Triest

Gisteren kreeg ik een appje van iemand dat er alweer honden gesignaleerd waren op een bekende dumpplek. Ik was zelf even gaan kijken, maar kon ze niet vinden. Na gisteravond een duidelijkere lokatie omschrijving te hebben gehad ben ik vanmorgen weer gaan zoeken.

Dit keer met succes. Ik hoorde toen ik aan kwam lopen al een blafje, ze hadden mij ook al in de gaten.

Uit de bosjes kwamen een volwassen hond en twee pups. Éen van de pups heeft een gebroken poot, de voorpoot is een soort van dubbel geklapt.

Dat moet toch verschrikkelijk zeer doen. Het erge is dat we geen fosters vrij hebben. Iedereen heeft nog wel wat zitten wat eerst weer geadopteerd moet worden. Vreselijk. 

Deze hondjes zijn lief en sociaal, het is onbegrijpelijk dat ze zo ergens neer gegooid zijn.

Ik heb ze gevoerd en voorzien van water.

De moederhond was zo lief en dankbaar, toen ik op de grond zat te kijken en aan het aftasten was hoe benaderbaar ze waren kwam ze lekker tegen me aan hangen. Ze genoot van de aandacht.

Jeetje, en dat laat je dus gewoon weer achter. Dat is zo moeilijk. Je wilt ze helpen, maar doordat er maar zo weinig mensen ook echt daadwerkelijk willen opvangen blijft deze familie in de bosjes op bullenbaai. Triest, heel triest.

Vanmiddag hadden we een familie afspraak bij de tandarts. Als ik dan in de stoel lig en m'n gebit wordt gereinigd komt de familie bullenbaai weer voorbij. Ze blijven in je hoofd. Zou die misschien kunnen opvangen? Of misschien kan ik die nog appen? Waar zo'n controle nog eens goed voor is. Na de behandeling heb ik weer een heel strijdplan met ideeën. Helaas zijn we nog geen stap verder en zitten de honden nog op de plek waar ik ze vanmorgen heb achtergelaten.

Mocht iemand van mijn curacaose lezers na het lezen van dit blog toch willen opvangen, please stuur een berichtje. Alles wordt geregeld. Dit kleine dotje wil graag met je mee naar huis. Hij begrijpt ook niet waar hij deze harteloze dumping aan te danken heeft.