Sandra op Curaçao: Een goede dag

Ondanks dat iedereen nog snotverkouden is en ik zelfs bijna mijn stem kwijt ben, kunnen we toch spreken over een goede dag.

Deze begon vanmorgen bij de dierenarts die in haar praktijk het röngtenapparaat heeft staan.

Het maken van zo'n foto gebeurd zonder baasje.

Goofy vond het reuze spannend. Hij liep niet zelf en moest opgetild worden. Nu is hij tegenwoordig aardig zwaar. De prednison heeft de nare bijwerking dat het zorgt voor het vasthouden van vocht.

Goofy is dan ook wat uit verhouding. Hij heeft een zwaar lijf met ielige pootjes. Het maakt hem en ons niks uit. Hij blijft er net zo mooi en lief onder.

Na een kwartiertje werd ik opgehaald en mocht ik op de computer meekijken. De dierenarts had goed nieuws. We zien langzaam de extra groeischijven verdwijnen. We zagen nog wel waar ze gezeten hadden, maar al veel minder duidelijk. Dat gaat de goede kant uit dus. We moeten nog wel doorgaan met de prednison. Over drie weken maken we waarschijnlijk de laatste foto en is de prognose dat dan alles weg is. Dan pas bouwen de prednison af en kan hij ingeënt en gecastreerd gaan worden.

Net nadat ik eigenlijk weer thuis was werd ik geappt door éen van onze fosters.

Sinds eind van de ochtend vangt ze een teefje op dat 11 maanden aan een ketting heeft gewoond.

Maar de foster was enigszins in paniek, want de hond was ontsnapt. Tja, vervelend maar ik denk dat menig foster dit wel eens overkomen is. Mij ook, met floppy. Die was zelfs een week spoorloos.

Ik ben meteen gaan helpen zoeken en gelukkig met het geluid van koekjes in een pak wisten we haar weer uit de mondi te krijgen. Opgelost. En dat binnen een uur.