Gelukkig zijn er wat vervoerders bereid gevonden hun open ruimtes in containers op te vullen met spullen voor ons en is het voer inmiddels gearriveerd.
Gisteren kreeg ik het bericht van de andere vervoerder dat ook hun container gearriveerd was.
Of ik een cribnummer wilde doorgeven voor de douane. Cribnummer? Nog nooit gehoord van een cribnummer. Even navraag gedaan, maar het blijkt een soort sofinummer te zijn dat je aan kunt vragen bij het belastingkantoor. Vrijwel alles wat je hier nodig hebt moet je ophalen en regelen in persoon.
Denk nou niet dat ik hier even een online formuliertje over in kan vullen. Echt de gekste dingen moeten hier in persoon. Toen we op het eiland verhuisde en ik bij de bank ons nieuwe adres wilde doorgeven moesten we er beide (Erik en ik) voor aanwezig zijn met paspoort en huurcontract om het te kunnen omzetten. Bij de ING kan ik online een verhuisbericht doorgeven, helemaal in mijn uppie. Niks niet dat Erik er naast hoeft te zitten.
Maar ja, even terug naar de belastingdienst. Die was dicht. Ze gingen om 11.30 blijkbaar met pauze.
Ik kreeg het vriendelijk doch dringende verzoek om 14.00 uur terug te komen.
2,5 uur pauze, daar zal menig werkende jaloers op zijn.
Ik had de intensie om diezelfde middag er weer te zijn, maar Maud had nog wat dingen die ze geregeld wilde hebben. Dat gaat voor. Morgenochtend ga ik het nog eens proberen. Ik weet nu hoe laat ze pauze gaan houden, ik zal zorgen dat ik eerder ben.
Voor vanmiddag had ik ook allerlei plannen. Maud zou gaan surfen. Terwijl zij 1,5 uur op het water was zou ik bij iemand voer op gaan halen en daarna een pup ophalen die weer naar iemand anders toe moest.
Ik had Maud afgezet en ging vol goede moed op weg naar het adres van het voer. Wat was het huisnummer ook al weer? Even kijken in de conversatie via de app? Eh, app, ehh telefoon?
Ik bleek mijn telefoon vergeten te zijn. Oei, niet handig. Nu wist ik het het huisnummer niet, maar kon ik ook niet bellen om het te vragen. Balen.
Ook het pupje ophalen ging niet, want ook daarvan wist ik het huisnummer niet uit mijn hoofd. Om nou in de hele straat overal aan te bellen zag ik ook niet zitten.
Dan maar rechtsomkeert en terug naar surfen. Verplicht in de pauze, geen 2,5 uur maar 1,5 uur. Voor mijn doen lang zat.
Eenmaal thuis lag inderdaad de telefoon nog op de tafel, stom. Wat is dat ding tegenwoordig niet meer weg te denken uit je leven. Alles staat erin. Ik moet bekennen dat ik niet meer zonder kan.
Morgen probeer ik maar zo veel mogelijk in te halen wat vandaag niet is gelukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten