Een paar weken geleden vroeg Sandra me of ik nog eens over Dunya wilde schrijven. Ik zat er zelf ook al een tijdje over te denken dus ik zei enthousiast ja. Maar zo makkelijk als dat Sandra iedere morgen een wake-up momentje voor ons maakt had ik daar zelf toch even wat meer tijd voor nodig.
Voor de mensen die voor het eerst over Dunya horen wil ik jullie graag verwijzen naar een eerdere blog. Dat terugzoeken duurt wellicht even en daar heb je ’s morgens als je net wakker bent niet echt zin in dus daarom een hele korte samenvatting: in januari 2017 kwam Dunya uit Curaçao van Sandra bij ons, uiteindelijk een weekje later dan gepland lag ze in haar mandje omdat ze 2x was ontsnapt en eerst kennis heeft gemaakt met de hele buurt voordat ze bij ons binnen kwam.
Inmiddels is Dunya zo’n 3 maanden bij ons in huis. Het is een soort prinsesje die graag van iedereen hier in huis aandacht krijgt. Ze blaft nooit, schooit nooit om eten en springt ook nooit uit haar mand als er visite komt. Echt een super lieve hond! Maar wel met wat prinsesachtige trekjes. Ze ligt het liefst de hele dag op de bank, inmiddels dus een hoeslaken over de bank zodat ze daarop kan liggen.
Ze eet het liefste vers vlees, dus een vriezer vol met vers vlees en iedere paar weken een ritje naar het dorp hiernaast. Ze poept alleen op het hondenveldje, klinkt als een voordeel maar is in praktijk toch iets verder wandelen dan een gewoon grasveldje. En ze eet het liefst haar kussen op dus ook daar maar een hoeslaken omheen (tnx voor de tip Sandra)
Dunya is inmiddels echt gewend om hier in huis te zijn maar ze blijft wel wat bang als er andere mensen in huis komen, als het druk is op straat of als we ergens wandelen waar we nog nooit zijn geweest. We hebben daarom contact gezocht met een hondenschool. Sommige mensen kijken je meteen vreemd aan als je verteld dat je hond uit het buitenland komt, maar deze mevrouw was meteen enthousiast en bereid om mee te denken. Dat hebben we nodig. Ze kwam aan huis en wist op korte tijd toch wat vertrouwen te winnen bij Dunya. Goedgekeurd! Volgende week is de eerste les, ze mag starten met de puppy’s zodat ze wat minder bang hoeft te zijn (ik zei toch al prinsesje..)
Afgelopen week waren we 4 dagen weg, maar ja Dunya kon niet 4 dagen alleen thuis blijven.
Van vreemden moet ze niets hebben dus we hadden een probleem. Mijn schoonouders waren bereid om in ons huis te komen dus tot die tijd zijn ze iedere week op visite geweest om Dunya te laten wennen. Het leek niet echt te helpen want ze moest er nog niets van hebben, maar toen we echt weg waren is het toch heel goed gegaan. Ze heeft zelfs bij ze op de bank gelegen. Trots op ons meisje!
Ze was heel blij dat we weer terug kwamen. Ja dit was waarschijnlijk voor het eerst in haar leven dat mensen weg gingen en ook weer terug kwamen!
Vandaag kwamen de kinderen thuis en stond de voordeur even open en rende ze ineens naar de deur. Dat had ze nog nooit eerder gedaan, ze bekijkt altijd alles vanuit haar mand. Ja u voelt het al aankomen.. hup weg was ze weer. Alle harten sloegen over en iedereen dacht hetzelfde “o nee niet weer” Maar goed nieuws, ze kwam gewoon ons begroeten en ging meteen weer mee naar binnen.
Nu is het tijd voor een pedicure voor ons meisje. Het is niet zomaar tijd.. de tijd begint te dringen. De nagels van haar wolfsklauwen beginnen zo lang te worden dat we niet lang meer kunnen wachten tot het knippen daarvan. Bij de dierenarts een speciale knipper gekocht. Filmpjes gekeken op internet. Zag er uit als een makkie. Ze is zoals vermeld nog bang voor vreemden en het bezoeken van een trimsalon of dierenarts leek ons nog geen ideale stap. Zo gezegd zo gedaan, eerste nageltje geknipt en dat ging prima. Wowie fijn! Nog een klein stukje eraf maar toen ging ze piepen. Ik weet niet wie er meer schrok, wij of zij want ze heeft nog nooit gepiept of geblaft maar voor ons werd duidelijk dat we het toch liever niet zelf deden. Maar ja wat dan? We hebben nog niet met haar in de auto gereden, ze springt al wel in de stilstaande auto dus we zijn wel aan het oefenen, maar je wil haar toch ook niet meteen naar de dierenarts rijden. Dus we hebben de dierenarts gebeld en over “ons prinsesje’ verteld. De assistente was nog niet heel erg enthousiast want het was erg druk en ze vond het ook nogal een gedoe om daarvoor een dierenarts aan huis te komen. Gelukkig hoorde de dierenarts het gesprek en kennen we hem zelf al iets langer. Hij begreep wel dat het belangrijk was om aan huis te komen en hij bood aan om volgende week tijd te maken (kost 8x extra maar dan heb je ook wat…) Volgende week worden de nageltjes van ons prinsesje dus geknipt en hebben we weer een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan haar nieuwe prinsessenleventje!
Met heel veel dank aan de ontzettend lieve baasjes van Dunya die deze update geschreven hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten