze lekker voorzien van water en voer. Dat ging er wel in.

De witte pup werd keurig opgehaald. Op advies van mij, en gelukkig werd dat goed opgepakt,  is er nog een tweede pup meegegaan. Zo hebben ze elkaar. En ik denk dat ze elkaar nog hard nodig hebben.

De andere drie zouden naar een andere foster gaan. Ik heb die persoon een berichtje gestuurd. 

Ik kreeg als antwoord dat hij niet geschreven had dat hij direct kon opvangen, maar dat hij zou overleggen met z'n partner. Ehh oke, zo is mij dat niet verteld. En zelf had ik die hele post over deze hondjes nog niet eens gezien. Ik weet het dus niet. Of hij dan maar zo snel mogelijk wilde overleggen.

Nou, niks nog gehoord dus! En heb ik er nu drie pups bij. Dat was niet de bedoeling. Hopelijk laat deze persoon morgen nog iets van zich horen.

Er was wel iets anders dat van zich liet horen. Ik zat buiten aan tafel en hoorde wat gepiep. Ik dacht dat het de pups waren en besteedde er niet zo veel aandacht aan. Was ook druk met berichten sturen, tot ik ineens iets in mijn ooghoek zag liggen waar een aantal honden zeer veel interesse in hadden.

Gatver, het was een rat. En duvel zat er naast. Te wachten tot de rat weer ging rennen. Het was dus de rat die piepte. Toen de kat met hem speelde hoorde ik de rat. Brrrr en ook sneu. Ik heb Youri erbij gehaald voor het licht en ben de kat gaan scheiden van de rat. En gelukt!

Hij was nog heel en leefde nog. Wel volledig uitgeput. Ik ben hem gaan weg brengen naar de struiken aan de overkant in de straat. En heb hem geadviseerd niet meer terug te komen. Met de roversbende die ik in huis heb blijft wat ze vangen niet leven. Mits ik ingrijp en dat doe ik toch regelmatig.

Ik ben wel van het doden van ongedierte maar dan graag in bv een val waarbij ze in éen keer dood zijn. Niet een doodsstrijd terwijl ik aan m'n tafel berichtjes zit te beantwoorden. Is toch niet zo veel gevraagd?

Oplaadstand

Ai, dit is zo'n dag dat ik aan het eind van de dag echt op zie tegen het blog.

Niet door de ellende die ik niet kan of wil delen, maar puur door vermoeidheid. Soms zijn aan het eind van de dag echt de oogjes zwaar en willen ze dicht, maar dan moet dat blog dus nog.

Ja moet, zo zie ik het wel. Er zijn inmiddels zoveel lezers, die wil ik niet teleurstellen. En dus schrijven we toch. Ik merk dan wel dat de blogs minder creatief geschreven worden. Het worden meer opsommingen van hetgeen op de dag gedaan is. Maar ja, mijn brein is om 23.30 gewoon op.

Een beetje bekende schrijver zal z'n beste werk vast ook niet om 23.30 schrijven.

Vandaag bestond de drukte uit een bezoek dierenarts met vijf honden.

Het emmernest is weer even compleet. De foster is op vakantie en dus zijn de twee logerende pups weer terug bij mij. Ze wisten alles nog precies. Ze hadden 10 minuten nodig om opnieuw te zien waar ze waren en foetsie waren ze. 

Na de dierenarts ben ik gaan helpen met pups begeleiden die opgehaald werden voor een dagje uit. Daarna een gesprek met opnieuw een stagiaire die wil helpen, toen het lanceren van onze kalender en de enorme explosie aan berichten die dat opleverde. Inmiddels zijn er aan het eind van de avond 68 kalenders gereserveerd. 

En nu is het brein op, leeg, toe aan een break. En dat gaan we dan ook doen. Ik ga in de oplaadstand, 

morgen weer een nieuwe dag.