Herkenning

Ik had vandaag een verjaardagsfeestje. Dat is op zich niet zo bijzonder, maar deze wel.

Dit feest begon namelijk om 08.00 uur s morgens. Beetje vroeg voor mij als niet ochtendmens.

Het feest ging gepaard met een ontbijt ergens op lokatie.

Onderweg er naar toe werd ik door een onbekend nummer gebeld. Ik word meer dan regelmatig gebeld, omdat mijn nummer op de Facebook pagina van Rescue Paws staat.

Als mensen hulp nodig hebben of reageren op een advertentie komen ze bij mij terecht. Dit was wel een hele vroege beller. Hij had mazzel dat ik vandaag zo vroeg al op pad was anders had ik hem zeker nog niet aangenomen.

De meneer aan de telefoon vertelde me dat hij een pup in de tuin had gevonden en zijn grote honden het wilde opeten. Mmm, eens kijken wat we kunnen betekenen. Nu in ieder geval niks, want ik word geacht me enigszins sociaal te gedragen op een verjaardagsfeest. Toch stiekem een paar appjes gestuurd om te kijken of iemand anders hulp kon bieden. Helaas was dat niet het geval.

Na het ontbijt heb ik deze man maar weer terug gebeld en een rendez vous plek afgesproken.

Daar kreeg ik een schoenendoos met pup overhandigd. Pfff dat zag er wel erg zwak uit.

De rit naar huis werd omgezet naar een rit naar de dierenarts. Gelukkig was hij aanwezig en had hij tijd.

Het pupje was erg uitgedroogd en heeft ernstige karpattenziekte. Gelukkig is dat goed te verhelpen, als ze maar geen andere nare ziektes als Parvo of hondenziekte erbij krijgt. Met medicatie en pup weer door naar huis waar ik haar in de bench in de kennel heb geplaatst. 

Nu krijgt ze om de paar uur vloeistof. Vanmiddag moest ze overgeven. Het was rijst met uien en nog iets ondefinieerbaars. Mmm, die komt niet zo rechtstreeks van de moedermelk. Nou ja, wat het verhaal dan ook is, voor deze dame gaan we weer ons best doen.

Ik had vanmiddag ook nog een bezichtiging pups op het programma en een rabies plus chip voor een ander hondje dat naar Nederland gaat. 

De bezichtiging werd een adoptie. En zelfs van twee hondjes! Super fijn!

De pups hadden er zin in, op naar hun nieuwe huis.

Daarna weer naar de dierenarts. Daar was ik vanmorgen natuurlijk al geweest, maar dat was onverwachts. Nu dus met pup.

En wie kwamen we tegen bij de dierenarts??

Ja hoor, er is herkenning! Hier is Floppy. Floppy heeft het uitstekend naar haar zin bij haar baasje en haar hondenvriend. Elke dag wandelen, beetje waken, af en toe een slipper stelen. Een top leven.

Floppy is nog steeds niet gek op vreemden, maar ik was duidelijk niet vreemd. Ik mocht haar heerlijk aaien en haar koppie vast houden. Het was erg leuk om haar even zo onverwachts tegen te komen.

Nederland proof

Het werd wel weer eens tijd voor een bezoekje aan de dierenarts. Zo ben ik er dagelijks en nu toch al twee weken niet. Dadelijk vergeet die man nog wie ik ben. Snel maar weer eens afgesproken.

De gelukkige die mij bij dit bezoek mochten vergezellen waren no name en de pups Chico en Pablo.

De pups zitten niet bij mij, maar bij een foster in de buurt. Die heb ik dus eerst opgehaald alvorens ik richting dierenarts kon. 

Bij de dierenarts was er niks spannends aan. No name kreeg haar eerste enting en de pups werden klaar gemaakt voor hun trip naar Nederland. Dat betekent een chip en een rabies enting.

Alhoewel ik er niks spannends aan vond zagen de pups dat toch anders. Die hadden geen idee wat ze hier nou mee aan moesten. Ze hebben alles maar eens vanaf de weegschaal bekeken.

Samen 12 kilo, dat weten we dan ook weer, alleen we hebben er niks aan.

Na deze extra ervaring in een hondenleven heb ik alles weer ingeladen. Op naar huis voor Pablo, maar niet voor Chico. Hij gaat vanaf vandaag door naar een andere foster. Chico krijgt een huisje met jonge kinderen. Die had hij nog nooit gezien. Ook heeft hij nog nooit aan een riempje gelopen.

Omdat we dat erg belangrijk vinden als pups naar Nederland gaan, hebben we besloten Chico elders onder te brengen. Zijn huidige foster heeft te weinig tijd om hem dat bij te brengen. Geeft niet, we zijn al superblij dat de eerste opvang bij hun was.

Chico kon na 16.00 uur terecht bij zijn nieuwe foster. Omdat ik niet heen en weer wilde blijven rijden is hij eerst met mij mee naar huis gegaan. Alsof hij er al jaren kwam liep hij zo mee naar binnen en vervoegde zich tussen mijn roedel. Dat doet hij goed. 

Omdat ik tennis had en de nieuwe foster daar in de buurt woonde heb ik Chico meegenomen naar de baan. Ik weet dat mijn tennisleraar ook van honden houdt en hij dat helemaal niet erg vindt.

En zo had Chico binnen een paar uur z'n tweede socialisatie moment. 

Daarna heeft hij nog even de les meegekeken. En viel hij in slaap.

Wist niet dat ik zo slaapverwekkend stond te tennissen. Lekker dan.

Daarna snel z'n vriendje ophalen. Een andere pup van een andere foster komt bij de ouders van het adoptiegezin van Chico te wonen. En ook deze pup mag nog een paar weken bij de nieuwe foster wonen om Nederland proof te worden. Ze zullen het samen best gezellig krijgen.

De kleine kinderen van de foster vonden het geweldig. Ze stonden al op de uitkijk toen ik aan kwam rijden. Koentje en Chico waren meer dan welkom. Zo schattig hoe leuk de kinderen het vonden en meteen op de pups doken. En ook de pups vonden het leuk. De eerste kusjes werden uitgedeeld.

Hier kon ik ze met een gerust hart achterlaten. Komt wel goed met de training.

Hondenmakelaar

Nieuwe ronde nieuwe kansen. Zo voelt het wel, zo'n start van een nieuwe week.

Nog geen idee wat het precies brengen gaat, maar kansen te over om er weer een succes van te maken.

We begonnen vanmorgen met een visite. Bij iemand die ik helemaal niet ken, maar die via onze Rescue Paws Facebook aangegeven had dat ze wel graag wilde fosteren.

Dat soort aanmeldingen pakken we natuurlijk met beide handen aan. Altijd fijn als mensen uit zich zelf zich aanmelden en we niet hoeven te leuren met onze hondjes. Het was een leuk gesprek met een positieve uitkomst. Fijn! Nu kunnen we ons gaan richten op de wrakpups. Die worden langzaam ouder en zelfstandiger. Om ze straks goed te socialiseren gaan ze per minimaal twee naar fosters. De eerste foster is nu dus bekend. 

Ik was precies weer op tijd thuis om met de kinderen een broodje te eten. Niet dat ze dit zonder mij niet redden, maar het is toch net even gezelliger.

Maud hoeft bijna niet meer naar school. Nog een paar uur wiskunde om de casus die bij het mondeling gegeven wordt vast met de docent door te nemen.

Youri heeft nog 3,5 week school te gaan. Dan begint zijn laatste toetsweek en daarna heeft hij zomervakantie. Ik hoef me totaal geen zorgen te maken over zijn cijfers. Die zijn prima. Dat hij overgaat weten we al 100% zeker. 

Ik heb een buurman in de straat die een paar huizen verder een huis gekocht heeft en helemaal heeft gerenoveerd. Daar is hij ontzettend lang mee bezig geweest, maar altijd heeft hij gezegd dat als hij klaar was twee honden van mij zou nemen.

Elke keer als ik weer langs reed keek ik nieuwsgierig de tuin in om te kijken of ik kon zien hoe het er voor stond. Zou het al bijna klaar zijn? Zolang er nog werklui liepen wist ik genoeg. Maar toen die eenmaal klaar waren wist ik dat het niet lang meer ging duren. Voor mezelf had ik al in gedachte welke honden ik hem zou adviseren. Afgelopen vrijdag was de buurman bij me. Het was zo ver, alles was af, hij was inmiddels verhuisd, tijd voor twee honden. Wat een eer dat ik als een soort hondenmakelaar mag gaan bedenken wat bij hem past. Niet de twee die ik in gedachte had. Mijn buurman bleek toch wel wat Antiliaanse gedachte er op na te houden qua honden en dat is dat ze niet binnen mogen komen. Dat is hier heel veel. Honden prima, maar niet binnen. Ik snap dat niet zo. Kan nog indenken dat het voor de nacht wel oke is, maar als overdag je deuren open staan dan vind ik het niet meer dan normaal dat een hond jou binnen mag opzoeken. 

Dit maakte dat mijn honden afvielen. Ik heb de vriendelijke no name die het liefst bij je op schoot kruipt. Ik heb Alexa die op zich wel buiten te houden is, maar nog erg jong is in haar doen en laten. Dit uit zich in heel druk gedrag en slopen. De buurman had expliciet aangegeven liever een wat oudere hond te willen dus Alexa viel al. Net als Goofy die ook nog eens nog aan de prednison zit. En dan Desi, die we eindelijk zo ver hebben dat ze binnen is en geniet van een aai over haar bol. Nee, met Desi ben ik nog steeds niet klaar. Een leven als tuinhond en alleen aandacht als de buurman buiten is. Nee is was er bij haar niet zeker van of ik daar goed aan deed, dus een nee.

Nou moest het ook nog eens een reu en een teef zijn. Het werd dus heel goed nadenken welke honden zouden passen bij elkaar en gelukkig zouden zijn in de situatie waarin ze terecht kwamen.

Geen slechte situatie hoor, mijn buurman is echt een aardige vent en de honden gaan zeker wel hun aandacht krijgen, maar op een andere manier dan hoe ik ze dat geef.

Na lang nadenken en overwegen heb ik een keuze gemaakt. Het zijn twee honden geworden die bij de foster ook gewend waren buiten te slapen. Beide een jaar of drie en sociaal voor soortgenoten en mensen.

Vanavond is hond één gebracht. 

Morgen hond twee. Het is best wel spannend. Heb ik de juiste match gevonden? Is de buurman happy met mijn keuze? Hij heeft het volledig bij mij neergelegd en heeft de honden niet eerst bezocht. We gaan het zien. In ieder geval hebben twee honden een forever home waarin ze enorm veel ruimte krijgen om te spelen en elkaar hebben. 

Senior zitters

Erik is inmiddels weer op het eiland beland en dus konden we de zondag gezamenlijk doorbrengen.

Er is toch niets fijner dan de dag rustig aan beginnen met een kopje koffie en een broodje.

Ook de honden starten de dag rustig. Of heeft dat ergens anders mee te maken en liggen ze zo rustig bij me vanwege dat broodje? In ieder geval wel in de relaxstand.

Ik kwam vanmiddag een bericht op twitter tegen. Er waren verontrustende foto's geplaatst van een bedrijf in de Botlek dat aan het affakkelen was.

Als je dit soort berichten ziet en bedenkt hoe de situatie hier is zie je in hoe nonchalant ze er hier mee zijn. Er wordt op Curacao meer dan regelmatig door de isla afgefakkeld. Er is echter geen enkele hulpdienst die dan gaat kijken hoe het met de verontreiniging is gesteld. Ik denk dat ze zonder te komen het ook wel weten. Die is namelijk erbarmelijk. En niet alleen bij het affakkelen. Soms rij je over een bepaalde rotonde en zie je een soort mist hangen van dampen. Ook ruik je vrijwel altijd daar in die omgeving een vieze penetrante geur. Er zijn dus wijken die altijd onder deze ellende zitten. En er is geen hulpdienst of zelfs overheid die zich druk maakt of dit niet misschien heel schadelijk is voor die bewoners. Maar reken maar dat het slecht is, dat kan toch niet anders!

Vanavond hebben we gebarbecued bij vrienden cq collega's. Nu de zomer er weer aan komt gaan er weer vele gezinnen weg. De gezinnen die nu gaan zijn de gezinnen die ons bij aankomst opgevangen hebben en al die tijd dat wij hier nu wonen in onze nabijheid waren. Het is heel gek om die mensen straks uit te moeten zwaaien. Voor hun zit het erop. Het voelt heel raar, omdat het zo vertrouwd was.

Nu zijn wij het langst zittende gezin dat hier voor het werk van Erik zit. De senior zitters. 

Tienermoeder

Gisteravond was het een latertje. Maud had een feestje en ik was de taxi.

Om 00.30 zat ik in de auto om haar en een vriendin thuis te brengen. Valt natuurlijk nog mee, qua tijd kan het erger. 

Dat rijden kan hier niet anders. Het is onmogelijk om met de fiets te gaan. Er zijn amper fietspaden en al zouden ze er zijn dan zou Maud nog niet op de fiets mogen. Ze rijden hier als malloten en op vrijdag en zaterdagavond is dat dan ook nog met een borrel op. Daar wil je als fietser niet tussen fietsen.

En ten tweede is de afstand die afgelegd moet worden vaak groot.

Iedereen woont verspreid over het eiland. En dan echt zo verspreid dat de lokatie waar ik Maud nu moest ophalen een half uur rijden met de auto was. Gelukkig heeft Maud een paar vriendinnen in hetzelfde wijk wonen waardoor ze regelmatig kan carpoolen.

Ik kan me voorstellen dat Maud wel uitkijkt naar die vrijheid die ze straks weer gaat terug krijgen.

Even met de fiets naar het centrum, even naar een vriendin, sporten enz. Allemaal dingen waar ik haar nu naar toe breng. 

De zoektocht naar honden voor adoptanten gaat gestaag door. Vandaag had ik weer hetzelfde rondje met dezelfde pups, alleen dan voor andere geïnteresseerden. Het is wel grappig dat de fosterhonden je inmiddels ook beginnen te herkennen als je komt. Is ook niet gek als je er dagelijks staat.

Bij mij thuis gaat alles prima met de fosterhonden. Ze voelen zich happy en vrij. Mevrouw no name begint wel wat lelijk te doen tegen de andere honden. Ze is ook erg jaloers en dringt zich op bij het uitdelen van aandacht. Ze vindt waarschijnlijk dat ze recht heeft op de meeste aandacht van iedereen.

Maar ja, dat vinden de anderen ook. Gisteren was er dan ook een conflict tussen no name en Luna.

Dom van haar, ik had haar wel kunnen vertellen dat Luna zou winnen. Nu heeft ze drie gaatjes in haar kop. 

Alexa de jonge hond die hier zo bang binnen kwam is ook 300% omgeslagen. Die wordt zelfs brutaal.

Eigenlijk is het gewoon een puber hond met puberstreken. Alleen als je al met 10 maanden tienermoeder bent heb je geen tijd voor streken. Nu ze weer helemaal is bijgekomen van haar jonge moederschap is ze haar verloren tijd aan het inhalen. Er wordt gerend, gespeeld, geblaft, gegraven en gejat. Ja gejat. Slippers van de grond, dekens uit manden en eten van tafel. Ik betrapte haar vanavond pontificaal op tafel. 

Er was niks te halen, maar blijkbaar werd de tafel ook al als uitzichtpunt gebruikt. 

Om haar nog een beetje manieren bij te brengen heb ik haar boos van tafel gehaald. Maar heel stiekem moet ik er toch best om lachten. Van angstige niet te benaderen hond naar volledig vrij en gelukkig voelende hond. Er is toch niks mooiers! Alleen die tafel, dat kan toch echt niet.

Niet mijn baan

Het is best druk, maar dan voornamelijk online.

Vorige week hebben we Jules van de brug gehaald. De foster heeft daarna een mooi stuk op Facebook gedeeld, zo recht uit haar hart. Dat heeft een hoop mensen geraakt. Er zijn best veel reacties op gekomen en het is ruim 250 keer gedeeld. Dit heeft weer een hoop nieuwe volgers voor Rescue Paws opgeleverd en dat is te merken.

Ik doe samen met nog iemand de pm berichten van Facebook beantwoorden en dat zijn er veel! 

En steeds meer.

Soms zijn we gauw klaar als blijkt dat men niet bereid is te betalen voor de pup. Maar soms krijg je een soort zoekopdracht om de juiste hond bij het juiste gezin te matchen. Super leuk natuurlijk, maar kost ook tijd. 

En dan de tijd die het kost om met adoptanten langs de fosters te gaan. Telkens weer rij ik mee om ze te vertellen over de hondjes. Gelukkig wonen de fosters redelijk bij mij in de buurt, dat scheelt.

Maar alle tijd wordt er niet voor niks in gestoken. Eergisteren hadden we twee adopties, gisteren drie en vandaag ook weer één definitief en twee gereserveerd. Dat geeft echt heel veel energie.

Ik ben vanmiddag ook weer even langs Lady gereden. Het teefje in de straat bij Jimmy die een tvt had.

Ze zag er beter uit. Ze had weer wat eetlust begreep ik van de eigenaar, maar ze oogde ook echt wat beter.

Alhoewel ze ook nog steeds heel zielig kan kijken. Ze is ook nog best zielig, maar niet zo zielig meer als vorige week vrijdag. Volgende week ga ik weer langs. 

Daarna nog een ritje naar de bank. Dat is echt een dingetje hier. Loeidruk vaak en oersaai. Je mag er niks, alleen maar wachten. En heb het lef niet op je telefoon te kijken, want dan wordt je aangesproken door iemand van de beveiliging. Ze nemen die taak wel heel serieus, beetje te. Ik had met iemand van de bank een afspraak, maar wist niet precies hoe ze heette. Het stond op een briefje waar ik een foto van had en die foto stond op mijn telefoon. Ik loop dus naar binnen met m'n telefoon in de hand om te vragen naar deze persoon. Meteen twee beveiligers in mijn nek. Uitgelegd wat ik kwam doen en bij wie. Zie de naam op deze foto. U mag geen telefoon gebruiken. Nee duh, lees nu maar even wat hier staat, dan ruim ik hem daarna snel weer op. Het is natuurlijk ook levensgevaarlijk zo'n telefoon. 

Beveiligers, daar stikt het overal van. Bij de supermarkt, bij UTS, bij Aqualectra, bij de banken, bij de bouwmarkten enz enz. Wat ze er doen is me soms echt een raadsel.

Zo koop ik iets bij de groothandel. Daar wordt door de kassiere mijn aankopen gescand en doet zij ze in de kar achter de kassa. Ze gaan dus van de ene kar in de andere. Na betalen krijg ik de kar mee en loop naar de uitgang. En jawel, daar staat dan weer zo'n beveiliger die dan mijn bon gaat controleren en kijkt of dat wel klopt met wat ik in mijn kar heb. Volkomen nutteloos naar mijn idee, maar ja zo heeft iedereen weer een baan. Het zou mijn baan niet zijn.

Inpakken maar nog niet wegwezen

Ik werd al door meerdere mensen getipt en Maud had het zelfs al bekeken, maar op de Nederlandse tv is het programma beruchte gevangenissen te bekijken. Afgelopen week was Curacao aan de beurt en kon iedereen daar de enige opgesloten blanke man zien. En ja inderdaad, dat is de ex aardrijkskunde leraar van Maud die zijn vrouw met 34 messteken om het leven heeft gebracht. Tuurlijk verteld hij dat hij het niet gedaan heeft. De gevangenis zit vol onschuldige mensen en daar is hij er uiteraard één van.

Maar die 25 jaar straf is meer dan terecht, het duimendikke dossier gaf voldoende bewijs om hem op te sluiten. Als ik hem zo zie en hoor spreken krijg ik echt de kriebels van hem. Naar individu, hij zit daar prima in die beruchte gevangenis.

Heel veel tijd voor tv programma's heeft Maud niet. Ze is ook druk met inpakken. 

Niet dat ze al gaat, maar haar spullen kunnen mee in een container van een vertrekkende collega.

En die wordt volgende week al ingepakt. Maud heeft deze dagen dus de klus om ook vast in te pakken. Niet alles kan al mee. Schoolboeken bv nog niet, maar warme kleding wel. 

Die lag hier voornamelijk voor trips naar koude werelddelen. Dat koude werelddeel wordt nu Nederland. Wat overblijft in de kasten gaat mee in de koffer, maar dat duurt nog even.

Wat ook even duurde was het moment dat ik de pups onder het autowrak beter kon bewonderen.

Eerst waren ze zo klein dat ze er niet onder vandaan kwamen. De keren erna waren ze wat schichtig en schoten ze terug onder de auto. Maar vandaag kon ik de eindelijk vast pakken. Ik heb ze allemaal ontwormt en ingesprayd tegen vlooien. Daar krioelde het van. 

Deze mooierd is nu vlo vrij. Nog even en dan kunnen ze weg onder de auto. Voor mama zullen we dan een afspraak voor sterilisatie maken. 

Struikrover

Ik had voor vandaag weer een afspraak voor foto's van Goofy staan. Röntgenfoto's wel te verstaan, de gewone foto's maak ik zelf wel. Foto's van botten is net even wat ingewikkelder.

Ik had erg gehoopt dat de extra groeischijven inmiddels weg zouden zijn, maar helaas. De foto liet nog exact hetzelfde beeld zien als drie weken geleden. Drie weken geleden was er een lichte verbetering ten opzichte van de startfase, maar nu dus niet verder genezen. Dat is jammer. Niet dat Goofy er last van heeft, de prednison is voldoende pijnstillend. Maar hij wordt er zo dik van. Het is net een Michelin mannetje. Heel dik lijf met dunne pootjes. En wat ook jammer is, is nu we de prednison nog niet kunnen afbouwen we ook nog niet op zoek kunnen gaan naar een ander huisje. Goofy vindt dat het minst erg. Hij heeft hier een vriendinnetje, Alexa. Dat is echt dikke mik samen. Het zou het allermooiste zijn als die samen een plekje zouden vinden. 

Ondertussen in de boom zit onze struikrover op de loer.

Hij dacht lief voor ons te zijn en had ons voorzien van verse eieren. Misschien had ik hem even moeten vertellen dat ik niet van duiveneieren hou. 

Tommy heeft iets met duiven, of eigenlijk tegen duiven.

Gisteren vonden we er éen onder een bosje in de tuin. Zittend onder wat hangende bladeren.

Het is dat éen van de honden ons er op wees, ik had hem zelf nooit gevonden.

De duif kon niet meer vliegen, alleen nog maar lopen. Door een theedoek over hem heen te gooien konden we hem vangen. Ietswat tegenstrijdig misschien, maar we hadden hem in de kattenbench gezet. Zonder kat uiteraard.

Ik ben naar de dierenarts hier in het wijk gereden. Zij is gespecialiseerd in alles met vleugels. Die had deze vogel ook, alleen deden ze het niet meer. Een kleine check up liet al direct zien dat éen vleugel gebroken was. De duif is overgezet in een andere bench en ik ben weer naar huis gegaan.

Vanmiddag werd ik gebeld dat de duif toch niet geholpen kon worden. De andere vleugel bleek ook gebroken en ook nog eens zo lelijk dat dit niet meer te verhelpen was.

Mmm Tommy, dat is duif drie, plus twee eieren, 20 kakkerlakken en merel. Alleen nog steeds geen muis. Daar heb ik nummer drie van gevangen. 

Alles onder controle

Het is me wat op deze rots. Dat ze niet goed voor dieren zorgen is bekend, maar dat winkels willens en wetens klanten bedonderen en hiermee bloot stellen aan gevaarlijke gezondheidsrisico's is weer een ander ding.

De afgelopen weken stond elke week wel een supermarkt of groothandel met dikke leters in de krant.

Het ministerie van gezondheid en welzijn is aan het controleren. Eindelijk! Het is altijd al opletten geblazen als je bij de super iets haalt. Er is vaak en veel overdatum. Ik ben te goedgelovig en kijk er te weinig naar, maar het gebeurd me met regelmaat dat ik bijvoorbeeld koekjes haal die thuis niet te eten blijken te zijn. Bij nadere inspectie zie je dan dat de houdsbaarheidsdatum twee maanden eerder aangaf. Gek he dat ze dan muf smaken.

Nu is er dus aan het licht gekomen dat heel veel ingevroren vlees ver over datum was. En met ver bedoel ik geen twee maanden, maar gerust vier jaar! Ook dat is me wel eens overkomen. Dat ik ingevroren garnalen kocht die bij ontdooien niet goed meer bleken te zijn. 

Nou denk je dat als winkel 1 en 2 gecontroleerd zijn winkel 3 snel z'n zaakjes op orde gaat maken. 

Nee, fout gedacht. Ook bij winkel drie was het een puinzooi en kon de halve vriezer leeg.

Maar de inval van deze week spant de kroon. Er was een bedrijf dat wel door had dat ze gecontroleerd zouden worden. Snel hadden ze hun vleeswaren naar een ander gebracht waarvan ze dachten dat die ontzien zou worden. Mooi niet, ook hier werd gecontroleerd. En zo vonden ze dus 22.000 kilo vlees, kroketten en weet ik het allemaal dat een houdbaarheidsdatum had van tussen de 2009 en 2013. 

Niet te geloven toch! En nou denk je vast dat de betreffende winkel gesloten is tot nader orde?

Ook niet. En die koekjes die ik twee weken geleden over datum kocht in de inmiddels gecontroleerde supermarkt liggen er nog. Het begin is er, er is controle, maar wat mij betreft mag die nog strenger.

Wij hadden vandaag alles prima onder controle. Zeer strak en goed georganiseerd zelfs.

Vandaag was het puppen entingsdag. En omdat het zoveel pups zijn, was het op lokatie.

Eerst bij de negen pups waar ook twee fosters naar toe kwamen met hun fosterhondjes en daarna nog naar een tweede lokatie waar vijf pups geënt moesten worden. In totaal 21 pups.

We hadden extra hulp van Maud die wel mee wilde helpen. Estherelle, onze dierenarts assistente had alles prima onder controle. De pups werden getemperatuurd, kregen een ontworming en daarna de enting. Maud deed de administratie.

Ondertussen werd er in de wachtkamer druk gespeeld met het aanwezige speelgoed.

Wat heerlijk dat dit zo kon. Scheelt heel veel heen en weer gerij met hondjes in draadkooien.

Dit was top geregeld. 

Grijze vrienden

Dat wij een kat hebben is voornamelijk omdat we dat gezellig vinden.

Maar op Curacao is het ook nog eens functioneel. Er is best wat ongedierte waar een kat wel raad mee weet. Nou doet Tommy zijn best hoor. Hij heeft bewezen heel goed te zijn in kakkerlakken vangen.

Maar ik had zo graag dat hij eens wat muizen ving. Ik heb er zeker één in mijn voorraadkast en in het gootsteenkastje. Heel vervelend omdat ze aan m'n voorraad knagen en m'n sponzen kapot maken.

Klaar ermee, kat erin.

Laten we even doornemen hoe Tommy zijn dagbesteding eruit ziet.

Helpen huiswerk maken.

Skype gesprekken volgen die met vrienden gevoerd worden.

Even bijtanken van de gedane arbeid.

Spelen met nepmuizen op het bureau. 

En ondertussen wordt er duif, een paar kikkers, een salamander en een stel kakkerlakken gevangen, maar geen muis.

Ik was dus zelf maar weer op pad gegaan en heb bij de bouwmarkt een voor mij veilige klem gekocht.

Eentje waar mijn vinger niet tussen kan komen te zitten, maar de muis wel.

En het werkt, joepie. Al twee grijze vrienden minder in het voorraadhok. 

Wie weet begrijpt Tommy het binnenkort ook. En anders zit er echt niks anders op om er nog een muizenvanger bij te nemen. Wel eentje met garantie dan. 

Slechte verbinding

Het hele weekend zijn er al problemen met internet. We hebben lange periodes geen verbinding en dan ineens een half uurtje weer wel. Snel dan alle berichten lezen en beantwoorden en dan weer afwachten wanneer je weer online mag zijn.

WiFi is natuurlijk niet heilig. Als er echt iets aan de hand is kan er altijd nog gebeld worden. Maar de meeste communicatie gaat tegenwoordig toch echt per tekst op de telefoon. 

Vanmorgen vroeg startten we de dag met nog wel internet. Er waren al wat verontrustende berichten naar ons gestuurd of we geen last hadden van de brand. Welke brand? Ik wist nog van niks en mijn slaapkamer stond niet blauw, dus het zal wel meevallen.

Er bleek vanmorgen vroeg brand uitgebroken te zijn bij de isla raffinaderij. Dat is nou net een plek waar je geen brand moet krijgen. De boel is daar veroudert en ligt midden op het eiland. Bij een grote calamiteit hebben we echt een flink probleem. Gelukkig was deze brand vrij snel onder controle.

De foto's op internet laten wel zien dat het goed gefikt heeft, maar wij thuis hebben er niets van meegekregen.

Maud heeft vanmiddag nog de laatste boeken doorgenomen. Morgen staat voor haar het biologie examen op het programma. Vandaag dus vertrekken om daar morgen om 07.30 te starten.

Dit keer ben ik niet mee. Geeft niks. School regelt verder alles.

Vanmiddag heb ik ook de gesteriliseerde mama hond verblijd met een halsband. Tenminste, het was de bedoeling dat ze verblijd was. Maar ze was verre van happy, ze begreep er helemaal niks van.

Ergens in haar koppie speelde het verleden op. Ik had haar de halsband omgedaan en ze verstijfde helemaal. Ze heeft minstens een half uur op dezelfde plek gestaan met haar kop naar beneden.

En die ogen, die vertelde me dat ze me niet begreep en niet wist waarom ik dit haar aandeed.

Een paar keer ben ik naar haar toegelopen en heb haar liefdevol aangesproken. Daarna heb ik het genegeerd. Ze moest er toch maar aan gaan wennen dat een halsband geen straf is.

Het heeft echt een half uur geduurd voordat ze weer in beweging kwam. Maar nu is alles weer oke. En kijkt ze ook weer blij.

De halsband associeert ze waarschijnlijk met een ketting. Dat ze aan een ketting gezeten heeft is zichtbaar aan haar gebit. Bij verveling gaan kettinghonden stenen knagen of aan de ketting zelf. Kijk maar eens naar haar gebit.

Van de voortanden is vrijwel niets meer over. Nou, aan de ketting hoeft ze nooit meer van haar leven. 

Rescue Paws adopteert geen honden weg aan mensen die geen goed afgesloten tuin hebben.

Helaas is het hier nog vrij normaal om honden vast te leggen, dus hebben we nog wel eens dat we nee verkopen. Maar ook al zitten we vol, de adoptie gaat dan niet door. Dan maar langer onder onze hoede. 

Bemoeial met vier poten

We reizen wat af zo met z'n allen. Dat het altijd met het vliegtuig is, is natuurlijk niet zo raar gezien je op een eiland woont en vliegen de enige wijze is om van het eiland af te komen.

Zijn Maud en ik net weer terug, vandaag stond Erik zijn koffer weer in te pakken.

Niet voor werk dit keer, maar privé. Hij gaat een week naar Nederland om samen met zijn broer de kamer voor Maud vast een eind op orde te maken. Zo komt er een laminaatvloer in die ze samen gaan leggen. Ook de WiFi zal boven een extra sterk signaal krijgen en zo zijn er nog wat dingetjes die ik niet in orde kan maken als ik er eind juli ben, maar Erik nu wel.

Terwijl Erik zijn voorbereiding treft doe ik zo mijn ding. Of eigenlijk ik doe een poging, maar dat is niet altijd even makkelijk. Er is namelijk iets op vier poten wat zich regelmatig bemoeit met klusjes.

Goed excuus om dan maar aan iets anders te beginnen. Dit werkt zo toch niet.

Vanmiddag ben ik weer naar Lady, de zwarte hond geweest. De eigenaar was er nu wel zodat ik hem verslag over gisteren kon doen. Hij heeft de medicatie gekregen. Nu ook hopen dat hij dit echt twee maals daags gaat geven.

Naast Lady woont Jimmy. Daar ben ik even op visite geweest. Zijn eigenaar had me vanmorgen gebeld met een vraag over wat kale plekken. 

Wat was Jimmy blij me te zien. Hij was echt door het dolle heen. Het viel de eigenaresse echt op hoe happy Jimmy reageerde. Hij zag er goed uit. Was vrolijk en had ruimte. Het verhaal over dat ze hem aan de ketting wilde leggen is gelukkig van de baan. 

Op naar het volgende evenement van de dag. Op pad met een moeder en zoon die graag een pup wilden adopteren. Ze wilde ze graag allemaal ontmoeten en dan een keuze maken. Nou allemaal is op dit moment een heleboel. We hebben bij mij in de buurt alleen al vijf plekken met pups die we bezocht hebben.

Het blijft leuk, dat kleine grut. En ze hebben ook nog een keuze gemaakt. Top, weer een hondje geadopteerd.

Gevaarlijke situatie

Ik had me vandaag voorgenomen om me op het huishouden te storten.

Kan natuurlijk wel blijven rennen naar en voor de hondjes, maar ondertussen is er geen enkele kabouter die start met stofzuigen, laat staan dat er ergens een kabouter uit de kast komt die m'n sanitair doet.

Het is bijna gelukt. Toen de stofzuiger klaar lag kwamen er wat berichten en een telefoontje binnen dat er een hond over de grote brug liep. En die grote brug is echt hoog, en nog erger, super gevaarlijk.

Ze rijden er hard en doordat je echt hoogteverschil hebt kan je niet ver kijken. De hond liep tegen het verkeer in langs de zijkant. We hoorden al dat hij niet alleen daar weggehaald moest worden vanwege de gevaarlijke situatie, maar ook vanwege de staat van de hond.

Het zou een verschrikkelijk magere stumperd zijn. Er was alleen wel even een dingetje. Degene die als eerste op pad ging had geen telefoon en kon ons niet zeggen of ze de hond wel of niet gevonden had.

Het eerste bericht was van niet, dus ben ik ook in de auto gestapt en er naartoe gereden.

Eerst heen, keren, weer terug. Via de ene zijweg de brug op, toen via de andere kant. Ik zag niks.

Ik had wel een lokatie doorgekregen, maar er was niemand. Nou ja dan maar weer naar huis.

Ik heb onderweg geen WiFi. Eenmaal weer thuis hoorde ik vele berichtjes binnen ploppen met onder andere het bericht dat de hond gevangen was en inmiddels naar de dierenarts werd gereden. 

Dat zijn goede berichten, kan ik alsnog de stofzuiger starten.

Aan het eind van de dag ben ik weer een keer naar de straat van de meneer met de katten en zwarte hond gereden. Naast die meneer met de zwarte hond woont Jimmy, een oude fosterhond van mij.

Dat is de rede waardoor ik in deze straat beland ben en er nu bij een aantal adressen help.

De zwarte hond die naast Jimmy woont is al een tijdje niet lekker. Ik probeer er elke week even langs te gaan om te monitoren hoe het gaat en om de eigenaar zo ver te krijgen naar een dierenarts te gaan.

Vorige week ontdekte ik dat ze bloedde uit haar vulva. Hij zou vorige week met haar naar de dierenarts gegaan zijn en toen had ze een injectie gehad. Ik weet niet wat er van waar is. Ik zag een hoopje ellende liggen dat kreunde en nog steeds bloedde. Daar moest de eigenaar toch echt mee naar een dierenarts. Maar hij kwam met één of ander verhaal dat de dierenarts niet eerder kon dan donderdag. Ik wilde dat arme beest niet zo tot donderdag laten liggen.

Dan maar zelf ermee naar de dierenarts. Ik betaal het zelf wel, kan dat dier toch niet zo laten liggen!

Bij de dierenarts zag ik net ook de foster die de brugloper kwam halen. Wat een stumper inderdaad.

Niet alleen mager, maar ook volledig kaal door de schurft. 

Hij loopt mank door een mogelijke eerdere aanrijding. Het is dan ook nog even spannend wat dat precies voor schade is. Hij is in ieder geval nu veilig en bij een foster.

Mijn patiënt blijkt een forse tvt te hebben. Een tvt hoor ik een hoop mensen denken. Ja een tvt. Dat is een sexueel overdraagbare aandoening onder honden. Heel vervelend, want door al die niet gesteriliseerde loopse teefjes en niet gecastreerde reuen wordt het flink verspreid. 

Het arme dier moet er flink last van hebben. We hebben het er ter plekke direct behandeld.

Dat gaat met een soort chemo door het infuus. Waarschijnlijk is eenmalig behandelen voldoende. 

De eigenaar was niet eens thuis toen ik z'n hond terug bracht. Het doet mij meer dan hem blijkbaar.

Ik kan niet die vragende trouwe ogen ontwijken die hulp vragen. Ik zal morgen weer langs gaan om mijn verhaal te doen. Wie weet kan hij een bijdrage in de kosten doen. En anders maar niet, ik doe het voor het dier, niet voor hem.

Komt wel goed

Ik was vanmorgen toch wel heel benieuwd hoe het met de rakkers aan de overkant ging.

De witte mama met pups die vorige week hun toetreden hebben genomen doen het prima.

Ze groeien goed. Mama is zo'n ontzettend lieve hond, echt een schatje. 

Maar haar pups raakt ze zat. Dat gehang aan haar tepels hoeft van haar niet meer. Dat laat ze dan ook duidelijk merken met een grom en een grauw. Ik begrijp het wel, de pups krijgen tandjes en kiezen. Ik heb er wel beelden bij hoe dat voelt, au.

Vanmiddag was ik in het asiel om Willem op te halen. Willem is weer een tranentrekkend verhaal.

Willem was namelijk niet meer welkom bij zijn eigenaar. Die heeft hem letterlijk op straat gezet en bekommerde zich niet meer om hem. Willem begreep er niks van en bleef voor de deur zitten en aan de deur krabben. Als straf daarvoor werd hij weg geschopt. Z'n kameraadje is door deze eigenaar op een wrede manier aan zijn eind gekomen. Deze man was dus tot nare dingen in staat. Om Willem dit leed te besparen is hij vorige week opgehaald en heeft tot vandaag in het asiel gewacht tot er een foster was.

Naast zijn hok zat de mama hond met de kluwe kettingen. Ze lag nog steeds in de bench. Angstig en grommend bekeek ze me. Iedereen die de foto van haar gezien heeft herrinert zich die ogen.

Die vertelden exact welk leed haar was aangedaan. Voor zulke honden wil je strijden. Die moeten gewoon er doorheen getrokken worden om ze te laten ervaren hoe mooi een hondenleven ook kan zijn. Ik kreeg van Miriam van het asiel een stuk worst en ben in de kennel gaan zitten.

De worst was interessant genoeg om de kop op te tillen.

En na een paar stukjes kon ik haar aanraken. En zelfs aaien. Ze legde haar kop op m'n hand.

Ach ach ach, wat hebben ze deze hond toch aangedaan. Maar gelukkig kunnen we het verleden gaan vergeten en ons richten op de toekomst. Morgen kan ze naar een foster. Die zal haar veel tijd moeten geven, maar ik weet zeker dat het goed komt.

Hierna was het tijd om Willem bij zijn foster te brengen. Willem heeft gelukkig niet zo'n last van z'n verleden. Hij staat vrij makkelijk in het leven en ziet wel wat er gaat gebeuren. Autorijden vond hij prima.

En de nieuwe fosterplek ook! Ze hebben er nog drie honden waarvan er eentje exact even oud is als Willem. Nou, die hadden elkaar snel gevonden. Binnen 10 minuten renden het samen door de tuin.

Over Willem maak ik mij geen zorgen.

En ook niet over de pups die ik later vanmiddag nog op foto ben gaan zetten. Het valt niet mee om bewegelijke speelse pups leuk te laten poseren. Maar die foto's zijn zo hard nodig om ze aan de man te brengen. Ik heb m'n best gedaan. De pups ook. Ik foto's maken, zij weg rennen. Weet je wel hoe leuk dat is. Ach, laat ook maar lekker. Er is niks fijner dan kijken naar spelende honden die geen idee hebben dat het leven niet zo vanzelfsprekend is.

Beetje omslachtig

Vandaag was onze laatste dag op Bonaire.

Maud vloog terug met divi divi, een kleine maatschappij die al jaren de trip Bonaire Curacao aanbiedt.

De andere maatschappij die naar Bonaire vliegt is insel air. Het heeft niet veel gescheeld of deze maatschappij was failliet. Er was van alles mis met vliegtuigen, hoeveelheid personeel en geld.

Omdat examen doen op Bonaire belangrijk is en niet kan afhangen van een maatschappij die misschien niet kan waarmaken dat ze vliegen had school het zekere voor het onzekere gekozen en vloog met de leerlingen met de kleine maatschappij. Dat betekent een hoop georganiseer. Er kunnen maar ik dacht 8 mensen per vlucht mee. Maar hoe doe je dat als kinderen onder de 18 niet alleen mogen reizen maar alleen onder begeleiding van een volwassen. Dan zouden er veel meer leerkrachten mee moeten puur voor het vliegen. Ik ben blij dat het niet mijn taak was om dat te regelen en uit te zoeken. 

Maud had in ieder geval een vlucht zonder leerkracht.

Ik vloog wel met insel air. Mijn ticket had ik al gekocht voordat bekent werd dat ze misschien failliet zouden gaan. Gelukkig zijn ze dat (nog) niet en kon ik ook gebruik maken van mijn gekochte ticket.

Alleen het idee een half jaar geleden dat ik samen met Maud naar Bonaire zou gaan werd door het wisselen van maatschappij waar school mee vloog wel wat omslachtig. 

Maud heb ik om 15.00 naar de airport gebracht. Toen had ik nog twee uur voordat ik zelf weer op de airport moest zijn. Ik dacht in de tussentijd even naar Kunuku kakelvers te rijden. Een bijzonder naam voor een bijzondere plek. Een soort opvang cq asiel voor voornamelijk honden.

Ik had ze graag willen vragen hoe het er nu voor staat met het idee een hondenvanger in te zetten.

De laatste keer dat ik er was ben ik naar het asiel geweest waar ze me er toen niets over verteld hadden.

Niet veel later moest ik in een persbericht lezen dat ze een hondenvanger wilde inzetten die honden van straat moest halen. Als er binnen een week niemand voor kwam werd de hond ingeslapen.

Dat was het plan. Maar is het ook zo ver gekomen? Ik heb er niets meer over gehoord en was eigenlijk wel heel benieuwd. Alleen helaas op lokatie gekomen was er niemand aanwezig. Jammer, kon mijn vragen nu niet stellen. In ieder geval niet persoonlijk, een mailtje kan natuurlijk altijd.

Dan maar weer retour naar de airport waar ik ruim op tijd was voor mijn vlucht.

Alles is zo lekker kleinschalig hier. Niks geen trappen met slurven die je naar het vliegtuig leiden.

Hier loop je naar het vliegtuig. Klein of groot maakt niet uit. Je loopt ook naar je klm toestel.

Volg de zebra en je komt er vanzelf.

Ik mag dat kneuterige wel.

O ja dat vliegen stelt niet zo veel voor. We hoppen van eiland naar eiland en hebben geen keus in ander vervoer. Maar even voor de beeldvorming, een vlucht van Bonaire naar Curacao duurt 15 minuten. Je bent er dus zo. En nu weer heerlijk thuis waar ik door de hondjes vrolijk onthaalt werd.

Heerlijk dat enthousiasme. Zo fijn om te zien hoe blij ze zijn en genieten. Daar geniet ik dan weer dubbel van.

Ook Nederland

We hadden allerlei plannen voor vandaag. Snorkelen, nog een keer surfen, langs het dierenasiel.

En wat is het geworden? Niks. Het is eigenlijk wel heel relaxt om niks te moeten en van plan te kunnen veranderen omdat er geen programma is. 

Maud heeft volgende week pas weer een examen. Wij blijven met z'n tweeën nog tot morgen op het eiland. Een ticket voor een dag kost net zo veel als dat je langer blijft. Tja, daar hoef ik dan niet zo lang over na te denken.

Terwijl ik helemaal niks doe voel ik mij wel schuldig naar de andere kanjers van Rescue Paws.

Zij hebben gisteren en vandaag behoorlijk wat ellende voor hun kiezen gekregen.

In een tuin zaten drie uitgemergelde teefjes aan ieder een ketting van een meter. In de enorm smerige tuin zaten ook nog eens 22 pups. Dit werd gisteren geconstateerd. Vandaag zijn ze met de filmploeg die nog aanwezig was de honden gaan ophalen. Helaas waren er ineens 10 pups verdwenen. Waarom toch? Waarom ze weg geven als we aangeven ze mee te gaan nemen. We kunnen er nu al van op aan dat deze niet de zorg gaan krijgen die ze nodig hebben en over een half jaar niet gesteriliseerd gaan worden. Alles wat er nu nog zat hebben ze weg gehaald. Of er plek voor was? Nee eigenlijk niet.

Maar kijk deze uitgemergelde teef met een kluwe ketting om haar nek. Die kan je er geen dag langer laten zitten.

We zijn blij dat de filmploeg dit ook heeft kunnen zien. Laat er maar heel veel over bekend worden in Nederland!

We zitten op Nederlands grondgebied, Bonaire is een bijzondere gemeente van Nederland.

Niet dat we er iets van merken. Ja wat we zien is bijvoorbeeld het politiekorps dat in dezelfde uniformen loopt en dezelfde strepen op de auto's heeft.

Vanavond hebben we gegeten bij een oerhollandse snackbar waar het oerhollandse patatje en frikandel speciaal te krijgen was. Zou het dan echt lekkerder zijn dan op niet Nederlands grondgebied?

Conclusie, nee maakt niks uit. Smaakt overal hetzelfde. Dat weten we dan nu ook.

Thuis gaat het zonder mij prima. De gesteriliseerde hond geniet met volle teugen van het feit dat ze van straat is, eten krijgt en liefde ontvangt.

Dit kan ik echt niet meer terug zetten. Ze blijft gewoon lekker tot ik een plekje voor haar heb. En misschien heb ik die al vrij snel. Wordt vervolgd.

Herboren

Vanmorgen om 06.30 ging de wekker. Om 07.15 moest Maud op de lokatie zijn waar het examen werd afgenomen. Waarom zo vroeg? Omdat dit exact dezelfde examens zijn die in de middag in Nederland gevolgd worden. In Nederland hebben ze natuurlijk ook een ochtend en een middagdeel.

Omdat de kinderen van hier niet midden in de nacht een examen kunnen doen, worden de ochtendexamens afgenomen in het tweede gedeelte. Dat is als in Nederland de herexamens zullen zijn. Er wordt dan speciaal rekening gehouden met welk vak op welk tijdstip gegeven wordt.

Nu vandaag dus wiskunde. Maud krijgt toch wel wat vragen. Doe je nu weer examen? Was je vorig jaar niet geslaagd dan? Jazeker wel, vorig jaar heeft ze haar havo diploma gehaald.

Maar ergens zou ze toch wel heel graag geneeskunde willen studeren en daar zijn een aantal vakken vwo voor nodig. Die is ze gaan volgen. Het vijfde en zesde leerjaar vwo gepropt in éen schooljaar. 

En daar zijn nu de examens voor. Als ze dit met een voldoende afrond heeft ze geen volledig vwo diploma, maar krijgt ze deelcertificaten van de behaalde vakken. Zo, nu is iedereen weer bij.

Het examen ging vanmorgen goed. Om 11.00 uur ging de telefoon en kon ik haar weer ophalen.

Onze slaapplek is op nog geen vijf minuten rijden van de plek waar de examens worden afgenomen.

Dat is het van der valk resort. Daar in één van de conferentiezalen was alles zo ingericht dat er een examen afgenomen kon worden. Tafels in rijen, airco aan, gordijnen dicht zodat de zon niet op je huid brandt en waterkannen om de dorst te lessen. Er is een officiele examencommissie uit Nederland die toezicht houdt. En o ja, in de zaal zitten niet alleen maar leerlingen van de Nederlandse school uit Curacao, maar ook uit Aruba en Suriname. En dat allemaal omdat je voor een Nederlands diploma examen moet doen op Nederlands grondgebied. Dat is Bonaire wel en Curacao en Aruba niet meer.

Nou kun je van iets omslachtigs ook iets heel leuks maken. Het is helemaal niet vervelend om op Bonaire te zijn. Het eiland geeft mij altijd een soort van rust. 

Minder inwoners, minder verkeer en uitgestrekte vlakken met cactussen. Die cactussen kan je ook voor hele andere doeleinden gebruiken. Wat dacht je als omheining. Stoere jongen als je daar overheen klimt.

De studio waar we in verblijven ligt op een resort met zwembad. Na het examen en de lunch was er tijd voor ontspanning. 

Pffff het was afzien. Stil zitten is echt een hele grote opgave. Maar het is gelukt, ik heb het 1,5 uur volgehouden en zowaar een tijdschrift uitgelezen. Dat Bonaire is een soort van zen, daar kom je herboren van terug. Of met een schooldiploma. Het is maar net wat je er komt doen.

Surfers paradise

Het was vroeg opstaan vanmorgen. Ik had een vlucht naar Bonaire om 10.00 uur.

Hiervoor moest ik om 08.00 uur op het vliegveld zijn, maar daarvoor had ik ook nog tijd nodig om de pups bij de overburen te verzorgen. Daar was tot vanmiddag niemand thuis.

Om 07.00 uur ging de wekker om daarna met trekker en bezem die kant uit te gaan.

Precies 07.45 was ik klaar. Het was weer schoon, de pups hadden hun medicatie gehad, mama hond ook een pil, toen nog voor iedereen een bakje voer en daarna snel weer terug naar de overkant.

Hier stond mijn koffer en de taxi al klaar. Ik vloog alleen naar Bonaire. Maud zou later die ochtend komen. Dit komt doordat school en ik dit onafhankelijk van elkaar geregeld hadden. Geeft niks. Ik kon na aankomst vast inchecken en de huurauto regelen. Om 13.00 heb ik haar weer opgehaald.

Vanmiddag was het nog even tijd voor ontspanning. Maud wilde al tijden heel graag op Bonaire surfen. Er is hier namelijk een plek waar het water laag staat en de wind constant is. 

Hier moest het gaan gebeuren. De plek die surfers paradise genoemd wordt. Maud kon het beamen, het was heerlijk. Overal kan je staan wat starten erg makkelijk maakt. En de wind die voortdurend aanwezig was zonder weg te vallen zoals dat op Curacao gebeurd maakte dat dit inderdaad een plek is om als surfer van te dromen.

Door het thuisfront werd ik op de hoogte gehouden over de hondjes.

Het teefje dat vorige week vrijdag gesteriliseerd is loopt nog heerlijk bij ons rond. 

Het is zo'n ontzettend lieve hond! Ze is erg onderdanig en snel bang dat ze iets fout doet. Dan gaat haar staart tussen de benen en doet ze haar kop omlaag. Maar ze doet helemaal niks fout.

Ze doet de dingen die onze honden ook doen. En daar is niks illegaals aan. Alleen weet ze dat nog niet.

Erik had haar vanmiddag naar binnen zien sluipen, naar de slaapkamer waar de manden staan.

Daar durfde ze nog niet in te liggen. Naar de slaapkamer sluipen was al spannend genoeg.

Ze dacht ook echt dat ze iets stouts gedaan had. 

Maar nee hoor, dit mag bij ons. Ze mogen allemaal naar binnen, daar krijgt niemand straf voor.

Ze heeft een lekkere aai over haar bol gekregen en Erik heeft haar uiteraard laten liggen.

Het is mooi om te zien dat zo'n hondje weer gaat genieten, maar ik kan toch wel erg boos worden om de rede waarom dit hondje zo onderdanig en terughoudend is. Sommige mensen op deze aarde zijn echt verschrikkelijke wezens.