Echt heel raar, omdat hij die ochtend nog heerlijk gespeeld had. Nu is het wel zo dat zijn prednison kuur sinds afgelopen vrijdag helemaal afgebouwd was. Blijkbaar heeft zijn lichaam het nog hard nodig en kan nog niet zonder. Ik had zelf niks meer in huis en heb gisterenavond nog snel bij iemand een strip opgehaald om weer te kunnen beginnen. Goofy heeft gisteravond en vanmorgen een dosis gehad, maar toe nu toe nog geen enkele verbetering.
Echt zo sneu. En het is zo'n lieverd. Als je hem zo midden in de kamer ziet liggen hou je je hart vast op wat komen gaat.
Op dit moment is er eigenlijk niet helder welke ziekte hem deze ellende aandoet.
De eerste keer dat hij niet lekker was dacht ik natuurlijk aan een leguaan die verkeerd gevallen was. Misschien is dat ook wel iets anders geweest. Maar toen kon hij in ieder geval nog wel gewoon lopen.
Eigenlijk pas in de week dat ik met Maud naar de Bahama's was en Erik alleen met de honden thuis was is het zulke extremen vormen aan gaan nemen.
Als we een diagnose hebben kunnen we daarna handelen. Dat zou inhouden dat hij de juiste medicatie zou kunnen krijgen of dat we misschien moeten besluiten hem te laten gaan. Dat laatste zou natuurlijk alleen in extreme gevallen van toepassing zijn. Als de diagnose niet verenigbaar met het leven is en leven een lijden zou worden. Het is en blijft moeilijk wat je dan ook besluit. Het besef dat een hond met een chronische aandoening moeilijker te plaatsen is speelt helaas ook mee.
Nou ja, laten we nog maar niet in zulke doomsenario's denken.
Ik gun hem net als elke andere (foster)hond een mooi leventje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten