Om 00.30 zat ik in de auto om haar en een vriendin thuis te brengen. Valt natuurlijk nog mee, qua tijd kan het erger.
Dat rijden kan hier niet anders. Het is onmogelijk om met de fiets te gaan. Er zijn amper fietspaden en al zouden ze er zijn dan zou Maud nog niet op de fiets mogen. Ze rijden hier als malloten en op vrijdag en zaterdagavond is dat dan ook nog met een borrel op. Daar wil je als fietser niet tussen fietsen.
En ten tweede is de afstand die afgelegd moet worden vaak groot.
Iedereen woont verspreid over het eiland. En dan echt zo verspreid dat de lokatie waar ik Maud nu moest ophalen een half uur rijden met de auto was. Gelukkig heeft Maud een paar vriendinnen in hetzelfde wijk wonen waardoor ze regelmatig kan carpoolen.
Ik kan me voorstellen dat Maud wel uitkijkt naar die vrijheid die ze straks weer gaat terug krijgen.
Even met de fiets naar het centrum, even naar een vriendin, sporten enz. Allemaal dingen waar ik haar nu naar toe breng.
De zoektocht naar honden voor adoptanten gaat gestaag door. Vandaag had ik weer hetzelfde rondje met dezelfde pups, alleen dan voor andere geïnteresseerden. Het is wel grappig dat de fosterhonden je inmiddels ook beginnen te herkennen als je komt. Is ook niet gek als je er dagelijks staat.
Bij mij thuis gaat alles prima met de fosterhonden. Ze voelen zich happy en vrij. Mevrouw no name begint wel wat lelijk te doen tegen de andere honden. Ze is ook erg jaloers en dringt zich op bij het uitdelen van aandacht. Ze vindt waarschijnlijk dat ze recht heeft op de meeste aandacht van iedereen.
Maar ja, dat vinden de anderen ook. Gisteren was er dan ook een conflict tussen no name en Luna.
Dom van haar, ik had haar wel kunnen vertellen dat Luna zou winnen. Nu heeft ze drie gaatjes in haar kop.
Alexa de jonge hond die hier zo bang binnen kwam is ook 300% omgeslagen. Die wordt zelfs brutaal.
Eigenlijk is het gewoon een puber hond met puberstreken. Alleen als je al met 10 maanden tienermoeder bent heb je geen tijd voor streken. Nu ze weer helemaal is bijgekomen van haar jonge moederschap is ze haar verloren tijd aan het inhalen. Er wordt gerend, gespeeld, geblaft, gegraven en gejat. Ja gejat. Slippers van de grond, dekens uit manden en eten van tafel. Ik betrapte haar vanavond pontificaal op tafel.
Er was niks te halen, maar blijkbaar werd de tafel ook al als uitzichtpunt gebruikt.
Om haar nog een beetje manieren bij te brengen heb ik haar boos van tafel gehaald. Maar heel stiekem moet ik er toch best om lachten. Van angstige niet te benaderen hond naar volledig vrij en gelukkig voelende hond. Er is toch niks mooiers! Alleen die tafel, dat kan toch echt niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten